We hadden afgesproken om nog samen te ontbijten, maar uiteindelijk zag ik alleen Mili en aten wij samen. Ik heb Keri, Mili en Eric nog uitgewuifd toen ze met de boot vertrokken en daarna ben ik een fiets gaan huren en vertrokken op zoek naar de waterval van het eiland. Ik ging weer over  de zanderige weggetjes met lang twee kanten rijstvelden. Alleen liet het weer me in de steek het druppelde al een hele tijd, maar dan als ik juist de brug van het ene eiland naar het andere had overgestoken begon het te gieten. Al geluk had ik dan toevallig honger en had ik me juist gezet in een restaurantje. Het was heel gezellig buiten het feit dat er een hongerige kattin met twee jongen de hele tijd zat te miauwen en te springen tegen mijn stoel op en ik houd echt niet van katten zat daar dus redelijk op mijn ongemakJ. Toen de regenbui over was op mijn nat fietszadel gekropen en de tocht verder gezet op zoek naar de waterval. Niet evident, want alle wegen waren veranderd in modderpoelen, wat echte corvee was om door die modder proberen te fietsen. Ik volgde de sporen van de toeristenjeeps met japanners die veel langskwamen en zo heb ik het met nog twee keer de weg te vragen gevonden. Onderweg ook genoten van een tempel langs het water en waterbuffalo’s die lagen de rusten in de rijstvelden.  Toen ik aan het domein van de watervallen kwam, werd ik verwelkomd door Laotiaanse kindjes die stonden te lachen, dansen en zingen. Daarna over een aantal wankele bruggetjes gereden en toen kwam ik bij de waterval. Een waterval zoals ik nog niet gezien had. Geen groot watergebulder dat zich naar beneden stort, maar een hele brede rivier, mijne Mekong die zich vertakte door verschillende rotsen en dan via verschillende wegen rond de rotsen kolkend zich een weg naar beneden baande. Dus in plaats van een verticaal eerder smal natuurwonder. Nu een megasize horizontale waterval.  Na het genieten van de pracht,heb ik me getrakteerd op nen sprite, want ik was echt energieloos van al dat afgejakker op de fiets. Daarna teruggereden. Dat ging sneller omdat ik de weg kende, maar toch soms heel ongemakkelijk omdat je op sommige plaatsen niet meer kon fietsen door de modder en dan moest afstappen, men nieuwe tevatjes alias colenbia’s uit Vang Vieng zagen af. Onderweg begon het twee keer bijna weer te gieten, maar mijn gebeden naar boven voor opheldering van de hemel werden verhoord:d. Mijn fiets afgeleverd. Recht naar men paalwoning, heerlijk gedoucht en dan naar mathieu. Hij had beloofd om te barbequen en ik om te komen, maar vemits het weer dacht ik wel dat dit niet zou doorgaan.

Bij Mathieu heb ik weer heerlijk gegeten deze keer een biekstuk met perroomsaus en Belgische frietjes met mayonaise. Mmmm en daarna de hele avond met mathieu gepraat tot heel laat in de nacht over het zorgen voor een restaurant. Ik heb hem trouwens geholpen met het halen van glazen en het te woord staan van mensen. Ik heb zelf opgemerkt dat hij een keer te weinig had gerekend waarop hij zei dat hij niet wist wat hij zonder mij moest doenJ. Dus wij achter de bar aan het praten met muziek op de achtergrond. Hij toonde me zijn lievelingsmuziek oa ne me quitte pas van Jaques brel, niks voor mij zo geweldig zeemzoet:d. maar joe le taxi vond ik wel heel tof. Savonds ons nog met een biertje  op het terras gezet en ik moest beloven dat ik niet met de eerste de beste jongen zou trouwen dat ik goed moest nadenken, hij zei dat ik zoveel waard was,… dat ik moest wachten op iemand die volop voor me ging, … echt nen charmeur hoor onze mathieu. Dan gezegd dat we mekaar zouden missen. Wat echt waar was. Hoe raar dat je in enkele dagen zo’n goed contact kunt uitbouwen.

