Allereerst onze dank aan Cindy Lamssens en Joeri Carrette die ons de weg wezen naar het bloggen. Het is de manier om onze ervaringen te delen ook met onze vaste vrienden waar we anders mee optrekken (voir la partie francofone) .
Het verhaal begon 4 jaar terug toen we een Venezolaanse Menenaarster leerden kennen. Er ontstond direct een vriendschapsband. Ze stelde ons voor om eens samen met haar, haar land te bezoeken. Van dan af was het de droom van ons beide een reis te maken door het moederland van onze stadsgenoot; vooral met iemand die de taal spreekt en alle hoekjes kent. Eind vorig jaar was het zover; er werd een reis gepland in januari, we zouden blijven tot het carnaval. Twee dagen voor de afreis werden de plannen enigszins gewijzigd. De vrouw kon zelf niet meegaan; een geadopteerde zoon van haar diende terug te keren naar zijn land, hij zou met ons mee reizen. In Venezuela zou een chauffeur de ganse reis bij ons blijven en hij zou een beetje Engels praten.
Op 23 /01/2008 was het zover we reisden af met ons gedrieën. De jongen van 14 had geen heimee noch vragen over de toekomst. Hij was vol interesse om wat hem omringde; de luchthaven te Zaventem, de transit in Lissabon, de maaltijden en het vertoeven in het vliegtuig. Columbus, wie hij ooit ook mag geweest zijn, achterna. Van een welvaartstaart naar een economisch tranendal. Van koele afstandelijkheid naar warme samenhorigheid. Te Caracas toegekomen werden we hartelijk onthaald door zijn familie ; zijn vader Pedro had onze reis georganiseerd, de schoonbroer Julio was onze chauffeur. Groot was onze teleurstelling niemand sprak een woord Engels of één van onze gekende talen. De jongen vertaalde naar het Frans en was zo voorlopig onze tolk. We werden voorgesteld een wagen te huren aan Europese prijzen, hier zagen wij direct een hap in ons budget gezet, maar het zou lonen.
We brachten de avond samen door in een hotelletje niet ver van de luchthaven aan de Caribische zee. De reis werd onder het avondmaal; een heel lekkere schaaldierenschotel, uitgestippeld. Venezuela van oost naar west. Om naar de Grand Sabana en Salto Angel te gaan zouden we een binnenvlucht nemen.
Do 24/01/08 na het ontbijt afscheid genomen van de familie en op weg naar Puente la Cruz, na een stadbezoek doorgereden naar Mochima. We overnachten in een poseda. Er werd een rendez-vous gemaakt met een visser die ons naar een eiland zou brengen.
Vrijd 25/01/08 met een bootje van wal gestoken. Onderweg zagen we een dolfijn springen. Het eiland was een droom; prachtig wit zand, koraal op een paar meter in zee met de snorkel een prachtig zicht. Op het strand werden we geanimeerd door leguanen en prachtige vogels. De chauffeur ontpopte zich als een entertainer hoogste niveau. Hij sprak iedereen aan en wist de zeldzame tweetalige Venezolanen aan te spreken.
Zat 26/01/08 De baas van de poseda was een fransman van origine. Hij stelde ons voor de Ceuva del Guàcharo helemaal in het oosten te bezichtigen. De grot heeft een totale diepgang van 10.200m er huizen duizenden vetvogels; een soort uilachtige, tegen het plafond. Overdag slapen en broeden ze, s nachts vliegen ze massaal uit om voedsel te zoeken. We werden rondgeleid door een gids met een gaslamp, het was een gekrijs van jewelste door vogels die gedurig van plaats vervliegen. De bodem was bedekt met braakballen. De gids vermaakte het publiek door de druipstenen te belichten en schimmen spelletjes te spelen het erotische werd daarbij niet over het hoofd gezien. We hadden geen tijd om de nacht af te wachten en trokken verder naar het zuiden. Een grote verandering in het landschap van bergen naar grote vlakke savanne Los Llannos met grote kudden vee en prachtige vogels aan de moerassen. Zo 27/01/08 we reserveren in de luchthaven van Guyanna een trip naar de Grand Sabana en de Salto Angel na een half uur kwam het spijtige nieuws dat er geen terugvlucht was die week. We trokken verder naar de watervallen rond Guyanna. Een fascinerend landgedeelte dat door water is omringd. Ma 28/01/08 we trekken verder westelijke richting. Gelukkig hadden we een taalgids Nederlands - Spaans meegenomen. Onderweg leerde ik wat basisbegrippen, de taal kwam al minder vreemd over. We stoppen aan een natuur reservaat Hato El Frio opgenomen in het werelderfgoed door de UNESCO. Een aantal Ranchers wonen daar gegroepeerd. Eén ervan heeft een kampement op gericht en organiseert safaris. Ze houden wel van een select publiek, en hanteren gepeperde prijzen. We spreken af en trekken met de jeep een ganse namiddag de savanne in. We hadden ogen te kort. Honderden kaaimannen (krokodillen) chigüires (waterzwijnen) roze lepelaars,jariboes (ooievaar soort),papegaaien, meer dan 300 vogelsoorten zoogdieren en reptielen. De beelden de geuren en geluiden zijn onvergetelijk.
