Een heerlijk nachtje geslapen, heel benieuwd naar het ontbijt, na de teleurstelling bij Diamond. Bij het binnenkomen in de ontbijtzaal valt onze mond open van verbazing, we hebben dus al heel wat goede hotels gehad met heel uitgebreide ontbijten, maar dit slaat alles, zoveel keuze, zoveel verschillende soorten groenten, fruit, kaas, brood, olijven, jams, noten, gedroogde vruchten, eitjes worden vers gebakken, pannenkoekjes, wafels, croissants, teveel om op te noemen en wat me ook vooral opviel, als er vb kaas te lang bleef liggen en het begon er ook maar een heel klein beetje onfris uit te zien, namen ze de schotel weg en brachten een verse. Koffie en water of cappuccino werden aan tafel bediend. 9u30 moest het busje vertrekken richting witte minor moskee, we werden afgezet aan het kerkhof en moesten dus gans het kerkhof doorlopen bergje op, bergje af om uiteindelijk aan de achterkant van de moskee uit te komen en wie stond daar al op ons te wachten, yep ons busje. Maar ik weet niet of de anderen goed rondgekeken hebben op dat kerkhof, de zerken waren fantastisch mooi met foto's van de overleden mensen op, maar met zo'n goede kwaliteit onvoorstelbaar. Een kerkhof is toch altijd een bijzondere plek, ik ben niet het type om mensen te gaan herdenken op een kerkhof, maar er komt een gevoel van rust over mij, ik kan met heel veel respect over een kerkhof lopen en naar de graven kijken, naar de foto's van de mensen, vaak zijn het familie graven en kun je op die manier bijna een stamboom opstellen van die mensen, jammer genoeg renden ze over het kerkhof, dus geen tijd om hier of daar even een rustmomentje een momentje van respect over te brengen want een kerkhof is ook vaak een doolhof. Dus rennen maar want wachten op de laatste dat is er niet bij, ook een vorm van respect toch , het is een super mooie moskee, een vrij groot complex ook wel.
Volgende halte Ubay Ibn Ka,b moskee. Vorige reis waren we hier ook al, binnen heel dik zacht tapijt, mooie plafonds, verschillende ruimten en een enorm grote waszaal voor de mannen, de mannen werden ook uitgenodigd om binnen te komen kijken, ikke dus niet. Achter was er ook weer een kerkhof, daar ben ik vorige keer niet geweest dus wou ik dit even bekijken, ook hier weer mooie grafstenen maar ook heel veel bergjes grond met een klein plaatje op, meer een soort grote molshopen, geen idee van het hoe en waarom zal ik eens moeten uitzoeken. In het graf ligt de overledene bij voorkeur zonder kist, op de rechterzij met het aangezicht in de richting van de Kaaba in Mekka. Wordt er wel een kist gebruikt, dan moet dat er een zijn waarin de overledene op zijn rechterzij kan liggen. Om het mogelijk te maken dat de dode op de dag van de wederopstanding ook inderdaad overeind kan komen moet er een ruimte boven het lichaam open blijven. Vaak wordt hiervoor een speciale constructie in het graf aangebracht. De lijkwade wordt bij hoofd en voeten losgemaakt. Iets verderop zit er een dame die begint tegen mij te roepen, ik ga er naartoe, ze kijkt heel boos en begint een boos gesprek, ik begrijp eruit dat ze vraagt waarom ik hier foto's maak, dat de mensen hier dood zijn en dat ik ze met rust moet laten, dit is de eerste keer dat dit me overkomt, misschien heeft die vrouw net iemand verloren, of heeft ze ruzie thuis en zoekt ze een slachtoffer om uit te kafferen. Ik blijf haar alleen maar met een vriendelijk gezicht aan te kijken en te knikken, ik leg mijn rechterhand op mijn hart en maak een lichte buiging wat respect betekent maar ja ze blijf maar doorgaan, dan ga ik verder en zwaai vriendelijk, bye bye
John brengt onze gids naar een Hallal restaurant waar we vorige keer heel lekker gegeten hebben, ze geven hun zelfs een rondleiding. Ik ben ondertussen een koel drankje gaan kopen, want het is hier nog steeds boven de 25 graden. Ik vraag me af of ik bedondert ga worden of niet, neen die meneer is doodeerlijk, het flesje fris met perzik smaak kost 2000 sum dus 0,20 Euro!
We rijden door naar de volgende Moskee Sjeik Haiekh Muhamad. weer eentje om U tegen te zeggen, ik vind die mozaïeken altijd zo mooi echte kunstwerken.
Lunch in het grote plov restaurant en hier ontmoeten we de vriend van Nulifar, wat een fijne gezellige en vriendelijke jongeman, volgend jaar trouwen ze een heel tof koppel. De plov wordt hier in heel grote kuipen gemaakt er wordt ons gevraagd of we er paardenvlees op willen, neen dus is niet ons ding. De plov was lekker maar ik had er al betere gegeten, maar goed smaken verschillen. Bek onze gids van vorig jaar had beloofd ons te vervoegen, maar hij is niet komen opdagen, reageert ook niet op berichtjes, ook niet op die van zijn collega Nilufar, foei foei Mr Bean!
Na de lunch zijn we op vraag van Corvo naar een metro station gegaan want ze vonden de vorige ook zo mooi.
Daarna naar een Moskee complex waar in de bibliotheek de oudste Koran ligt, je moest hier wel entree betalen en nog wel 15000 sum! (1,5 euro).
Ik ben buiten gebleven met Nilufar zij was John zijn speech voor de fashion show van het Engels naar het Oezbeeks aan het vertalen.
We zijn voor het diner naar Restaurant La Piola geweest, daar hebben we bij de vorige reis bijna elke dag gegeten. Het eten viel mee, maar de bediening liet veel te wensen over, iedereen had al gedaan met eten als John zijn eten nog niet gekregen had, gezellig is anders als iedereen gedaan heeft en jij moet nog beginnen. 3 van de gasten vonden het daar wel super, voor een fles wodka betaalden ze 6 euro, yep 6 euro voor een gans fles wodka !
Dan belde Gulnara om te vragen waar we bleven want Jo zou een proefopstelling gaan maken en de modellen konden zo al even wennen aan de flitsen en hoe de camera's op hun gericht zouden staan. Maar de glazen wodka waren nog niet leeg, dus wij zaten al in het busje te wachten...
In het hotel aangekomen direct naar de Silk Road zaal, waar de modellen stonden te wachten, Gulnara was niet blij... John heeft het mogen horen.
Een deel van de groep is ook komen kijken hoe de meisjes liepen, er werd ons dan ook gevraagd commentaar te geven als we iets verkeerd zagen. Ik zag een meisje met gebogen benen lopen, dat kind kon dus niet op hakken lopen (ik kan dat ook niet ik loop ook met gebogen knietjes maar daarom doe ik geen hakken aan) zij kreeg dan ook onder haar voeten (yep met naaldhakken ) de rest van de tijd heeft ze zonder schoenen gedaan, later kreeg ze van het hoofdmodel nog te horen dat ze teveel door haar knieën zakte met het stappen, John had gezien dat er eentje met kauwgom in de mond liep... Brigit liep dus ook mee en dat deed ze bijzonder goed ! Knap hoor Brigit!
En dan naar bedje toe, het was weer een vrij lange dag. Slopze
Na een heel kort nachtje in hotel Diamond en een horden loop over de koffers in de kamer gaan we ontbijten, het ontbijt is zoals de vorige keren sober, een mandje met brood, wat schaaltjes met confituur wat kaas en vleeswaren en fruit en dan de eitjes.. ok thuis hebben we niet al die dingen op onze ontbijt tafel en we zijn verwend als we ergens op hotel gaan, maar deze keer viel ik echt stijl achterover toen ik een eitje wou nemen, die zagen er zo uitgedroogd en oud uit, echt vies om te zien er waren ook wentelteefjes sommigen zagen er ook uitgedroogd uit maar ik heb er toch eentje genomen dat er nog vrij goed uitzag, alleen was de onderkant zo hard dat je het niet gekauwd kreeg. bha.