02-11-2009 om 17:30 geschreven door Leen  

 Ik vertrok om 11 uur van het eiland. Dus eerst gedoucht, dan rugzak gepakt, mijn kippensoep gaan eten, dan in alle snelte gauw nog afscheid nemen van Mathieu, die zijn e-mailadres neerkribbelde. Ik spurte weer naar het restaurant, nam mijn rugzak en ging naar de aanlegsteiger op de boot en weg van het eiland. Het voelde alsof ik een thuis verliet… dan te voet naar het busstation ff wachten op minibus. Ondertussen gaf iemand over en niemand deed iets, dus ik er naar toe vragen of ze een zakdoeje ofzo nodig had. Dat had ze dus ik gaf er en toen kwam de rest van de massa in beweging of ze water of zo nodig had. Toeschouwersapathie dus. Al maar goed dat er sociaal werkers op de wereld zijn;). Met de minibus weer door die weg met alle plassen. Ik deed mijn raampje maar dicht uit schrik dat het water tot daar zou opspatten en biddend dat de bus niet vast zou komen te zitten en ons rugzakken veilig zouden blijven vasthangen boven op het busje. Dan met een grote bus naar pakse, waar we op een bus stapten die ons naar de grens bracht. Op de grens ff angst uitgestaan, want na het uitchecken uit Laos vond ik mijn bus niet meer terug. Paniek dus normaal, maar op reis zoveel geleerd dat ik gewoon dacht: Leen we vragen hier gewoon iemand wat ik moet doen en ik leg de situatie uit. Daardoor kwam ik te weten dat ik te voet over de grens moest en dan bij de douane terug moest inchecken in Thailand toen ik daar buiten was bleek de bus nog te wachten. Ik was wel enorm opgelucht toen ik de bus in het vizier kreegJ. Normaal leerde ik altijd iemand kennen in de bus en overwonnen we samen de moeilijkheden. Deze keer was ik alleen, maar ik kon het ook! De bus reed nog verder tot het grens-busstation en daar moest ik dan overstappen op de bus naar bkk. Ik kwam er via een medereiziger zijn geld te zien wisselen te weten dat dit de enige plek was om Laotiaans geld te wisselen. Dit stond echter niet in mijn guidebook. Schandalig, anders stond ik daar in Thailand met mijn geld van laos schoon te schilderen. Nu gewisseld tegen een redelijke cours. Gegeten in het busstation een lekkere seafood-rijst maaltijd en daarna weer op de bus naar BKK waar ik tegen 7 uur aankwam in Hualaloumphoung en dacht met een taxi naar Khao San Road te gaan. De straat met allemaal westerlingen.

