Eerst met een gezamenlijke taxi naar Tacna en van daaruit met de bus naar Arequipa. Ik ben blij dat dit de laatste keer was dat ik de grens over moest. Ik had er echt men buik van vol! Sommigen kunnen er echt wel wat van hoor, pfff, moeilijke mensen! Het was de eerste keer dat ik het serienummer van men computer moest doorgeven… Voor de rest veilig over de grens geraakt. Ik had ook aansluitend een verbinding met een bus naar Arequipa, tenminste dat dacht ik. Opnieuw moet ik het begrip mañana, mañana vermelden; ze hebben er hier echt kaas van gegeten hoor. Dat de bus vertraging had was één zaak, dat we onderweg opgehouden werden door een ongeval dát was iets anders. Man in slaap gevallen achter het stuur en recht de ravijn ingereden met z’n camion… Zelfs dit verbaast me niet meer! Ik was heel blij wanneer we Arequipa binnenreden. Deze stad staat bekend om z’n Colca Canion. Helaas heb ik dit niet kunnen doen wegen oponthoud in de bank; 2 uur geduld hebben was net iets teveel van het goede. Ik dacht dat VISA juist gemakkelijk was voor in het buitenland… Peru bewijst het tegendeel! Dan maar een citytour! Het was zo’n toeristenbus met open dak, echt fijn. Ik ben te weten gekomen wat de mooie plekjes zijn in deze stad, wat min of meer de geschiedenis is en hoe mijn alpacatrui ontstaan is, echt leerrijk; het schoolgevoel kwam weer helemaal naar boven ;O)

 


Mijn hostal was niet subliem, maar het bed was ‘slaapbaar’. De muffe geur krijg je er altijd gratis bij! Na enkele darmproblemen was het toilet goed gezegend, maar aangezien er geen water was (want dat wordt hier dus altijd afgesloten), kon ik men sporen niet uitwissen… dan maar vlug wegwezen!

Bij deze bestemming eindigt dan ook men ‘reisje’! Je zou denken joepie, weer naar Cusco… wel, dit dacht ik ook, maar al snel bleek dat mijn vreugde plaats moest maken voor verdriet. Een medestudente van de San Blas School, vrijwilligster en tevens men buurmeisje geweest toen ik in men appartement zat, kortom Susanne (rond de 30 jaar) is plots overleden. Het is te zeggen, het zou te wijten zijn aan een medische fout… Kan je je dit voorstellen? Wel, ik eerst niet, dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel, anderzijds kan ik me wel voorstellen dat er hier medische fouten gemaakt worden. Als een toerist langs komt met klachten luidt de diagnose steeds: parasiet of salmonella. Dit zonder dat ze een deftig onderzoek doen… Deze nalatigheid zou Susanne het leven gekost hebben.

‘Lieve Susanne, hier zijn geen woorden voor…

We hebben elkaar misschien niet zo goed gekend, maar goed genoeg om te weten dat je een hart van goud had! Jij maakte echt het verschil voor vele kinderen hier en in Nederland. Ik zal de tips die je me gaf nooit vergeten en zeker niet het Spaanse liedje over de kip. Ik herinner me jou als iemand met het hart op de juiste plaats! Slaap zacht….’

Ik weet niet wat het hier is, maar ik word dus echt niet gespaard hier!

12-05-2008 om 00:14 geschreven door dropje  

12-05-2008 om 00:09 geschreven door dropje  

11-05-2008 om 00:00 geschreven door dropje  

                               Even stoom afblazen en de beentjes strekken;
                                     Ma Pi is de bestemming bij uitstek!

Normaal gezien was het plan de 4- daagse Inca Jungle Trail (met de mountainbike rondkoersen) te doen, maar wegens tijdsgebrek heb ik een andere optie moeten nemen: de 2- daagse dan maar. Lekker ontspannend met de trein naar Ma Pi, tenminste dat dacht ik toch. Toen ik de trein zag kon ik alleen maar hopen dat ik de Ma Pi ooit zou bereiken. Even kort toelichten waarom. Wel, wat ze hier een trein noemen, zou in Europa beschouwd worden als een stuk antiek en zou eerder in een museum thuis horen. Maar ja, we zijn in Peru; alles is hier mogelijk ;O) Uiteindelijk toch veilig daar geraakt! De eerste dag besloot ik een bergje te gaan beklimmen: de Putukusi (Sorry voor de eventuele schrijffouten; deze namen zijn ook niet evident om te onthouden ;O) Vanaf deze berg heb je een prachtig uitzicht op de Ma Pi.

                    

Twee keer niks dacht ik nadat ik ongeveer drie maanden op 3400m vertoefd had … maar al snel bleek het tegendeel… Ik heb daar de ziel uit men lijf gezweet, men spieren sloegen tilt en ik ben daarbovenop nog eens flink onderuit gegaan.

                       

De linkerknie kan dit bevestigen. Het gevolg hiervan was dat ik voor de rest van de tijd als mankepoot moest functioneren… Maar het was allemaal wel de moeite waard! Alhoewel, toen ik de volgende morgen amper uit men bed geraakte van de spierpijn in men quadriceps en men quadratus lumborum (eneuh, ik had niks bij om dit te verhelpen en zalfje kopen was daar ONmogelijk), dacht ik toch wel ‘NOOIT MEER’ ;O) De dag afgesloten met een pizzaatje en dan maar bedje in want de volgende morgen was het al om 4u dag voor leila!