Afspraak was om 11 uur vertrekken, een aantal van ons moesten weer wachten op te laat komers... Deze persoon stond nog onder de douche blijkbaar, uiteindelijk komt hij eraan, was hij kaar om te ontbijten (ontbijt was tot 10 uur), dus moest hij terug naar de kamer om spullen op te halen, missen is menselijk denk ik dan maar
We zijn dan onmiddellijk doorgereden om te lunchen in Sultan Saray, hier had John ook afgesproken met zijn vriendinnetje Gulnara, de organisatrice van de fashion show die speciaal ingericht is op verzoek van John, hij wou dus een artikel schrijven over de productie van de materialen, de designers, het maken van en dan het dragen van de Oezbeekse mode. En daar heeft Gulnara voor gezorgd, maanden zijn ze hierover aan het chatten en mailen we hebben dan ook enorm veel bewondering en waardering voor deze dame. Het is een heel spontane vrouw, het hart op de tong, spreekt vloeiend Engels en is nog grappig op de koop toe. We groet ons dan ook heel hartelijk, maar goed de band tussen John en haar is ook intens geweest de laatste tijd. We hebben een heel lekkere lunch en voor het eerst ook een uitgebreid dessert.
Na de lunch worden we naar een kokschool gebracht. het eerste wat we te zien krijgen is een examen, de jonge koks moeten een gerecht bereiden, ze krijgen een lijst met gerechten en daar mogen ze uit kiezen, de beoordeling is heel streng en er wordt echt op alles gelet, de hygiëne, de kostprijs, de presentatie, enz enz we mogen ook van de gerechten proeven en wat ik geproefd had vond ik super lekker. Ik hoop dat ze allemaal geslaagd zijn. Ze leren hier niet alleen de Oezbeekse keuken. maar ook internationale gerechten en nog veel meer.
Dan krijgen we een presentatie over de promotie van de Oezbeekse keuken en vooral dan het ontbijt, wel ik denk dat ze dan eerst en vooral Hotel Diamond hier moeten in betrekken zodat die het beter doen, ze hebben ook net een kookboek gemaakt dat over een tijdje uitkomt en nog een kleiner boekje dat uitsluitend gericht is op het ontbijt, waar dus recepten van oa confituren en broden instaan.
En dan krijgen we goed nieuws van Nilufar, hoe ze het geregeld hebben weet niemand en komen we ook niet te weten maar plots zijn er wel 10 kamers beschikbaar in Wyndham hotel, SUPER!!!! Iedereen gaat dan ook snel zijn koffers pakken, die van ons stonden al klaar want ik was van plan om zelf een ander hotel te zoeken.
Wij dus verhuizen, ik moet zeggen hotel Diamond was binnen niet vies, alles was wel proper en vrij nieuw, maar de locatie, wij kregen te horen dat Oezbeken in dat gebied zich s avonds niet veilig voelen.
En de kamer in Wyndham heeft een bureautje en een stoel, oef wauw wat ben ik blij
Het diner hebben we voorgeschoteld gekregen in een erg typisch restaurant en raad eens... ja ja het was boven, dus weer trapjes lopen, de leuning was wel heel mooi in ijzer gemaakt als ranken van druiven, met druiventrossen aan heel speciaal.
Er werd life muziek gemaakt van een klein bandje dat heel goed zong en veel liedjes in het frans ook heel goed.
Gulnara kon het ook niet laten voor we vertrokken om nog even een korte demonstratie van typisch Oezbeekse dansen te laten zien een paar dames hebben een poging gewaagd om haar na te doen, moet zeggen ze deden het niet slecht voor Europeanen
En dan naar bed, het is een heerlijk bed, geeuw geeuw tot morgen...
Ondanks de koude toch nog redelijk kunnen slapen. Voor het ontbijt gaat John nog wat foto's maken het is ook heel mooi hier en rustig. Een groot nadeel van Oezbekistan zijn de vele trapjes en stoepjes en af en op stapjes en daar heeft John van heel nabij kennis mee gemaakt, om zich heen kijkend voor de mooie foto had hij een opstapje niet gezien, hij is vlak op zijn kin gevallen, ik denk dat er een tand door zijn lip zat, meer uitleg ga ik hier niet doen
Onmiddellijk was de gids erbij om John op te helpen, Rosalinde zag John liggen en is het aan de groep gaan melden die al aan de ontbijt tafel zaten, John en ik kregen dan ook hulp om hem recht te helpen, de spullen bijeen te rapen die uit zijn zakken gevallen waren en delen van zijn toestel die weggerold waren.
Het ontbijt was voldoende. En tegen vertrektijd moesten er dus nog een aantal gewekt gaan worden, klopt die andere tijd speelde weer zijn parten
Het busje stond klaar om ons naar Khiva stad te brengen, ons ontbijt werd flink door elkaar geschud tijdens de rit. Tijdens de rit een aantal bijzondere vogels gezien zoals de kuifleeuwerik en 2 soorten bijeneters.
Khiva heeft een heel oud stadscentrum helemaal ommuurd met 4 grote poorten in elke windstreek. De gids kreeg het gezelschap van een dame van Khiva stad, veel Engels begreep ze ook niet alhoewel ze nadien wel hele verhalen kon vertellen. Van de gids kregen we bij elk gebouw enorm veel uitleg, voor fotografen was het een beetje teveel, daarom splitste de groep zich in 2, Corno, Jo en John trokken zelf op pad. Ik ben ook bij de gids gebleven, hij had een strenge uitstraling en rammelde zijn verhaaltjes netjes af, een geluk dat Sebastiaan de gids er een paar keer op aansprak, dat het een beetje teveel van het goede was, dat we niet respectloos wouden zijn maar dat onze tijd beperkt is en we meer willen zien, voor een tijdje hield hij er rekening mee, maar dan vergat hij het blijkbaar weer . De oude stad is mooi, een aantal paleizen, moskees, minaretten, madrassah's, kleine steegjes, souvenirs verkopers (niet opdringerig). Toen we in een moskee met enorm veel verschillende houten peilers kwamen sloten Cornu en Jo zich terug aan bij het gezelschap. John die waren ze onderweg kwijtgespeeld, want John doet graag zijn ding en soms verdwijnt hij gewoon. Ik was toch ongerust omdat ook hier zoveel trappen en stoepjes zijn, dus ik ben in mijn eentje het doolhof ingetrokken (de mensen die me kennen zullen nu ook wel denken oei oei komt dat wel goed ). Ik ben dan richting toeristen politie gelopen en heb daar raad gevraagd. Uiteindelijk heb ik John opgebeld en hebben we op een herkenbaar punt afgesproken. oef ! Afspraak was 12 uur aan de grote poort waar we binnen gekomen zijn, een aantel waren netjes op tijd. We zijn buiten de stad gaan lunchen, het was lekker eerst een soepje met veel groentjes in en dan een groene pasta, groen gemaakt door dille met in het midden dezelfde groenten als uit de soep en een kommetje zure room om erover te gieten. Was best lekker.
De middag uitstap was het zomerpaleis, ik had me hier heel wat bij voorgesteld, een aantal kamers waren wel heel rijkelijk versierd, er was een slaapkamer met een bed met fluwelen baldakijnen en een spiegel kamer, veel uitleg hebben we hier niet gekregen, we werden in hoge snelheidstrein tempo naar de andere gebouwen geloodst waar tentoonstellingen waren over oa de fotografie, wel mooi, maar duurde ook allemaal zo lang.
Dan was er een leuke verrassing, we moesten dus rond 00.30 naar de luchthaven vertrekken voor een binnenlandse vlucht terug naar Tashkent er was ons beloofd dat we ook nog een hotelkamer ter beschikking zouden krijgen om ons wat op te frissen en te rusten. We kregen dan ook in de oude ommuurde stad een kamer in een hotel dat ondergebracht was in een voormalig madrassa, op het gelijkvloers waren vroeger de studie zalen en met een klein smal trapje kon je naar het eerste waar de studenten sliepen. Een aantal kregen beneden een kamer een donker gangetje bracht je naar een klein halletje met aan de ene kant een badkamer en aan de andere kant een slaapkamer niet groot, maar groot genoeg en heel bijzonder om hier te mogen slapen. Jo had minder geluk met zijn 33kg zware koffer moest hij die steile trap op, een geluk dat er iemand van het hotel hem geholpen heeft die koffer naar boven te dragen. Ik vond het een bijzonder fijne ervaring. John die is er weer op uit getrokken voor foto's, ik ben in het hotel gebleven geprutst met de koffers, want met 4 koffer op reis, 2 grote 2 handbagage koffers is het soms wel zoeken, ik was heel moe maar overdag slapen lukt me niet dus wel wat gerust, buiten in de tuin van het hotel op het terrasje gaan zitten en een heerlijke thee gedronken. Voor het diner zijn we naar een restaurant gegaan in de ommuurde stad naast de minaret. Weer trappen naar boven... een geluk dat ik vandaag wat gerust heb in de namiddag en kon dus de trappen nog aan. we zaten op een eerste verdiep, buiten met een mooi uitzicht, maar niet overdekt en vrij winderig, ze hadden wel traditionele kledij, jassen, voorzien voor hun gasten, veel warmte gaf het niet, maar wel bescherming tegen de wind. Hier hebben we een traditioneel gerecht van Khiva gegeten Tukhum Barak, is een soort ravioli gevuld met ei en kaas en als dipje krijg je er zure room bij. Op deze locatie hebben we dus heel sobertjes gegeten, ik vrees dat er sommigen nog wel wat meer hadden kunnen eten.
Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan en konden we een paar uurtjes rusten want afspraak was om 12 uur vertrekken, dus ons zijn we een uurtje op het bed gaan liggen, opgefrist en klaar voor vertrek. Natuurlijk waren er die in slaap gevallen waren en hun wekker niet gehoord hadden of zoiets...
De koffers naar het busje gebracht, alles en iedereen erin en naar de luchthaven.
We waren wat te vroeg voor de check in, maar dan kwam het hoofd van toerisme en die liet ons plaats nemen in de VIP lounge, in grote diepe zetels konden we rustig de vlucht afwachten, we hebben dan ook een heel lichte controle gehad en van overgewicht maakten ze blijkbaar geen probleem en dan heb ik het over een 32 kg zware koffer en niet over ons
De vlucht was kort ongeveer 1.15, ze kwamen rond met drankjes en voor ik mijn beker half leeg had kwamen ze al weer ophalen.
En dan...we zouden dus naar het Wyndham hotel gaan een luxe 5 sterren hotel en niet dat Diamond hotel een drie sterren denk ik, met piep kleine kamers en een mini ontbijt. In mei bij ons eerste bezoek waren we het veel beter gewoon en wij zouden even goed ontvangen worden werd ons belooft en wij gaan ervan uit, belofte maakt schuld. Maar... Nilufar onze gids had goed en slecht nieuws, er waren maar 2 1 persoonskamers en 1 dubbele kamer vrij in Wyndham... er werd dus besloten dat John en ik in de dubbele Jo omdat hij de lampen voor de shoot in zijn koffer heeft en dan de oudste van de groep Will in het goede hotel te laten overnachten. De gids gaat mee binnen laat iedereen inchecken en wij maar wachten in het busje. Dan komt ze bijna jankend buiten en vertelt ons dat Wyndham geen reservaties gekregen heeft en dat wij er dus geen kamer hebben. John en ik ontploffen zo'n beetje, weer een belofte die niet nagekomen wordt. We gaan dan ook binnen in Diamond en daar willen ze ons een kamer op de 2de verdieping geven, er is niemand meer om onze koffers naar boven te doen en sorry maar na zo'n lange dag moeten ze me niet vragen om koffers naar een tweede verdiep te sleuren. Ik zeg dan dat ik een kamer wil waar niet alleen een bed staat, maar ook een stoel en een tafeltje zodat ik ook mijn blog kan tijpen. Tja die kamers zijn boven en er is geen lift, dus moeten wij tevreden zijn met een kamer waar je niet eens je koffers in kwijt kunt, ik ben zo teleurgesteld echt niet te doen ik zou wel kunnen janken. Maar ja John is heel moe dus gaan we maar naar de kamer, het is ondertussen 4.15 dus hij wil slapen. De koffers moet ik dus op de grond open maken en onze spullen proberen te zoeken.
Gelukt, nu even proberen een dutje te doen, want ik zet de wekker om 8 u zodat we kunnen ontbijten en om 11 u komen ze ons ophalen. Slaapwel
TTring tring, daar is hij al weer, wat heeft die wekker al moeten werken
tijdens deze reis, we moeten er weer vrij vroeg uit, want we moeten gepakt en
gezakt klaar staan om 7.30 om te vertrekken naar Khiva. Natuurlijk is weer niet
iedereen op tijd, ik denk dat sommige mensen een andere klok hebben, die zo'n
beetje een eigen tijdritme heeft en zich niks aantrekt van gemaakte afspraken,
snappen doe ik het niet, nu alleen maar hopen dat wij altijd de wekker
horen
We nemen afscheid van onze gids, want in elke stad krijg je een gids die
tot die stad behoort, kwestie van goed op de hoogte zijn van zijn stad, of het
geeft meer mensen werk, in ieder geval het is altijd een beetje wennen aan een
nieuwe gids.
De rit van Bukhara naar Khiva is ongeveer 450 km, de tijd.... lang heel
lang. De chauffeur is van ochtend toegekomen uit Khiva, hij had dus al een
lange reis achter zijn kiezen. Eerst nog even de tank volgieten, duur is
benzine hier niet 0,49 cent is wat anders dan bij ons. Het eerste stuk valt
vrij goed mee, eerst 2 baans, dan 4 baans en dan weer 2 baans weg, de baan was
in goede conditie, maar na een tijdje begonnen er kuilen en putten in te komen,
John vergeleek het met de banen in Wallonië ook zoveel beschadigingen aan de
weg, je wordt echt dooreen gerammeld, dondert bijna je bank af en het doet pijn
in heel wat organen... Dan vraagt Myrthe een toiletstop aan en een paar honderd
meter verder is er een openbaar toilet, ik pas voor de plas, vind die openbare
toiletten in het buitenland meestal vies en goor en tja dan ga ik er liever
niet naartoe. Ik had op mijn wensenlijstje een katoenveld of moet ik zeggen een
veld met katoen.. we waren er al een paar voorbij gereden, maar dan aan de
andere kant van de weg, tot de mannen (want die zitten meestal voorin) allemaal
tegelijk stop riepen, de chauffeur moet een beetje geschrokken zijn want die
stampte heel hard op zijn rem. Jo had pijnlijke voeten en liep dan ook op
zijn kousen, zijn voeten waren gezwollen door de warmte, wel lastig op
kousevoeten als er ezeltjes die voor transport zorgden van de kant van de weg
hun openbaar toilet gemaakt hadden, maar blijkbaar is het goed gegaan.
Iedereen stond dan ook de plukkers en het katoen te fotograferen, het zijn
allemaal best aardige mensen die zelfs poseerden voor ons. Tot er een man
met zijn armen in de lucht en veel kabaal makend op onze groep afkwam, Jo en
Will stonden dan ook tussen de katoenplanten wat die meneer helemaal niet leuk
vond, kan ik ook wel begrijpen, het is hun broodwinning en elk plukje katoen
telt.
Na een paar uurtjes stelde de chauffeur zelf voor om even te stoppen, hij
zag er ook moe uit, maar ja je zou van minder. We stopten aan een
wegrestaurant, nou ja wat je restaurant zou noemen, het waren een reeks kleine
kamertjes aan elkaar gebouwd, een winkeltje, een restaurant, en nog een paar
gebouwtjes en achterin waren de toiletten. John en ik namen koffie, het was
heel sterke koffie gesuikerd en melk neen melk hadden ze niet, (wat wel meer
voorkomt) maar uiteindelijk bracht de mevrouw een potje met poedermelk.
Er stonden een 10 tal tafeltjes, gedekt met een dun plastic zeiltje met
bloemetjes op en die bloemetjes zaten vol met vliegen... daarom zijn we dan
uiteindelijk maar buiten op een bankje gaan zitten, niet aan de tafels, want de
tafel stond op zo'n verhoog, tafel 20 cm hoog en daar moet je dan gaan aan
zitten heel ongemakkelijk en dat redden John en ik echt niet.
In de goot stonden watermeloen planten, stel je voor midden in de woestijn
groeien in de riolen meloenen.. maar ja daar krijgen ze tenminste nog water. Rosalinde
heeft ons dan ook getrakteerd op meloen een immens dikke meloen voor 1,5 euro,
spotgoedkoop en oh zo lekker.
Dan werd het tijd om weer verder te rijden op zeker ogenblik reden we een
groot meer voorbij aan de grens van Turkmenistan, vreemd maar ja er zijn nog
meer dingen vreemd in Oezbekistan.
Rond 15 uur komen we aan in Khiva, de chauffeur stopt ter hoogte van een
hotel en belt met iemand, hij klinkt boos, tja klinken want hij spreekt alleen
Russisch dus we verstaan geen jota van wat hij zegt. Hij wordt echt boos,
hij rijdt een stuk, stopt, rijdt, stopt, rijdt, stopt en zet de motor af, hij
zit daar, staart voor zich uit en wij weten van niets, John stuurt een sms naar
het hoofd van toerisme, legt de situatie uit en vraagt uitleg. De chauffeur
krijgt telefoon, zegt iets en rijdt verder, iets later gaat zijn telefoon weer
over en krijgt John de telefoon in zijn handen gestopt, het is de 'local guide
who is waiting for us'ok ze verwachten ons, oef dat is al iets.