Di 29/01/08 Ontbijt langs de weg. Aan de Rio Apure (een bijrivier van de Orinoco, met colakleurig water) maken we een afspraak met een visser en trekken met zijn speedboot de rivier op. Aan de oevers zien we heuse krokodillen wegduiken en honderden vogels weg vliegen. Wat ons bijblijft zijn de witte dolfijnen, hoe meer de man krijste hoe meer er op onze boot af kwamen en capriolen maakten. Een voormiddag was weer vlug voorbij. We eten bij de visser. Er stonden een bouillabaisse van haaien met veel groeten en gefrituurde piranhas op het menu met heerlijk vers perst mangosap.
Woe 30/01/08 We trekken verder door de staat Barinas. St Fernando is het centrum van de Ranchers, grote Hatos (boerderijen) en 4x4wagens, het landschap wordt nu en dan onderbroken door immer ja knikkende hamerpompen. In St. Cristobal doen we een citytrip. Do 31/01/08 Mérida. De hoogste; met kabelbaan bereikbare top in de wereld. We nemen de liften tot de top Pico Espejo. Prachtige zichten kale weidse hoogvlakten bezaaid met bergmeertjes. Op de kale rotsen aan de top voelden we de adem van de bergbeklimmers. Op een naburige piek van een paar vierkante centimeter staat een standbeeld van een der hunnen. We dalen terug af en verpozen op de verschillende tussenstations. Eens terug in het dal bezoeken we het stadscentrum. We trekken nadien verder langs een slangenbaantje (de langste slang van de wereld moppert de chauffeur) richting Pico Aguilla. In San Rafael de Mucuhies treffen we een kapel uit de VIII eeuw aan; gebouwd met rotsstenen. Er is een folkloristisch dorpsfeest volop aan gang. Een plezier voor de fotograaf. We werden verwend met aardbeien met slagroom. Op Pico Aguilla was het koud maar prachtig wandelen; mooie huisjes en een typische begroeiing van de bergflanken Venezolanen met rode wangen.
Vrijd 1/2/08 We rijden Barinas binnen. Terug in warmere oorden. Aan de Rio Sinigüis, een zijrivier van de Orinoco vonden we een kampement dat raftings organiseert. Omdat het droog seizoen is, wordt enkel de mogelijkheid om mettripas ( binnenband van een vrachtwagen) de rivier af te dalen, aangeboden. Dit kon pas de volgende morgen. We overnachten op het kampement. Het was een zeer groot domein ongeveer een drie hectaren met veel bloemen en planten. De verblijven zijn aparte paviljoentjes met pannendaken. Er zit geen glas in de ramen maar muggengaas en er hangt een hamaca (hangmat) voor de deur. We ontdekken van alles: een collibrie broedt in een bloemenstruik, de ananassen aan de struiken zijn bijna rijp. De papegaaien komen eten aan een voederplankje. We maakten nog een wandeling langs de lokale boerderijen en gingen slapen omringd door dierengeluiden.
Zat 2/2/08 We dalen de rivier af over een afstand van 13 km. Van de ene stoomversnelling in de andere, amaai de billen. Na het middageten rijden we richting Barquisimeto, we werden uitgenodigd bij de familie die de reis voor ons georganiseerd had, we mochten bij hen op hun appartement overnachten.
