Hooi hooi! Welkom in mijn dagboek!
Wil je weten wat voor speciaals ik allemaal meemaak, moet je zeker elke dag komen kijken naar mijn nieuwe avonturen. Want ik maak veel mee hoor. Maar ik wil niet onbeleefd zijn. Eerst stel ik mezelf voor.
Oh ja! En als je op de vette namen klikt, zie je een foto!

Mijn naam is Lester. Ik ben geboren in 2002, wat mij dus nog niet zo heel oud maakt. Maar dat wil niet zeggen dat ik nog niet veel heb meegemaakt! Ik maak eigenlijk zelfs heel veel mee. Ik heb namelijk het talent om mezelf steeds weer in de problemen te brengen. Ik heb bijvoorbeeld veel vriendjes, maar ook veel niet-vriendjes. Dat heb ik aan den lijve kunnen ondervinden. De grote boze hengst is een niet-vriendje. Zeker en vast! En de even grote boze merrie ook. Maar ik ben aan het afdwalen.

Ik ben dus Lester, en met mijn 175 cm een prachtige, grote, sterke ruin. Althans, sinds mijn zware trainingen van de laatste 2 jaar ben ik sterk geworden. Ik heb spieren gekweekt en daar kan ik wel eens gebruik van maken. Zoals mijn mens tussen mijn lichaam en de rol hooi pletten om die vreselijke dazen van mijn lijf te schuren. Dan was mijn mensje niet zo blij denk ik. Want ja, het is een mensJE. 160 cm maar. Ja, daar wordt wel eens gebruik van gemaakt.
Ik heb al veel mensen gehad hoor. Niet dat ik zo veel ben verkocht, maar binnen één familie heb ik al drie baasjes gehad! Maar dat doet er niet toe. Laat ik mezelf verder voorstellen.

Ik ben een kruising van vanalles en nog wat. Net als die hengst. Maar ik ben mooi. En hij is stout. Velen zeggen dat er Lusitano in zijn bloed zit. Maar daar geloof ik niets van. Lusitano's zijn mooi en elegant. Laten we zeggen dat mijn papa een lusitano met een lang, fijn hoofd was. Dat kan toch? 't Is een misvormde Lusitano, maar 't is een Lusitano.

Ik zal misschien ook eens mijn mede-paarden voorstellen, om niemand boos te maken.

Eerst en vooral mijn wel-vriendjes. Mijn niet-vriendjes zijn minder belangrijk. Dus mijn wel-vriendjes:

Spartan. Zijn mama is een Shetlander, en door zijn grootte (110 cm) en zijn fijne hoofdje, denken mijn mensen dat zijn papa een Welsh was. Zou best kunnen, alleen zijn gangen laten te wensen over. Maar daar zal ik maar niet over oordelen. Hij was al van toen hij nog een piepveulen was in het bezit van mijn mensen. 't Was eigenlijk zelfs hun eerste echte eigen paard. Hoe oud hij nu precies is, weet ik niet.
En samen met Spartan hebben we zijn allerbeste maatje, Charlie. Hij is een rasechte Minishetlander van 80 cm. Hij was helemaal verwaarloosd en toen hij ongeveer drie jaartjes jong was hebben mijn baasjes hem opgevangen. Sindsdien zijn Spartan en Charlie onafscheidelijke vriendjes! En aangezien ze een deel van mijn kudde zijn, zijn zij ook mijn vriendjes!
En dan hebben we Alex. Dat is een geval apart. Je zou kunnen zeggen dat hij nogal vreemd is. Maar 't is ook weer een deel van mijn kudde. Hij respecteert mij en mijn persoonlijke ruimte, dus respecteer ik die van hem. Alhoewel, soms toch. Als ik energie teveel heb leef ik me wel eens uit op hem, maar hij is dat toch gewoon he...
En dat veulen, ach, die loopt er maar bij. Eigenlijk is hij al lang geen veulen meer, maar ik ken hem van toen hij nog een pieper was dus hij blijft 'het veulen'. Het veulen heeft wel een naam, ja. Giroflé. Afgeleid van het Franse woord 'giroffle', wat 'kruitnagel' betekent. Kruitnagel. Haha! 't Is een buitenbeentje, op alle vlakken. Maar hij moeit zich alleen met zichzelf dus mag hij gerust bij mijn kudde horen. Hij is geboren in 2009. Hij is dus echt de jongste van het hele gezelschap. En wat een kónt! Zijn papa was een Quarter Horse en zijn mama was die pismerrie van een Beauty. Dan moet je wel uitkomen met zo'n megakont he!

