Graag verwelkom ik U allen op deze beperkte voorstelling van het werk van Leo Gommé. Leo, zolang wij ons kennen zijn kunst, het artistieke en onze artistieke vrienden steeds onze leidraad gebleven. Het is dus zeker geen toeval dat uw vraag tot het inleiden van uw expositie hier in Avelgem aan mij werd gericht.
Bij het benaderen van het werk van Gommé kan je van een bijzondere eigenheid van creëren spreken. Zijn werkzaamheden starten ongeveer in de periode van 1978. Na een onderbreking van 20 jaar komt een nieuwe aanvang tot het uitvoeren van kleine werkjes, meestal rond het formaat 12 x 12 cm. De gebruikte techniek is uniek en resulteert in een eigen vorm van collage met fotomateriaal of getekende fragmenten, die achteraan op het glas zijn aangebracht. Elk fragment wordt zorgvuldig uitgekozen en op de achterkant van de glasplaat gekleefd. Door afscheuren, het afschuren, het transparant maken en/of door op eigen wijze het te creëren beeld te behandelen, weet Leo een eigen wereld met een persoonlijk profiel tot onze geesten toe te laten.
Het vertrekpunt is beeldend, figuratief en van diverse aard. De opbouw is zeer eigenzinnig en bij ons, voor zover ik enorm veel tentoonstellingen heb gezien, is dit hier vermoedelijk nooit vertoond. Hoewel ik bekende kunstenaars op glas heb zien schilderen in Roemenië, met veel gebruik van goud, vond ik dit bij hen eerder een vorm van Iconen schilderkunst. Maar het werk van Leo hier in België? Vermoedelijk nooit gezien.
De gelaagdheid van zijn werk ontstaat vanuit een permanente bewerking van het te behandelen beeld. Elementen toevoegen, er blijven aan werken met het oog op het behalen van een abstract eindresultaat. Volgens mij is er een mentale link met de vrouwen uit de schildderijen van Pol Mara, bij het opbouwen van collages in transparanten en dit soms met een grafische ondertoon.
2 figuren spoken omtrent Gommé steeds door mijn hoofd: Andre Goezu (woont en werkt nog steeds in Parijs) en Pol Mara uit Antwerpen (reeds geruime tijd overleden). Het betreft hier dan specifiek: abstractie, collage en verbeelden van voornamelijk vrouwelijke figuren. Niet het vertrekpunt maar het eindresultaat 'binnen' de abstractie, daar gaat het bij Leo Gommé over. Soms zijn er herkenbare elementen in terug te vinden, zoals bv: fragmenten uit het werk van Magritte, Raveel, Duchamp, of Man Ray (zie nr. 10).
Het surreële aspect, de invloeden van zijn verre reizen, diverse oosterse invloeden, en zijn interess in beeldmanipulatie maken van zijn kleine werkjes poëzie. Leo is met zijn collages een poeet.
Heel bijzonder bijzonder zijn de assemblages. De bewerkte flessen verlaten de braafheid van het klassiek manipuleren. Poëzie op de achterzijde van een stuk glas. Onbewust is Man Ray zijn leidraad, omdat fotografie zijn beeldmateriaal is. Alles is bruikbaar, maar daarvoor wordt en is het nog geen kunst. Picasso zei ooit eens: ik zoek niet, ik vind. Hij mocht zich die uitspraak permitteren.
Leo Gommé is een beetje van hetzelfde slag, het goede slag, want wie teveel nadenkt maakt geen goede kunst.
Dames en Heren, kijk eens goed naar het fijne werk van Leo, geniet ervan, en tegelijk verklaar ik de tentoonstelling voor geopend.
