Het is alweer een zestal jaar geleden dat Simone een tweedehands fiets kocht. Haar eerste ritje ging van de fietsenwinkel naar huis. Simone lette totaal niet op zo leek 't. Binnen korte tijd panikeerde ze totaal; ze zag de kleine straten van rechts niet snel genoeg met 't gevolg dat ze een paar flinke schuivers maakte.
.
Daarbij schreeuwde ze naar manlief alsof het zijn schuld was; hij had haar moeten waarschuwen voor al die rotstraatjes. Hij wist toch hoe ze was. Had ie dat niet van tevoren kunnen inschatten? Hij op zijn beurt schreeuwde terug dat ze die zijstraten toch wel had kunnen zien! 'Je bent niet blind Simone'. Nou, het leek wel zo. .
Na veel ellende thuisgekomen vonden ze verkoeling middels een drankje. Na twintig minuten was Simone zover dat ze manlief excuus voor haar gedrag aanbood. Hij op zijn beurt zei zich niet gerealiseerd te hebben dat het zo moeilijk voor me was.
We besloten de zondag erop te gaan oefenen, vol goede moed. .
En zo gingen ze vol goede moed op zondagochtend om half negen al fietsen. Bij de eerste straat ging 't al fout; manlief riep dat ze linksaf gingen en Simone reed prompt rechtsaf. Toen ze dat doorhad was er wat geschreeuw, 't meeste van haar...
Afijn, ze gaat alsnog linksaf richting haar man. Bij het stoplicht aangekomen staat manlief haar op te wachten. Ze staat net met haar man voor 't rode stoplicht als ze merkt dat een auto wel erg dicht bij haar staat. .
Simone zegt geirriteerd dat ze niet begrijpt waarom die auto zo dichtbij staat. Alsof die man haar weg wil drukken. Manlief kijkt boos naar haar, vervolgens naar de auto...en dan wordt het stil...totdat hij in een onbedaarlijke lach schiet...!
Wat is er nu, vraagt ze zich af, en wordt nog sjachrijniger. Dan zegt manlief dat ze niet op 't fietspad staat maar op de weg. 'Verdorie, had je dat niet kunnen zeggen?', vraagt ze woedend. .
Allebei keren ze terug naar huis, manlief humeurig, Simone totaal gestrest en teleurgesteld. Later hebben ze heerlijk gelachen om al wat verkeerd gegaan was
en ook om wat ze elkaar boos hadden toegeschreeuwd. Het kan niet anders of er zijn mensen geweest die hun geruzie gehoord hebben. Toen ze zich dat realiseerden hadden ze nog meer plezier. .
De keer daarop kwam Simone na twintig meter op haar rug tussen brandnetels en andere zaken. Ze keek loodrecht de hemel in. Durfde niet naar links of rechts te kijken totdat manlief haar omhoogtrok.
Een paar dagen geleden heb ik mee gedaan aan een poll. Een van de ministers of staatssecretarissen had 't idee opgevat om nieuwe mensen van buiten de EU op z'n minst te verplichten de Nederlandse normen en waarden te leren.
Je kon 'betutteling' aankruisen of 'mee eens'. Meestal is het niet zo zwart-wit, dus heb de tijd genomen er over na te denken. Het zou te makkelijk zijn om direct voor betutteling te kiezen. Het werd 'mee eens', en wel om de volgende redenen; ik heb verschillende vrouwen van Turkse en Marokkaanse origine(individueel), geholpen met de Nederlandse taal.
Wat opviel was dat de een weinig moeite deed, de volgende wel de ambitie had maar dat daar niets van terecht kwam door toedoen van de echtgenoot(hij was altijd aanwezig bij de lessen, ook mocht z'n vrouw niet in mijn huis de lessen volgen enz. Een derde; twee maanden in Nederland, komt vier keer en sindsdien niets meer gehoord.
Voor deze en volgende vrouwen, en vooral voor hun echtgenoten en familie, hoop ik
dat het voorstel/ idee doorgaat.
Tot slot wil ik jullie vertellen dat er ook vrouwen van Turkse, Marokkaanse, Oekraiense, Australische e.a. origine zijn die wel met veel plezier de taal en van alles en nog wat over de Nederlandse gewoontes willen leren.
Ik heb ze zien groeien, ze weten goed wat ze willen en laten dat merken ook.
