Het is  nu al een tijd geleden dat ik iets schreef. Ik kon dan ook niet anders na de dood van twee van de vier preferiti. Ten eerste moet ik opschrijven dat de dood en het vinden van de lijken van de twee mannen me erg zwaar viel. Te veel gebeurt nu op korte tijd. Ik hoop dat ik door dit te schrijven alle zaken in mijn hoofd even op een rijtje kan zetten en zo de moordenaar een stap voor te kunnen zijn. Ten tweede, al geef ik het niet graag toe, beangstigde het mij te lezen dat de moordenaar weet dat ik meewerk aan dit onderzoek. Dat brengt me bij mijn laatste overpeinzing: moet ik hen blijven verder helpen tegen om het even welke prijs?

“Gelooft u in God, meneer?” Dat was de vraag die mij door Il Camerlengo gesteld werd. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik word opgeslorpt door dit hele geloof. Ik weet al langer dan vandaag dat het mij ontzettend boeit, maar die ene vraag blijft door mijn hoofd spoken. Had ik gewoon ja moeten antwoorden, om gemakkelijker te verkrijgen wat ik wou? Had ik een waarheidsgetrouw antwoord moeten geven, om mijn goed hart te laten zien aan de rechter hand van de overleden paus? Wat had ik moeten zeggen? Ik denk dat ik een combinatie van beiden heb gebruikt om hem te antwoorden. Ik vertelde hem namelijk dat ik een academicus was en ik ervan overtuigd was dat mijn verstand me ingaf dat ik het geloof nooit zal begrijpen en mijn hart mij zegt dat dat ook niet de bedoeling is.

Ik weet nog goed hoe ik begin deze week dacht dat men in het Vaticaan maar traag werkte en alles gewoon z’n gangen liet gaan. Wel, weer verkeerd gedacht, Langdon! Na mijn abrupte ontmoeting met de gedelegeerde werd mij gevraagd om mij onmiddellijk naar het vliegtuig, dat 20 minuten verderop stond, te begeven. Het was me direct duidelijk dat ik geen ander keuze had. Ik zit nu dus in Vaticaanstad, het moeiteloos kloppende hart van de Rooms-katholieke kerk. Ik kan mijn ogen haast niet afhouden van elke gevel, monument en straathoek.
Bij mijn aankomst werd ik meteen gebrieft over de huidige situatie, maar het werd mij al snel duidelijk dat het hoofd van de Zwitserse Garde mij maar een bijkomstig probleem vond.
Gelukkig kon ik hen direct van dienst zijn door de tweede boodschap van de ontvoerder te ontcijferen. Ik besef heel goed dat ik nog niet weet aan wat ik begonnen ben, maar nu mijn interesse voor deze zaak gegroeid is, kan ik niet anders dan hen helpen.

Ik kan je alvast vertellen dat ik erg verrast was toen een gedelegeerde van het Vaticaan mijn aanwezigheid opzocht. Dat er vroeg of laat iemand van hen contact met me zou opnemen dat leek me wel duidelijk. Helaas was de aard van zijn komst volledig anders was  dan verwacht. Ik hoopte namelijk, zoals je wel weet, dat men mij eindelijk toegang zou geven tot de geheime, Vaticaanse archieven. Ik had natuurlijk beter kunnen weten, zeker nadat mijn aanvraag voor onderzoek al een zestal keer door het Vaticaan werd verworpen. De gedelegeerde kwam dus duidelijk niet met goed nieuws. Hij vertelde mij dat het de Vaticaanse politie mijn hulp wel kon gebruiken voor een recent lopend onderzoek. Ik moet toegeven dat ik meer dan verbaasd was toen dit nieuws mij ter oren kwam. In het begin gaf de man me maar weinig informatie, maar uiteindelijk kreeg ik het eruit. Na de dood van de paus eerder deze week verdwenen 4 preferiti, 4 mannen die dus het meeste kans maakten om de vorige paus op te volgen. Ik vermoed dat hij de verwondering op mijn gezicht had aflezen en hij voegde er snel aan toe dat er sporen waren gevonden van nieuwe strekking rond de Illuminati. Langdon toch, welke problemen heb je je nu weer op de hals gehaald door een boek te schrijven over een wetenschapsgrage sekte?