|
In 2012 ging professioneel alles als een trein. Succesvol verkoper die goed zijn brood verdient. Huisje, vrouw, 3 kindjes, spaarboekje en een dikke Mercedes onder mijn gat (ik ben nu eenmaal een autofreak). Echter één verdoken probleem : mijn gewicht. 's Morgens weegt auteur 107 kg. Er is een natuurlijke, familiale aanleg voor overgewicht en ik ondersteunde dus duidelijk deze aanleg. En zoals elke zwaarlijvige lachen we dit weg. Als we ergens moesten gaan eten, was er altijd wel een extra portie voor auteur. Als mensen vroegen naar wie ze moesten vragen in de zaak, zei ik steevast : vraag naar 'den dikken'. De klanten zouden het nooit vergeten, maar diep in mezelf lachte ik maar donkergroen. Tot in het groot verlof 2013. Door omstandigheden kom ik een Weight-watchters-coach tegen. Nieuwsgierig naar het WW-systeem, nodigt hij mij uit op een sessie. De eerste keer heb ik het uitgesteld, uit schaamte. Bij de tweede uitnodiging heb ik een kwartier in de wagen gezeten, alvorens binnen te gaan. Het WW-systeem was voor mij een goede leidraad om te vermageren en enkele maanden later woog ik ong 80 kg, door anders te eten en te bewegen, vooral (heel snel) wandelen. Het wandelen ('s avonds laat en 's morgens vroeg) was voor mij ook een aangename afwisseling voor de drukte van de dag. Even alleen na een ganse dag van telefonische en fysieke contacten met klanten. Uiteindelijke de uitdaging aangegaan om te gaan lopen. Ingeschreven voor de Short-Run in Antwerpen - het kleine broertje van de 10-miles) in april 2014. Vlot uitgelopen en de goesting om te lopen te pakken gekregen. Per 1 januari 2015 heb ik geparticipeerd in het bedrijf van mijn schoonvader. Hier was de tijd blijven stilstaan en ging de tijd ook veel trager. Ik had evenveel klantencontacten op één maand dan in één dag in mijn vorige job. Al mijn vrienden bevonden zich in de snelle autowereld en ik zat in de trage wereld van de metaalconstructie. Depressief en geïsoleerd en met pijn in mijn knie begin ik professioneel tester te worden van mijn sofa, TV-toestel en mijn frigo. In april 2015 een operatie aan de knie en wat minder succes in de zaken, geraak ik meer en meer in put en begint mijn gewicht weer toe te nemen. Weer naar de WW, maar de 'courage' ontbreekt mij en het gewicht blijft maar stijgen. In april 2017 wordt natuurlijk diabetes vastgesteld. Op naar de diëtiste en de nodige pillerij. We raken snel wat kilo's kwijt en brengen alle waarden naar pre-diabeet. Maar weer laat mijn wil mij in de steek. Inmiddels raak ik psychisch volledig in de knoop en niets lukte mij nog. Wandelen bracht mij nog meer in mijn isolement.Vrienden laten mij in de steek, want het enige wat ik nog doe is zagen. Vrouw en kinderen proberen mij te ontwijken en de werkrelatie met mijn schoonvader/vennoot loopt op de klippen. Sinds 1 september ben ik terug actief in de automotive-sector. Echter rest er mij één probleem : mijn gewicht. Op 1 oktober nog eens volop 'genoten' van de geneugten des leven en deze morgen op de weegschaal om mijn startgewicht te weten. 100,1 kg. Honderd kilogram en 100 gram. Een BMI van 31.56 of obesitas. Het ideale gewicht zou 69 kg zijn maar als we 75 à 80 kg halen, zou het fantastisch zijn. Uit ervaring weet ik dat mijn zelfzekerheid dan terugkomt en mijn fierheid. Ik ben reeds ingeschreven voor de 11-trail op 22 oktober. Een onmogelijke opdracht maar we doen het, al komen we op handen en knieën aan. Na 22 oktober maken we een volgend doel. Keep you posted.
De reden voor deze blog is de nood om mijn gevoel en mijn motieven te delen met anderen. Dit is momenteel onmogelijk vanuit mijn gevoel van geïsoleerd te zijn. Noem het een therapie, noem het mijn verhaal, noem het wat je wil. Voor mij is het mijn manier om een gevoel te krijgen van ondersteuning.
|
