Vandaag komen we te weten wat er met ons moet gebeuren in Parijs. De dag begint om 4h30 met een licht ontbijtje met een pistolet, een cupcake en wat koekjes. Wanneer we ons naar de uitgang begaven, riepen ze net om dat er een bus voorzien was voor alle passagiers naar Brussel. We volgden de groep en begaven ons naar de parking, waar we, na veel aanschuiven uiteindelijk in een tweede bus werden gestoken. Onze tocht Parijs- Brussel kon beginnen! In het midden stopten we ergens om te plassen en iets te eten. We kregen exact een kwartier de tijd van de buschauffeur. Gek genoeg, hielden alle mensen zich daar ongeveer aan en konden we op tijd weer verder cruisen met onze bus. Tegen 12h15 kwamen we aan in Brussel- Midi. Daar wachtten we op Ann en Filip die ons kwamen halen. Het verkeer was duidelijk drukker dan in Zuid- Afrika. "Wie houdt er nu markt op zondag?", ergerde Filou zich. Thuisgekomen waren Anneke en Filou zeer blij met hun Spier wijn. We lunchten gezellig samen. Ook Christine kwam haar Lennert bij familie De Schrijver halen. We dronken nog een thee'tje en toen was het 'was - tijd'. Ja.. het was echt gedaan nu.. :(  

South Africa, we miss you already! xoxo

03-04-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag vertrekken we huiswaarts. We zijn echt heel droevig. We hadden het zo naar onze nopjes in Zuid-Afrika. Het goede weer, de mooie natuur en de leuke mensen die we hier hebben leren kennen, zullen we missen. We douchten en aten nog snel wat Jungle muesli, laadden de auto in en gingen Donald halen, die ook reeds aan het ontbijten was. Hij ging vanaf die dag namelijk stage lopen op de dienst urologie in Tygerberg en was zo vriendelijk om ons nog voor zijn werkdag naar de luchthaven te brengen. Hoe we in Brussel zouden geraken was voor ons nog wel steeds een raadsel. In Cape Town zeiden ze dat we in Ethiopië moesten horen hoe we in Brussel geraakten. De vlucht zelf was niet echt boeiend: eten, slapen, bloggen. Om wat sfeer in de zaak te blazen, besloot Lennert om wat witte wijn te halen. De stewardess vroeg hem of zijn vriendin wel 18+ was. Lennert knikte overtuigend waarna hij vroeg aan haar: “Hoe oud denkt u wel dat ik ben?!”. Daarop schaterden de stewardessen: “16! Hahaha. That’s a compliment, right?” en gaven hem de twee flesjes wijn mee. In Addis Ababa moesten we 6u wachten op de volgende aansluiting. Het is de lelijkste luchthaven van Afrika: een oude hangar met daarin prefab muurtjes en winkeltjes om nog niet te spreken van de toiletten. We hadden chance dat we meteen een paar ligstoelen te pakken hadden, waarop we konden uitrusten. Gelukkig had Lennert zijn laptop ditmaal niet vergeten. Deze keer konden we ons echter amuseren met het zoeken naar zijn lenzenpotje dat uiteindelijk door de stewardess werd gevonden. Als beloning vroeg ze een kus van de charmante Lennert. Wat is zo’n Ethiopische stewardess toch snel tevreden! Het was al na 00h00 toen we op het vliegtuig konden stappen. Ondanks we eerst in de rij stonden, zaten we toch pas als laatste in het vliegtuig. Ethiopische etiquette stellen dat kinderen en bomma’s eerst mogen instappen. Sofie en Lennert stonden blijkbaar laatst op deze prioriteit lijst en speelden dan maar de vertrekhal plat met Michael Jackson songs. Toen we eindelijk aan boord gingen, 30 minuten over geplande tijd, namen ze de boarding pass van Sofie af (Addis Ababa – Brussels) en weigerden deze terug te geven. In de plaats kregen we andere passes die slechts tot Parijs geldig was.  Hetzelfde was gebeurd met andere passagiers en een hevige discussie brak los. Pas toen het er uiteindelijk op neer kwam dat we moesten kiezen tussen stoppen met discussiëren of het vliegtuig missen, zijn we ingestapt. Boertige wijven waren het. Het duurde niet lang nadat we waren opgestegen vooraleer ze langskwamen met het diner, waarvoor ze Sofie en Lennert natuurlijk moesten wakker schudden. Het was immers 1h30 A.M., dé perfecte tijd voor een stevig avondmaal. Lennert keek nadien nog de film “The Martian” alvorens het snaveltje te sluiten.