Maar natuurlijk kan niet iedereen een wel-vriendje zijn. Er zijn er twee die absoluut niet-vriendjes zijn! Ten eerste natuurlijk die hengst. Hij is een kruising en met zijn 153 cm veel kleiner dan ik, maar hij is verdomd sterk en heel gemeen! Geronimo heet hij. Pft, Geronimo. Komaan zeg. Wie noemt zijn paard nu Geronimo? Lester is toch een veel mooiere naam. En Geronimo is oud. 1993. Da's toch echt al oud.
En dan heb je die merrie! Wat een pismerrie zeg! Ze is de beste vriendjes met Geronimo, en ik verschiet er niet van! Beauty. Beauty?! Mooi zeker, laat me niet lachen! Ze is ongeveer 10 cm kleiner dan ik maar ze is een stuk venijn! Dat ze maar gezellig bij haar Geronimo blijft.

De eerste week zit er alweer op. Zondagmiddag werd ik in de stal gezet, maandagochtend werd ik er (véél te vroeg!) weer uitgehaald. Op de trailer en wegwezen. Na een veertigtal minuten, misschien iets langer, werd ik er weer afgehaald op voor mij totaal onbekend terrein. Ik keek mijn ogen uit. Zoveel paarden! Dus dit was de Hippodroom. Het fameuze terrein waar ieder jaar Waregem Koerse wordt georganiseerd. Het terrein waarvan je als paard of ruiter alleen maar van kan dromen. En dat was nu mijn nieuwe thuis. Ongelooflijk. Ik werd in een stal gezet tussen een hengst en een merrie. Na wat onrustig getrappel van links en van rechts begon ik me uiteindelijk wat meer op mijn gemak te voelen.

Maandag 6 september 2010
Om half elf was Lot al terug van school. Het was rijles. De hengst en merrie naast mij werden ook opgezadeld. Met ons drieën wandelden we naar de binnenpiste. Er waren daar al ongelooflijk veel paarden, zeker tien, aan het draven. Moest ik daar echt gaan tussen lopen? 'Jullie zijn te laat, dames!' Dat was de lesgever. 't Zag er precies niet zo'n plezanten uit. 'Wij zijn van't internaat. Ons bus was een halfuur te laat.' Antwoordde Lot. 'Oke. Begin maar meteen mee te draven.' Wat?! Niet instappen? Was hij helemaal gek? Maargoed. De eerste les zullen we maar doen wat hij vraagt. We gingen op de cirkel en draafden mee. Na een paar oefeningetjes in draf begonnen we te galopperen in twee groepen. Een groep op de cirkel bij A en een groep op de cirkel bij C. Ik galoppeerde bij A. Daarna kwam het. De hindernis. 'Ga maar één voor één, als je er klaar voor bent, over de hindernis.' 't Was een superlaag kruisje. Piece of cake. Ik huppelde er tweemaal op mijn dooie gemakje over. Dan mochten we uitdraven en uitstappen. Tijdens het stappen vroeg Janus (de lesgever): 'Wie heeft allemaal al zijn A en B brevet? Die stappen op de cirkel bij A.' Ik en de meeste anderen gingen op de cirkel bij A. 'De rest gaat bij C op de cirkel.' De rest, 3 of 4 combinaties, ging bij C op de cirkel. 'Goed. De B's worden de volgende keer nog eens opgesplitst in een groep van competitieruiters, dat zullen de betere zijn, en de anderen. Jullie mogen de paarden gaan afzadelen.' En zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht weer in mijn stal, Lot ging terug naar school. Uiteindelijk had de les maar een kwartiertje geduurd voor mij. Allemaal door de bus die zoveel vertraging had.

Na de les kwam Ronny, de stalknecht, me op de wei zetten. Ik heb me helemaal uitgeleefd! Rondspringen, rollen, verder rennen. Tegen zes uur was het tijd om weer naar binnen te gaan. Net als alle paarden moest ik weer op stal.