Daarbij zijn ze geïnteresseerd, leergierig en vrolijk.
Zij gaf haar leerlingen een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien,te verkreukelen, er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er een puinhoop van te maken, maaar het niet te verscheuren. De kinderen vonden het wel een leuke opdracht en deden dan ook goedgemutst hun 'ding'. Daarna kregen ze de opdracht het papier voorzichtig weer open te vouwen en zo glad mogelijk te krijgen. Het mocht niet scheuren.
De onderwijzeres liet de kinderen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Vervolgens zei ze hen dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak de kinderen ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit 't papier te halen, het lukte gewoon niet.
Toen vertelde ze haar leerlingen dat die littekens nooit meer zouden verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden ze te repareren. Dat
is wat er gebeurt als 't ene kind 't andere kind pest. Je kunt zeggen dat het je spijt en proberen het weer goed te maken, maar de littekens blijven.
Mensen van tachtig jaar kunnen nu nog navertellen hoezeer ze op de basisschool gepest werden.
De gezichten van de kinderen vertelden haar dat de boodschap was overgekomen. Ook dat er nog veel niet helemaal duidelijk was. Na, tijdens de ochtendpauze lekker buiten te hebben gespeeld, mochten ze al hun vragen stellen. Het was een boeiende ochtend al met al.
Bovenstaand 'artikel' schijnt op het net te circuleren. Een onderwijzeres wees mij er op. Vervolgens heb ik de nodige aanpassingen gedaan. Ik zou graag reacties en ervaringen willen hebben want ik ben bezig met een studie. Overigens, ook op je werk kun je gepest worden. Zowel mannen als vrouwen.
Hoe dan ook, het blijft een actueel onderwerp waar het laatste woord nog niet over geschreven is.
Gister was het moederdag. Veel mensen zien die dag als een grote commercie. Ik persoonlijk niet, ook al krijg ik wel altijd een cadeautje.
Nee, ik voel me dankbaar, trots en blij dat ik moeder mag zijn. En verheug me dan ook op het ontbijt op bed (door manlief). Het cadeautje daarbij is zeker heel leuk, maar is niet het belangrijkste.
Samen praten we over onze kinderen, de een totaal anders dan de ander. Voor we 't merken wordt de koffie van heet tot warm, om vervolgens minder dan lauw te zijn. Na de eerste slok kijken we elkaar aan en schieten in de lach. Manlief biedt aan een versgezet kopje koffie te halen en daar heb ik wel zin in.
Even later, met de nieuwgezette koffie in onze handen, praten we verder. We vragen ons af hoe we zoon en dochtercqvriend op welk tijdstip zouden kunnen vragen. Ze hebben namelijk ruzie, al sinds eind 2011. Het doet me veel verdriet. Maar het is iets waarmee de een niet om kan gaan en de ander er schoon genoeg van heeft. Soit.(dat woordje betekent toch genoeg?)
Uiteindelijk is onze dochter geweest(vriend moest werken) en van hen heb ik wat tekenspulletjes gekregen. Leuk. Al met al een fijne dag gehad.
Rond vijf uur 's middags kreeg ik een sms van onze zoon. Hij lag met griep in bed. Wenste me een fijne moederdag. Ik was blij met zijn sms, want er zijn jaren geweest dat hij er geen benul van had wanneer mijn man of ik jarig waren. Ook sinterklaas, moederdag en vaderdag vergat ie. Sinds een jaar hoef ik hem nergens meer aan te herinneren, hij weet het.
Zijn er nog meer moeders die een fijne dag hebben gehad? Ik hoop het. Overigens kreeg ik ook nog een bijzondere kaart van onze dochter en haar vriend, was er meteen helemaal weg van.
Vanaf de dag dat ik hoorde dat hij ernstig ziek was, wist ik dat het onwaarschijnlijk zou zijn dat ie er weer bovenop zou komen. Mijn zusjes zijn die bewuste zaterdag in november naar hem toegegaan. Hij was er verschrikkelijk aan toe. De arts van de huisartsenpost probeerde hem zover te krijgen om opgenomen te worden. Mijn vader zei dat hij de zondag nog met z'n dochters wilde doorbrengen en dan maandag opname, dat was goed. Hij heeft er voor moeten tekenen.
