Wie was Jozefa Menendez ?

Jozefa Menendez werd op 4 februari 1890 geboren in Madrid. Haar vader Leonardo was decorateur in een museum te Madrid. Hij was in 1888 gehuwd met Lucia del Moral. Lucia was heel gelovig en toegewijd. Haar oudste zoontje Francisco stierf op zeer jonge leeftijd. Na hem werden Jozefa, Mercedes, Carmen en Angela geboren. Het nakomertje Leonardito stierf enkele maanden na zijn geboorte. De familie kende desondanks een zekere welstand.

Op vijfjarige leeftijd ontving Jozefa het H. Vormsel. De priester die het eerst haar vertrouwen genoot, was de Priester Rubio, die een groot ijveraar was voor de aanbidding van het H. Hart van Jezus. Hij werd later Jezuïet en werd bekend om zijn vurige zielenijver. Pater Rubio bleef de leidsman van Jozefa tot aan haar intrede in het klooster van het H. Hart.

Jozefa met haar ernstige en toch opgeruimde aard, en haar levendig karakter nam haar taak als oudste van de kinderen zeer ernstig. Daarom was zij de steun van haar moeder en de trots van haar vader.

De kinderjaren van Jozefa gingen in alle eenvoud en vreugde voorbij. Zij werd reeds vroeg op een vakschool geplaatst, waar zij zich bekwaamde in allerlei naaiwerk. Dit kwam goed uit want ze bleef thuis toen lijden en zorg het gezin op de proef stelden. Ze was toen 13 jaar. Na een zware ziekte van haar vader, die niet meer in staat was te werken, moest de familie zeer sober gaan leven en leed vaak armoede en honger. Jozefa werkte hard. Zij onderhield het gezin door haar naaiwerk en stond haar moeder in alles bij. Zo vlogen veel jaren voorbij. Door de inzet van Jozefa was de levenssituatie wat verbeterd, en bovendien had haar zonnig karakter geholpen de opgewekte sfeer in het gezin te behouden.

In 1910 stierf haar vader door een hartaanval. Jozefa werd de enige steun van haar moeder. Jozefa wilde zich aan God toewijden, maar had nog geen kans gekregen om ze te verwezenlijken. Ze was dan ook teleurgesteld toen haar jongere zus Mercedes toestemming kreeg om in het Noviciaat van Chamartin in te treden, om hulpzuster te worden bij de Religieuzen van het H. Hart. Jozefa gaf de moed niet op en vertrouwde op Gods leiding. Jozefa bleef toegewijd verder voor het gezin zorgen. Toen haar zus Angela Jozefa’s plaats in het gezin kon innemen, en Jozefa klaar stond om te vertrekken werd het vertrek afgeblazen omdat Jozefa bezweek onder de tranen van haar moeder. Later had ze spijt dat ze toen niet binnengetreden was. Na twee jaar bleek dat ze nog altijd wilde binnentreden en ze ontving toen een voorstel. Ze zou opgenomen worden in het noviciaat in Poitiers. Niettegenstaande ze naar Frankrijk diende te verhuizen, aanvaardde ze onmiddellijk het voorstel. Op 4 februari 1920 verliet Jozefa haar vaderland. Ze was toen 30 jaar.

Ze trad binnen in de oude abdij “Les Feuillants” te Poitiers waar een Noviciaat voor Hulpzusters was gevestigd. Toen de kleine, levendige Spaanse over de drempel van de “Feuillants” binnentrad, was er niemand die kon vermoedden welke stroom van genaden Christus over haar zou uitstortten, en over de tallozen anderen door haar hulp. Het leven en werk pasten volledig bij haar verlangen : veel stille arbeid in een geest van liefde en dat vooral in het belang van de kinderen. Ze werd de volgende maanden door heimwee overvallen en vroeg om 7 mei te mogen vertrekken. Maar de Overste gaf haar de raad er zich over te bezinnen. Een paar dagen later wordt zij “aangeraakt” gedurende het aanbiddingsuur voor het Allerheiligste. Ze voelt ineens op een buitengewone wijze de Goddelijke tegenwoordigheid. Deze bijzondere gunst blijft dagen, zelfs wekenlang aanhouden. ,,Ik genoot onmetelijke vertroosting," schrijft zij, ,,maar ik heb vooral goed begrepen, wat het Goddelijke Hart mij wilde leren". Zeer bijzondere genaden worden nu haar deel, maar buiten de Overste en de Assistente, zullen de religieuzen tot het einde toe onkundig blijven van de verbazingwekkende dingen, die zich afspelen binnen de muren van dit huis.

