Begin november gedenken we onze overledenen. Voor velen een herinnering aan trieste momenten. Het zou ook een moment van dankbaarheid moeten zijn omwille van al het goede dat ons te beurt is gevallen door deze overleden mensen. Deze momenten van dankbaarheid hoeven natuurlijk niet beperkt te blijven tot begin november, maar zouden een gans jaar mogen duren; zo worden we er ons van bewust dat wij maar een schakel zijn in gans de levensketting. Wij zijn doorgevers van leven en alles wat het leven levenswaard maakt. Zo voelen we ons verbonden met onze geliefden die niet meer zijn, met degenen die nog zijn en met die nog zullen zijn. We kijken dan dankbaar naar het verleden, genieten volop van het heden en verwachten hoopvol de toekomst!
Ook al eens meegemaakt dat er in een gezelschap een onaangename stilte valt, die nog eens zo erg opvalt bij gebrek aan achtergrondmuziek? De grootste angsthaas begint dan steevast over het meest lullige onderwerp nl. "Het weer". Alsof niet iedereen naar buiten kan kijken en merken dat het stortregent. Kijk naar voorbijrijdende auto's, bestuurders met GSM aan het oor of zich hullend in boom-bas geluid. Joggers en fietsers met oortjes, waarin hun favoriete tunes klinken. Thuis de TV op, of de stereo loeihard zodat je borstbeen mee gaat vibreren. Wat is er toch met ons, dat we de stilte als ondraaglijk beschouwen?
Kapotte wegen, overvolle gevangenissen, politiemensen beschoten met oorlogswapens, pensioenen op termijn onbetaalbaar, te weinig scholen, grote werkloosheid, niet ingevulde jobvacatures, toevloed van massa's vluchtelingen ...neen we hebben het niet over een of andere bananenrepubliek maar over België. Hoeveel meer moet er nog mislopen voordat verantwoordelijke mensen drastische maatregelen nemen? Ruimte voor tijdrovende beschouwingen is er niet of er wacht een Grieks scenario! Voorgaande regeringen blonken uit door de hete aardappels door te schuiven naar de toekomst, zodat er weinig rooskleurige toekomst overblijft. Welke politicus waagt zijn eigen toekomst om die van het land te redden? Politieke dogma's zullen moeten verlaten worden in het algemeen belang. Onze welvaartsstaat wankelt; een beetje renoveren zal uiteindelijk niet helpen; we hebben toekomstge- richte denkers en doeners nodig die plannen en uitvoeren voor de komende decennia!
De financiële crisis die in het najaar van 2008 begon, deed de wereldeconomie op zijn grondvesten daveren. Het geloof in het wild kapitalisme kreeg terecht een ferme deuk. Nochtans hadden deze excessen kunnen vermeden worden als bank-CEO's als goede huisvaders hun bedrijven hadden gerund en graaicultuur als ongeoorloofd hadden beschouwd. Wie en wat moesten die voorgespiegelde meerwaarden en bonussen realiseren? Uiteindelijk zijn dat de aarde, de natuur, dieren en mensen ... die uitgebuit werden om figuren die al rijk waren nog meer overvloed te geven. Enkele jaren geleden werden ook modale Westerse mensen verleid om op de beurs te spelen; aanvankelijk konden ze zo een niet onaardig centje bijverdienen ... maar de ontnuchtering achteraf was niet te peilen als je de beelden van de aandeelhoudersvergadering van Fortis op de Heizel nog herinnert. Maar het is van alle tijden; mensen een leuk sprookje vertellen over de tuin van Eden en ze zijn bereid je een profeet te vinden tot ze met schaamrood op de wangen moeten bekennen dat de profeet vals was. Het was een harde leerschool, want lever nooit je eigen nuchtere verstand in voor twijfelachtige fabels.
Gelukkig ligt het eindejaar al wat achter de rug. Het was een tijd van elkaar bombarderen met de meest uitzinnige cadeaus, die meer de gever in de picture moesten plaatsen dan de ontvanger. Nochtans bestaan er gratis cadeaus, die zowel de gever als de ontvanger tot gelukkiger mensen maken; je onbezoldigde tijd en je onversneden aandacht. Hopelijk denken de Valentijnvierders daaraan!
Triest wat nu met de Opel-vestiging in Antwerpen gebeurt, maar de waarheid heeft zijn rechten! Zowel de federale-als de Vlaamse regeringen hebben in voorspoedige economische tijden nage- laten aan de toekomst van het land en zijn bevolking te denken. Men heeft te lang en zelfvoldaan genoten van het moment zonder een futuristisch idee te ontwikkelen van de maatschappij van morgen. Twintig en meer jaren geleden wisten wetenschappers al dat de olie een eindig verhaal was. Duitsland begon toen intensief aan de ontwikkeling van foto-voltaïsche cellen en Denemarken put nu al 1/3 van zijn energiebehoeften uit hernieuwbare bronnen. Geld steken in assemblagebedrijven waar de auto van gisteren wordt ineen geknutseld, dat zijn kosten op het sterfhuis maken. Natuurlijk moeten de arbeiders van Opel-Antwerpen begeleid worden in het zoeken van een nieuwe job of opgeleid worden in toekomstgerichte technologieën. Onder druk van noodzakelijke nieuwe energievormen, zal onze maatschappij ook (drastisch?) veranderen. Onze regeringen zullen wetenschappers moeten stimuleren om deze nieuwe ener- gievormen bruikbaar te maken. In gunstige tijden kan men het zich niet veroorloven achterover te leunen, zonder het oog op de toekomst te houden.
