"Het leven is een feest, je moet enkel zelf de slingers ophangen"
23-08-2009
Liedje...
De eenzame fietser - Boudewijn de Groot
Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over z'n stuur tegen de wind zichzelf een weg baant Hoe zelfbewust de voetbalspeler die voor de ogen van het publiek de wedsrtijd wint zich kampioen waant Hoe lacht erg genoeg de zakenman zonder mededogen die de concurrent verslagen vindt zelf haast failiet gaat En ik zit hiet tevreden met die kleine op m'n schoot de zon schijnt er is geen reden met dat rotweer en harde wind ga fietsen met dat kind Als ie maar geen voetballer wordt ze schoppen 'm misschien half dood Maar liever dat nog dan een bord voor z'n kop van van de zakenman want daar wordt ie alleen maar slechter van
Vandaag staat er weer een nieuwe dag voor de deur.
Gisteren in een emotionele bui terecht gekomen en de letters vloeiden vanzelf, vandaar het gedichtje.
Het gaat wonder boven wonder best goed met me. En ik denk dat het verdacht veel te maken heeft, met hetgene wat hij tegen mij zei in de laatste minuut. Daarmee werd ik pijnlijk geconfronteerd met de waarheid.
Ja.. De waarheid kwetst altijd zeggen ze he. Als je al zolang gelooft dat het niet zo is, je denkt het wel, je vraagt het keer op keer, maar ineens komt het toch uit. Pff, ik vraag me dus echt af, of ik me gewoon heb laten bezeiken om het zo maar uit te drukken of dat ik oogkleppen op had? En oogkleppen die ik er dan ook nog express op liet.
Waarom bleef ik dat allemaal maar slikken?
Jaren geef ik mijn "goeie" raad weg aan vrienden en vriendinnen als ze met hun liefdesproblemen afkomen. (By the way, waarom komen jullie altijd naar mij toe? Het blijkt toch dat mijn relaties een ramp zijn) Maar zelf heb ik er niet naar geluisterd blijkbaar, want als er iemand naar mij toe zou komen met mijn verhaal, dan had ik al lang gezegd van "Gek!!!" . "Dump hem zo snel mogelijk, zo een rotzak is u niet waard." Maar het blijft blijkbaar altijd moeilijk voor degene wie het uiteindelijk zou moeten inzien. Net zoals als iemand iemand bedriegt. De partner is toch in de meeste gevallen de persoon die het als laatste weet, terwijl heel de omgeving het al lang dacht of zelfs wist!
Mja, dan wil je het ook weer niet geloven als iemand anders het tegen je zegt, nee, je wil jezelf gewoon pijnlijk confronteren met de waarheid, en dat is het zien, horen, ontdekken... .
Daaruit concludeer ik dus dat mensen eigenlijk vreemde wezens zijn, dat ze zich met opzet pijn laten/willen aandoen door het niet gauw van iemand aan te nemen, maar er zelf eerst mee geconfronteerd moeten worden.
Ik heb al lang afscheid van je genomen. Nooit gezegd en zelfs nooit gedacht Maar in mijn hart en gedachten was het wel al zover Enkel iets diep in mij hield jou vast
Met druppels die over mijn wangen vallen heb ik moeite om te beseffen dat jij voorgoed uit mijn leven bent verdwenen
Nooit meer je horen Nooit meer je zien Nooit meer knuffelen & gek doen.
Wetende dat dit het beste is Kom dit toch hard aan..
Wat ik me nu toch echt wel de laatste tijd heb afgevraagd is, is vrijgezel het synoniem voor zieligheid?
Blijkbaar bekijken de mensen je zo wel hoor. Na je 20ste mag je blijkbaar niet meer single zijn, want dan hoor je er niet meer bij, en vanaf 22ste zou je moeten trouwen. ' Even tussendoor, als je van de ene relatie in de andere stapt telt niet mee, want dan ben je een slet, bij mannen telt dit niet, want als man mag dat blijkbaar allemaal, dan ben je enkel niet serieus, maar je ligt wel goed in de markt'
Is dat nu echt zoals het zou moeten zijn? Als ik kijk naar mijn favo reeks "sex and the city" dan zie ik hierin toch ook wel gelijkenissen, ze zijn dan misschien wel dertigers, maar uiteindelijk doen ze verwoede pogingen om aan een vent te geraken.
Draait ons hele leven daar dan uiteindelijk om? True love?
Degene die hem al kennen van toen ze 18 waren niet, want zij waren het er gauw over eens dat ze daarmee de vrijgezellen maar in hun visier gingen houden.. Of zijn wij degene waar zij schrik voor hebben? Of jaloers op zijn?
