Gisteren was het de verjaardag van de troonsbestijging van de Koning, wat gevierd werd door de Parijzenaars. Mij interesseren zo'n zaken niet. De geuren van het vuurwerk en het vervuilde Parijs ken ik al, en van de Koning heb ik nog nooit iets gehoord. Wat wel positief was, was dat de straten leeg waren en ik niet gestoord zou worden bij mijn nachtelijke wandeling. Ik had namelijk een geur ontdekt, een nieuwe geur, een geur die ik niet kon loslaten. Een zoete, tedere geur die als een zijden draad door de vuile straten van de stad zweefde en me naar zich toe trok. Ik had nog nooit in mijn 15 jarig bestaan zo een zalige geur geroken. Ik moest hem dus ook vinden en zien op te slagen in mijn geest, hem koste wat kost bewaren en voor altijd koesteren. De geur leidde mij via kronkelige wegen, smalle straatjes en stinkende riolen naar zijn bron, zijn hart, tot ik aan de rue de Maraîs kwam. Daar, op een binnenkoer, zat de geur in de vorm van een meisje, mijn schat, mijn alles. Hier was de geur zo sterk, zo overmeesterend, dat ik naar haar toestapte, haar bij de nek nam en haar doodde. Ik moest de geur kunnen genieten zonder haar reactie, haar bijzijn, haar bewustzijn. Want zij interesseerde mij niet, zij was maar het omhulsel van iets groters, iets mooiers, iets krachtigers. Ik trok haar kleren open en snoof, zoveel als ik kon, alles om de geur in zijn volledigheid op te nemen. Toen ik klaar was, ging ik weer naar huis. Ik heb me nog nooit zo gelukkig, zo voldaan gevoeld. Pas nadien besefte ik dat ik de hele tijd mijn ogen dicht hield, van het vuurwerk tot bij de rue de Maraîs.
Als je me zou vragen hoe het meisje eruit zag, zou ik het je niet kunnen zeggen.