Ik had een paar keer per dag contact met m'n zusjes, voor hem, maar vooral voor mijn jongste zusje. Ik wist dat ze er niet tegen kon. Toen ik zondag belde nam mijn oudste zus op en zei voor ik 't wist: 'Hier pa, Simone is aan de telefoon'. Dat moment voelde ik haat voor haar, maar wat kon ik doen? Ik belde tenslotte zelf. Eigen schuld, dikke bult, zeggen ze hier in Holland soms. Ik hoorde pa me gedag zeggen op een manier waaruit bleek dat ie blij was, alleen...ik was 't niet.
Toch mijn fatsoen gehouden en op een zakelijke wijze naar z'n wel en wee gevraagd: hem gezegd dat ie de volgende dag de nodige onderzoeken gewoon moest laten doen, dat ik ook de nodige rot onderzoeken moest ondergaan(en dat was waar),..DUS... Nadat hij dat beloofde hing ik op.
De volgende dag, maandag, is ie naar het ziekenhuis gebracht.
Ik heb hemel en aarde bewogen om mijn vader niet op dezelfde dag als de sterfdag van mama te laten doodgaan. Geschreeuwd, gevloekt en vervloekt heb ik hem voor als ie 't waagde om op haar sterfdag dood te gaan. Dat had hij niet verdiend. Het zou een soort heiligschennis zijn. Wel, hij heeft me dat respect betoond voor zover je dat kunt zeggen. Of God vond dat ook niet kunnen.
Wat ik zeker weet, is dat hij heeft geweten dat ik er zo over dacht.
Ben je blij dat je in de hemel bent? Wat dacht je toen je zag dat pa binnen vijf maanden na jouw 'dood', hertrouwde... Ik wed dat jij weet waarom hij dat heeft gedaan, net als ik. Twee jaar later volgde de scheiding. Ook dat verbaasde me niet. De grootste schuld daaraan lag bij hem. Enfin, hij is nu al bijna zes jaar bij jou daarboven. Hoe ik dat weet doet er niet toe.
Laten we het over iets anders hebben. Heb je gezien dat ik met mijn jeugdliefde ben getrouwd? Het is vroeger een jaar uit geweest. Op een dag kwam ik hem tegen en we praatten wat. Thuisgekomen straalde ik kennelijk nog steeds want je vroeg meteen wat er was. Op mijn antwoord zei je: ja kind, oude liefde roest niet. Ik heb vaak aan die woorden teruggedacht. Hoe waar bleken ze te zijn.
Heb je onze zoon en dochter gezien? Je kunt trots op ze zijn. Heb je gezien hoe we vijf december('k weet het, is nog ver weg)en onze verjaardagen vieren? De voorpret begint altijd al bij het kopen van het eerste cadeautje. Het hoeft niet duur te zijn, een euro kan al genoeg zijn. Het gaat er om dat je onverwachts tegen iets aanloopt waarvan je zeker weet dat hij/zij dat heel leuk zal vinden.
Manlief en ik hebben veel meegemaakt. Daardoor zijn er verdriet, boosheid en andere dingen in ons leven gekomen. Af en toe steekt het de kop weer op. Mam, heb je nu echt nooit gemerkt dat me iets ergs is overkomen, die ene zomer? En ook dat me opnieuw een misdrijf is aangedaan +/- negen jaar geleden. Gelukkig weten de kinderen daar niet alles van. Er zijn ups en downs(bij mij, niet bij manlief: hij is een nuchter type), maar onze kracht ligt vooral in humor en misschien ook wel in geloof. Dat laatste, daar ben ik nog niet over uit.
Weet je mam...ik wil 't je toch vertellen: ik mis een bepaald stukje gevoel, niet ten opzichte van de kinderen en manlief. Nee, ik ben nooit door jou geknuffeld en dat heb ik altijd gemist. Zelfs nu nog. Als het ooit mijn tijd is, mag ik dan tegen jou aanliggen? En wil je me dan alsnog kalmeren met je stem, zachtjes zingend. Ik luisterde vroeger altijd als je zong. Helaas heeft een van de anderen jouw stem ge-erfd. Ik ben er wel 'ns kwaad om geweest. Nu niet meer hoor mam.