Dag 2: Ma Pi bij zonsopgang is adembenemend!

              


Na wat ellende betreffende mijn gids en toegangsticket (want organisatie is geen sterke kant van de Peruvianen) ben ik toch boven geraakt. De zonnestraaltjes deden de bergen ontwaken uit hun diepe slaap en het gaf mij de nodige warmte! In één woord: Ma Pi is prachtig om te zijn (lekker watertanden allemaal). Ik was wel een beetje ontgoocheld in het feit dat de berg die op alle postkaarten afgebeeld staat samen met de terrassen, eigenlijk de Waynapicchu is (Jonge berg) en niet de Ma Pi. Toch heb ik genoten van het uitzicht. Onvoorstelbaar hoe dit allemaal ooit ontstaan is! Op de berg ben ik nog twee vriendinnen uit Cusco tegen gekomen, heel onverwachts eigenlijk, aangezien de op het laatste nippertje beslist hadden om Ma Pi een bezoekje te brengen. Het was wel hartstikke gezellig!

Voila sie, tot hier mijn bezoek aan de ozo- bekende- berg Machu Picchu! Ik laat jullie nog heel even genieten van enkele kiekjes (vertaling: fotootjes).

Na dit reisje laat ik Cusco heel even achter mij en  vertrek ik voor twee weekjes naar andere oorden.

Natuurlijk moet er ook afscheid genomen worden, aangezien er heel wat medestudenten in die periode vertrekken en ik ze dus niet meer zal zien wanneer ik terug naar Cusco kom. Even een traantje wegpinken en dan fiesta!

Nogmaals bedankt lieve mensen voor de lekkere taart!

                                                                    Knuffels

11-05-2008 om 00:00 geschreven door dropje  

       Mijn laatste weekje stage...

Het is niet omdat jullie de laatste week weinig van me gehoord hebben, dat ik de luiaard heb uitgehangen, integendeel, het was een heel druk weekje met nog een aantal leuke ontwikkelingen.

Ik heb een boom gemaakt voor de kinderen met autisme.

             


Deze kinderen hebben enorm nood aan structuur en in de therapieruimte is dit niet minder zo. Op de boomstam zijn er foto’s aangebracht dat het kind visueel op de hoogte stelt wat van hem verwacht wordt. Er ontbreken op de foto wel twee afbeeldingen van de schoenen (want deze moeten ze aan het begin van de therapie uitdoen en aan het einde terug aandoen), doordat er een klein foutje was opgetreden bij het ontwikkelen, maar inmiddels heb ik dit in orde gebracht. Ik heb nog nieuw materiaal aangekocht, voornamelijk voor de kleinsten.

           


Dankzij jullie steun heb ik twee nieuwe tafels kunnen kopen, maar nu had ik nog steeds dat probleem met de stoelen. Ik heb er vier bijgekocht; twee gele en twee blauwe.

We hebben ook een strafhoek moeten introduceren, want soms liep het de spuigaten uit met de kinderen. Daar heb ik een mooie tekening voor gemaakt met ‘Yo pienso’ op vermeld. Ik denk niet dat dit voor dubbele interpretatie vatbaar is ;0) Ik heb ook een klok gekocht met een “huisventje” op die z’n oogjes van links naar recht beweegt. Als ik er te lang naar blijf kijken, voelt het aan alsof ik gehypnotiseerd word! Hopelijk heeft het dit effect ook op de kinderen, dan luisteren ze tenminste goed ;0) Het is nogal een saai hoekje, maar dit is ook de bedoeling. De kinderen worden met het aangezicht naar de muur toegedraaid waardoor ze onontvankelijk worden voor prikkels. Het heeft reeds resultaat opgeleverd hoor!

                   


Af en toe koop ik ook wat snoepgoed voor de kinderen; een kind is geen kind als het geen ‘dulces’ kan eten, toch? Ik heb voor de WC twee afbeeldingen gekocht. De kinderen lappen er echt hun laars aan en kiezen er willekeurig een toilet uit. Dit vind ik fout, er moet wat discipline zijn. Als ik op de lagere school zat mocht ik ook niet binnen in de toiletten van de jongens! En trouwens, de jongens plassen vaak op de bril ;o) Vandaar dat ik het een goed idee vond om een WC voor de meisjes te reserveren en eentje voor de jongens.

Naast men stage in de psicomotricidad heb ik ook nog stage gelopen binnen de school van San Juan de Dios (dit hoort bij la clinica) Dit moest ik doen omwille van men keuzeolod. Ik heb daar bij de verschillende groepen gestaan. Niet om hen op een saaie manier te onderrichten, maar a.d.h.v. activiteiten, ons ergotherapeutisch kenmerk! (De foto’s van die ontwikkelingen krijgen jullie nog van mij te goed!) Zo heb ik een getallenlijn ontworpen met allerlei grappige figuurtjes, klinkers gemaakt met een bijhorende tekening, verschillende soorten fruit gemaakt met daarbij de passende naam, nogmaals lief klein konijntje uitgetekend (de kinderen zijn er gek op) en de plopdans. In de groep met de oudere kinderen die klaargestoomd worden voor de beroepswereld, heb ik een kookactiviteit gedaan. We hebben samen chocolademousse gemaakt. Dit was heel fijn om te doen! Ik heb wat materiaal aangekocht voor deze klas. Doordat ik zelf een activiteit heb gegeven, heb ik maar al te goed beseft dat ze echt geen materiaal hebben om mee te werken. Ik heb dan meteen ook een mixer gekocht, want dit is toch wel een must voor in de keuken, niet? Ik heb ook enkele potten aangekocht, zodat ze die niet altijd moeten gaan vragen in de keuken van de clinica!