In een klein boekje tekent Jozefa op wat ze ondergaat en wil onthouden. Op het feest van St. Petrus en Paulus bijvoorbeeld schreef ze : ,,Gedurende de H. Mis even voor de opheffing van de H. Hostie zagen mijn ogen, mijn arme ogen, mijn welbeminde Jezus, mijn Heer en mijn God! Ik kan niet zeggen wat er gebeurde, maar ik zou willen dat heel de Wereld dat geluk kende. Ik was geheel ontdaan. Hij echter zij: ,,Zoals Ik Mij opofferde als slachtoffer van liefde, zo wil Ik ook dat jij slachtoffer zult zijn. De liefde weigert niets." Ik kon niet anders zeggen dan: ,,Mijn God, wat wilt Gij dat ik doe, ik ben de Uwe." Toen verdween Hij.

Ondanks het bovennatuurlijke voorrecht die Zuster Jozefa zo kort na haar intrede ten deel viel, heeft de Goddelijke Zaligmaker met de eigenlijke uitverkiezing van zijn uitverkorene gewacht tot op de dag van haar  inkleding. Twee dagen na deze plechtigheid toonde Hij haar weer Zijn Hart, dat door zes doornen werd gewond en Hij herhaalde de reeds vroeger gedane vraag: ,,Jozefa, wil je die doornen wegnemen?" Tegelijkertijd bood Hij haar het lijden aan. Na dagen van troost komen weer dagen van grote duisternis. Zij is bang voor de Goddelijke gunsten, die zij heeft ontvangen. Zij hoort een stem die haar zegt, dat zij op weg is naar haar ondergang. Maar Jezus verschijnt haar en zegt: ,,Als je trouw blijft, zal Ik je de rijkdom van Mijn Hart tonen. Je zult Mijn kruis dragen, maar ik zal je overvloedig zegenen als mijn veelgeliefde bruid." En een andere keer horen wij Christus zeggen: ,,De beledigingen van de mensen kwetsen Mij diep, maar niets doet Mij zoveel leed als de ontrouw van mijn bruiden.

Van de vijf doornen, die je al hebt verwijderd, waren de twee eerste, zielen van religieuzen, die Ik met weldaden had overladen, maar zij bleven met hun liefde bij de schepselen en dachten niet aan Mij: Ik riep hen om ze tot hun leven van liefde terug te voeren, zij hoorden Mij niet en Ik stond op het punt ze los te laten. Nu zijn ze gered. De drie anderen waren uitverkoren zielen, maar koud, zo koud, dat de maat van mijn gerechtigheid bijna overliep. Ik zoek liefde, Ik verwacht liefde van de zielen die Ik heb vrijgekocht met Mijn bloed en vooral verwacht Ik ze van Mijn bruiden" -- en sprekende van de zesde: ,,Als je bereid bent om te lijden, zal Ik op die ziel wachten. Maar Ik kan haar niet vergeven zolang zij zelf geen vergiffenis verlangt. Ik heb haar geschapen zonder haar medewerking, maar ze is vrij zichzelf te redden of voor eeuwig verloren te gaan."

Dan weer verschijnt haar Jezus ,,overweldigend van hemelse schoonheid". Jozefa vraagt naar de ene doorn, die zo lang Zijn Hart gekweld had. ,,De doorn? Die is er niet meer; want niets is zo sterk als de liefde en die vind Ik bij mijn bruiden." En als ze Hem vraagt, of zij toch Zijn bruid mag worden, indien ze Hem heel trouw is, zegt Hij: Geef je over in mijn handen, Jozefa: Ik zal Mij van je bedienen zoals Ik dat wil. Ik zal je nemen, als Ik je nodig heb, wan je behoort Mij toe. Je kleinheid en zwakheid doen weinig ter zake, wat Ik voor alles vraag is, Mij lief te hebben en Mij te troosten. Je moet zijn als zachte was, die Ik kan vormen, zoals Ik zelf wens."

De volgende dag toont Jezus Jozefa weer Zijn gewond Hart met de woorden: ,,Zie eens in welke toestand de ontrouwe zielen Mij brengen . Zij weten niet hoe lief ik ze heb. Daarom verlaten zij Mij. Wil jij tenminste Mijn wil volbrengen?"
Jozefa zet haar angst opzij. Ze stemt toe om Jezus te helpen zielen winnen door lijden en liefde. De enige manier dat ze Jezus kon troosten was door zielen terug te winnen en haar leven op te offeren. Van toen af werd ze verschrikkelijk op de proef gesteld van de duivel. Jozefa schrijft in haar dagboek : “Vanaf vrijdag, 11 november (1921) heb ik geen ogenblik rust meer gehad en heb ik dag en nacht verschrikkelijk geleden.”