Tot voor twee jaar ging ik met enige regelmaat per bus naar 't station naar de A** Boekhandel. Behalve boeken en heel veel tijdschriften verkochten ze ook kaarten, click-boekenleggers en andere echt leuke cadeautjes. Voor elke portemonnee.
Bepaalde dingen kon je alleen daar kopen. Net zoals je bijv. bij een B**n* Boekhandel weer iets kunt kopen wat ze alleen daar verkopen. En ga zo maar door.
Ik had er nooit bij stilgestaan dat de stationsboekhandel er op een dag zomaar niet meer zou zijn. Zolang was ie er immers nog niet.
En nu sluit dan mijn lievelingsboekhandel haar deuren. Elke maand kreeg ik een Nieuwsbrief van hen met op de voorpagina een gedicht. Genoten heb ik van die gedichten! Maar er stond nog meer in die Nieuwsbrief: spellenavonden bijv. waar iedereen aan mee kon doen. Of je nou wel of niet ervaren was. Ook een nieuw boek, gelezen door een van de medewerkers, werd besproken.
En een keer in de twee maanden was er een boekbespreking(oftewel een leuk literair avondje). Ondanks dat ik er maar een keer kon zijn denk ik er met plezier aan terug.
In de boekandel staat(nu nog), een prachtige zware uitnodigende tafel met een groot, zeer modern, koffiezetapparaat. Allerlei soorten koffie schenkt het, bijv.: espresso, latte mach., cappuccino, en niet te vergeten ook de 'gewone' koffie.
Bovenstaand is natuurlijk niet het enige wat het tot mijn lievelingsboekhandel maakt(e). Nee, het zijn/waren de speciale boeken die er verkocht worden. Boeken die ik nergens anders tegenkom. Bijv.: 'Denken over dichten', ook een boek over Vrouwen die lezen(ligt helaas boven en om deze tijd kan ik niet snel even op zoek naar de titel)... Ik weet wel dat het voorwoord door Christien Hemmer. is geschreven. Ook weet ik dat het een prachtig boek zal blijven. Een boek wat je zo nu en dan weer tevoorschijn haalt en elke keer met plezier inkijkt. En dan dat boek over vogels met achterin een cd met vogelgeluiden.
Als ik rondkijk in deze boekhandel dan betrap ik mezelf regelmatig op een glimlach, een glimlach om een titel of vormgeving enz. Af en toe glijden mijn vingers over een boek, bijna teder, met respect. Ach, eigenlijk komt 't er gewoon op neer dat ik al vanaf mijn vroege jeugd heel veel van boeken hou. En de laatste jaren van deze boekhandel in 't bijzonder.
Bij deze bedank ik alle medewerkers en in 't bijzonder Wi***. Ik hoop en wens dat er iets anders voor jullie in 't verschiet ligt.
p.s. Ik zal jullie Nieuwsbrief ook missen(want laten we eerlijk zijn: zoiets vindt je nergens, in Hilversum!).
Nooit gedacht, toch gelukt/ En hoe een verslaving er uit kan zien
Vijftien juli vier ik 'n feestje. Het wordt het zevende jaar dat ik vier dat ik gestopt ben met roken. Ik verheug me er al op!
Nooit gedacht dat het mij zou lukken. Voordat ik definitief stopte heb ik het zeker al een tiental keer, zo niet meer, geprobeerd. Ik rookte zestig extra lange filter sigaretten per dag.De keren dat ik probeerde te stoppen, rookte ik stiekem door zonder dat ook maar iemand het in de gaten had. Een echte verslaafde dus!
Hoe ik dat deed? 's Nachts roken op het terras en dan uitmaken in een emmer water. Vervolgens moesten die peuken natuurlijk verdwijnen. Na enig nadenken besloot ik hier en daar een peuk onder de schutting te leggen en zo ging het door.
De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat die peuken uiteindelijk bij de buren terechtkwamen. Buren die niet rookten. In het begin maak je je zorgen voor 't geval ze de peuken zien. Na een poosje maak je je daar niet zo druk meer om.
Toch werd het op een gegeven moment tijd een andere plek te zoeken. Voor m'n gemoedsrust...het werd me te heet onder de voeten. Ik bedacht dat de tuin van de achterburen misschien wel een interressante nieuwe dumpplek zou kunnen zijn. Er waren in die tuin namelijk aardig wat struiken, dus als ik goed mikte moest 't te doen zijn.