Ik vond dat ik voor de kinderen van de clinica ook nog iets moest doen; ik heb versiering gekocht voor de kamers, zodat het er toch wat gezelliger gaat uitzien. Als je die bedden alleen al ziet dan denk ja dat ze in een gevangenis zitten. Hun knuffels zijn aan de plafond bevestigd, lekker onbereikbaar voor de kinderen… persoonlijk vind ik dat dit niet kan.

           


           

Ik heb ondertussen een schrijnwerker gevonden in Cusco die parallelle baren wilt realiseren voor in de psicomotricidad! Dit was echt wel een zoektocht hoor, zo zie je maar ‘wie zoekt die vindt’. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat ik wil dat dit in de psicomotricidad staat wanneer ik terug in Cusco kom, anders ziet hij geen cent!

Aangezien dat jullie zo massaal gesteund hebben kan ik deze kinderen echt heel veel geven, zowel materieel als niet materieel! Ik vind het ook belangrijk dat ze discipline krijgen en dat ze op een correcte, maar speelse wijze educatief onderwijs krijgen, ook al zijn het kinderen met beperkingen. Zij hebben hier juist heel veel nood aan! Ik hoop dat ik geslaagd ben in mijn opzet, mede dankzij jullie hulp. Ik ga nog twee dagen voor ik naar Lima ga, om mijn vliegtuigje huiswaarts te nemen, langs in Cusco. Ik wil zien hoe het met de kinderen gaat, of de methode die gehanteerd wordt nog steeds doeltreffend is en of Sidney niet hervallen is in een oude rol! Pas dan kan ik met opgegeven hoofd en gerust hart het project en Cusco voorgoed verlaten en kan ik zeggen dat ik men doel bereikt heb!

Na mijn drukke stageperiode, wat eigenlijk meer ontspannend moest zijn, maja mezelf kennende; ik moet altijd het onderste uit de kan kunnen halen ;O), verlaat ik Cusco voor een kort reisje. Eerst ga ik naar Bolivia. Daar zal ik eerst halt houden in La Paz, de grootstad! Nadien trek ik zuidwaarts, naar de zoutvlakten van Uyuni. Nadat ik de koude nachten daar getrotseerd heb, zoek ik wat verwarming op in Chili. Eerst ga ik naar San Pedro (Atacama Woestijn) en nadien keer ik terug noordwaarts, richting Arica: een surfstadje aan de grens met Peru. Dan ga ik naar Arequipa om er de Colcan Canyons te gaan bezoeken, dan terug naar Cusco. Hier eindigt men reisje…

Ik hou jullie zoveel mogelijk op de hoogte!

Voor ik afsluit wil ik nog enkele mensen bedanken voor hun steun:

De buren: Martine, Rudy en Jennifer; Peter en Catoline; Christel: Enorm bedankt voor jullie bijdrage!

Roberto en Catherine: bedankt dat jullie men project wilden steunen!

De voetverzorgster van meme (Coen): bedankt dat ook jij de kinderen en mij gesteund hebt.

Christof, Els en kids (Lingerie Camille): jullie hebben zelf twee kapoenen, dus jullie weten wel dat het belangrijk is dat de kinderen zich kunnen ontwikkelen... mede dankzij jullie steun kan ik dit doel realiseren! Bedankt!

Martine en Pol: leuk dat ook jullie je steentje bijdragen. Ik ben blij dat ik de kinderen, mede dankzij jullie steun, hun levensverwachting kan verhogen!

Pascal en Lydia, Van Den Hove Didier , Roosemendt Victor: ook jullie enorm bedankt voor de bijdrage!

Nadine en Rolf: als ik me goed herinner, zijn jullie collega's van mijn ouders. Ik ben blij dat er toch nog chauffeurs (controleurs) zijn met een goed hart, want na mijn ervaringen in Latijns- Amerika begin ik hier toch wat aan te twijfelen... Bedankt voor het vertrouwen en de steun!

Liefste meme (Linda): bedankt voor je steun! Ik hoop dat we elkaar snel eens terug zien dan kan ik al men verhalen vertellen (kort samengevat dan), want het is al veel te lang geleden. Als je dat niet meer ziet zitten, geen probleem hoor... maar ik zou het wel jammer vinden! Dikke knuffel!

Melissa (Hairstyle): fijn dat ook jij me steunt! Een goede kapster kunnen ze hier trouwens wel gebruiken ;0) Ik kom meteen bij je langs als ik terug in België ben, tis nodig!

Pierre en Lena: jullie hebben een hart van goud! Bedankt voor de mooie bijdrage! Het betekent echt een wereld van verschil voor de kinderen hier... Nogmaals dank!

Begin maar af te tellen, over twee weken kom ik Merelbeke weer bevolken!

Dikke zoen…

05-05-2008 om 00:00 geschreven door dropje  

Wat eigenlijk een paradijs had moeten zijn, bleek al snel de hel!

Even genieten van een weekendje natuur, warmte en rust, dan maar naar de selva (jungle). Quillabamba bleek de geschikte plaats te zijn: lekker warm, veel natuur, malariavrij en slechts 8 uur met de bus! Het werd al snel duidelijk dat het een weekend vol pech zou worden. Ik was heel blij dat Lore 3 uur voor vertrek besloot om mee te gaan. We hebben dan toch nog troost bij elkaar kunnen vinden…

Hier komt het lang verwachte verhaal dan!