Ze hadden de wens uitgedrukt om in een Yurt te slapen, maar van de gids in
Tashkent kregen we te horen dat het niet door gaat want dat wij dat niks zullen
vinden, geen comfort, blabla en blabla. Dus wij maar afwachten waar we naartoe
gebracht worden. De straat verandert in een ehhh pad of gewoon een baantje
aarde en zand en dikke keien niks asfalt of beton of wat dan ook, we worden
enorm door mekaar geschud en dat voor een hele rit nog, we gaan echt naar de
middle of nowhere. bizar, en dan komen we aan een soort vestigingsmuur met
kantelen en een uitkijktoren, ziet er wel mooi uit en dan zien we Yurt achtige
dingen, dus toch ! Wat zijn we benieuwd.
Het zijn geen echte Yurts, maar het zijn gebouwen die eruit zien als een
Yurt en per gebouw heb je 4 kamers, met een inkom halletje een ronde slaapkamer
en een badkamer met zitbad. De bedden zijn halfrond zodat ze netjes tegen
een muur kunnen staan.
Maar veel tijd hebben we niet, want ondertussen is het al ver na 15 uur en
hebben sinds 7 uur niets meer gegeten, oh ja toch een paar stukjes
meloen. Dus worden we uitgenodigd om onder een soort afdak plaats te
nemen aan grote ronde tafels. Een paar jonge mannen dekken vlug de tafels,
brengen brood en sla en nadien vis en vlees, de vis was met een lekker korstje
gebakken smaakte lekker af, echt goed.
De baas van Toerisme van Khiva kwam ons ook verwelkomen, heel vriendelijk
sprak en begreep helaas bijna geen Engels, de gids speelde voor tolk. Hij
stelde voor om na de lunch een trip te maken met een pick up truck konden 5
mensen mee waarvan er 2 achter op de pick up moesten staan. Er werd aan
de tafel besloten dat John en ik in de pick up mochten gaan zitten met nog een
derde en de 2 andere mannen achterop. Omdat de dames geklaagd hadden dat ze
niet mochten zwemmen in het meer rondom het gebouw, waar dus enorm veel vissen
in zitten en zij als kweekvijver gebruiken, logisch dat je niet in een
kweekvijver mag zwemmen, dachten wij dat we hun een plezier deden met hun een
rondvaart met een speedboot aan te bieden, hier konden dus weer 5 mensen in mee
en de gids was super blij dat hij ons dit kon aanbieden. Na de lunch vlug
onze fototoestellen pakken en klaar voor vertrek, maar voor we het beseften,
was iedereen op de pick up geklommen en was Will in de auto komen zitten, dat
was niet de afspraak die de gids gemaakt had, hij had een bootje gecharterd
voor de dames, hij was dan ook niet blij dat iedereen op de pick up zat,
Insurance not happy zei hij, maar goed dat was dan maar aan hem om hier iets
over te zeggen. John zat eerst voorin, maar na de eerste stop heeft hij
met mij gewisseld want met 3 op de achterbank had je geen recht stuk in je rug,
dus dank je John. Onderweg zijn we een paar keer gestopt, ik heb ervan genoten
om sporen te zoeken, thuis moet ik even uitzoeken van welke dieren die sporen
zijn er lagen ook schelpjes, allemaal met een licht paarse kleur en ik heb een
bijzonder grote kever gezien en een woestijnrat die net in haar holletje kroop
toen ik er aan kwam. Nadien nog een mooie zonsondergang gezien. Geen idee
wat de anderen van de natuuruitstap vonden, want niet iedereen had natuur
opgegeven op hun wensenlijst.
Voor het diner werden we verwacht in een andere Yurt, een wit gebouwtje
overtrokken met een wit zeil zag er dus meer als Yurt uit. Helaas
pindakaas het was ons niet gegund want het was zo'n ultra laag tafeltje waar je
op de grond moest zitten. Jo was solidair en is bij ons onder dat afdak
komen zitten.
En dan naar bed, het was koud in de Yurts, de airco hebben we op 30 gezet
maar de lucht die eruit kwam was en bleef ijskoud. Op de bedden lag ook alleen
maar een laken, geen deken, geen dekbed, het was zo koud, ik heb dan een
badhanddoek bij over mij gelegd en zo in slaap gesukkeld
Super slecht geslapen, enorm veel pijn aan mijn nieren en John niet beter, last van zijn rug en voeten, maar wij bijten door wij zijn geen opgevers.
Hop naar het ontbijt, daarvoor moeten we de straat oversteken, heel vreemd vind ik dat, we komen in een vrij grote eetzaal, ontbijt op zijn Oezbeeks..
We gaan lekker buiten zitten want hier is het mooi weer, 31 graden overdag wat sommigen wat teveel vinden, maar voor mij is dat genieten !
Eva voelt zich niet lekker en besluit niet deel te nemen aan het ochtend programma.
Er is iemand van de Toeristisch dienst en een nieuwe gids die ons staan op te wachten Mirabbos een jonge dertiger (yep), vriendelijk in ieder geval.
Deze keer vergeet ik niet om een flesje water mee te nemen want daar denken de gidsen niet aan, het is warm maar negens bouwen ze ergens een rustmomentje of een koffie pauze of plas en water pauze in.
Met het busje rijden we naar het Samanid,s mausoleum lig iets buiten de stad Bukhara, achter een pretpark, dus je moet eerst een soort kermis oversteken en dan kom je in een mooi park waar het mausoleum staat, dit is het oudste gebouw met heel weinig restauratie werk, heel apart om te zien heel mooi gebouw, met heel wat geschiedenis.
De citadel ark is een enorm fort dat op een heuveltje staat, veel trappen, schuine straat omhoog. Enorm veel klimwerk dus met veel te hoge treden voor mijn korte pootjes. Buiten stond een kameel ons op te wachten die maar wat graag op de foto wou. We zijn door één van de 4 poorten binnen gegaan de Dolong gate. Als eerste liepen ze aan tegen een kleine moskee waar een verzameling van oude korans te zien was. de Ark zit vol met verschillende ruimtes met verschillende musea met ieder een apart thema. In de throne hall waren een hoop Suzani doeken te zien, op meerdere stond een granaat appel, het symbool van Bukhara omdat een granaatappel veel zaden heeft die voor een stamboom zorgen, vele zaadjes, vele jongskes...
Tegenover de Ark stond een metalen toren, voorheen was dit een watertoren maar hierin is nu een restaurant en boven het restaurant een uitkijkplaats.
Ze hebben dat gezien want ik redde het niet, die trappen, die bergop, dus ik ben op een bankje blijven zitten en heb kennis gemaakt met de handelaar die drankjes verkocht aan de ingang, een toffe jonge kerel die ook buiten het uitbaten van dat drankstandje af en toe mensen gidst. Het was een grappige kerel en wij hebben echt plezier samen gehad.
Daarna zijn we in het Lijabi hauz (bij de vijver) park terecht gekomen, dit is gelegen bij de Nadir divan begi moskee.
Verder wandelend kwamen we bij 1 van de 2 nog bestaande joodse synagoge terecht, een mooi gebouw dat door 1 familie onderhouden wordt, ze krijgt wel een kleine toelage van de familie maar voor de rest betaald ze alles zelf, daarom staat er ook een geldbus voor steun aan dit mooi gebouw, er zijn nog een 400 tal joden in Bukhara.
We dwaalden dan verder door kleine straatjes met oude gebouwen en kwamen dan terecht bij een poppenmaker, hebben daar een leuke uitleg gekregen dat met papier maché het een paar dagen duurt voor zo n pop klaar is. Het zijn dan ook echt kunstwerkjes die hij maakt en hij kan heel leuk met deze poppen dansen.
Verder wandelend door 4 trading domes (oude winkel centrum), de ene had het thema hoeden, de andere thema geld, deze domes zijn zo fantastisch gebouwd dat het er steeds een constante temperatuur is.