De volgende nacht liep ik muisstil tot aan onze tuindeur, eenmaal daar aangekomen gooide ik de 'oogst' van +/- een uur er een voor een overheen.
Tot zover dit verhaal. Laat me weten of jullie het leuk vinden te horen hoe het me uiteindelijk gelukt is te stoppen met roken.
Een nachtgroet van Gladys/Lettie
17-04-2012 om 00:57
geschreven door Gladys
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:roken, verslaving, de achtertuin van de buren, gestopt,feestje!
15-04-2012
1ste dl.: maag/2de dl.: binnenstebuiten en erger
Van maandag op dinsdag kreeg ik last van m'n maag. Daarbij kreeg ik pijn, een voor mij bekende pijn. Een pijn die iemand tot dingen kan aanzetten die hij/zij normaal gesproken nooit in haar hoofd zal halen.
Als het al te lang duurt kun je zo van het ene op het andere moment somber, diep somber, zijn. Ongetwijfeld zullen er signalen zijn ge- weest.Ik heb ze niet opgemerkt. En ja, achteraf weet ik natuurlijk wel hoe dat komt.
Wel, om zes uur mijn agenda gepakt en gaan schrappen. Deze wel, die wordt moeilijk maaar... Een kwartier later de telefoon gepakt en een en ander afgezegd. Heerlijk die antwoordapparaten. Denk overigens niet dat ik me er met een jantje van leiden vanaf heb gemaakt.
Tegen de na-middag had ik me enigzins herpakt. Manlief stelde voor toch maar naar die kleurenavond te gaan. Ik gebeld, en was prima. Daarna met grote haast al die dingen gedaan die nodig zijn voor een leuke avond. Ook wat blabla 'zien' en 'gezien' worden, maar ook kans op leuke gesprekken. En dat laatste vind ik het belangrijkst.
Manlief stond erop me te brengen en zo gebeurde het dat ik tijdens het rijden ontdekte dat een van mijn kledingstukken binnenstebuiten zat. Dan maar op de parkeerplaats 't euvel verhelpen, hè wat vervelend. Zo gezegd,zo gedaan. Klaar. Op het moment dat ik uitstap voel ik dat m'n bh helemaal los zit. Ik schiet terug de auto in en vraag manlief op de achterbank te komen en me te helpen. Dat deed ie.
Wat zal het een raar gezicht zijn geweest. Het duurde namelijk nogal even doordat mijn man zoo moest lachen..
Eindelijk fatsoenlijk gekleed, begon ik aan een onverwacht leuke avond. Precies dat wat ik nodig had.
Sinds vijf weken weet ik dat iemand waarvan ik hou, een knobbeltje heeft. Ook weet ik dat ze het knobbeltje al langer heeft, want toen ze 't me vertelde, zei ze dat het groter was geworden.
De aard van het knobbeltje baart me zorgen. Ik vroeg of ze al een arts had gesproken. Zoals ik al verwachtte was het antwoord ontkennend. Ik zei haar, zo snel mogelijk naar de huisarts te gaan. Die bleek op vakantie te zijn, drie weken nog.
Even later zei ze, dat ze meteen daarna zou gaan. Ik heb nog niets gehoord. Weet daardoor dat ze nog niet is geweest en heb besloten haar even niet te bellen.
Wel sms ik haar zo'n twee keer per week. Er staat niet echt iets bijzonders in, maar daardoor weet ze dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft.
Mijn gevoelens omtrent deze hele situatie? Vanbinnen kook ik van woede, wetende dat ze liever haar kop in 't zand steekt dan naar de dokter te gaan.
Toch is het niet aan mij, haar meer dan een keer te zeggen wat ze moet doen. Zelf weet ik altijd liever waar ik aan toe ben, maar ik heb geleerd dat mensen in heel veel opzichten van elkaar kunnen verschillen. En dat ik dat moet respecteren.
Dag lief meisje, wat hou ik toch veel van jou. Er zijn inmiddels twee jaren voorbij en heel langzaamaan begint er een kentering in "onze" relatie te komen. Een waarmee ik blij ben. Beetje bij beetje laat je me toe in je wereld van geestelijke pijn.