02-04-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag vertrekken we weer huiswaarts richting onze lodge te Belville.

Na een dik uur opruimen, waren we eindelijk klaar de lange rit af te leggen. Sofiem Lennert en Donald reden samen in 1 auto. Het begin bestond uit een 80km lange gravelweg, waardoor we veel tijd verloren. Het uitzicht was wel prachtig, dus echt verloren tijd kunnen we het niet noemen. Nadien veranderde de weg weer in asfalt. Vanaf nu zaten we op de alom bekende R62. Deze route volgden we tot in Cape Town. We passeerden Oudtshoorn, Montagu, Ashton en Robertson. Voor we deze steden passeerden, stopten we eerst in oudtshoorn om onze lunch op te eten. Er was nogal veel wind en de ketchup vloog in het rond. Onderweg kwamen we veel wine farms tegen. Robertson is blijkbaar een zeer mooie buurt om wijn te gaan tasten, maar omdat alle wine tastings al sluiten om vijf uur en we er niet op tijd zouden geraken, stopten we om 16u45 in Ashton in Rietvallei. Daar werden we ontvangen door een man die op het punt stond de farm te sluiten, maar bood ons toch nog enkele tastings aan. Donald kocht een zoete Merlot Muscat van welke je blind zou denken dat het een witte dessertwijn is. We zetten de rit verder, want Sofie en Lennert zouden vroeg in de ochtend vertrekken richting België en ze hadden nog wel wat taken te volbrengen zoals inchekken, chekken of ze al landingen op Zaventem aannemen (op 22 maart is er een terroristische aanslag gepleegd in Zaventem en de metro van Brussel, met talloze doden tot gevolg. Heel de vertrekhal van de luchthaven werd vernietigd en tot op heden ligt de vlieghaven  plat), video oploaden, koffers maken, splitwise afhandelen, koken, pudding maken, ... Aan al deze taken konden we pas beginnen om 20u waardoor we pas rond 0u in bed lagen. De wekker voor de volgende ochtend stond om 5u30 en Donald zou ons wegbrengen. Hierna zou dit avontuur voor ons aan z’n einde komen. Slaapwel Zuid Afrika, one last time. :’(

01-04-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag hadden we gepland nog eens naar Tsitsikama te gaan voor een canape tour, toen plots de man van het paragliden belde dat we om 11u00 konden gaan paragliden! Het was nogal bewolkt, waardoor we eerst twijfelden. Uiteindelijk besloten we toch naar Sedgefield te rijden en ons te wagen aan flying in the air! We vlogen met de maatschappij “Dolphin”. Eerst gingen Emilie en Katleen, nadien was het de beurt aan Michiel en Sofie. Lennert en Donald gingen als laatsten. De bedoeling is dat je de berg afrent en dan je laat lijden door de parachutist. The only thing you have to is to sit back and relax, and enjoy the view! Zowel Sofie als Lennert hadden Dian als parachutist, Donald vlog met Lucil. Tijdens de vlucht praatten we wat over politiek, een zekere ‘Sophie’, of was het gewoon stil. Het was een zeer aangename ervaring en minder eng dan verwacht!

In de namiddag gingen we naar ons privéstrand, waar we voetbalden. We maakten twee teams. 1 team had de naam ‘Jukani’. Telkens als er JUkani werd geroepen, riepen de anderen: ‘Hey hey, Go go!’ De sfeer zat er dik in en allen amuseerden we ons te pletter. Ook gingen we allemaal de zee in. De golven waren echt ongelooflijk wild! Een lokale dame zei zelfs er uit te komen. De golven zijn sterk, en er kunnen ook soms haaien vertoeven. We zagen ook vele Gerrit visjes en een kwal.

Als avondeten aten we, hoe kan het ook anders, braai. Het dessert was ijs met chocoladekoekjes. Nadien gingen we terug naar de beach waar we een groot kampvuur maakten. Michiel had ook marshmellows voorzien.

Het was echt perfect om de Garden Route zo af te sluiten!