Bang dat wij hun geliefde afnemen? Dat wij het beter doen dan zij op ons eentje? Jaloers op het feit dat wij vrijheid hebben en niet in de alledaagse sleur betrokken zijn? Dat zij naar leuke feestjes van tantjes en nonkels van 70 moeten terwijl wij lang in ons bed blijven liggen met een pot Ben & Jerry's en naar een film kijken?
Beide zullen wel voor en nadelen hebben zeker, maar moeten we elkaar daarom zo "haten" & mijden"?
Moet je dan maar gauw tevreden zijn met iemand en ermee trouwen, kinderen mee maken, een huis kopen, waarmee je dan de rest van je leven mee leeft maar niet gelukkig mee bent?
Ze doen maar op
Maar ik wacht wel geduldig af, tot mijn mister "Big" zich aanmeld!
Ja, het onderwerp klopt volledig. Ben duidelijk nog niet helemaal over Yves heen. Leuk boek aan het lezen; handboek voor dating.. Eerlijk gezegd, leuk is anders, word er meer mee geconfronteerd dan iets anders ze. Veel waarheden, dingen waarbij ik mezelf in herken, waarbij ik hem in herkende... Waaruit het duidelijk blijkt dat hij en ik passe zijn. Dat laatste was ik wat ik nooit wou aanvaarden. Ik kon het gewoon niet, telkens als hij smste/mailde dan was er nog dat kleine sprankeltje "hoop" genaamd. Hoop op wat??? Dat hij weer belde om af te spreken, ik weer 120km naar hem moest rijden?? Voor hooguit een glas wijn om dan weer in bed te belanden en 's ochtends aan de deur gezet te worden, zonder ontbijt!! Ja, zie je het ook al.. puur voor de seks.. Enkel en alleen om zijn lust diende ik.
En toch he, je ziet het in, maar je onderdrukt het. Zijn wij vrouwen nu gewoon zo stom of enkel ik?
Bon, met dat dating boek, het brengt me wel goeie dingen bij. Gisteren heb ik niets naar hem gestuurd, en nu de drang de kop weer op steekt, sms ik gewoon naar mezelf of typ ik hier maar wat op deze blog.
Mijn smsje van en naar mezelf net was dus:
pff, paniekaanval... Net mailtje gelezen van toen Yves en ik een jaar samen waren. Weet je wat ik ineens besefte? Dat hij TOEN toppie was! Hij was lief, romantisch, attent... Maar weet je wat? Dat is hij nimeer van het moment dat we zijn gaan samenwonen. Dat realiseer ik me nu pas.. Ik hield mezelf echt een beeld voor ogen dat gewoon niet realistisch was, twas zoals ik het WOU, maar niet was. Een illusie dus. Auwch! Weeral iets dat mijn ogen opent.. Sinds maandag gaat dat al zo..
Ik ben zo lastig, woendend, boos, dat ik mij heb laten gebruiken en hij misbruik ervan gemaakt heeft. Maar ik ben vastberaden om te winnen! Dit gevecht mag hij ab-so-luut niet winnen! I WILL SURVIVE!!
Trouwens, nog iets leuks! Zogezegd is zijn bomma gestorven, vorige week vrijdag.. En zogezegd is nu vrijdag de begrafenis (een dode een week laten liggen is lang, maar dat ZOU nog kunnen) Wel vreemd dat de begrafenis pas om 17u ofzo plaats heeft.. Hmm, gemeentemannen werken maar tot 16u, zeker in de zomer (dan trouwens maar tot 12u dacht ik, maar bon) wie gaat dat lijk dan opbergen?? Het kan gewoon niet, het houdt geen steek... Plus het feit dat de koffietafel tot middernacht zou duren.. Denkt die nu dat ik achterlijk ben?? Volgens mij, steekt hij zn vieze vuile kop tussen weet ik wat en wie allemaal in, en vertelt hij de ene leugen na de andere. Maar ik heb naar zn ooh zo geliefde ouders een doodskaartje gestuurd met een briefje apart erbij dat hij al enkele maanden terug contact met me zoekt, en me zo ook dit verschrikkelijke nieuws heeft laten weten... Ooh, mijn wraak zal zoet zijn! We zijn ondertussen middag, en heb er nog niets van gehoord. Dussssss.. Ofwel komt dat vanavond nog (woensdag is thans zijn vrije dag) ofwel heeft hij het begrepen dat er niet met mijn voeten gespeeld moet worden en is hij dus zo lastig dat hij niets meer laat weten. Aub God, wees mij genadig en laat het het laatste zijn!! Ik wil niets meer van hem horen, zo gaat de breuk enkel sneller genezen.
Zo, that's it.. Voorlopig althans, misschien dat ik vanavond wel verder schrijf!
Goeiemorgen
Wat ik me nu toch echt wel de laatste tijd heb afgevraagd is,
