Als achttienjarige zou ik in de fleur van mijn leven moeten zijn, maar ik zit volledig aan de grond. Wat doe je als de persoon die u uit de put heeft geholpen, die maandenlang het enige lichtpuntje in uw leven was, die u overal doorsleurde wegvalt? Ik slaap niet, eet amper, pieker de god ganse nacht door. Tijd voor verandering denk ik dan, maar hoe. Hoe kunt ge veranderen als ge nog met zoveel gevoelens, vragen en gedachten zit. Hoe kunt ge positief blijven als ge eigelijk niks hebt om gelukkig om te zijn. Ik ben bang dat, nu ook hij weg is, ik weer in een depressie zal belanden, net zoals een half jaar geleden gebeurde. Toen ik hier met iemand over praatte, raadde ze me aan een blog te beginnen. Gewoon alles rustig neerschrijven, mezelf opluchten. Dus hier gaan we, hopelijk helpt het.