02-11-2009 om 17:32 geschreven door Leen  

Een taxi vinden was echter  lastig, vermits ik geen Thais spreek. Ineens zag ik een bordje met taxi-meter, maar ik snapte het systeem totaal niet. Soms kropen er meerdere mensen in een auto en soms maar 1 en hoe wist je of de taxi nog vrij was, want soms kropen er Thaise mensen in en dan weer niet. Dus ik om uitleg gevraagd. Maar die mevrouw verstond geen Engels. En dan had Diane me gezien en vroeg waar ik naar toe moest ik onberispelijk Engels. Blijkt dat zij in de buurt moesten zijn en ik kon mee in hun taxi. Wat een geluk! Echt ik heb ongelooflijke chance  gehad op reis. Het bleek dat Diane van Amerika kwam en hier haar man had leren kennen in Chiang Mai en contact gehouden via e-mail en nu besloten om te gaan trouwen en zij was hem gaan ophalen om hem mee te nemen naar Chicago. Na de rit insisteerden zij dat ze de chauffeur zouden betalen. Ik moest niets betalen. Het waren ongelooflijk vriendelijke mensen die me binnenvroegen in hun appartement, maar ik wist niet of dit veilig was. Ze konden me binnen ook beroven. Ik dacht het niet want het waren zulke vriendelijke mensen. Maar je weet maar nooit. Dus ik zei dat ik wel zou wachten terwijl zij hun zakken naar boven brachten. Ik vroeg of het oke was dat ik ff een brood ging kopen in de 7/11. Zij nodigden me uit om samen ontbijt te nemen. Dus ik samen op weg naar een marktje. Daar kreeg ik een kei lekker thais ontbijt voorgeschoteld. Een soort rijst die platgekookt is met groenten en een rauw ei dat ze erbij smijten, maar vermits de rijst zo warm is wordt dat ei dan in je bord een paardenoog. Het is de bedoeling dat je het dan onder je rijst mengt zodat die een beetje gelig wordt, maar ik vond dat paardenoog zo lekker dat ik dit niet deed, waardoor Diane me vroeg waarom ik het niet mengde:d. Dan heb ik ons zondags ei-ritueel uitgelegd. Verder ook nog gepraat over sociaal werk en mijn werk als vrijwillliger en Diane praatte over haar kinderen. Ze was eerst getrouwd met een Amerikaan, maar die had te veel werk en heeft haar toen laten zitten met de kinderen. Dus zij heeft met haar loon als verpleegster de kinderen grootgebracht. Eentje woonde nog altijd bij haar thuis en had nog nooit een vriendinnetje gehad. De andere totaal tegenovergesteld had vele vrouwen en een bloeiend bedrijf in het verkopen van auto’s. Na het eten dat zij weer voor mij betaalden (ik wou deze keer trakteren, maar ze wilden niet) brachten ze men naar de minivan die me voor 35 bath naar Kao san road bracht. Dus ipv een peperdure taxirekening alleen 35 bath. Ik kon een gat in de lucht springen. Zij nodigden me ook nog uit om tegen 5 uur mee te gaan naar een viering van een dode in hun familie. Ik moest om 5u wachten aan de bushalte waar ik afstapte. Het is heel anders in Thailand. Zij vieren als iemand dood is omdat ze vinden. Je moeten vieren dat een persoon voor een bepaade tijd bij je is geweest. En blijkbaar is er dan kei veel eten en veel familie en Diane wou heel graag dat ik dit mee kon maken.  Ik kon ook gratis bij hen verblijven in hun appartement, maar dat vertrouwde ik zoals gezegd niet.

Ik werd vlakbij Khao San road afgezet en daar vond ik een goed guesthouse met gratis onbijt. Ik heb me gedoucht en ben na me geïnformeerd te hebben, vertrokken op een local bus richting de weekend markt. De bus is enorm goedkoop in thailand. Maar 8 bath om naar die weekendmarkt te gaan, waar ik op zoek was naar souvenirs voor thuis. Het was wel ff uitzoeken hoe het werkte. Dus als je je nummer ziet aankomen. Wuif je met je hand naar beneden, anders is het onbeleefd. Je stapt op de bus en de conducteur komt na een tijdje naar je toe. Dan zoek je iemand die engels spreekt en je kan waarschuwen als je er bent:d. De weekendmarkt was enorm groot, ben er bijna in verdwaald, heb er wat souvernirs en oorbellen en een bedelarmbandje gevonden. Dan terug op de bus en dan om 5u me gerept naar onze afspraakplaats, maar ondertussen was er een manifestatie aan de gang. De roodhemden hadden een bijeenkomst om hun ex-president Thaksin te vieren. Dus de bussen reden niet aan het democracy monument. Dus onze afgesproken plaats was niet bereikbaar voor Diane en haar man. En ik kon hen niet bellen, want ik wist het zonenummer niet van Thailand of van de VS. Dus heb ik in plaats daarvan zelf gegeten aan een stalletje. Ben ik ff naar de manifestatie gaan luisteren.  Echt de hele straten zaten vol met mensen met rode t-shirts en rode petten of met rode dingen in de hand die lawaai maken. Ik ben dan maar op zoek gegaan naar een internet-cafe en heb men blog wat geupdate. Daarna terug via de manifestatie en er was ondertussen al veel politie. Ik zag geen enkele westerling meer en voelde me toen wel wat onveilig. Dus maar gesnelwandeld tussen alle thaise mensen door regelrecht naar Khao San.