PS: toch niet vergeten te vertellen dat de eeuwenoude computer “Dell Studi 17” van Lennert kapot bleek te zijn. Donald had er wijn op gemorst en telkens als we de pc wilden aanzetten, begon deze te piepen. We zochten op wat we moesten doen bij een piepende Dell. Blijkbaar is er een zekere code. Afhankelijk van het aantal keer gepiep, is er iets anders mis met je computer. Vier keer piepen betekent dat het RAM geheugen aangetast is. Voila dat was het probleem. Gelukkig is alles nu opgelost!

31-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

30-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag houden we weer een dierendag. Vogels, apen, tijgers, leeuwen, slangen en olifanten staan allemaal op het programma. We startten de dag met vogelen in het park: The Birds of Eden. Lennert en Sofie wilden zich volledig voorbereiden door eerst het toilet te bezoeken. Blijkbaar werkte de elektriciteit niet meer in het complex en moesten ze in het donker naar de W.C. Pas nadat beiden klaar waren, merkten ze het bordje aan de deur: toiletdoor must be closed because of baboons. Plotseling kregen ze beide een schrik, want de deur was niet closed geweest. Zou er zich in de donkere toiletten een baboon bevinden die klaar stond hen aan te vallen?

Nee. Fjoew.

We sloten een deal af aan de kassa: drie dierenparken ( birds of Eden, Monkeyland en Jukani) voor slechts 400 Rand (24 euro). Nu ja een deal, birds of eden was vooral eden en weinig birds. Als we dan toch eens een vogel spotten, waren we wel verblind door de schoonheid. 1 vogel had maar 1 oog. Dat was  vreemd. Het was emilie die het opmerkte. Lennert filmde een dansende vogel. We lagen strijk van het lachen. Ook zagen we overal bordjes waarop stond:

“Be aware: No touching, no feeding, no teasing. But selfie-stick slapping is allowed. Volgens Lennert dan toch, die meermaals de opmerkingen van de staff negeerde.

Na birds of Eden, trokken we naar Monkeyland. Ook hier was er duidelijk geen elektriciteit. De inkom was donker en hier en daar stonden wat geurkaarsen.

Voor we aan de monkey tour begonnen, gaf de gids ons antimuggenmelk. Deze hadden we nog maar net in onze handen, of we hadden al tien muggenbeten in elke arm. We smeerden echt enorm veel muggenzalf, maar zonder resultaat. Monkeyland was ‘Mosquito Land’. Ok nee, we zagen ook echt enorm veel apen! Het was super! Ze liepen gewoon rond ons! We hadden wel de raad gekregen om zo’ n meter van de apen te blijven, maar ja wat konden we er aan doen als ze naar ons toe kwamen.. In totaal bevonden zich 11 verschillende soorten apen in het park met een totaal aantal van zo’n 400 apen! Overal waar we heen gingen waren apen. We waren precies 1 van hen!

Na het apenavontuur, was het tijd voor Jukani. Dit park geeft plaats aan tijgers, leeuwen, cheeta’s, puma’s, jaguars,… en slangen!

Hier kregen we ook weer begeleiding van een gids. Hij wist bijzonder veel over alle dieren. Niet overal konden we het dier zien dat in zijn ‘kooi’ zat, omdat in tegenstelling tot de dierentuinen in België, de beesten niet echt in kooien zitten. Ze bevinden zich in omheinde grote natuurgebieden. In Jukani willen ze zoveel mogelijk de dieren het gevoel geven in het wild te leven. Deze instelling vinden we best oké. Lennert echter had natuurlijk weer commentaar op hun beleid en zelfs ook enkele suggesties voorhanden. “Waarom geven jullie die beesten geen levende dieren te eten? Dan hebben zij iets te doen en hebben ze nog meer het gevoel in het wild te leven.” De gids was een beetje geschokt door de vraag, maar zijn uitleg was wel plausibel. Als ze dat zouden doen, zouden de dieren ook de mens kunnen zien als potentieel voedsel en dat zou problematisch worden, aangezien de dieren eigenlijk gewoon over de omheining kunnen springen als ze dat echt zouden willen.. Ook vond hij het niet echt ethisch om dat te doen hier in hun ‘echt wild life parc’. Nog wat later vroeg Lennert wanneer de dieren te eten zouden krijgen, want dan zou hij zeker alle dieren te zien krijgen. Wie komt er nu niet opdagen als het etenstijd is?

