Sinds ik dinsdag met neuraaltherapie( inspuitingen met procaïne+...) begonnen ben heb ik alleen nog maar meer last van mijn kaakpijn, maar volgens de dokter is dat quasi normaal. Normaal neem ik om te kunne slapen epsipan( spierverslapper) maar aangezien ik weer eens vergeten ben om naar de apotheek te gaan voor een nieuw pakje, en omdat ik een beetje hoopte dat die neuraaltherapie direct enig effect zou hebben...., heb ik uit alle ellende dit weekend nog eens Valtran genomen. Gelukkig helpt het wel een beetje, maar ik heb het gevoel dat je iedere keer meer druppels moet nemen om een beetje pijnvrij te zijn. Maar goed ik heb toch iets kunnen slapen dit weekend, al had ik gehoopt dat de kinderen niet al te vroeg wakker zouden worden, wel dus... , je kent dat wel: op een moment dat je eindelijk eens 'goed' slaapt word je wakker gemaakt door één van je kinderen die zich niet goed voelt, of die het zo spannend vindt en wilt weten of er al iets in haar schoentje ligt van sinterklaas,...Af en toe word ik er echt wel gek van en zou ik best wel eens een weekje alleen op vakantie willen gaan om eens echt rust te hebben, alhoewel ik me dan waarschijnlijk weer lig zorgen te maken over hoe het met mijn kinderen gaat en of ze wel gelukkig zijn, en ik weet dat ik hun zo zou missen dat ik me niet eens kan ontspannen, hè wat is het leven toch soms ingewikkeld! Vandaag zijn de kinderen een paar uurtjes gaan wandelen en had ik eigenlijk de tijd om eens even niets te doen, maar ja, dan moet ik weerzo nodig op zoek naar een huis, niet dat het zo'n haast heeft , maar ik heb weer het gevoel dat ik hier weg moet (wil) en dat het ergens anders beter is, ik lijk wel een nomade. Soms kijk ik er wel naar uit naar de tijd dat de kinderen pubers zijn en niet meer voor tien uur hun bed uit willen, zalig dan zou ik ook nog eens kunnen blijven liggen, waarschijnlijk is dit wel weer een veel te euforische gedachte....
Ik ben sinds vorige week ook terug begonnen met fitness, alhoewel ik het eerst niet zo zag zitten ben ik blij dat ik terug begonnen ben ook al is het maar een half uurtje, beter iets dan niets. Ik doe alleen een beetje cardio op de fiets en buik-en rugspieren en beenspieren. Nek-, schouders-, en armspieroefeningen durf ik niet meer te doen want zo is vorig jaar alles terug begonnen, plus dat ik ook met een lichte nekhernia zit .
Ik ga maar eens stoppen met schrijven want ik moet de kleinste ( van 2 1/2j ) nog naar bed brengen.
Groetjes
P. S .: Sorry dat ik misschien watvan de hak op de tak spring, maar als ik aan iets denk moet het er uit!
Ik ben deze blog gestart omdat ik ondertussen al 4jaar met aangezichtspijn (aan de rechter kant) rondloop en al een hele weg langs dokters en 'specialisten' heb afgelegd, met de daardoor nodige ervaring op het pijnfront en de frustratie over het commentaar van de vele specialisten.
Ik( een vrouw) ben getrouwd en heb 3 kleine kindjes , door het tmj-syndroom werk ik momenteel niet, want ik ben gewoon OP door het slaapgebrek. Iedere dag (24/24) met pijn rondlopen is niet niks , dat vreet aan je, zeker als je weet dat ik het laatste jaar bijna geen pijnloze momenten heb gekend. Maar mijn naam zou niet positivity zijn als ik me bij de pakken liet neerzitten, nee, en daarvoor ben ik hier, ik ben ondertussen mede door een hele goede dokter in Nederland er achter gekomen wat mijn probleem precies is en hopelijk kan er nu iets aan gedaan worden. Ik ben nog maar pas begonnen met de therapie die mij is voorgeschreven door de dokter in kwestie dus kan ik er ook nog niet veel over kwijt.
Ik hou jullie op de hoogte en als jullie zelf jullie ervaringen willen delen: BE MY GUEST, hoe meer zielen hoe meer vreugd( en pijn in ons geval )
TMJ-syndroom
door het slaapgebrek. Iedere dag (24/24) met pijn rondlopen is niet niks , dat vreet aan je, zeker als je weet dat ik het laatste jaar bijna geen pijnloze momenten heb gekend.
)