Toen we ’s nachts rond 4uur aan kwamen in Quillabamba werd ons het volgende voorgesteld: slapen in een hostal ter plaatse ofwel nog even twee uurtjes doorgaan tot Vilcabamba. Volgens de chauffeur een heel toeristische plek. Al snel bleek dit alles één grote leugen te zijn … ze hebben ons in de maling genomen! Enfin, we zijn dan toch die auto ingestapt met bestemming Vilcabamba. Twee uurtjes met z’n achten in de auto, dat valt nog wel uit te houden toch? Die twee uurtjes werden als snel 4 lange uren. De spierkrampen bleven dan ook niet uit … Lore en ik gingen door de hel! De wegen brachten hier geen verbetering in, want die waren soms in heel slechte staat. Af en toe moesten we ook nog eens door het water rijden. Oh neen, geen speciale auto hier voor hoor, een gewone personenwagen. Ik hield men hart vast bij iedere oversteek, want het water kan je gemakkelijk meesleuren… één voordeel, gewicht genoeg in de auto. Het werd alsmaar lichter en ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Slapen kon ik niet, want ik voelde me allesbehalve op men gemak! Uiteindelijk kwamen we rond 8u klaarlichte ochtend aan in Vilcabamba; je zag daar geen kat! 

    

Vermoeid als we waren een hostal opgezocht, niet moeilijk te vinden want ten eerste was het dorpje niet groot en ten tweede: er waren maar twee hostals. Toch nog vlug een uurtje geslapen met op de achtergrond muizen die onder het dak zaten, zalig gewoon!

Na onze power nap zijn we een wandeling gaan maken: de ruïnes van Vilcabamba. 

                                  


Op zich een hele leuke namiddag gehad met een lekker warm zonnetje. Toch zagen we het niet zitten om hier nog langer te blijven, want het was er zo doods. Je moet weten dat we daar in het hol van Pluto zaten (the middle of nowhere) en we zonder een taxi absoluut niet terug konden geraken naar Quillabamba. Toen we uiteindelijk een taxi tegen kwamen vroegen we of hij die dag nog naar Quillabamba ging. Hij zei de verlossende woorden ‘ja’. Wij helemaal in de wolken natuurlijk! Maar, onze spullen stonden nog in een ander dorpje en die moesten we eerst gaan ophalen. De taxichauffeur beloofde te wachten, maar helaas… Ik de ziel uit men lijf gelopen naar dat andere dorp en terug en dan bleek die man ons ook in de maling genomen te hebben! Wat is dat toch met mannen, zijn zij nu echt zo onbetrouwbaar? We hebben nog heel even ons beklag gedaan bij de lokale, corrupte politie, maar niets mocht baten. Ze wilde ons wel een lift aanbieden, maar we moesten daar heel veel geld voor betalen, dan maar niet. Er zat echt niets anders op, we moesten daar overnachten. We konden niet terug naar dat ene hostal, want daar hadden we vol enthousiasme gezegd dat we terug naar Quillabamba gingen, dan maar de ‘patattenkamer’ in! 

                                    


Er werd ons een kamer aangeboden waar het vol met beesten zat: spinnen, muggen, motten,… en wat de opslagplaats was voor de aardappelen. Ik heb deze nog vriendelijk samen verhuisd met oma flodder. Verstand op nul en gewoon slapen was de boodschap! Toen we nog snel een flesje water wouden gaan halen, werden we uitgenodigd door één van die politieagenten om een drankje te doen. Lore en ik besloten dit toch ff te doen uit beleefdheid. In Peru kan en mag alles, dat werd nogmaals bevestigd toen die politieman ons coke aanbood. Waar gaat de wereld toch naartoe als de politie al corrupt is?! We weigerden dit en besloten onze ‘luxe’ slaapplaats maar eens te gaan uittesten, want de volgende morgen wilden we de eerste taxi hebben, om 5uur. Aangezien de taxi’ s daar schaars zijn, moeten we ervoor vechten, net als honden om een been!

De volgende morgen, na heel weinig slaap, wilden we het hostal verlaten. Dit was buiten de gesloten deuren gerekend. Ik was om te ontploffen en aan mijn vriendelijkheid kwam een einde! Ik was echt kwaad; ik wilde de eerste taxi nemen omdat ik daar weg wou en dan sluiten ze ons nog eens op ook?! Ik besloot dan maar de deuren te forceren. Op deze manier zijn we toch op tijd buiten geraakt! De oude vrouw was hier wel niet zo tevreden mee ;O)

Eindelijk een taxi!!!!!!!! We zijn er in gesprongen en weigerden om er ooit nog uit te komen, tenzij in Quillabamba natuurlijk! Een platte band onderweg… het was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Na enige moeite toch nog in Quillabamba geraakt. Daar hebben we een lekker ontbijtje genomen en ons verfrist in het toilet van die eettent (ik bespaar je hoe de douche en toilet eruit zagen bij oma flodder). Nog heel even genieten van ons laatste dagje … dus besloten we maar ff een duikje te gaan nemen in de ‘7 tinajas’. 