De gids meldde rustig dat de beeste enkel gevoed worden om 15u30. Hierop antwoordde Lennert dat het toch echt wel beter was de dieren elke keer met kleine beetjes te voeden, zo zouden de mensen ook de dieren telkens te zien krijgen. Weer zei de gids dat dat niet natuurlijk is en dat ze in het wild ook maar 1x per dag eten + gaat het hier niet om het amusement van de bezoekers, maar om het welzijn van de dieren.

Maar al bij al was het wel een leuke tour hoor! Hij vertelde ook dat bijna alle witte tijgers gehandicapt zijn wegens inbreeding. Er zijn er te weinig van hun soort, waardoor familieleden met elkaar kinderen krijgen.

Op het einde brachten we nog een bezoek aan het slangenhuis. Hierin bevonden zich allerlei giftige slangen. We hebben er meer dan een uur binnen gezeten. De slangenman vertelde ons alles over de slangen, hun gif, hun aanvalstechnieken, hun waarschuwingstekens en nog veel meer. Wij willen in ieder geval de Black Mamba niet tegenkomen wanneer we plassen in de bosjes!

Tijd om naar Elephant Parc te trekken in Knysna!

Aangekomen keken we eerst naar een film over olifanten. Nu ja film, een soort van documentaire + reclame over het elephant parc. Nadien reden we in een soort treintje naar de olifanten? Het park bezit 18 olifanten. 7 olifanten zijn toegankelijk voor bezoekers. Zij bevinden zich over grote uitgestrekte grasvelden. Elke avond worden ze naar binnen geleid naar hun slaapkamer. Je kan ook zelf een overnachting boeken waarbij je slaapt bij de olifanten (of toch vanuit je eigen kamer kan uitzien op de kamer van de olifannten.., naar onze mening moet dat vooral stinken en luidruchtig zijn..). Eens bij de olifanten aangekomen, mochten we ze voederen. Ze kwamen allemaal netjes in een rij staan, ze wisten dat er eten aan kwam! Nadien mochten we de olifanten ook in kleine groepjes aaien. Olifanten voelen echt ruw aan. En zijn supermooi! Ook zagen we zebra’s!

Het was ondertussen al 17u00, maar de planning van onze dag was nog niet afgerond!

We moesten nog naar Knysna Heads om de zonsondergang te aanschouwen. Het was er prachtig! Nadien hadden we wel een hongertje gekregen en besloten we in een visrestaurant te Knysna te gaan. We wilden doodgraag eens KingClip eten. Dit is een typische Zuid- Afrikaanse vis. Het restaurant was volledig volgeboekt, maar meldde dat we om 19u30 wel terug konden komen. Ook gaf hij toe dat hij geen vergunning had om alcohol te verkopen en raadde ons aan wijn te kopen in de winkel. Iedereen die er zat te eten, had zijn eigen wijn meegenomen. Het was wel een grappig concept. WE kregen zelfs een koelemmer om onze flessen te koelen.

Het eten was verrukkelijk. Lennert bestelde baby kingclip en Sofie Yellow Tail. Ze deelden met elkaar en kwamen tot de conclusie dat Yellow Tail lekkerder was dan de kingclip. Maar ja, nu hadden ze wel beide eens kingclip gegeten..

30-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het de laatste dag van Caroline op de Garden Route. Morgen zal ze ons verlaten en weer naar Cape Town rijden om van daaruit het vliegtuig huiswaarts (Zwitserland) te nemen. Als er iets is dat je zeker niet mag missen op de garden route, is het tsitsikama wel. Dit gebied bestaat uit prachtige natuur zoals je ze nog nooit hebt gezien!onderweg hiernaartoe, moesten we tol betalen voor de weg waarop we reden. Dit was de eerste keer. Aangekomen, wisten we niet goed waar de waterfall hike die we gepland hadden, startte. Deze hike maakt deel uit van de Vijf daagse Otter trail. Na wat zoeken, parkeerden we onze auto wat verderop bij een camping en begonnen aan de tocht. We wandelden langs de zee, op rotsen en tussen de bomen.  De waterval zelf was prachtig! Het water was ijskoud. Lennert en Donald besloten weer de aapjes uit te hangen en beklommen de immense rotsen. Wij wachtten bang beneden af, maar ze kwamen uiteindelijk weer veilig bij ons terug. Lennert was onderweg wel bang geweest om slangen tegen te komen, maar wist nog niet half hoe gevaarlijk ze zijn. Dit zou hij de volgende dag pas ontdekken tijdens de slangenrondleiding in Jukani. Terwijl poogde Sofie nog om tot aan de waterval te zwemmen, tevergeefs. Tot aan de buik in het water lukte wel nog net. Omdat we ook nog de Suspension Bridge hike wilden doen, moesten we na een klein uurtje aan de waterval weer terug wandelen. Terwijl Michiel, Donald, Sofie en Lennert druk in gesprek waren, werden ze plots opgeschrikt door een slang in het midden van de weg. Toen ze ons in de mot kreeg, gleed ze schichtig onder een rots waardoor we er geen goede foto’s van hebben kunnen nemen. Na een kleine photoshoot aan het einde van de wandeling reden we naar de Suspension Bridge, slechts enkele kilometers verder in het park..