's avonds om half zeven kwam Lot thuis van school. Nou, niet echt thuis, op het internaat. Ik kreeg een wrijfje over mijn hoofd en een snoepje. Dan gingen ze allemaal gaan eten. Ik ook. Dezelfde kost als thuis, alleen in plaats van Pavo DailyPlus®, kreeg ik hier een soort van gruismengeling. Veel maakte het me niet echt uit. Na het eten, ongeveer acht uur, kwam Lot met haar zadel, hoofdstel, poetskist, alles erop en eraan, aan mijn staldeur staan. 'Ben je er klaar voor mooie jongen?' Klaar voor wat? Oooh. Werken. Echt? 'Een kwartiertje rondhobbelen heeft voor jou niet veel zin he jongen.' En op naar de buitenpiste. Ik begon nattigheid te voelen. Figuurlijk dan. Een buitenpiste niet kleiner dan heel mijn wei, volgestauwd met hindernissen. Maar op mijn rug lag een dressuurzadel, Lot had haar mooie laarzen aan, ik had geen springschoenen aan met een dressuurzweep in de hand zou Lot nooit springen. En inderdaad. 't Was een gewone dressuurtraining. Ik werd meteen getrakteerd op een zware, ouderwetse galoptraining. Ik zag er het nut en de fun niet van in. Omdat het zo supergoed ging, mocht ik na een kwartiertje nog een hindernisje nemen. Iets indrukwekkender als die twintig centimeter van deze ochtend.

Dinsdag 7 september 2010
Deze keer was het aan de hengst en merrie naast me om op de wei te mogen. Ik stond helemaal alleen. Gelukkig kwam Lot 's avonds weer om me te verzorgen, en... om te werken. En weer een zeer vermoeiende training in de buitenbak. Ik was niet zo flink. Steeds weer beginnen steigeren, en het werd niet geapprecieerd. Dus werd de training verlengd tot anderhalf uur. Ik was kapot!

Woensdag 8 september 2010
De hele dag regen, regen, regen. Net op de dag dat het mijn beurt is om op de wei te mogen. Daardoor moest ik dus binnen blijven. Oneerlijk. 's avonds na het eten werden de paarden naast mij opgezadeld. Ik niet. Ik werd later opgezadeld. Iedereen had les. Maar ik niet. Lot had zich voor woensdag niet ingeschreven voor de rijlessen. Mijn rijlessen beginnen maar volgende week. Tot dan is het enkel Lot en ik. Zonder trainer. Wat wil zeggen dat de aftastperiode snel gedaan was. Zware trainingen alom. En ook vandaag. De bedoeling was om binnen te trainen, maar daar was een les bezig. De andere binnenpiste was ook bezet. Dus Lot keerde me om en terug naar buiten, richting de buitenpiste. Meent ze dat nou echt? Buiten? Ik had moeite om me recht te houden. Niet dat het zo glibberig was, maar ik liep er met mijn gedachten niet helemaal bij. En op de koop toe begon het nog eens te regenen ook. Nog een kwartier (een KWARTIER!) hebben we in de gietende regen getraind. 'Moet je maar braver zijn,' was Lot haar excuus. 'Ik ben even nat als jij.' Maar hang je ook tot achter je oren onder de modder? Tss... Mensen.

Donderdag 9 september 2010
Na school werd ik niet opgezadeld. Ik mocht terug naar huis! Lot had vrijdag geen school dus mocht ze nu al weg. Mijn geluk kon niet op. Op de trailer en wegwezen! Toen ik na 45minuten weer op mijn wei gezet werd, bij Alex en Giroflé, waren we alledrie door het dolle heen. Rondrennen, springen, bokken, weer rondrennen. Ik denk dat we dat een halfuur hebben volgehouden. Dan was het gedaan. Waterbak, zandplekje, slapen. Home sweet home.

Nog even een kleine update.

Ik weet dat ik een hele poos geen berichtje meer heb achtergelaten, maar als er niet veel gebeurt, heeft dat ook niet veel zin hé. Dinsdag 31 augustus, de dag voor de start van het nieuwe schooljaar, wou Lot me snel nog eens rijden, omdat ik de eerste week niet mee mocht naar het internaat. Niet omdat ze me daar niet willen hoor, maar omdat Waregem Koerse dan juist gedaan is en alle stallen nog moesten opgeruimd worden. Ik kreeg dus nog enkele dagen verlof en Lot vertrok naar school.

Straks gaan we nog eens werken, dus hopelijk ligt de piste niet te modderig. En anders kunnen we natuurlijk nog naar de manege gaan om de binnenpiste te gebruiken.

En maandag zijn we weg! Vanaf dan zullen het dus geen dagelijkse updates meer worden, maar wekelijkse.

Tot dan!