  

Zalig ontspannend en verfrissend was dit! We konden ons weekend dan toch nog mooi afsluiten, tenminste dat dachten we… Toen we terug naar Cusco reden bleek er een steenlawine naar beneden gekomen te zijn. Deze lag over de volledige weg, dus passage was onmogelijk! Dit was de enige weg. Neen neen, het is niet zoals ‘alle wegen leiden naar Rome’! De minuten tikten door… Iedereen werd opgetrommeld om steen te gaan ruimen. Ik ben tot veel in staat, maar dit vertikte ik. Ik wilde niet het risico lopen om een steen op men hoofd te krijgen, want het gevaar was nog niet geschied. Dan maar de wegdienst bellen zou ik zeggen! Helaas, dat kennen ze hier niet… Eindelijk was er een doorgang gemaakt. We geraakten er net tussen met de bus…plots reeds dat kieken zich vast temidden die opening in de steenlawine… Heel even heb ik de dood in ogen gekeken…. Links de steenlawine, rechts van de bus de afgrond… Ik deed heb bijna in men broek ;O( Na enkele pogingen is de bus er dan toch doorgeraakt…
Eind goed algoed zeker! Toch weet ik dat ik tweemaal nadenk voor ik nog eens naar de selva ga!

Wees gerust, jullie zijn nog niet van me verlost ;O)

Dikke snuffel

           y muchos besos

                           Leilita




                        

30-04-2008 om 15:47 geschreven door dropje  

Na enkele weken was ik uiteindelijk bekomen van mijn avontuur naar Quillabamba, dus ik besloot om Peru nog een kans te geven ;O) Met z’n vieren trokken we naar la costa.





18 uur in de bus is geen lachertje, maar voor wat hoort wat natuurlijk! De buschauffeur was duidelijk gehaast aangezien z’n zware voet. Het voordeel hierbij was dat hij snel ter plaatse was, het nadeel wat dat hij je amper tijd gaf om een plasje te maken. Hij stond dan gezellig te grommen aan de deur en allerlei woorden in het Spaans uit te kramen waar ik geen snars van begreep. Uiteindelijk heeft hij ons veilig tot Nasca gebracht, waarvoor dank ;O)

Het was daar heet, niet normaal. Maar vooraleer we een duikje zouden nemen, wilden we eerst nog eens de Nasca- lijnen gaan bekijken.
                  


               

Met z’n vieren het vliegtuigje in… kstond wel even te huiveren op men benen… als dit maar goed komt, dacht ik bij mezelf… Ik had meer verwacht van de lijnen, maar toch was het een leuke ervaring. Wanneer het vliegtuig schuin ging hangen, zodat we de lijnen beter konden zijn, voelde ik men maaginhoud wel heel even naar boven komen. Uiteindelijk zijn we toch weer veilig met de voetjes aan de grond gekomen. Vooraleer we naar Ica zouden doorreizen, wilden we ons nog heel ven verfrissen. We zijn naar zo’n lokaal Peruviaans zwembad geweest. Ik moet er geen tekening bij maken zeker hoe wij bekeken werden. Het was alsof ze nog nooit een blanke persoon gezien hadden. Best grappig!

Na onze duik zijn we doorgereden naar Ica, dit ligt ten Noorden (3uur) van Nasca en 7 uur van Lima. De stad vonden we iets te druk, dan zijn we maar naar ‘de oase’ gegaan, Huacachina genaamd: een plas water met daarrond wat huisjes temidden de Woestijn, prachtig!

               


              

Daar hebben we drie dagen doorgebracht in een hostal met een zwembadje. Dit was ook wel nodig, want het was daar heet! Natuurlijk hebben we meer gedaan dan alleen maar gezwommen. We zijn gaan sandboarden en gaan buggyrijden. Alsof dit nog niet genoeg was, ik heb zelf zand gegeten!

                 


 

Om ons toch nog even te ontspannen gedurende ons weekendje :o) besloten we met z’n allen de woestijnberg te beklimmen. Wel, ook al zat ik toen reeds 2 maand op 3.500m hoogte, ik bleef het lastig hebben hoor… We hadden een prachtig uitzicht van daarboven! De woestijn was machtig en prahtig!

Voila, nu hebben jullie reeds kennis gemaakt met de selva (jugle) en de costa (kustgebied met heel veel zand; woestijn genaamd). Men volgende verhaal zal gaan over het derde uiterste van Peru; de Andes (de bergen)!

Ik weet het, tis veel in één keer, maar zo weten sommigen onder jullie wat te doen op het werk (ik ga geen namen noemen, maar ik weet dat Tom dit wel leuk vindt ;O)

Tot in de Andes!

Zoen    ikke

30-04-2008 om 00:00 geschreven door dropje  

Hier zit ik dan, een maandje verwijderd van jullie... De laatste week stage is in zicht! Nog een weekje stressen en ik mag dan ook wat gaan ontspannen, eindelijk!

Ik ben de laatste weken nog heel druk bezig geweest met allerlei ontwikkelingen op mijn project. Zo heb ik de plopdans geïntroduceerd in Peru, mits enige vertaling natuurlijk. Eigenlijk alleen in San Juan de Dios (zowel in de school als in de psicomotricidad), maar ja ik zie het altijd een beetje groter in he ;O) De kinderen zijn weg van dit lied, vooral de laatste zin, ‘del enano’; das leuk om eens lekker hard te schreeuwen, vooral voor kinderen met ADHD ;O) Het is niet de bedoeling om zangtalent te ontdekken, maar wel om de grove motoriek te oefenen. Wie zich de plopdans herinnert, zal wal begrijpen waarover ik het heb! 