Het was er kei tof! Lennert en Sofie kochten lekkere chocolade koekjes in de lokale shop, terwijl Emilie er werd aangevallen door een mulatte vrouw die struikelde. Al haar nagels zette ze in de linkerbil van Emilie. Deze krabwonden sierden heel mooi haar reeds geschaafde poep. Er stond al een grote regenboogkleurige ket op van maandag tijdens de hike. Eigenlijk hadden we er een foto van moeten trekken, maar Emilie showt niet zo graag haar poep voor iedereen. Geloof ons maar op ons woord!

Vandaag besloten we weer te braaien. Om eens iets anders te eten, kochten we verschillende soorten vis: zalm, scampi, dorado en snoek. Het duurde even voor we hadden uitgedokterd hoe we de vis eigenlijk moesten braaien. De zalm en scampi’s staken we in aluminiumfolie samen met tonnen lookboter. Het was zeer lekker. Het lookbrood dat we ook hadden gekocht was echter weer totaal verbrand. De avond liep gezellig verder en doodmoe kropen we ditmaal vroeg in onze nest.

29-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag verlaten we de gezellige woning van onze geliefde professor Steyn. Dit doen we uiteraard in stijl. Gisteren kochten we een echt struisvogelei, wat equivalent is aan 24 kippeneieren. Het ei bakten we in twee grote pannen. De dooier was echt immens en ook het breken van de eierschaal was geen lachertje. We genoten van ons zelfgemaakt ei, met champignons, tomaat en kaas. Uiteraard ruimden we alles picco bello op, zodat we geen klachten zouden krijgen van Willem.

Onze planning was een beetje in de war gestuurd. We hadden gereserveerd voor paragliden, maar net zoals vorige keer, ging het niet door wegens “slechte” weersomstandigheden (36 graden en windstil). We baalden. Al twee keer gereserveerd en nog geen enkele keer kunnen paragliden.. Derde keer, goeie keer!

We reden naar Wilderness Eb and Flow Parc, wat normaal ’s namiddags op het programma stond. In dit park bevindt zich zeer mooie natuur. Je kan er ook allerlei activiteiten doen, zoals kayak. Om het park binnen te kunnen, moet je een entree betalen. De prijs voor Zuid-Afrikanen lag beduidend lager dan voor die van buitenlanders. Gelukkig dat wij ons, met onze studentenpasjes van de universiteit van Stellenbosch, konden uitgeven als echte Zuid-Afrikanen (en we voelen ons ook al zo!). We huurden 4 kayaks. Dat betekent dus per twee in een bootje, enkel donald had het lef om alleen het water te trotseren. Team Lennert en Sofie had het in het begin nogal moeilijk om samen te werken als een team... Gelukkig beterde dat naarmate de gekayakte afstand vorderde (oefening baart kunst) en nog steeds zijn de happy together! Ook katleen was helemaal in de wolken toen ze, zonder ook maar 1 keer in huilen uit te barsten (iets wat al bij elke kayak activiteit was voorgevallen), het droge bereikte.

Eens aan wal gekomen, zat het er nog niet op. Nu volgde nog een hike naar de waterval en moesten we onze kayaks achterlaten. De tocht was niet te lang en erg aangenaam. Zelfs iets te gemakkelijk voor Donald, die dan besloot om een liaan op te klimmen en heen en weer te zwieren. De waterval was heel hoog en bijwonder mooi. We aten onze zelfgemaakte picknick op op de rotsen. Nadien vielen we in slaap ondanks dat we niet echt heel comfortabel lagen. Niemand van ons ging in het water. We moeten  toegeven dat het water niet echt uitnodigend was. Het had nogal een donkere olieachtige kleur. Lennert sprong wel over het water heen van de ene naar de andere kant, iets wat eerst onmogelijk leek, om de waterval te kunnen beklimmen. De rotsen bevonden zich ver van elkaar. Sofie zou er zeker in gevallen zijn (slim als ze is, probeerde ze het dan ook niet). Voor we het wisten was het al weer tijd terug te keren. We moesten nog heel de hike doen en weer terug kayakken.