Zo 3/2/08 We werden vergast op een luxueus ontbijt. Nadien gingen we Barquisemento verkennen. Een stad met een westerse uitstraling. Prachtige mozaïeken tegen de gevels. We bezochten een in beton en staal opgetrokken kerk op de plek waar Maria driemaal verscheen, de kathedraal, de plaza Bolivar met het stadshuis en andere koloniale huizen. In de namiddag werden we uitgenodigd op het verjaardagsfeest van de tante van onze chauffeur. Het huisje was gelegen in een dal. De tuin stond vol exotische fruitbomen en bloemen. Tussen twee bomen hing een hamaca. In de veranda zat de grootmoeder van 94 een kranige vrouw die graag nog een woordje mee babbelde. De autos werden in een halve cirkel de tuin in gereden. De oudste en meest roestige had een enorme muziek installatie ingebouwd, de salsamuziek galmde in het rond. Léna voegde zich bij de vrouwen en de talrijke kinderen, ik voegde mij bij de mannen, er waren zowat vijftig koppen. Ons gebrekkig Spaans werd ons vlug gepardonneerd door zoveel mogelijk te participeren hadden we vlug een vriendschapsband met allen. S avonds was het barbecue niet op houtskool zoals bij ons maar op buches hout. Het smaakte heerlijk. De tafel werd opzij geschoven en het werd Salzadansen tot in de late uurtjes. We zouden slapen bij de moeder van de chauffeur die op een half uur rijden buiten het dorp in de bergen woonde. Het transport gebeurde met een oude roestige pickup, de mannen en de kinderen kropen tussen de waterkruiken in het laadgedeelte. Ter plekke aangekomen bleek algauw waarom we water hadden meegebracht. Onze chauffeur had een boerderij met 2 paarden, 8 koeien ,een 20 tal hoenderen en plaats voor 20 biggen. Alles was poederdroog een gemetste watertank van 300 m³ stond droog. Zijn ouders woonden een 20 tal meter hoger op. Terug werden de Salza en Merengue CDs boven gehaald en het feest duurde tot in de vroege morgen.
Ma 04/02/08 Na het opstaan en de koffie keerden we terug bij de tante in het dal. Onze reis werd verder uitgestippeld het zou drie dagen strand worden in het park Moracoy met eventuele excursies naar Caribische eilanden. In de namiddag gingen we naar de carnavalstoet. Onvergetelijk!! De stoet werd geopend met honderden verklede kinderen. Langs beide zijden van de hoofdstraat stonden tribunes van een 50 tal rijen opgesteld zon kilometer lang. Na de kinderen kwamen evenveel dansende meisjes na de meisjes evenveel praalwagens. Het duurde terug tot in de vroege uurtjes.
Di 05/02/08 We nemen onze intrek in een poseda aan het strand, prachtig! In de veranda stond een barbecue een fornuis en een wastafel. We mochten alles gebruiken van de eigenaar. We hadden een prachtig zicht op het strand met palmbomen. Woe 06/02/08 Als ontbijt hadden we terug de bekende gefrituurde flappen deze keer niet gevuld met kaas of bonen maar met schaaldieren; heerlijk. Van schaaldieren gesproken de eigenaar legde ons uit hoe we die konden kuieren. Ze zaten zon 10 cm diep onder het zand een 50 tal meter in zee. We maakten er een spelletje van; ikzelf en de chauffeur er kwam een flinke adem en heel wat behendigheid aan te pas. Tegen s avonds hadden we een emmer vol. De eigenaar maakte er een spaghetti saus mee terwijl wij de spaghetti klaarmaakten. Het was terug om de vingers af te likken. Nadien trakteerde hij nog met een plaatselijke alcohol. We speelden nog domino met de chileenen naast ons.
Do 07/02/08 We nemen afscheid van de uitbater en vertrekken tegen de middag richting Caracas. De huurwagen diende ingediend te worden. We keerden terug naar het hotel waar onze reis begon.
Vrijd 08/02/08 Na het laatste ontbijt en middagmaal met onze chauffeur genuttigd te hebben vertrokken we richting luchthaven. Het deed pijn een toffe kerel achter te laten waar we achttien dagen lief en leed mee gedeeld hadden.
Hij studeert ondertussen Engels, wie zijn telefoonnummer wil; het is bij ons te verkrijgen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Venezuela van oost naar west