 


Weten jullie nog dat ik vertelde dat de kinderen hier vaak hun eigen zin doen en dat luisteren niet in hun Latijns- Amerikaanse woordenboek stond. Wel ik heb deze een beetje uitgebreid met de volgende woorden (regels): puntualidad (stiptheid), colaboración (samenwerking), orden (in een rij gaan staan en de orde handhaven gedurende de activiteit) en atención (dat is vooral goed naar leila luisteren). Deze regels waren echt nodig, want die kinderen houden anders gewoon de zot met mij en ook met Sidney (vertaling voor de Nederlanders onder jullie ;o): met mijn voeten spelen).

 


Ik heb ook een samenwerkingsdossier opgesteld voor de psicomotricidad. Dit heb ik ontwikkelt om ervoor te zorgen dat er communicatie ontstaat tussen de verschillende vrijwilligers, stagiaires. Het verloopt nog niet zo vlot, want ik heb het idee dat ik de enige ben die dit gebruikt. Natuurlijk, want het is mijn idee! Ik ben er gewoon zeker van dat indien iedereen zich de moeite doet, de kinderen veel beter opgevolgd en begeleid kunnen worden. Mits een kleine inspanning komt dit wel in orde ;o)

Enkele weken geleden heb ik, samen met enkele vrijwilligers, een wedstrijdje georganiseerd in la clínica. De kinderen die motorisch in staat waren om kleurpotloden/stiften te hanteren en te manipuleren, mochten deelnemen aan de ‘konijnenmaskerwedstrijd’. Dit was gebonden aan het thema ‘PASEN’. Met jullie steun kon ik speelgoed kopen voor de kinderen. Ze waren hier super blij mee! De eerste kreeg een pop, de tweede een leuke auto waar je aan kan schroeven, de derde een camion die verschillende auto’s vervoert. Er namen heel wat meisjes deel aan de wedstrijd, vandaar dat ik hen een troostprijsje heb kunnen geven: ieder van hen kreeg een klein prinses popje (sneeuwwitje, assepoester, de kleine zeemeermin,…) Aangezien niet elk kind kon deelnemen (wegens hun beperking), heb ik toch gezorgd voor een compensatie: ieder van hen kreeg een lolly. Hier zijn ze gek op… het wordt wel één groter kwijlboel, das zeker ;O)

 



                                                          

                                                                   Carmen, de winnaar van de 
                                                                    'konijnenmaskerwedstrijd'


Genoeg over men project! Ik moet men persoonlijke materie ook nog even kwijt kunnen.

Het GSM- gedoe; één groot mysterie en één grote miserie. Na een telefoontje met Mobistar België (dank u papa) en een bezoekje aan een Movistar bureau hier in Peru, was ik ervan overtuigd dat ik hier beter een nieuwe Movistar GSM kon kopen. Dit kost slechts 15 euro met nog eens belwaarde bovenop ook. Mijn denkbeeld werd bevestigd: ze zijn hier echt onbekwaam. België moet niet onderdoen, want die kunnen blijkbaar ook niets doen… het is ondertussen al anderhalve week! Ik had natuurlijk al men hoop op die **** telefoon van Movistar gezet, maar blijkbaar lijkt dit ook niet te werken. Dan maar opnieuw naar zo’n Movistar bureau om klacht in te dienen (jaja, allemaal int Spaans, want Engels dat kennen ze hier niet hoor). Nu moet ik vier dagen wachten, want de klacht is naar Lima… Gelijk heb ik als ik zeg: één hoop miserie! Ach ja, het went wel, maar toch wel vreselijk vervelend toch?! Het Claro probleem is ook uitzichtloos geworden… Vandaag de dag ben ik nog steeds onbereikbaar… mailen is de boodschap, of een belletje, maar dat is een beetje kostelijk ;O) Tot hier de informatie over het technische aspect in Peru.

Laatst heb ik een hond zien sneuvelen; hij werd aangereden door een auto… het ging recht door men hart. Ik stelde me al voor dat men Darksken dat zou zijn, ik mag er niet aan denken. Maar ik weet dat hij veilig in België is en op zijn kindje aan het wachten is. Vanaf dat moment hou ik men hart vast als ik een hond de straat zie over steken. Jullie denken misschien, het is maar een beest, maar dit moet ik volledig tegenspreken. De taxi chauffeurs maken niet echt een onderscheid tussen een mens en een dier, beide zijn levende wezens. Het enige verschil is dat het ene op vier ‘benen’ loopt en de ander op twee benen. Zo heb ik deze week bijna hetzelfde lot ondergaan als die hond… Er kwam een auto uit de bocht, die ik natuurlijk niet gezien had, net op het moment dat ik het waagde om de straat over te steken. Mijn computer die ik aan de linkerkant droeg, heeft de ‘klap’ deels gebroken (mama en papa, er is niets aan de computer hoor). Niets aan de hand, tleven gaat gewoon verder.

Alsof ik nog niet genoeg vreemde dingen meegemaakt heb hier in Peru… Laatst zat ik een taxi waar de achterbank plots van begon te bewegen. Ik wist heel even niet wat er aan de hand was. Als snel werd alles duidelijk; er zat een kind in de achterbak. Tja, een babysit dat bestaat hier blijkbaar niet, dus dan neem je je kind toch gewoon mee naar je werk, of niet soms?

