Vandaag vertrekken we huiswaarts. We zijn echt heel droevig. We hadden het zo naar onze nopjes in Zuid-Afrika. Het goede weer, de mooie natuur en de leuke mensen die we hier hebben leren kennen, zullen we missen. We douchten en aten nog snel wat Jungle muesli, laadden de auto in en gingen Donald halen, die ook reeds aan het ontbijten was. Hij ging vanaf die dag namelijk stage lopen op de dienst urologie in Tygerberg en was zo vriendelijk om ons nog voor zijn werkdag naar de luchthaven te brengen. Hoe we in Brussel zouden geraken was voor ons nog wel steeds een raadsel. In Cape Town zeiden ze dat we in Ethiopië moesten horen hoe we in Brussel geraakten. De vlucht zelf was niet echt boeiend: eten, slapen, bloggen. Om wat sfeer in de zaak te blazen, besloot Lennert om wat witte wijn te halen. De stewardess vroeg hem of zijn vriendin wel 18+ was. Lennert knikte overtuigend waarna hij vroeg aan haar: “Hoe oud denkt u wel dat ik ben?!”. Daarop schaterden de stewardessen: “16! Hahaha. That’s a compliment, right?” en gaven hem de twee flesjes wijn mee. In Addis Ababa moesten we 6u wachten op de volgende aansluiting. Het is de lelijkste luchthaven van Afrika: een oude hangar met daarin prefab muurtjes en winkeltjes om nog niet te spreken van de toiletten. We hadden chance dat we meteen een paar ligstoelen te pakken hadden, waarop we konden uitrusten. Gelukkig had Lennert zijn laptop ditmaal niet vergeten. Deze keer konden we ons echter amuseren met het zoeken naar zijn lenzenpotje dat uiteindelijk door de stewardess werd gevonden. Als beloning vroeg ze een kus van de charmante Lennert. Wat is zo’n Ethiopische stewardess toch snel tevreden! Het was al na 00h00 toen we op het vliegtuig konden stappen. Ondanks we eerst in de rij stonden, zaten we toch pas als laatste in het vliegtuig. Ethiopische etiquette stellen dat kinderen en bomma’s eerst mogen instappen. Sofie en Lennert stonden blijkbaar laatst op deze prioriteit lijst en speelden dan maar de vertrekhal plat met Michael Jackson songs. Toen we eindelijk aan boord gingen, 30 minuten over geplande tijd, namen ze de boarding pass van Sofie af (Addis Ababa – Brussels) en weigerden deze terug te geven. In de plaats kregen we andere passes die slechts tot Parijs geldig was.  Hetzelfde was gebeurd met andere passagiers en een hevige discussie brak los. Pas toen het er uiteindelijk op neer kwam dat we moesten kiezen tussen stoppen met discussiëren of het vliegtuig missen, zijn we ingestapt. Boertige wijven waren het. Het duurde niet lang nadat we waren opgestegen vooraleer ze langskwamen met het diner, waarvoor ze Sofie en Lennert natuurlijk moesten wakker schudden. Het was immers 1h30 A.M., dé perfecte tijd voor een stevig avondmaal. Lennert keek nadien nog de film “The Martian” alvorens het snaveltje te sluiten.