Even pauzeren en genieten van het uitzicht van de Abdoelaziz Kahn en de Ulughbek madrassa, hier heb ik een jongentje van 14 jaar ontmoet dat mij probeerde postkaarten te verkopen, ik moest geen postkaarten, dus dat zei ik hem ook, maar hij bleef heel vriendelijk, sprak voortreffelijk Engels hij vroeg me hoeveel ik wou geven 1 pakje van 20 kaarten kost 50000 Sum 2 pakjes kostte 80000 Sum, neen ik hoefde geen, maar hij was zo vriendelijk dat ik hem wel wat gunde, ik wou hem dan ook een paar duizend Sum geven 1000 Sum is 0,10 cent, hij zag niet wat ik hem wou geven, maar hij weigerde het, hij zei no thank you, I work for my money. Dat raakte me zo dat ik dan toch maar de 20 kaarten zou kopen, ik had niet voldoende Sum, maar Euro's waren geen probleem I can change zei hij, hij zei me dan ook dat ik 20 kaarten kreeg en 4 magneten voor 100000 Sum ik kreeg het niet over mijn hart om neen te zeggen, Ik gaf hem dus de 20 Euro en hij verdween achter in de madrasse, ik begon me al af te vragen of hij nog wel zou terugkomen en na een tijdje was hij er weer met 2 briefjes van 5 Euro die hij me netjes en met een grote glimlach overhandigde. Hij had in zijn andere hand een mooie schilderijtje vast, hij zei handmade very beautifull you may have it for 10 euro, de donder hahaha maar daar ben ik dus niet op ingegaan. Hij had wel mijn hart gestolen dat jochie.
De gids is dan Eva gaan ophalen en zijn we in de Joodse wijk gaan lunchen in Restaurant Old House, niet alleen een restaurant maar doet ondertussen ook dienst als museum super mooi binnen met mozaïken, schilderingen, oude potten, heel oude deuren en het eten was dan ook nog eens super lekker ! De WC's waren trouwens ook heel heel proper de wastafels waren kopen kommen met koperen kranen heel stijlvol.
Volgend op de lijst de Poi Kalyan de 2de grootste moskee ter wereld, met een mooi minaret, een minaret deed vroeger dienst als vuurtoren voor de reizigers van de zijderoute. Helaas mocht de moskee niet bezocht worden, wel even door het raam gepiept en veel hebben we niet gemist want in Tashkent zijn er veel mooiere maar die bezoeken we nog wel op het einde van de reis.
We moesten de straat schuin oversteken om in een tapijt en zijde weverij te komen. Wat hebben wij bewonderend naar deze jonge dames gekeken die de moeilijkste motieven konden knopen, zo mooi, respect dames. Er waren tapijten die heel duur waren, vb een tapijt met op elke zijde een andere tekening, hier hebben 4 meisjes 12 maanden aan gewerkt, aan elke kant van het tapijt zitten 2 meisjes die op dezelfde snelheid moeten knopen en zo 2 verschillende motieven tevoorschijn kunnen toveren, niet te verwonderen dat dit duur is. Een tapijt is dan ook een investering, de waarde blijft !
Bij de zijde weverij hoort ook een winkel en ja hoor ik heb me laten verleiden en heb een zijden jasje gekocht, ik vond het bijzonder, het is Oezbeekse stijl, zuivere zijde, John heeft getrakteerd 50 euro heeft hij betaald, zelfs niet proberen af te dingen, wat een schatje he.
Dan was het haasten want de gids bracht ons naar een Fashion en muziek show, er werd life muziek gespeeld, traditioneel gedanst in traditionele kledij en na elke dans liepen er 4 dames over de catwalk met mooie creaties aan.
De magen begonnen op te spelen en dan zijn we naar een restaurant gelopen, lopen niet gestapt, eerst dus trappen doen om van die show weer op straatniveau te komen en dan crossen om de gids en de rest van het gezelschap bij te houden, na dat stomme gedoe gisteren met de koffers ben ik er echt nog niet bovenop dus ik kon hun echt niet bijhouden, John is netjes bij me gebleven zodat ik niet van een hoge stoep zou donderen. Er werd aan de gids wel gezegd dat ik niet kon volgen, dan hield hij even in, maar zijn snelheid paste hij niet aan dus binnen de kortste keren liepen we dus zeer een aantal meters vooruit. Toen zij in het hotel aankwamen waren de anderen al naar boven, we hadden een tafel op het 2de verdiep, dat redde ik niet meer, dus hebben we gevraagd of John en ik geen tafel beneden konden krijgen, eerst was het neen dat kan niet, maar toen we hun vertelden dat wij hier waren op uitnodiging van het Ministerie om hun land te promoten vonden we plots wel een tafel op een mooie plekje voor ons. We hebben lekker rustig kunnen eten en genoten van elkaars gezelschap.
Na het eten naar het hotel en eindelijk mijn blog dus kunnen bijwerken het is ondertussen 00.30 ik ga stoppen want morgen moeten we weer verder reizen, tot morgen Doei
Eens lekker kunnen uitslapen, want om 8 u moesten we pas ontbijten want om 10 u was het vertrek voorzien, de koffers zouden in het hotel achterblijven zodat we die 's avonds konden oppikken.
We hebben slechts een paar minuten moeten wachten op de laatkomers
Het programma werd maar weer eens aangepast door onze gidsen, ze stelden voor om naar Chor chinor tuin te gaan in een oud stadje Urgut ongeveer 50 km van het hotel, 50 km was wel iets meer dan een uur rijden, het laatste stuk over een hele smalle weg, hobbeliger dan hobbelig, dus goed dooreen geschud kwamen we in een klein dorpje aan, waar ze bijna allemaal met oude Lada's reden en waar goederen vervoerd werden met ezeltjes.
Chor Chinor (vier platanen) is een park met 4 enorm grote massieve platanen in (en andere bomen en struiken) die heel oud zijn en waarvan er eentje een diameter heeft van 16 meter, in deze mastodont is er dan ook een deur gemaakt die een kamertje verbergt waar ooit een souffie school was. Verder is er ook een bron die geneeskrachtige eigenschappen zou hebben, ik riskeerde het niet om ervan te drinken want het mag dan nog zuiver bronwater zijn, ik heb wel vreemde insecten zien lopen en die lopen misschien ook onder de grond en doen misschien hun behoeft in dat bronwater
Het was een mooi park, met hier en daar wat mensen die souvenirs probeerden aan de man te brengen, helemaal niet opdringerig zoals in vele andere landen.
Ik had enorme dorst en had natuurlijk geen water mee, bij een klein kruideniertje, ttz iemand die het raam van zijn woonkamer open had staan en daar stonden wat rekken in met een beetje goederen, vroeg ik om drinken te kopen, ze zullen mij niet verstaan hebben want ze schudden hun hoofd. Sebastiaan en Eva waren ook al uit het park en we hadden het erover dat hun watermeloenen zo lekker zijn, veel zoeter en sappiger dan bij ons, maar eentje kopen dat vonden we een probleem, we hadden geen mes, konden het niet meenemen op de bus... Maar Sebastiaan heeft met handen en voeten en met wat nog meer uitgelegd aan de verkoper wat hij wou, de verkoper een oudere man met een gouden gebit, verkocht een meloen aan Sebastiaan voor omgerekend 1 euro... En hij ging de meloen afspoelen en met een enorm groot mes sneed hij partjes in de meloen, zodat wij deze eruit konden halen, super van die man en dank aan Sebastiaan voor deze super lekkere traktatie, Sebastiaan trakteerde de mannen op het bankje ook meloen, wat ze zeker waardeerden. Onder de buis waar water van een bron uitkwam had hij dus de meloen afgespoeld, aan de boom er naast hing aan een touwtje een metalen beker, de mensen die dorst hebben kunnen dus uit die beker en van de bron water drinken, kinderen en volwassenen allemaal kwamen ze uit dezelfde beker drinken... Santé
De afspraak was om 12.15 te vertrekken, maar de laatste mensen waren iets voor 13u aan het busje.
Dan begonnen we aan de hobbelige terugreis, onderweg nog 4 minuutjes gestopt zodat Corno en Jo nog wat druivenplukkers konden fotograferen.
Voor de lunch aten we de plov van Samarkand volgens de plaatselijke gidsen vele lekkerder dan deze van Tashkent, ik vond er niet veel verschil tussen alleen dat in Samarkand de ingrediënten allemaal apart lagen onderin de krenten, dan de rijst, daarop het fruit en aan de zijkanten de stukken vlees.