Dat mijn mens een ongelimiteerde voorraad aan fantasie heeft, weten we allemaal. We weten ook dat ze zich arm koopt aan allerlei hebbedingetjes -die uiteindelijk nooit gebruikt worden- voor haar paard. Maar er is iets nieuws, mensen. Jaja. Mijn mens is ook geschift. Wie denkt er anders aan om haar paard in de gietende regen van de weide te gaan halen, op te zadelen en als het dan ook nog eens begint te onweren, gezellig een galoptraining te beginnen. Da's mijn mens. Helaas. En Alex werd natuurlijk maar gereden als ze daarboven net de sluizen hebben dichtgedaan. Dàn wordt hij gereden. Hij is nog jong. Hij verschiet veel te snel. Hij mag niet nat worden. Maar ik wel. Ik mag wel nat worden. Ik mag door de donder en bliksem galopperen. Alleen omdat ik toevallig misschien ietsje braver ben. En ouder, en sterker. En liever en mooier en schattiger en al die dingen. Ik zeg het je, die goeie paarden worden allemaal ferm gediscrimineerd. Zij hebben niet zoveel aandacht meer nodig als een vierjaar die van 't minste verschiet.
Je moet ook niet denken dat ik wat rust krijg hoor. Gisteren had ik nog een erg zware clubtraining. En ik was nog zo braaf. Je zou zeggen dat ik dan wel een dagje rust verdien. Maar nee hoor. Omdat toevallig morgen de ostheopaat nog eens komt voor mij en Geronimo, en ik daarna drie dagen suf loop, persen we er nu nog snel een uurtje door. Morgenvroeg trainen. Natuurlijk. Maar nee hoor. Geronimo mag morgenvroeg rijden. Omdat hij te oud is om door zo'n regen en zware bak te rijden.
Wat schiet er dan nog over? Alex gaat voor, want hij is een vierjaar. Geronimo gaat voor, want hij is toevallig al zeventien jaar. En ik, nou, acht jaar. Sterk genoeg. Ga jij maar door de regen. Pure discriminatie.

Ik sta rustig wat sprietjes gras te knabbelen als ik Lot langs de wei zie fietsen met een halster aan haar stuur. Het is weer zover! 'Lestertje!' Roept ze. Jup, 't is voor mij. Dan rijdt ze om de bocht en zie ik haar niet meer. Ik loop alvast naar de poort met Alex en Giroflé in mijn kielzog. Lot rijdt de slag op en parkeert haar tweewieler in de kant van het gras. 'Dag, mooie jongen. Ga je mee? 'k Heb weer iets nieuws voor je hoor.' Aiaiai. Weer iets nieuws. 'Ik ben naar de westernshop geweest. Kijk!' Ze houdt een hele hoop touwen voor mijn neus. En hoeveel heeft baasje betaald voor een simpel touw, zo geknoopt dat het als halster dienst doet? Gegarandeerd weer veel te veel. Ik, verwend? Nee, hoor! Ze schuift het over mijn neus. Met hier en daar wat aanpassingen, wat knoopjes verschuiven en vastmaken past het touwhalster als gegoten. Natuurlijk moest ze daar een bijpassend touw voor kopen. Helemaal niet verwend.

Thuis aangekomen en geparkeerd in de wasplaats word ik meteen aangevallen door de dazen. *spuit-spuit* met de dazenspray en ik ben weer verlost voor een uur of twee. 'Ik heb nog iets nieuws voor je!' Naast de nieuwe rijbroek en rijkousen die ze aanheeft, het splinternieuwe zadeldoekje onder het zadel, een nieuw gelletje om mijn rug te beschermen voor drukplekken en dergelijke, het nieuwe frontriempje in mijn hoofdstel en het pas-het-bonnetje-afgeknipte-touwhalster aan mijn hoofd, niet te vergeten het bijhorende touw, zie ik niets nieuws.
Ik zie Lot naar huis lopen en terugkeren met een plastic zak. Het zat nog in de verpakking, Geweldig. Met brute kracht krijgt ze de zak toch kapot en haalt iets wolligs tevoorschijn. Ik kon echt niet opmaken wat dat was. Een zwart, synthetisch spul met aan één rand schapenwol. Toen ze het aandeed zag ik ook wat het was. Springschoenen. 'Ja, het past! Splinternieuwe springschoenen voor mijn mooie man! Met wol, zodat je je velletje niet kan openschuren.'
Dus eigenlijk heeft ze een paar springschoenen gekocht, maar het driedubbele (minstens) van de prijs betaald voor een half schaap dat eraan hangt. Verwend? Hoe kom je d'r toch bij?

Helaas bleef het niet alleen bij het passen van nieuwe spulletjes. Ik werd helemaal opgezadeld, nog tweemaal ingespoten tegen de dazen, en de training kon beginnen. En ze had weer iets in gedachten. Galopwerk.