Sofie en Lennert hadden de taktiek van het roeien ontdekt en kwamen als eerste aan bij het startpunt van de kayakverhuur. Echter dat dachten ze toch, want ze waren net 1 baai te vroeg afgeslagen, evenzo was Donald. Ze maakten rechtsomkeer maken om in de volgende baai aan te meren. Bij aankomst raakte de roeispan van Lennert de arm van Donald, die nog de eerste plaats probeerde bemachtigen. Afgeleid door al het bloed trok Lennert de boot aan wal terwijl Sofieke nog met 1 been in de kayak stond, wat een levensechte split en een grumpy Sofie opleverde. Een verrekte gracilis was het gevolg.

Het was een geweldige dag geweest, en daar krijgt een mens honger van. In het nieuwe huisje waar we verblijven staat een gasBBQ. Misschien is gas wel meer iets voor ons dan een klassieke braai met houtskool. We deden inkopen in de pick n pay. Lennert en Sofie kochten alle ingredienten om een verrukkelijke salade te maken voor iedereen: sla, paprika, komkommer, tomaat, feta, druiven, groentenmix en zonnebloempitten. Het resultaat was een enorm grote salade waar we eerst geen voldoende grote kom voor konden vinden. Lennert bedacht dan de salade in een ovenschotel voor kalkoen in te braden te kappen. Vrolijk shakete hij de sla door elkaar. Michiel en donald ontfermde zich over de braai en we kunnen zeggen dat ze het heel goed hebben gedaan. Het vlees was perfect gebraaid!

Om af te sluiten speelden we nog enkele kaartspelletjes vergezeld van een glaasje wijn of gin of savana of amarulo. Michiel verbaasde ons met zijn verborgen talenten omtrent  gin. Pas na de spelletjesavond beseften we dat we het lookbrood op de braai vergeten waren. Gevolg: totaal verkoold lookbrood.

Onze verblijfplaats bevindt zich op een privedomein afgesloten door een immense poort en ver verwijderd van de grote baan door een lange oprijlaan. Ook is er een privestrand. Omdat we dit nog niet gevonden hadden, besloten we er na het eten naartoe te gaan. Dit was echter geen gemakkelijke klus zo in het donker. Overal begonnen verschillende weggetjes, maar deze leidden ons nooit tot de zee. We begonnen zelfs te denken dat de golven die we duidelijk hoorden, gewoon de rijdende auto’s van op de autostrade waren. Zonder ons doel bereikt te hebben, keerden we weer naar het huisje terug.

Pas veel te laat gingen we slapen.