Na het eten had John een afspraak met Lena Ledik, een ontwerpster, fashion designer, artieste, een heel bijzonder mens, we hebben een leuk interview met haar gehad, onze gids moest wel tolk spelen want ze sprak maar een paar woordjes Engels. Dan heeft ze aan een paar dames haar creaties laten showen. Op weg er naartoe kwamen we op het festival van de toerist terecht, éénmaal per jaar is het dan groot feest, met kraampjes vol met souvenirtjes, eet standjes, poppenkast, muziek optredens en s'avonds dansen.
Na dit interview wat wat uitgelopen is brachten we nog een bezoek aan het Afrasiab museum gelegen op de historissche site van Afrasiab, één van de grootste archeologische vindplaatsen ter wereld en de oude stad die werd verwoest door de Mongolen in de vroege 13e eeuw, en waren heel wat oude fresco's te zien.
Hierna reden we naar het hotel waar we onze koffers gingen oppikken er was geen extra auto vrij dus tussen de banken alles zat vol met bagage !
We waren een paar kilometer verder toen ons busje gestopt werd door een medewerker van het hotel dat het busje ingehaald had en met wat komt die aangelopen.. met onze kapotte koffer, was wel een komisch zicht en ook hier weer een miscommunicatie we hadden aan de gids gezegd dat we de kapotte koffer op de kamer hadden gelaten en gevraagd of ze dit niet moest melden aan de receptie.. blijkbaar niet maar blijkbaar wel dus
We werden naar een restaurant gebracht met kei luide muziek, een aantal medereizigers hebben met stopjes in de oren gegeten. De muziek bracht wel ambiance want meer dan de helft van ons gezelschap is opgegaan in de gezellige sfeer en hebben de dansvloer onveilig gemaakt.
En dan was het tijd om naar het station te gaan want om 21.10 vertrok onze trein. Een minpunt Sebastiaan zat in een andere wagon en John zat ook afgescheiden van de rest van het gezelschap.
Op het station stond een gids ons weer op te wachten, heel vriendelijk maar niet attent, John had onze 2 grote koffers en ik trok onze 2 kleine koffers verder, het waren tot nu toe heel vermoeiende (interessante) dagen, maar als nierpatiënte heb ik veel minder energie dan anderen, en samen met John (en Will) waren wij wel ook de oudsten, de gids een jonge dertiger zette de pas er goed in en voor we het station uit waren kon ik hem al niet meer volgen, ik zag iedereen echt bijna lopen en ik bleef achter, werd nog door taxi chauffeurs gevraagd of ik geen taxi moest hebben, mensen die me de weg blokkeerden omdat zij in een taxi stapten en de groep liep maar door, ik was stik en stik kapot, ik wist niet meer waar naartoe, ik stond daar met 2 toch vrij zware koffers vol met foto materiaal en boeken. Uiteindelijk zie ik een aantal busjes staan en ben daar dan maar op af gelopen, dan zag de gids mij wel want er ontbrak dus iemand.. ik kon echt niet meer ben jankend op het busje gestapt en het heeft een hele tijd geduurd voor ik weer rustig werd. Maar goed ik ben ver over mijn energie gegaan en zal dat de komende dagen moeten uitzweten.
Het hotel lag in een klein straatje, binnen ziet het er netjes uit met een grote open soort veranda waar de kamers op uit geven, het bed is heel hard maar alles ziet er netjes uit.
De gids heeft nog sorry gezegd, maar helaas daarmee ben ik niet mee geholpen! John en ik waren echt boos, John heeft zelf gesleurd dat hij niet meer kon, maar dat is een vent en laat zich niet kennen...
Na een kort nachtje slaap, want de wekker stond op 5.30 omdat we moesten ontbijten tussen 6-6.30, de 1 na de ander druppelt het ontbijtzaaltje binnen, Eva ontbreekt maar sommigen hadden haar horen zeggen dat ze geen ontbijt zou gebruiken, dus maakte niemand zich echt ongerust. 6.30 iedereen netjes op tijd met pak en zak om te vertrekken, de koffers weer in auto en busje proppen en dan wachten op de laatste, dit was dus Eva, geen Eva te zien of te horen, rond 6.45 vonden we het toch super vreemd dat ze er nog niet was. Onze wekker van dienst, de Jo is op haar deur gaan kloppen en nog eens kloppen, wordt er uiteindelijk open gedaan door een slaperige dame die haar wekker genegeerd of niet gehoord heeft, Jo komt dit melden, maar het duurt nog land, dan is Jo terug gegaan om haar koffer op te halen en iets later was de lange slaapster er ;-), hop naar het station, waar we uiteindelijk nog een tijdje hebben moeten wachten, dom dus dat niet iedereen nog een half uurtje langer blijven liggen is. De hoge snelheidstrein de Afrasiab (wat wil zeggen dichtbij het zwarte water), we zaten jammer genoeg verdeeld over 2 wagons, en lastig wij met nog Will en Jo 2 aan 2 recht over mekaar wij hadden dus geen tafeltje wat super lastig is als je hete thee krijgt en een croissantje probeert op te peuzelen en het papieren zakje met je ontbijtje erin moet ergens zien kwijt te raken. Eerst wou de gids John en mij in een andere wagon steken, maar we hebben haar proberen te laten begrijpen dat Jo en John dingen wilden bespreken, voor ze dit verstaan had... zucht... zucht.
Op het treinstation stonden 3 mensen ons op te wachten, 1 heer die we tijdens ons vorig bezoek ook al ontmoet hadden en 2 dames Fotima en Nargiza. Leuke moderne jonge vrouwen, Nargiza gehuwd en dus wat afstandelijker naar mannen toe en Fotima ongehuwd en super losjes, tot groot vermaak van de heren natuurlijk!
De koffers werden ook weer verdeeld over een busje en een auto, we snappen niet waarom ze geen groter busje namen, konden de koffers allemaal ook in het busje samen met hun gasten en de gidsen, maar ja voor alles zullen ze wel een reden hebben. Bij het naar buiten gaan op het station in Samarkand is er een vijs (schroef voor onze Nederlandse vrienden) uit het handvat geschoten en is het daardoor afgebroken, dat wordt dus shoppen voor een nieuw koffer...
We zijn de koffers gaan afzetten in het hotel, want de kamers waren pas beschikbaar na 12 uur. Het hotel lag buiten het centrum dichtbij de luchthaven.
Onze eerste uitstap was naar het Ulugbek observatorium, mooi gebouw, mooi klein museum en waar buiten de oorspronkelijke telescoop lag. En de vrolijke noot... heel wat mensen van onze groep hadden meer aandacht voor de mooie jonge bruidjes in prachtige jurken dan voor de historische beleving .
Ik had besloten lekker een terrasje te pikken omdat het enorm veel trappen waren, ik heb dan een aangenaam gesprek gehad met Nargiza. Ze had telefonisch _icontact met Fotima want de uitgang van deze bezienswaardigheid lag aan de andere kant van de heuvel, dus hebben wij een flinke wandeling gemaakt naar het busje toe. Na een kort ritje kwamen we aan het Shah_i_zinda (de levende koning), hier moet je dus het aantal trappen tellen als je naar boven gaat, kom je naar beneden en tel je hetzelfde aantal trappen, dan zijn al je zonden je vergeven. Op weg naar boven kom je tombes tegen en links en recht Moskeën en bovenaan een hele mooie Moskee.
Op de tombes wordt geld gelegd want voor de moslims zijn de volgende 5 zuilen belangrijk voor de Islam 1 de geloofsbelijdenis 2 de rituele gebeden 3 het geven van alamoezen 4 het vasten tijdens ramadam en 5 de pelgrimstocht naar Mekka.
Daarna waren we aan een lunch toe, we zijn naar een restaurant geweest waar we tijdens ons vorig bezoek ook al geweest waren, maar de dames verkozen om binnen te zitten ipv op het mooie terras, er werd ons niet gevraagd wat we wilden eten en krijgen dan ook heel wat sharing food, tomaten salade (jo vind rauwe tomaten niet eetbaar) met veel ui (Marleen die lust geen ui), met brood wat heel anders is dan het lekkere brood uit Tashkent, er kwam ook veel te veel op tafel, wat anders zou zijn denk ik als ieder voor zich zou mogen kiezen bestellen.
Na de lunch reden we naar Amir Temur mausoleum hier ligt de grote keizer begraven en krijg je een super uitleg van de gidsen. Maar ja, John zijn vriendinnetje stond hem zowat op te wachten Zuhra van de Uzbeekse toeristen politie, beiden kregen we een dikke knuffel, het was echt een hartelijk weerzien, de andere mannetjes van het gezelschap waren er dan ook als de kippen erbij om foto's van deze mooie politievrouw te nemen...John maakte dan ook direct een afspraak met Zuhra dat ze haar zus zou vragen om langs te komen voor hun samen in en op beeld te krijgen... en ja hoor dat doen ze dan maar voor hun Hollands vriendje.