Het eerste halfuur was een gewone training. Stapwerk, drafwerk, overgangen, enzovoorts. Vijf minuutjes lange teugel en toen begon de pret. Eerst galoppeerden we op de linker -en rechterhand enkele keren. Daarna op X aangalopperen, de cirkel en op X terug naar draf. Na tien minuutjes zo ingalopperen mocht ik weer stappen. Op X voel ik ineens haar buitenbeen naar achter gaan. Ik begon helemaal verward te draven. Ze spoorde me nog wat harder aan en ik ging dan toch in galop. Zo hebben we nog een hele tijd geoefend op de overgangen stap-galop, galop-stap.
Toen ook dat geen probleem meer was, gingen we de eenvoudige wissels oefenen. Voor het gemak begonnen we op de rechterhand. Ik reed een diagonaal, enkele passen voor X ging ik naar draf en iets voor de hoefslag weer naar galop. Het ging supergoed! Na een paar overgangen was de training gedaan.

Een heerlijke douche maakte het compleet. Ik ben helemaal niet verwend.

Mijn beloofde drie rustdagen na het kamp waren afgelopen, dus vandaag was het weer te werken. En weer had Lot een speciaal idee. Eigenlijk had ze twee ideeën. Als het de hele dag min of meer droog bleef, gingen we voor de eerste keer op de clubterreinen gaan trainen. Anders zou het ofwel geen les zijn, ofwel naar de manege. Zodat we in de binnenpiste konden trainen. De regen beperkte zich tot een bui deze ochtend, dus het was duidelijk wat de planning voor vandaag was. Om acht uur begon de les. Om halfacht aangekomen, snel de meeste modder van mijn lichaam geborsteld, opzadelen en goed op tijd beginnen rijden. Het was immers een terrein waar ik nog maar één keer geweest was, twee jaar geleden, en toen lag baasje er na een paar minuten al af.

De piste zag er vreselijk uit. De hele hoefslag lag onder water, en daartussen ook hier en daar plassen. Ik zag het al meteen niet meer zitten. Maar we zetten door. Bang om mijn voetjes vuil te maken probeerde ik zoveel mogelijk over de plassen te springen. Telkens gevolgd door een por tussen mijn ribben. De instructrice toonde na een kwartiertje haar goed hart en zette de kegels (de piste is afgezet met kegels, zonder omheining, en rond de piste groeit gras) één of twee meter buiten de piste. Zo hadden we nog net een hoefslag in het gras, en moesten we zo weinig mogelijk door de diepe plassen. Oef.

De les begon. Ik was uiterst geconcentreerd om niet te veel uit te glijden, toen er plots een paard begon te springen. Zijn ruiter lag in het gras en hij stond rustig naast haar te eten. De vier andere ruiters zetten hun paard even in stap. "Hoe kan dat nu?" Was de reactie van de amazone. "Gewoon in twee!" Wat was er in twee? "Mijn stijgbeugel schiet gewoon af ineens! Thomas, heb jij nog een stijgbeugel liggen?" Thomas, die voor mij reed, gaf haar een nieuwe stijgbeugel en de les ging door.

Alles ging vrij goed. 't Was nogal slipperig, en dan begon het nog eens te regenen ook, maar ik probeerde zo hard mogelijk mijn best te doen.

Na de overgangen stap-draf, draf-stap deden we nog een paar galopjes. Het ging echt nog goed hoor! En ineens zegt Lot tegen de instructrice dat ze gaat stoppen. Hoezo stoppen? En ik deed nog zo hard mijn best! "Ik ben echt misselijk." Oooh. Baasje ziek.

Ik werd afgezadeld en mocht nog tien minuutjes grazen. Maar het bleef maar regenen (niet zo'n stortregen hoor, gewoon wat motregen) dus zette Lot me op de trailer en ging nog iets drinken onder het afdak.

Thuis aangekomen kregen ik, Alex en Giroflé ons avondeten. (Véél te laat!)

Hoi allemaal! Ik ben een weekje weg geweest, maar nu ben ik er weer helemaal. Ik dacht dat het kamp tot en met zondag zou duren, maar ik was blijkbaar twee daagjes mis. Dit wordt een lang bericht, maar ik vertel helemaal volledig compleet alles!

Maandag werd ik al heel vroeg van mijn weide gehaald. Nog slaapdronken slofte ik de trailer op, richting Heusden. Aangekomen op stal 't Graevenhof werd ik in een stal tussen twee andere paarden gezet. Ik mocht niet elke dag op de wei, zoals alle andere paarden, omdat er de laatste tijd al veel paarden door de draad gegaan waren. Dus was het veiliger om alleen de paarden op de wei te laten die sowiso op de manege gestald staan. Dat vond ik echt niet eerlijk. Ik word van mijn wei gehaald, uit mijn kudde, om me een week in een stal te laten staan? Wat voor een kamp is dat nou? Maar ik kon rondom mij alle paarden zien, dus al bij al valt het nog wel mee.