Dat je als kind geestelijk verwaarloosd bent, weet ik. Dat je niemand vertrouwt en dat je iedereen die in jouw buurt komt als potentiele vijand beschouwt, ook dat weet ik. Weet je nog die keer dat we in de winkel waren. We konden elkaar zien en toch nog onverwacht zag ik 't gebeuren. Iemand te dichtbij jou. Ik zag je ineenkrimpen, de handen half voor je gezicht, wachtend op een regen van slagen. En ik, ik keek en wachtte. Het was vreselijk om te zien en weten hoe je je voelde. 't Spatte van je expressieve gezicht af... Plotseling richtte je je op, keek naar mij als een kind dat straf verdiende omdat ze zo raar deed. En ik, ik stak m'n duim op met een glimlach op m'n gezicht. En ik bleef zowel kijken als glimlachen, net zolang tot je door kreeg dat je je hardstikke goed had gehouden.
Wie weet of ik je ooit mag knuffelen, maar we doen het langzaamaan jij en ik. Ook al ben je volwassen, ik kan het niet laten om je van afstand toch alvast een paar kusjes toe te blazen. Ik zie het begin van een brede glimlach op je gezicht. De kusjes zijn herkend en in ontvangst genomen.
Vrienden maken via internet? Dit is niet de juiste titel:
Ik las een artikel over vriendschappen via internet. De schrijfster van het stuk heeft een ernstige ziekte en vond vrienden via lotgenotencontact op internet. Ze stelde dat, als je maar een pc hebt, je je nooit meer eenzaam hoeft te voelen. Je kunt immers ten alle tijde het net op, er is altijd wel iemand wakker. Dat laatste is zonder meer waar.
Maar hoe zit 't met eenzame mensen, zo vroeg ik me af. En dan heb ik het niet alleen over oudere mensen, maar ook over onze kinderen, pre-pubers/pubers/adolescenten/dertigers enz. enz. Ik kan nog wel even doorgaan. Weten ouders waar hun kinderen mee bezig zijn, op het net? Of stellen ze (moe, afgepeigerd) snel even een paar vragen, bijv.: "Alles goed op school?" En zo nu en dan: "Je doet toch geen gekke dingen op je pc wel? Of : "Niet langer dan twee uur op je computer hoor. Wat zeg je? Nee, ik versta je niet, je zit immers altijd boven als ik thuiskom". Ach laat ook maar, 't is altijd al een verstandige meid/jongen geweest. Bovendien is het beter dan rondhangen op straat denken velen en wuiven hun soms innerlijke bezorgdheid, weg.
Veel van deze mensen werken zo veel en hard, dat er langzaamaan een andere band ontstaat tussen hen en hun kinderen. Het begint al bij het ontbijt: snel even een boterham, d'r nog een uit bed roepen, geirriteerd raken doordat het niet gaat zoals het zou moeten gaan...enfin een hoop stress en de dag is nog maar net begonnen.
Onthaasten? Wat is dat? Ooh dat dus...vergeet 't maar, geen tijd voor. Of ik/wij de laptop meenemen op vakantie? Natuurlijk, je begrijpt toch wel dat ik niet zonder laptop kan? Hoezo...moet je dan werken in de vakantie, nee natuurlijk niet, maar ik moet wel m'n mail kunnen lezen. Ook de spelcomputer, de mp3-speler en een lading dvd's gaan mee. Tsja, je zult maar net treffen, dat je slecht weer krijgt.
En zo gaan tegenwoordig heel veel mensen op vakantie. Gelukkig dat er ook nog zo veel zijn, die de vakantie gebruiken om weer 'ns bij te praten over alle dingen die het leven soms vervelend, maar ook zo leuk kunnen maken. Er is tijd voor geknuffel, er wordt gestoeid, hele zandkastelen verrijzen. En ja dan hoort een kwallenbeet er soms ook nog bij, maar ook dat leed is snel vergeten.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ik ben Gladys
Ik ben een vrouw en woon in Wijdemeren (Nederland) en mijn beroep is nu even geen beroep. Geef wel les als vrijwilligster..
Ik ben geboren op 15/11/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: trijdschriften en non-fictie lezen/op een terrasje praten met vriendinnen, maar ook mensen kijken/ verschillende crime-s.
Door een gezondheidsprobleem kan ik af en toe niet goed nadenken. Ik hoop dat jullie mij weten te vinden. Ik heb niet go
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