Ik wil nog heel graag de volgende mensen bedanken voor hun steun:

Hans, Trees en Justine: enorm bedankt voor de mooie bijdrage! Ik had van jullie dan ook niets anders verwacht ;O) Ik kijk er naar uit om nog eens een ‘lekkere pizza’ te eten!

Piet en Roos en kids: bedankt voor jullie steun! Ik had alleen maar kunnen dromen dat men oproep Zottegem zou bereiken, maar absoluut niet verwacht…

Eric en Jeanine: ook dankzij jullie steun kan ik hier heel wat mooie dingen verwezenlijken! Bedankt, namens de kinderen en mezelf!

Willy en Lia: ook jullie hebben het hart op de juiste plaats. Of zijn jullie gewoon zo tevreden over men papa z’n werk, dat jullie z’n dochter willen steunen?! ;O) Enorm bedankt!

Luc Van De Sompel en familie: het leven is niet altijd eerlijk, maar mede dankzij jullie steun kan ik de kinderen hier toch laten genieten van een beetje meer luxe. Bedankt!

Els Van Hoe en Joris: ik weet niet of jullie al kinderen hebben, maar in ieder geval hebben jullie mij en de kinderen van San Juan de Dios een gunstig gestemd. Leuk dat jullie ook willen steunen! Dankbaarheid is het juiste woord…

Peter, Carine en Glenn: volgens mijn secretaresse hebben jullie heel snel gereageerd, super gewoon! Bedankt voor jullie steun!

Mevrouw Tison: jij weet maar al te goed hoe het is om kinderen groot te brengen. Je probeert dit zo goed mogelijk te doen, maar toch zit het niet altijd even goed mee. Jouw steun is een teken dat je het hart ook op de juiste plaats hebt en betekent voor deze kinderen een wereld van verschil! Bedankt!

Carine en Freddy: fijn dat ook jullie mijn project willen steunen! Bedankt hiervoor!

Lieve pepe en meme: jammer dat je altijd geld nodig hebt om leuke dingen te kunnen doen. Pas op, je kan ook heel wat zelf gaan realiseren, maar ik zat wel een beetje aan het einde van men Latijn… Mede dankzij jullie mooie bijdrage kan ik hier heel wat realiseren voor de kinderen. Een beetje luxe mag toch ook soms eens, niet?! Wij zijn jullie enorm dankbaar!

KBC bank Melle: dank aan de anonieme donor! Alhoewel dat ik er bijna zeker van ben dat jij, Steven Blondia, hier achter zit… Enorm bedankt voor de mooie bijdrage. Lynn, ook jij en de kinderen ben ik dankbaar!

Familie Schellinck en De Meyer: ofwel lever/leverde mijn meme zo goed werk, ofwel hebben jullie zo’n goed hart, ofwel beide… Enorm bedankt voor jullie steun!

Mijn plannen zijn gewijzigd: ik verlaat inderdaad op 23 april Cusco, maar niet voorgoed, because I’ll be back! Nadat ik even genoten heb van andere culturen, landschappen, zon, zee en strand, kom ik nog heel even terug naar Cusco. Ik ben volop aan het informeren om parallelle baren te kopen voor de kinderen. Deze zullen gebruikt worden om de kinderen opnieuw te leren lopen, of in ieder geval om in de toekomst de kans te verhogen dat deze kinderen zich uiteindelijk nog op twee benen kunnen voortbewegen (al dan niet zelfstandig). Dit aankopen is niet zo eenvoudig, aangezien ze hier niet zo’n winkels hebben waar je dit kan kopen. Dit moet gemaakt worden! Dit zal uiteraard de nodige tijd nemen, dus het kan goed zijn dat het niet klaar is voor den 23^e. Ik kom dan later terug om een kijkje te nemen of dit uiteindelijk allemaal in orde komt. We willen graag helpen, maar we willen ook maar al te graag weten waar ons geld naar toe gaat, toch? Indien er in tussentijd nog financiële steun uit de bus komt, dan komt dit zonder problemen nog ten goede aan mijn project! Ik verlaat op 11 mei definitief Peru, hou hier dus wel rekening mee.

Ik had ook nog heel graag Evelyn, alias Eef, proficiat willen wensen met haar verjaardag !!! Dikke dikke verjaardagsknuffel meid! Als ik terug ben gaan we hier nen lekkere Eristof op drinken! Ik hoop dat je je pakje ondertussen gekregen hebt ;O)

Voila, morgen komt men verhaal van Quillabamba eraan, eindelijk, ik weet het…

Beso leila  -x-

Hasta luego!

P.s. Neen Marc, ik doe nog steeds niet aan kindermishandeling (alhoewel dit hier wel vaak voorkomt). Ik wil me aan heel wat aanpassen, maar dit hoort er niet bij! Soms moeten kinderen geconditioneerd worden, jaja net als de hond van Pavlov. Met deze tamboerijn lijkt dat heeeeel goed te werken! In ieder geval bedankt voor je bezorgdheid ;O)

Hey Gevanni, bedankt voor je berichtje in men gastenboek! Zoals je wel al gelezen hebt, ik stel het hier nog steeds prima, maar nu begin ik wel een beetje af te tellen hoor… Doe papa, mama, Gitana en Romina de vele groetjes en geef ze een dikke knuffel!

Justine, bedankt voor je lieve mailtjes en berichtjes! Als ik terug ben dan gaan we nog eens samen gaan zwemmen als papa en mama moeten werken (Louise mag dan ook mee hoor!), beloofd! Ofwel gaan we naar de film… Dikke dikke zoen en weet dat ik aan je denk! Knufje!