De eerste dag is er niet veel gebeurd. Lot houdt zich, samen met alle andere baasjes, bezig met het uitmesten van de stallen. Rond de middag werd ik opgezadeld en in een groep van vijf (ik tussen al die pony's) kreeg ik een gewone dressuurles. Dat was het uur voor de gevorderde ruiters. Het uur daarna reden de vijf beginnende ruiters. Ik voelde me wel supergoed natuurlijk. Ik was de grootste, de mooiste, én de beste! En daarbij ook nog eens de liefste. Al die pony's bijten en slaan naar mij.

De volgende dag, dinsdag, werd ik vroeger opgezadeld. Zo rond een uur of tien. Terug een doodnormale dressuurles met ons vijven, weer afgezadeld, het volgende uur de andere vijf, en verder de stallen uitmesten. En toen was het gedaan? Nee, toen was het niet gedaan. Een paar uur later werd ik weer opgezadeld. ALWEER?! Wat bezielt hen? Ik kon er echt niet aan uit. En er waren ook nog eens vijf pony's meer in de binnenbak. Ik ving ergens op dat we een caroussel zouden rijden. Dan begon ik me pas echt vragen te stellen. Willen ze met mij heus een caroussel rijden?

We probeerden heel wat posities uit. Het oorspronkelijke plan, wat ook het meest logische was, was om van groot naar klein te gaan. De eerste pony zou dan ongeveer 125cm, misschien 130cm zijn, en de laatste, dat was ik, 175cm. Dat was echt niet te doen. Nog trager en ik zou gewoon omvallen! Dus probeerden ze van groot naar klein. Dat ging wel. Ik kon me beter beheersen, omdat de drang er niet was naar de pony voor mij te crossen. Ik liep ONGELOOOOOFLIJK traag, maar het ging nog wel. Toch in draf. In stap was het veel moeilijker me te beperken tot de snelheid van mijn collega's. Gelukkig was heel de caroussel in draf. We deden geen galop omdat het snelheidsverschil dan veel te groot werd. De eerste training deden we de eerste oefeningen om te kijken hoe het ging. Alles lukte wel redelijk goed na enige oefening. Na een uur zwoegen werd de training afgerond. Lot was tevreden, de lesgeefster was tevreden, ik was moe, maar ook best tevreden.

Ik werd afgezadeld, afgespoten, maar nog niet meteen in mijn stal gedropt. Ik was benieuwd wat er nog allemaal zou komen. Lot vroeg aan een vriendin, Leonie, of ze de paarden nog even zouden laten grazen. Leonie vond dit een fantastisch plan en met ons vieren trokken we naar de dichtstbijzijnde vrije wei. Helaas mochten we niet los op de wei omdat er al teveel paarden de omheining hadden afgebroken de laatste tijd. Ik schrokte drie of vier hapjes naar binnen en zocht een lekker zacht plaatsje uit. Nietsvermoedend wandelde Lot mee. Schraap schraap met mijn hoef in het zand. Yep, zacht genoeg. Met een kreun plofte ik mijn volle 700kg tegen de vlakte en schuurde en rolde in het zand. Héérlijk. Ik stelde me weer recht en knorde terwijl ik het zand van me afschudde.

Woensdag. Weer de eerste les rond tien uur. Deze keer was het een springles. 'Dressuurmatig springen', zoals ze het zo mooi kunnen uitleggen. Ik had nog nooit van mijn leven onder het zadel gesprongen, dus Lot zat ook al niet helemaal op haar gemak. Uiteindelijk bleek dat in supergoed kon springen. Zeker over die lage. Twee balkjes op de grond, waar je blijkbaar moet over draven. Springen is toch veel leuker? Van heel ver zette ik me af en in een enorme boog ging ik over de balkjes. Maar dat was toch niet de bedoeling. Na twee megasprongen had ik het begrepen. Balkjes op de grond is huppelen. Balkjes in de lucht is springen.

