Ik moest hem gisteren gaan intervieuwen voor een opdracht van Kathereine omdat zijzelf op het laaste moment was ziek gevallen

Katherine is mijn kamergenoot, beste vriendin en we studeren samen engels literatuur.

Dit interview was niet bepaald het leukste, erger nog, het was heel genant ; Maar hoezeer ik het zou willen vergeten,blijven die beelden steeds maar terugkeren: zijn handen, zijn gezicht, zijn kantoor, zijn doordringende grijze ogen,..

Het lijkt alsof ik alles opnieuw aan het herbeleven ben,maar dan in versnelde versie.

Het begint steeds met 1 van zijn vele blonde secretaresse, die mij komt zeggen dat meneer Grey mij eindelijk kan ontvangen.

Ze vraagt mij gewoon door te lopen en zegt dat ik niet hoef te kloppen.

Ik duw de deuren open,maar struikel heel nonchalant over het stukje hout dat voor me staat,waardoor  ik letterlijk op handen en voeten zijn kantoor kom binnenvallen.

Mijn beeld verandert alsof er doorgespoeld wordt en komt bij Christians handen terecht. Ik zie zijn zachte handen mij overheind helpen en hoor hem zacht "Mevrouw Kavanagh" zeggen.

Ik sta op en zie een hand met mooie lange vingers naar mij uit steken. "Ik ben Christian Grey" echood het door mijn hoofd. Het voelt alsof hij dat nu net nog tegen mij heeft gezegd.

Mijn herrineringen van dat moment stoppen daar en verspringen naar het intervieuw. Daar zit ik tegenover hem in een koud en klinisch kantoor.

Ik probeer het dictafoontje aan de praat te krijgen, maar het lukt niet echt want ik laat het ding wel 2 keer vallen op het tafeltje die voor mij ligt.

Ik voel mij roder worden, letterlijk,gewoon,de gedachte eraan doet mij weer roder worden.

Als ik dan opkijk dan zie ik dat hij mij in de gaten houdt. Zijn ene hand ontspannen op zijn schoot en de andere onder zijn kin terwijl zijn lange wijsvinger over zijn lippen glijdt. Ik heb het gevoel daar opnieuw te zitten en door zijn verlichte grijze ogen te kijken.

Hetgeen wat ik mij vooral herriner zijn mijn verevelende vragen: "waar heeft u uw succes aan te danken", "bent u een controlefreak", "vindt u niet dat u te veel macht heeft", "zouden uw vrienden zeggen dat u gemakkelijk in de omgang bent?" en het genanste van al..."Bent homo meneer Grey?" Ik kan niet geloven dat al deze vragen uit mijn mond zijn gekomen. Het is wel een feit dat ik ze niet heb geschreven,maar ik had ze ook wel eert kunnen lezen.

Ik herriner mij zijn kort en streng antwoord op mijn laaste vraag: "Nee, Anastasia,ik ben niet homoseksueel."..Ik zie nog die blik in zijn ogen.

Mijn beeld verspringt naar de laaste scene net zoals in een film. Meneer Grey begeleid mij naar de lift. "Had je een jas aan?"vraagt hij zacht maar direct.

Hij houdt mijn jas voor mij open en heel eventjes voel ik zijn handen opniew op mijn schouders, net alsof hij hier achter mij staat.

Ik zie hem met zijn wijsvinger op de liftknop drukken. De liften gaan open en ik zie mij haastig binnen lopen.

"ik wil hier weg" zeg ik tegen mijzelf.

Ik draai mij om richting de deuren... en daar stopt het beeld,..Ik herinner mij alleen nog zijn vaarwel:"Anastasia" en de lift deuren gaan dicht.