28-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag hebben we een drukke planning. We rijden helemaal naar Oudtshoorn, zo een anderhalf uur van Mossel Bay. Daar gaan we naar de Cango Wildlive Range en de Cango Caves. De rit was 1 groot gevecht tegen onze bezinetank. Althans voor Lennert, Sofie, Emilie en Katleen die samen reden in de grijze Atos Prime. Onze tank was nog voor een vierde gevuld en we waren er van overtuigd dat we wel tot in Oudtshoorn konden geraken (er zijn geen tankstations onderweg). We hadden er echter niet op gerekend dat we zo vaak bergop moesten rijden en elke tien seconden zagen we te teller naar beneden zakken. Een hele rij witte auto’s verzamelde zich achter de onze (er was slechts 1 rijvak en we reden de hele tijd op een bergpas achter een camion aan die we zelf niet voorbij staken omdat we dachten dat we zo misschien wel het meest ecologisch zouden rijden).  Uiteindelijk bleek het allemaal voor niets te zijn geweest. De teller had ons optisch bedrogen. Zodra we weer bergaf gingen of vlak reden, leek deze weer een beetje te stijgen. Vlotjes kwamen we aldus toch nog aan in het langverwachte tankstation van Oudtshoorn. Omdat we door ons traag rijgedrag veel te laat waren voor de start van de Cango Cave Tour, besloten we eerst naar de Cango Wildlive Range te gaan. Hier volgden we een guided Tour langsheen verschillende wilde dieren en iedereen behalve Donald en Caroline, namen ook nog de optie om bij de cheeta’s te gaan. Onze gids was Samantha. Ze leidde ons naar de witte leeuw, de witte tijger, de cheeta’s, de Chinese schildpad en de krokodillen. Na de tour was het tijd voor de aanraking van de cheeta’s. Lennert en Michiel kozen om bij de volwassen cheeta’s te gaan, terwijl Sofie, Emilie en Katleen de Cheeta Cubs prefereerden. We kunnen niet ontkennen dat we gespannen waren toen we de cheeta’s naderden. Vooraleer we er naartoe mochten, werden eerst onze handen en schoenzolen gedesinfecteerd, alsook werden ons strikte regels uitgelegd over wat je wel en niet mag doen. Zo was het verboden de cheeta’s op de buik te aaien, omdat ze dan kunnen bijten. Ook mocht je je enkel zo bukken dat je snel weer recht geraakte om te kunnen rennen zo nodig. De baby cheeta’s waren echt enorm schattig en het was jammer dat we ze niet mochten oppakken en stevig knuffelen, want echt waar, als je naar ze keek, was er niets anders dat je liever wilde doen! Na deze fijne ervaring, wandelden we nog wat rond in het park. Zo kwamen we bij vele papagaaien die we konden voederen tegen 10 Rand. Emilie kocht zo een potje voeding, maar geen enkele papagaai bleek geïnteresseerd te zijn.. pas na een kwartier proberen, kwam een papagaai op haar (eten) af. Lennert was ondertussen al weggegaan, terug naar de krokodillen, waar hij zag hoe ze eten kregen. Deze ongelooflijk tamme dieren, bleken dan toch iets of wat te bewegen als ze voedsel zagen.

We reden naar de Safari Ostich Farm, ondanks dat Lennert gepland had naar de WIlgenwandel Family Farm te gaan. Dit omdat een aantal mensen graag op een Ostrich wilden rijden. Sofie en Lennert echter hadden al genoeg struisvogels gezien naar hun mening en reden dan toch nog naar de Wilgenwandel Familiy Farm. Eerst kochten ze nog lunch en aten deze op op een random camping. En het was nog niet eens een gezellige camping zo bleek achteraf.. Wilgenwandel was wel heel gezellig. Overal zag je blije kindergezichten. Er waren vele activiteiten die je er kon doen, zoals op kamelen rijden. Wist je trouwens dat een kameel een vijfde voet heeft onderaan zijn buik, waar hij wel degelijk op steunt als hij gaat liggen? Er waren ook ezels, pedalo’s op het water, een speeltuin, een klimpark, een restaurantje en café,.. jammer dat we zo weinig tijd hadden en we reden verder. Onderweg kwamen we een shop tegen die struisvogeleieren verkocht en we stopten. Hij bleek echter enkel kunststruisvogeleieren te verkopen en geen om op te eten. Teleurgesteld reden we verder naar de Cango Caves. We waren nog maar net op tijd voor de start van de Adventure Tour. De anderen waren te laat en aldus begonnen we aan het avontuur met zijn tweetjes. Het was echt heel plezant! We zaten in de grotten en we moesten vaak kruipen door enorm kleine gangen en gaten! De adventure Tour had zijn naam niet gestolen! We hadden ons goed voorbereid hadden op de koude, ondanks dat de parkeerwachters ons nog zo hadden gewaarschuwd dat het echt wel warm is in de grotten. We wilden het niet geloven, omdat we deze zomer in Roemenië tijdens het bezoek van de Salty Mines helemaal bevroren waren. Deze keer echter, hadden we naar de parkeerwachters moeten luisteren..

We reden terug naar Mosselbay, maar hadden geen idee van waar de anderen waren. We kregen het idee om in Kaai  4 te gaan eten, omdat een aantal mensen hadden gezegd dat dit echt heel goed was. Het is een Braai Restaurant dat zich bevindt nabij de haven. Iedereen eet buiten, en je kan je verwarmen aan het braaivuur. Lennert en Sofie bestelden een mosselpot. Hierbij kregen ze ook nog ‘samp’ wat er uitziet als een soort witachtige brei en naar niet heel veel smaakt. Net voor ze hun eten kregen, stapte de rest van de groep ook het restaurant binnen. Gezellig aten we samen.