In de namiddag de caroussel-training. Weer enkele oefeningen verder zag het er naar uit dat alles in orde zou komen tegen de voorstelling vrijdag. Omdat alles zo goed ging zijn we een halfuur eerder gestopt. Lot besloot om met Laura en Manon nog even te gaan rennen op de renbaan. Ik begon op kop te galopperen. Ik hoorde vier paar ponyhoefjes achter mij dus versnelde ik nog wat. En nog wat, en nog wat. Ik was nu bijna in de rengalop. Het was frustrerend om te merken dat de pony van Laura, Choco, mij zonder moeite kon bijhouden. Ook Manon met Robinia hadden niet al te veel moeite met mijn snelheid. Ineens hoorde ik achter me Laura roepen. 'STOP! STOP!' Meteen hield Lot in. Naar gewone galop, draf, stap. We zagen Leonie's pony naar ons toe crossen. Leonie was van plan om gewoon uit te stappen op de renbaan, maar haar pony dacht daar duidelijk anders over. Hij was meteen met ons mee gecrosst. Leonie had zich er helemaal niet op kunnen voorbereiden, waardoor ze nu helemaal in paniek aan de teugels zat te trekken. Uiteindelijk hebben we de andere helft van de renbaan gestapt tot we aan de buitenpiste waren waar Helena met haare pony Casper aan het stappen waren. Eens dat Leonie veilig en wel in de buitenbak zat begonnen we weer te galopperen. We besloten nu geen rengalop te doen, want uiteindelijk waren we geen renpaarden. We zouden het wel voelen aan onze spieren de volgende dag. Dus galoppeerden we nu een kilometer aan een beheerst dressuurtempo rond. De volgende ronde besloten we uit te stappen. Aan een los teugeltje stapten we met ons drieën rond. Alles ging perfect, tot we aan de helft waren. Ik weet echt niet meer van wat, maar ik verschoot me een doos vol apen! Ik sprong vooruit en begon te bokken. Ik voelde Lot aan mijn nek hangen en begon nog harder te lopen en te bokken. Ik ben mijn mens daar ergens kwijtgeraakt. Ik rende en rende. Ik hoorde Laura en Choco achter mij crossen. Ze sneden mij de pas af en kalmeerden me. Ik was totaal in de war. Wat gebeurde er? Waar was mijn mens naartoe? En een paar honderd meter verder zag ik haar bewegingloos liggen. Aiai. Problemen. Na even stond ze op en bracht me aan de hand terug naar de stallen.

In de stallen aangekomen stonden we stil. Lot keek verdwaasd om zich heen. 'Waar is de trailer? Waar moet ik Lester nu zetten?' Na een kwartier herinnerde ze zich weer dat ze op kamp was, dat ik hier een box heb. Ze begon te zoeken. Uiteindelijk vond ze mijn box, waar mijn halster hing. Ik begrijp die mensen toch niet hoor. Hoe kan je nou vergeten waar je stal is? Moet de klap geweest zijn. Ik werd afgezadeld, mijn benen werden nog eens extra lang afgespoten en toen mocht ik mijn box in. Bij het afspuiten zag ze dat ik een hoefijzer kwijt was. Eigenlijk had ze meteen naar Jo moeten bellen om het te komen herstellen, maar ze wou haar ouders niet ongerust maken. Right? Ik begrijp er echt niks van.

En we zijn alweer donderdag. Tien uur dressuurtraining, namiddag carousseltraining. Rond acht uur kwam Jo mijn ijzer er weer opzetten. Dat was ook alweer gebeurd. Ik heb Lot toen veel horen klagen van migraine-aanvallen en pijn aan haar nek en schouder. Ik begon me toch wel wat schuldig te voelen.

Vrijdag was dé dag. Heel het programma werd vervroegd. Half zeven opstaan. Ontbijten, paarden op de wei zetten, paarden eten geven, eerste dressuurtraining. Verder de stallen uitmesten, paarden invlechten, opzadelen en inrijden. Allemaal tegen twee uur. Ze waren juist op tijd klaar. Daar kwamen de eerste mensen al aan. Iedereen op zijn plaats, de caroussel kon beginnen.