15-04-2008 om 01:20 geschreven door dropje  

De koude in het appartement, de tocht die doorheen de ramen komt, de vonken die af en toe uit de stopcontacten komen wanneer ik stroom wil nemen, het water dat rond 22u wordt afgesloten (terwijl ik met ingezeept haar onder de douche sta of wanneer ik mijn tanden wil poetsen of wanneer ik de WC wil doortrekken… tja dan moet ik me maar opnieuw beroepen op ‘de fles water’), de verf die van het plafond naar beneden komt en de stroomstoten die me af en toe doen huiveren wanneer ik me aan het douchen ben … daar ben ik ondertussen al aan gewend, maar het doet je toch soms wel eens verlangen om naar je eigen huisje terug te keren… Sinds dit weekend heb ik me meer zorgen te maken over de beestjes die me ’s nachts een bezoekje komen brengen en het o-zo-grote-onbegrijpelijke-GSM-probleem.

Jaja, jullie hebben het goed geraden, er zitten vlooien of huisstofmijten (of hoe ze het hier ook noemen) in men bed(dengoed). Ik heb vandaag men beddengoed naar de wasserij gebracht. Straks ga ik met een spuibus (insectenbestrijder) deze irritante beestjes te lijf!

Ik dacht dat ik het nu wel allemaal gehad had, maar helaas… De GSM, de vriend van iedereen… maar de mijne niet meer vanaf heden! Sinds zaterdag heeft Peru en verandering doorgevoerd wat betreft de Gsm- nummers. Mijn nummer is dus ook veranderd, voor de geïnteresseerden onder jullie het is nu 005184984275328. Let op, ik kan dus alleen maar ontvangen en niet meer antwoorden. Dit komt doordat de Peruanen een heel verstandelijke beslissing genomen hebben sinds april… ze (Claro) werken niet meer samen met Mobistar, alleen nog maar met Proximus. Heel leuk natuurlijk als de overgrote meerderheid van je vrienden en familie Mobistar hebben… Bij deze weten jullie het! Je zou zeggen, geen probleem, dan neem ik maar mijn Belgische telefoon, maar helaas deze doet het ook niet meer: niks, noppes, nada. Wel vreemd als je de voorbije 2,5 maand nooit problemen gehad hebt. Het ergste is dat men zowel hier in Peru als in België onbekwaam is en dit probleem niet kan oplossen, tenminste toch niet op korte termijn! Voila, bij deze ben ik mijn frustratie kwijt, het wordt voortaan een leven zonder GSM…

Pepe, ik heb het zeker niet onderschat … maar het is gewoon niet altijd even gemakkelijk … zo ver van huis, niemand die je eens kan knuffelen, pas op, dit kan je wel, maar dan heb je meteen een hele hoop Peruanen of Argentijnen achter je aan ;O), liever niet… no me gusta!

Soms blijf je niet gespaard van gebeurtenissen die je gevoelens diep treffen … zonder ook maar iemand uit je vertrouwde omgeving moet je dit dan te boven zien te komen, niet gemakkelijk … but life goes on … eneuh, kben een harde volgens sommigen ;O) Dat zal ook iets genetisch bepaald zijn!

Ik word hier trouwens omringd door een hoop leuke en lieve mensen die mij ten aller tijde steunen… en ik ben natuurlijk ook heel dankbaar voor de steun die ik van jullie krijg!

Ik heb hier al de naam ‘de drukbezette belg’ gekregen. Hoe zou dit toch komen?!

Ik moet mijn verhaal van Quillabamba nog altijd schrijven en dat van Nasca ook. Ik breng dit deze week in orde. Ik zal jullie niet langer op jullie honger laten zitten! Het eerste is een onvergetelijk reis, te vergelijken met een nachtmerrie, de twee trip was naar de woestijn. Daar hebben we met ‘een auto’ door de zandduinen gescheurd en aan sandboarding gedaan en de Nasca lines gezien! Ik heb nog nooit zoveel zand gezien en gegeten als toen ;O)

Tot binnenkort

-x- leila

Sometimes in our lives we all have pain
We all have sorrow
But if we are wise
We know that there's always tomorrow

Lean on me, when you're not strong
And I'll be your friend
I'll help you carry on
For it won't be long
'Til I'm gonna need
Somebody to lean on

 

Bill withers

 

 

 

P.s Hou er rekening mee dat ik op 23 april Cusco voorgoed verlaat! Wie alsnog een kaartje wil sturen, wees dan maar snel. ;o) Je moet rekenen op ongeveer 10 dagen. Ik vind het heel fijn om post te krijgen, zeker als de inhoud gemeend is!

Het adres vind je nog steeds terug op men blog. Dit is inderdaad San Blas Spanish School en neen ze kennen hier geen postcode!

 

 

 

Voor sommigen onder jullie lijk ik heel ver weg, dit is geen reden om mij de rug toe te keren… Weet dat ik terug kom en dat ik er dan, meer dan ooit tevoren, voor jullie zal zijn! Ahja, met al mijn nieuwe inzichten die ik hier heb opgedaan ;O)

       

08-04-2008 om 00:00 geschreven door dropje  

Nu weten jullie natuurlijk nog altijd niet zo goed wat ik allemaal gekocht heb.
Bij deze wil ik jullie een overzichtje geven!

04-04-2008 om 00:00 geschreven door dropje