27-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is onze eerste echte dag in Mossel Bay. We hebben goed geslapen. Het zonnetje schijnt, en het ‘Sand Boarding’ staat op ons te wachten. Om 8u50 hebben we afgesproken aan het tankstation met de mensen van de Sand Board organisatie. Vanaf daar zouden zij ons leiden naar de duinen, waar we met ‘belly boards’ en ‘snow (sand) boards’ van kunnen afglijden. We waren maar net op tijd (eigenlijk net te laat), maar ze waren nog niet zonder ons vertrokken! Voor 400 Rand per persoon krijg je een hele voormiddag boardplezier! We volgden de grote truck richting de zandbergen. We waren niet alleen, een ruwe schatting maken we op 35 man! Een lucratieve business als je het ons vraagt (maar het geld echt wel waard!!). We kwamen aan op een open plek op Vleesbaai, waar we met een pick-up truck verder werden gebracht. Ja, wij hebben echt in de bak van een pickup gezeten, iets wat we al wilden doen sinds we hier in Zuid- Afrika zijn! Overal op de wegen, ook de autosnelwegen, zie je mensen vanachter in pick-ups zitten. Bij deze hebben we het ook meegemaakt en we waren zelfs aan het overwegen om het boarden over te slaan, en gewoon met de truck op en af te rijden. Ondanks dat de chauffeur reed als een opa’tje (het was ook wel een opa’tje) kon ons geluk niet op! De twee mannen, ‘Rasta’ en nog een andere Afrikaan, legden ons uit wat de planning was. We kunnen niet onderuit het feit dat deze mannen behoorlijk wat performance show hadden. Voor we echt op het board stonden, hadden we al zeker een half uur geluisterd naar hun praat, hebben we moeten poseren voor enkele showfoto’s voor op hun facebookpagina (welke we zeker moesten liken) en kwamen we al om van de brandende hitte en dorst. Maar eens we echt konden doen waarvoor we betaald hadden, amuseerden we ons te pletter! Het was zooooo leuk! Het eerste deel gingen we met Rasta naar de grote duin, waar we met onze buik op het board, de berg af raceten. We deden ook echt wedstrijdjes: om ter snelste naar beneden om je buik. Sofie won zelfs een keer van Lennert, ook al vindt hij zelfs dat het niet eerlijk was. Sofie sneed de bocht voor Lennert af, waardoor hij niet anders kon dan tegen een klein zandheuveltje te vliegen. Het enige vervelende aan sand boarden is dat je niet zoals op de skipistes liften hebt die je weer naar boven brengen. En we kunnen je verzekeren, zo stappen in het zand helemaal naar boven is geen lachertje! We waren dan ook bijzonder uitgeput, toen het tweede deel van de voormiddag eraan kwam: sand boarding rechtstaand.

Hiervoor moesten we weer terug naar de kleinere duin bij de andere man. Hij verspilde behoorlijk wat tijd met uit te maken welk board voor wie geschikt was. Uiteindelijk kreeg ieder zijn ideaal bijpassend board en waren we klaar voor het echte werk! Het is helemaal iets anders als snowboarden. Lennert en Michiel gingen hard op hun bakkes (niet elke keer natuurlijk, maar Michiel zijn staartbeentje heeft het geweten en Lennert zijn gezicht hing vol zand).

Iedereen amuseerde zich te pletter en Sofie merkte dat ze het snowboarden behoorlijk had gemist. Gelukkig had Lennert ook de smaak te pakken en wie weet gaan ze volgend jaar op skiverlof! Caroline en Donald gingen iets vroeger door van het sandboarden, omdat ze een afspraak hadden voor shark diving. Met een boot vaar je op zee en dan wordt er een kooi in het water gelaten waar je kan ingaan. Rondom zwemmen haaien. Het is iets wat je maar moet durven..

Ondertussen ging de rest een wandeling “St. Blaize Trail” maken, nu ja veel gewandeld werd er niet. Op het lunchplekje vielen ze in slaap.. de omgeving was ook heel mooi en volgens Sofie leek het wat op Corsica. Thuisgekomen keken we de filmpjes van het sandboarden en het shark diving. Nadien maakten we spaghetti klaar en als dessert was er ijs met chocoladecoockies. We sliepen weer geweldig in Steyn’s place. Zzzzzzz

26-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S