Over hoe het is om stapje voor stapje te leren leven.
28-01-2015
Om het even duidelijk te stellen, zelf bracht ik jaren door in de psychiatrie, 10 maanden was ik voltijds opgenomen. 10 maanden, waarin mijn leven stilstond, maar dat van anderen doorging. Ik ben 16, en voir mijn leeftijd is dat een relatief lange tijd. Geen school, geen sociaal contact. Het lijkt negatief, maar zo kijk ik er niet op terug. Ik heb er hopen geleerd en voel me beter nu, maar toch. Vele dingen zijn niet meer vanzelfsprekend. Vriendinnen maken, studeren, zelf verantwoordelijkheid nemen,... Allemaal dingen die nu enorm veel moeite kosten.
Zo ben ik veranderd van school en ben na 10 jaar gestopt bij de Chiro, omdat ik nu totaal andere intresses heb. Ik ben totaal niet bezig met jongens, maar met vrijwilligerswerk. Omdat ik op mijn beurt iets wil betekenen. Ik ben niet meer dezelfde, ik zou nooit een eerlijke kans gekregen hebben in mijn oude omgeving.
Ik moet stilaan mijn persoonlijkheid ontwikkelen, maar dagelijks nog altijd een strijd voeren. Zodat ik niet in oude gedragspatronen verval.
Onthoud vooral dat welke strijd je ook voert of welk doel je ook haalt, je altijd trots moet blijven.
Dit is het eerste berichtje op mijn gloednieuwe blog. Ik wil nu een beetje de situatie uitleggen.
Dit wordt een blog over de psychiatrie. Meer bepaald over het afsluiten van je hoofdstuk in de psychiatrie. Want de drempel om de psychiatrie in te gaan is groot, maar eruit komen is vaak veel moeilijker. Want jij bent veranderd, maar je omgeving niet. Je hebt misschien mensen gekwetst voor je hulp zocht en die kunnen het niet vergeten. Of je kampt met twijfels, moet omgaan met mensen vol vooroordelen. Daarover gaat het, voor iedereen die het nodig heeft.