De achtervolging door de duivel nam in hevigheid toe. Jozefa werd onder haar gebed en werk geslagen zonder zichtbare sporen; zij werd de kapel uitgetrokken en op een andere dag tegen gehouden toen zij met haar medezusters daar wilde binnengaan. Driemaal probeerde zij verder te stappen, driemaal werd ze met geweld terug gedreven en enkel door de tussenkomst van haar Overste werd ze bevrijd. Tegelijkertijd verdubbelden de bekoringen, die als een obsessie waren, tegen de deugdzaamheid, volharding en geloof. Daarna was zij uitgeput en ontredderd. Toch gaf de liefde haar kracht tot verweer en ze herhaalt moedig : “Heer, zelfs al word ik gedood, ik zal U trouw blijven.”

In de nacht van 4 december (1921) onderging ze een nieuwe kwelling. Met geweld werd zij uit haar bed gesleurd, op de grond geworpen en van alle kracht beroofd onder de slagen van een onzichtbare aanvaller, die haar grofheden toeriep en tegen de Zaligmaker en de H. Maagd de afschuwelijkste godslasteringen uitbraakte. Zo gingen vele uren voorbij. Deze kwellingen werden de twee daarop volgende nachten nog heviger. En toen Jozefa ten slotte aan het voeteinde van haar bed bleef knielen, hoorde zij tanden geknars en een schreeuw van razernij. Toen alles voorbij was stond de H. Maagd voor haar en stelde haar gerust : “De duivel kan je wel kwellen, maar schade toebrengen kan hij niet. Zijn woede is zo groot omdat hem zoveel zielen ontsnappen…de wielen zijn van zo grote waarde !...Als je de waarde van een ziel eens kende !”

Een tiental dagen komt de duivel in de gedaante van een mens bij haar. Hij is omgeven van licht, maar dit wordt tegelijk door rook verduisterd. Jozefa die al andere diabolische verschijnselen had meegemaakt, is ontsteld. Nu begint de heldhaftige strijd pas echt. Dit afzichtelijk wezen zal niets onbeproefd laten om de reinheid van het zwakke kind te onteren, maar zij blijft sterk door de kracht van Hem, die beloofd heeft haar te steunen.

Op een avond komt zij terug van het werk, dat zij met haar medezusters heeft verricht. Opeens staat zij voor haar vijand. Bliksemsnel voert hij haar als een strohalm mee, werpt haar neer op een zolder, waar men maar moeilijk kon komen, helemaal aan het andere eind van het gebouw. Jozefa kent vanaf die dag werkelijk geen ogenblik rust meer. De duivel grijpt haar vast waar en wanneer hij wil, lacht met alle toezicht, spot met iedere bewaking, behalve met die van God. De ontvoeringen worden talrijker. Zelfs onder de ogen van de Oversten, die proberen haar niet uit het oog te verliezen, verdwijnt zij plotseling. Men kan nooit zeggen op welke manier zij verdwijnt, want het gebeurt altijd bliksemsnel. Na lang zoeken vindt men haar dan op een of andere verborgen plaats in het gebouw, waar de duivel haar heeft heen gesleurd en waar hij haar kwelt. Zij wordt dikwijls gerold, samengedrukt, soms bijna verpletterd onder de glooiing van het dak, onder opgestapelde meubels, waar zij nooit alleen had kunnen komen.

Soms is Jozefa helemaal niet te vinden. Er gaan nachten voorbij, waarin men haar slechts aan Gods goedheid kan aanbevelen. En Hij, die haar meer bemint dan wie ook, waakt over haar. Hij wil laten zien dat Hij de Meester is, en dat Hij zich deze goddelijke bescherming voorbehoudt. De duivel moet zijn prooi loslaten en met een godslastering krimpt hij ineen onder de almacht van God. Jozefa, bevrijd, staat op. Uitgeput, maar zich bewust van alles, vat zij moed, bidt en gaat weer verder met haar werk.

De duivel zal er nooit in slagen de energie van dit schepseltje te breken, omdat Jezus haar zijn kracht verleent en haar beschermt met zijn liefde.

Toch geeft niemand zich rekenschap van Jozefa’s plotseling verdwijnen, behalve haar Oversten ontdekt niemand waar zij ligt en hoe lang zij afwezig is.

Jezus geeft Zijn boodschap van Liefde en Barmhartigheid aan Jozefa en ondertussen helpt ze door lijden zielen terug te winnen. Dit vergde een ongelooflijke wilskracht en energie om verder te vechten tegen de duivel. De duivel heeft haar kloosterleven voortdurend proberen te verwoesten. De laatste weken van haar leven waren alsof ze bezeten was. Op de avond van 26 december 1923, toen Jozefa op haar sterfbed lag en  haar Overste samen met haar gebeden had de duivel zijn prooi losgelaten. Hij was definitief verslagen. Ze stierf op 29 december 1923, het was genoeg geweest, ze was uitgenodigd in God’s Koninkrijk.