"Elk begin is moeilijk, het vervolg bepaal je zelf." Deze zinnen illustreren perfect waar ik het in deze blog over wil hebben, mijn Erasmusleven in Zaragoza.
Velen zullen verontwaardigd reageren: "nu pas een blog schrijven?" Ja,inderdaad. Nu pas. Vraag me ook niet waarom zo laat (waarschijnlijk omdat ik geen tijd had om het vroeger te doen) of waarom per se een blog. Ik had gewoon het gevoel dit te moeten schrijven, te delen met anderen die hetzelfde avontuur tegemoet stappen als ik doe/deed.
Een eerste semester voor mij zit er bijna op, ik zou alle memorabele momenten kunnen overlopen, alle prettig gestoorde feestjes, de grappigste momenten of alle harde noten om te kraken maar ik weiger dat hier te doen. Ik wil vooral proberen een globaal beeld te geven,wat het doet met jezelf als mens, jouw kijk op de wereld.
Vele dingen heb ik inderdaad al meegemaakt, prachtige steden heb ik al gezien (waarbij ik vooral jullie Granada en Sevilla aanraad) maar vooral besef ik hier wat het echt is om te leven. Leven, in de zin van het achterlaten van een vertrouwde omgeving, het openen van nieuwe deuren, het aangaan van nieuwe uitdagingen, het leren kennen van prachtige, nieuwe mensen. Velen hadden me vooraf al gezegd hoe mooi en perfect het leven op Erasmus wel niet is, welke tijd van je leven je wel niet zal hebben. Wel, het klopt.
De perfecte feestjes heb ik al meegemaakt, de interessantste lessen heb ik al gehad, de mooiste momenten heb ik al gezien maar waar ik vooral van overdonderd ben, is hoe jezelf hier evolueert als mens, samen met de andere mensen om je heen. Ik heb hier nieuwe fantastische vrienden leren kennen, met interessante mensen gepraat die ik anders nooit zou tegengekomen zijn, mezelf tegengekomen. Dit avontuur doet je groeien als mens, het verbreedt je kijk op anderen, op de wereld. Maar vooral: je keert niet als dezelfde persoon terug.