02-11-2009 om 17:33 geschreven door Leen  

Vandaag uitgeslapen ik was doodmoe dan naar een lokale shop. Ik dacht daar lokaal kookgerei te vinden voor Nonke Luc, maar ik kwam van een koude kermis thuis. Ik vond wel prachtige lingerie van Thriumph voor mij. Echt geweldig. Dan weer met Local bus, ondertussen geen enkele moeilijkheid meer voor mij, naar MBK. Echt een mega shoppingcenter. Ongeveer 8 verdiepingen, je kan er makkelijk in verdwalen.  Ik heb er voor iedereen souvenirs gevonden, na wel heel lang zoeken. En voor onze koen en katrien en verjaardagscadeau zelfs:d! voor mij ook nog een kleedje en een mooi design roos t-shirt. Dan met de bus terug naar Khao San. Ik had echt maar kei weinig tijd over. Nog 10 min om aan de bushalte die me naar de luchthaven bracht te geraken. Dus ik al lopend door Khao san in vliegende vaart men rugzak genomen en dan nog steeds vliegend ticket gekocht en op bus gestapt.

In de luchthaven ingecheckt en betaald  voor de verlate vlucht, 100 euro:s, maar bon en dan na wat winkeltjes bekijken, tenen rood lakken en lezen op de vlieger. Drie mooie films gezien, want ik kon niet slapen: twee aziatische, de ene over relaties en mensen die op een eiland zichzelf tegenkwamen en hun relatie verdiepten of begonnen en angsten onder ogen kwamen. En de andere over rijke mannen die verliefd werden op arme vrouwen en de moeilijkheden waaronder zulke relatie komt te staan. De Belgische ging over een meisje zonder vrienden die vriendschap sluit met een paard.

Dan in Istanbul aangekomen, de pijlen gevolgd voor transfer, maar blijkbaar stond ik toch in verkeerde rij om blijkbaar in Istanbul te gaan. Dus die mens heeft me juist gestuurd, dan nog twee uur gewacht en dan gevlogen naar Brussels.

02-11-2009 om 17:34 geschreven door Leen  

Aangekomen in Brussels om 10u10. Ff opgefrist. Bagage gaan halen en dan de lange weg door de luchthaven naar de oudertjes. Het was een prettig weerzien. Ons mams vond me (algeluk, want ze had er schrik voor) niet veranderd. Voor mij was het wennen om te arriveren in België. Ik had al geluk dat het een zonnige dag was, maar het was vriezen op mijn sandaaltjes en mijn dunne fliece in maar 10 graden en ik kwam van in de 30 graden. Ons koentje en tommetje bezocht, gaan eten en dan naar het ouderlijk huis. Ik was thuis. Nu maar terug wennen aan België en alle mooie herinneringen aan mijn reis meenemen voor de rest van mijn leven! Het was een prachtige, unieke, sublieme, wondermooie, zelfstandigmakende, mezelf meer leren kennende, vriendschapsmakende, bijlerende, geweldige reis. Ik raad iedereen aan die twijfelt om te gaan om dezelfde dag nog zijn valiezen te pakken en te gaan. Het is FANTASTISCH om nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe landen te bezoeken, een nieuwe cultuur te leren kennen, natuurschoon te ontdekken, een nieuwe taal proberen te onthouden en aan te wenden, te genieten van een uitgebalanceerde lekkere keuken, geweldige ervaringen op te doen, te genieten van gesprekken met locals, in positieve zin verbaasd worden door dingen die je niet verwacht had, nieuwe levenswijsheden ontdekken, een nieuwe levensfilosofie zoals het boeddhisme leren kennen van binnenuit, via gesprekken met monniken samen met momenten dat je helemaal kan relaxeren in een hangmat of een bootje, speedboat of grote boot,…  of genieten van bv een prachtige zonsondergang. Het is een en al proeven en genieten van het leven met al je zintuigen…

02-11-2009 om 17:35 geschreven door Leen