Na het bezoek aan het mausoleum reden we door naar Registan square, wat ik een super mooie plek vind, het zijn 3 moskees op een plein, alhoewel er eentje niet Moskee mag genoemd worden omdat er tijgers op afgebeeld staan en volgens de Islam mag je geen levende wezens afbeelden. Wij stonden bij de toeristisch politie te wachten, heel vriendelijk mensen allemaal, zowel de dames als de heren. We werden er getrakteerd op hele verse vijgen, zo lekker heb ik ze nog nooit gegeten !
Als Zuhra en Lily (die eigenlijk Fatima noemt, want bij vrouwelijke tweelingen wordt de oudste altijd Fatima genoemd en bij de jongens is het Hoessein) wat lijken deze dames echt op elkaar, heel bijzonder, dankzij hun oorringetjes konden we ze uit mekaar houden. John en Jo hebben hun hart opgehaald om deze gespiegelde dames te vereeuwigen.
Bibi_khanym Moskee was de volgende bestemming, was ooit 1 van de grootste Moskeen in de Islamitische wereld, hierna nog even snel naar de Siab bazar, kort bezoekje sommigen hebben er nog snel een biertje gedronken..
En dan een nieuwe koffer gaan kopen, 550.000 Sum ongeveer 50 euro voor een koffer, slechte kwaliteit en in mijn ogen super duur, maar ja die andere is niet meer te gebruiken, zouden ze geweigerd hebben op de luchthaven.
Het avond diner was weer overvloedig en ja hoor weer tomaat en rauwe ajuin...
Bij het buiten gaan komt de baas van het Toeristisch kantoor van Samarkand ons groeten en hij wil ons mee nemen naar Registan square om ons te laten genieten van een laser show.
We zijn er veel te vroeg hopen dan ook dat het het wachten waard is, er worden stoelen aangesleept en John zorgt ervoor dat hij 4 stoelen te pakken krijgt, de rest van het gezelschap zit ergens anders blijkbaar. maar wat een gedoe dan moeten we opstaan, moeten de stoelen naar achter, mogen we er niet zitten, moeten we 10 euro de stoel betalen maar als Meneer Mahmut ertussen komt mogen we vooraan zitten en is het gratis mooi toch.
En dan is het zover, wij krijgen daar een fantastische laser en lichtshow te zien wat is dat mooi wat is dat genieten.
Uiteindelijk wordt het dan toch weer laat en liggen John en ik pas rond 2 uur in bed, heb nog eventjes het blog wat bijgewerkt.
De nacht hebben we dus op het vliegtuig doorgebracht, sommigen hebben een klein dutje kunnen doen, anderen helaas niet. Het zal dus een zware dag worden. We landen deze keer op een heel ander deel van de luchthaven en moeten naar mijn gevoel kilometers stappen voor we aan de bagage claim komen, daar staat iemand van de toeristische dienst ons op te wachten die vraagt om aan hun loket te wachten tot iedereen zijn bagage heeft, het is vrij lang wachten, maar hoera iedereen heeft alles.
Dan worden we naar een busje gebracht we zijn met 10 mensen ieder 2 stuk bagage, maar er staat buiten het busje ook een gewone auto klaar die ook volgepropt wordt met onze bagage. We rijden een heel eind tot 5 km buiten het centrum, hier draait de chauffeur een heel bizar straatje in, lijkt niet echt op een straat, gaat een stuk stijl naar beneden, vol kuilen, we komen precies in een achterbuurt terecht en nog steeds geen gids of afgevaardigde van dienst of ministerie van toerisme gezien. Als we op een soort pleintje komen staat er inderdaad een hotel, buiten ziet het er ehhh of ziet het er niet uit?
John vraagt aan de receptionist naar 1 dubbel kamer en 8 single, neen zegt die vent het zijn allemaal dubbel kamers, no single. Wel gezellig om elkaar beter te leren kennen om onmiddellijk de nacht samen moeten door te brengen en breakfast no no no breakfast this morning tommorrow at 7.30 breakfast hoezo de volgende ochtend staat op het programma 6 uur ontbijten , maar dit laten we dus niet toe, John appt en belt en belt nog een keer, maar ja het is hier ook 6 uur 's ochtends, uiteindelijk krijgt hij contact en uit zijn ongenoegen, de gids Ulifar ook het hoofd van toerisme schiet in actie, maar ja het is nu dus wachten op een verantwoordelijke, het hotel is ook veel minder luxueus dan de vorige keer dat we hier waren, maar goed we willen ons even kunnen opfrissen, iets anders aantrekken en ontbijten. Uiteindelijk na niet de beloofde 10 minuten maar minstens 20 minuten is ze er, het is een lieve charmante jonge vrouw die haar best doet om behoorlijk Engels te praten, John doet zijn uitleg en ze gaat mee binnen naar de receptie, waar 2 reisgenoten haar zeggen dat het hotel ok is, maar dat ze 1 persoons kamers willen. Oeps daar gaat John's verhaal dat we een betere standaard willen, uiteindelijk krijgt iedereen een kamer, wel 2 persoons kamers maar voor single gebruik. ik denk dan ook dat wij de kleinste kamer gekregen hebben, want buiten een bed staat er niets in de kamer, geen stoel, geen bankje, een bed en 2 nachttafels and that's it. Maar goed het is nieuw en het is proper en het bed lijkt er goed uit te zien, Ulifar heeft dan ook geregeld dat we nog ontbijt krijgen. er zijn 2 tafels met vooral groenten en fruit en een klein mandje brood, nadien krijgen we nog wel een eitje op de tafel gezet. We hebben heel even de tijd want om 10 uur vertrekken we voor de eerste uitstap. Doordat het hotel een stukje buiten het centrum ligt krijgen de mensen al wel een impressie van hoe groot en proper de stad is. Tashkent laat zich aan zijn beste kant zien.
onze eerste stop is het immens grote Uzbekistan hotel, meer dan 315 kamers, 17 verdiepen hoog en 's avonds wordt de gevel omgevormd tot een immens groot tv scherm waar reclame boodschappen op getoond worden, indrukwekkend in ieder geval. Hier ontmoet John zijn eerste vriendinnetje, via facebook heeft hij een contact met haar opgebouwd, ze komt ons dan ook hartelijk begroeten en geeft heel wat informatie over het hotel, we zouden het fijn vinden om hier eens te kunnen overnachten, maar die dag zat het hotel helemaal volgeboekt. De vorige reis was ook op het laatste moment geregeld, maar die was heel anders, maar ja een paar dagen op voorhand 9 kamers vinden in het hoog seizoen is ook niet eenvoudig.
Na het hotel brengen we een bezoek aan een nieuw ijs stadion HUMO, humo is een fictieve vogel en op 7 heel mooie tekeningen staat deze vogel overal in verwerkt< De gids van de ijsbaan brengt ons naar de grote hal waar de dagen voordien een groot Judo tornooi is gehouden, buiten is het meer dan 30 maar de hal is super geïsoleerd zodat het er lekker fris is. In oktober gaan ze het ijs aanbrengen en zal er een grote openingsceremonie zijn. De hal kan meer dan 20000 mensen plaats aanbieden, buiten de suite die er is en het restaurant met uitzicht op de ijsbaan. Deze zal gebruikt worden voor tornooien ed een kleinere ijsbaan zal openstaan voor het publiek waar geschaatst kan worden.
Er zijn er een aantal die ook een metro station willen zien, we gaan dan naar het dichts bije station Paktahor niet het mooiste maar geeft toch een kleine impressie ze gaan dan ook nog even door naar een ander station.
Dan is er de lunch, zoals altijd komt er heel veel op tafel de Oezbeken houden ook van sharing food, dus alles komt in het midden en graaien maar, wat deze keer ook heel verschillend is, 's ochtends waren er geen messen en hier nu ook niet, blijkbaar gebruiken de Oezbeken geen mes alleen vork en lepel, wij hebben dit heel anders ervaren of het ligt aan het type horeca waar je terecht komt.
Na de uitgebreide lunch rijden ze naar de Chorsu bazaar, wat een drukte, we worden dan ook in het begin van de parking afgezet en er wordt afgesproken dat we om 5 uur aan het busje moeten zijn, zoek en vind het dan maar allemaal. iedereen gaat zo'n beetje zijn eigen weg. Het is fijn om hier over de buitenmarkt te lopen en hier en daar een foto maken van de mensen die heel graag op de foto willen.