Iedereen stapt rond de piste.
De muziek (Pippi Langkous) begint te spelen. Eens dat Pippi begint te zingen (1 maal 1 is drie, wiedewiedewie wil van mij leren... enzovoort) begint iedereen te draven.
We komen allemaal na elkaar binnen bij C.
Ik sta in het midden op X, en de rest splitst tot ze allemaal naast mij staan.
De muziek stopt. Alle ruiters groeten.
De muziek (K'naan - Waving Flag) begint te spelen.
Na de eerste zin begin ik te draven.
Iedereen zet zich terug op zijn plaats en volgt.
Bij A gaan we allemaal na elkaar naar links.
Terug de middellijn.
Bij A allemaal naar rechts.
Terug de middellijn.
We splitsen weer. Om beurten gaat iemand naar rechts, iemand naar links.
De twee groepen rijden een diagonaal.
Terug de middellijn.
We splitsen, nu rijden de twee groepen een gebroken lijn van vijf meter.
En weer de middellijn.
De groep splitst weer, maar in de andere richting. De groep die eerst naar rechts ging bij A, gaat nu naar links en omgekeerd.
Elke groep rijdt weer een gebroken lijn vijf meter.
Op de middellijn, de ene groep wijkt naar links, de andere naar rechts.
De groep die naar rechts gewijkt heeft volgt de hoefslag. De groep die naar links gewijkt heeft volgt de binnenhoefslag.
Bij E en B rijden de twee groepen een S om van hand te veranderen.
We komen weer samen op de middellijn.
En weer wisselt alles om. De groep die naar links moest wijken, wijkt nu naar rechts en omgekeerd.
Bij A rijd ik een middellijn. Achter mij rijden de andere pony's per twee.
Bij C naar links. Iedereen blijft naast elkaar rijden.
Bij A rijden we nog steeds in dezelfde positie een slangenvolte met drie bogen.
Ik volg de hoefslag en iedereen blijft achter mij naast elkaar rijden.
De groep die op de hoefslag rijdt (mijn groep) blijft de hoefslag volgen, de andere groep rijdt bij K een diagonaal.
Mijn groep begint een minislangenvolte en de andere groep rijdt er eveneens een in de tegengestelde richting.
Mijn groep rijdt bij A naar rechts, de andere groep naar links.
Bij C rijden we weer een middellijn.
Iedereen splitst en komt naast mij te staan.
We groeten, en de proef is afgelopen.

Ik weer dat het zo heel erg ingewikkeld is, maar binnenkort (of binnen lang), komt er een filmpje ter verduidelijking.

Inderdaad, tot en met zondag 15 augustus gaan Lot en ik op kamp! Het zal vreemd worden voor Lot, tussen allemaal jongeren kinderen, maar ook voor mij, want ik zal waarschijnlijk het enige paard zijn tussen al die pony's. En geef toe, 175cm is toch wel groot.

Maargoed, tot dan hoor je niets van mij, maar daarna krijgen jullie een uitgebreid verslag! Doei!

Na een doodgewone training waar alles behoorlijk goed ging (behalve de galop, die was iets minder...) besloot Lot om nog eens de gaan rennen. Dus gingen we via de buitenbak op de renbaan. Na een tiental meter in draf voel ik ineens twee sporen in mijn zij. Ik hoor het klakken van een tong. Ik zie de renbaan uitgestrekt voor mij liggen. Ik begin voorzichtig een paar passen te galopperen. Ineens voelde ik Lot haast niet meer op mijn rug. Met haar stem moedigde ze me uitbundig aan, en toen ging ik ervoor! Ik haalde alles wat ik kon uit mijn gespierde achterhand. Ik rende maar wat ik kon. Ongeveer op de helft (550 meter) wreef Lot in mijn hals en vroeg me wat trager te gaan. Het was immers de eerste keer dat ik zo'n eind aan zo'n snelheid gelopen had. Maar ik was niet van plan nu al te stoppen! Ik rende en ik rende, en toen was het gedaan. Na nog eens 550 meter zette Lot zich in het zadel. Nog honderd meter uitdraven, en toen deden we nog eens de hele renbaan in stap, om uit te stappen. Mijn mens was helemaal in de wolken. Ze had nooit gedacht dat ik zo'n eind kon lopen, en nog zo snel, want met een dressuurzadel is dat niet vanzelfsprekend. Maar ik had mijn baasje blij gemaakt. Daar doen we het allemaal voor.

Gisteren heb ik voor het eerst weer onder het zadel gewerkt sinds de kraker is langs geweest. Ik heb heel erg hard mijn best gedaan. Natuurlijk liep ik veel gemakkelijker nu alles wat losser en soepeler zat. Mijn buigingen naar rechts gingen stukken beter. En dan de galop. Die was rampzalig, terwijl die anders altijd zo goed gaat! Ik voelde mij helemaal niet op m'n gemak in mijn nieuwe lijf. Alles was zo... los. Ik begreep er niets van. Om mijn evenwicht te proberen houden hield ik mijn hoofd superhoog en begon ik te crossen. Lot zette me op de hoefslag, en dat ging iets beter. Maar voor elke bocht en op de cirkel kon ik me echt niet recht houden. Ze besefte dat het geen zin had om aan de galop te werken dus hebben we nog een klein halfuurtje drafwerk gedaan. Wat een flapperlijf, zeg.