16.45 hebben wij de bus gevonden, was wel even zoeken want de gewone marktkramers vertrekken en nu wordt de parking ingenomen door mensen in heel vaak oude aftandse Lada's die op het dak of in hun koffer plantjes hebben en deze op de parking komen verkopen, heel apart om dit te zien, want die parkeerplaats is niet groot en ze zetten hun auto dan ook zomaar neer. Oef 17.15 iedereen is er, het zijn toch Belgen en Nederlanders... die hebben wel heel snel de Oezbeekse mentaliteit over genomen om te laat te komen
Als afsluiter van de dag en voor het diner hebben we naar het Avoy theater gegaan, wat een pracht van een gebouw, super mooie architectuur, binnen heel mooie schilderijen van mensen in traditionele kledij, mooie trappartijen, grote reliëf panelen tegen de muren en voor spiegels, een pareltje, we hebben een rondleiding gekregen en dan hebben we een balletvoorstelling gekregen. In een volle zaal lieten een 40 tal ballet dansers en danseressen ons genieten van een mooi spektakel, de titel hebben we niet meegekregen, maar het ging over een prinses die gaat trouwen maar voor wie het slecht afloopt, wil je het verhaal kennen... kom dan naar Tashkent ;-)
Ondertussen was het al vrij laat geworden en werd het hoog tijd om te gaan eten, we zijn in een restaurant geweest waar we bij ons vorige bezoek ook gegeten hadden en daar kwamen we weer een bekende tegen van het toeristen bureau, leuk dat de mensen je nog herkennen en heel vriendelijk zijn.
En daarna naar het hotel het Dyamond hotel in een soort achterbuurt, nieuw maar sobertjes, het bed was heeeeel hard, maar ik denk wel dat we als een blok in slaap zullen vallen, een nacht niet geslapen dat voel je wel.
Iets voor 7 uur komen de vliegtickets voor de Nederlandse medereizigers bij John binnen, hij stuurt ze dan ook snel door want er zijn er die vroeg moeten vertrekken om op tijd op Schiphol te zijn. Maar het komt dus in orde voor de Nederlanders.
3 Belgen worden met de auto van Brussel naar Parijs gebracht. Rond 11 uur komt Jo in Zonhoven, we proppen de koffers en zakken in de auto en vertrekken richting Brussel, want de ambassade zei dat ze ons om 15 naar Parijs te brengen met de auto de vlucht vertrekt om 20 u en dat vonden wij wat krapjes, daarom hadden wij gevraagd om om 14 u te vertrekken, ja hoor no problem. We zijn dus op tijd vertrokken, redelijk vlot kunnen rijden want we rijden ook binnendoor over Bertem en Tervuren zodat we de ring rond Zaventem kunnen vermijden. In Tervuren gestopt om te lunchen, en we waren iets voor 14 uur aan de ambassade te Brussel. Eva stond ons buiten al op te wachten, goed op tijd. Bellen aan de deur of beter gezegd poort van de ambassade leverde niets op, 3x bellen ook niet, John belde dan onze contact persoon bij de ambassade, het antwoord luidde ik bel mijn collega. Ondertussen was het al 13u15 en komt de collega de poort open maken, tot mijn verbazing moeten wij onze zware koffers de trappen van de ambassade op sleuren, ik snapte niet waarom die niet direct in het busje dat er stond mochten. We worden naar het salon gebracht er komt een vriendelijke gast bij ons zitten, stelt zich netjes voor en vraag dan wat we willen drinken, de bestelde koffie en thee worden gebracht en dan is plots iedereen verdwenen, geen kat meer te zien in de ambassade, maar de klokt klikt verder en verder, 14,30 zitten we nog steeds te wachten, 14.45 nog niemand, 15 nog steeds niemand, 15.10 belt John zijn contact persoon die dus niet in de ambassade blijkt te zijn. Hij zou de chauffeur bellen, don't worry. en dan een paar minuten later komt er eindelijk iemand binnen gelopen die ons vertelt dat hij ons naar Parijs zal brengen, oef eindelijk, de auto wordt volgestouwd iedereen heeft net een plekje om te zitten, maar er zou echt geen tas, koffer en nog minder een persoon bij kunnen. We drukken onze bezorgdheid uit dat e vrezen dat we de vlucht niet zullen halen, don't worry zegt hij, als dat zo is dan zal de vertegenwoordiger van de ambassade de vlieger wel aan de grond houden (eerst zien en daarna geloven...), op verschillende plekken zijn er werkzaamheden maar we krijgen telkens te horen dat het de laatste vertraging is, hij had waarschijnlijk de volgende nog niet meegerekend. Op de plekken waar er geen werken zijn vliegt hij aan 160 over de baan. Maar ja CD wagens moeten vast geen bekeuringen betalen. Ondertussen belt onze contactpersoon van de ambassade verschillende keren op om te horen hoe ver we zijn, zou hij zich nu ook zorgen beginnen te maken? Maar eind goed al goed, we komen aan op Charles de Gaulle, we haasten ons naar de incheck balie, maar John vind het nodig de Franse grond te kussen, hij mist een verhoogje en valt, hij is er even niet goed van en zijn knie ligt helemaal open. Ze zijn nog aan het inchecken en wij willen braafjes de rij volgen maar worden er door onze contact persoon uit gehaald. Hij brengt ons naar de priority desk, dus wij hoeven niet aan te schuiven. Hier maken we dan ook kennis met de andere reisgenoten die ook netjes in de rij stonden te wachten, eind goed al goed, iedereen is op de luchthaven geraakt, we zijn klaar om aan ons avontuur te beginnen....
We zitten allemaal vrij dicht bij mekaar, maar hebben niet echt de kans om kennis te maken, dat komt later wel, we worden netjes voorzien van eten en drinken en hier en daar zie je de oogjes dichtvallen.....
Dinsdag 24 september, het is eindelijk zo ver, maar wat een start !
Vandaag vertrekken we met 10 personen op persreis, helaas heeft iemand door een
droevig voorval moeten afhaken, maar in gedachten nemen we Marie mee!
Tot vanmorgen 7 uur is John heel druk bezig geweest om alle
reisdocumenten binnen te krijgen, de ambassade gebeld, gemaild, gewhatsappt, de
mensen in Oezbekistan overstelpt met berichten en uiteindelijk heeft hij dus
alle tickets binnen en kunnen doorsturen.
Gisteren dacht ik echt dat hij op het punt stond een hartaanval te
krijgen, we hebben een heel hectische periode achter de rug, het overlijden van
zijn 99 jarige vader, een plekje zoeken voor zijn 96 jarige vergeetachtige
moeder, al het geregel, al de zorgen en dan nog de reis. Al maanden is hij plannen aan het maken,
dingen aan het opzoeken, gesprekken aan het voeren met de Oezbeekse kant. Al weken is hij aan het vragen naar de
vluchtgegevens, zodat iedereen zijn reis kan plannen, tot gisteren kreeg hij te
horen don't worry Mister Reinhard... en dan in de namiddag eindelijk krijgt hij
donkere foto's van een reisdocument!Uitgeprint is het amper leesbaar, maar we
zullen het ermee moeten doen, want iets beter kunnen ze ons niet sturen . Don't
worry...
En dan gaan 4 Belgen naar de Ambassade in Brussel en zullen met de auto
naar Parijs gebracht worden, een andere Belg gaat met de trein... In Nederland
vliegen ze van Schiphol naar Lyon en verder door naar Parijs en daar hopen we
elkaar dan voor het eerst te ontmoeten !
, het is een super mooie moskee, een vrij groot complex ook wel.
) de rest van de tijd heeft ze zonder schoenen gedaan, later kreeg ze van het hoofdmodel nog te horen dat ze teveel door haar knieën zakte met het stappen, John had gezien dat er eentje met kauwgom in de mond liep... Brigit liep dus ook mee en dat deed ze bijzonder goed ! Knap hoor Brigit!
De nacht hebben we dus op het vliegtuig doorgebracht, sommigen hebben een klein dutje kunnen doen, anderen helaas niet. Het zal dus een zware dag worden. We landen deze keer op een heel ander deel van de luchthaven en moeten naar mijn gevoel kilometers stappen voor we aan de bagage claim komen, daar staat iemand van de toeristische dienst ons op te wachten die vraagt om aan hun loket te wachten tot iedereen zijn bagage heeft, het is vrij lang wachten, maar hoera iedereen heeft alles.
