En dan word je s´ochtends wakker om 5 uur omdat er enkele slimmerikken zijn die het licht aansteken. Normaal gezien heb je wat respect voor de mensen die nog slapen en gebruik je je pillamp en ben je stil. Ach ja, ik moest niet meer stappen, maar voor de andere pelgrims was dat niet zo leuk. De Amerikaan bevestigde weer het stereotype dat de meeste Europeanen van Amerikanen hebben.
Hij was tsja, een Amerikaan ;). En elke keer als er een vriend van hem opstond was het steeds opnieuw "yeah, I took a shower this morning". "yeah, I took a shower this morning". En de avond te voren ook al als een klein kind bezig ;).
Fin soit, ik ben dan maar bijzonder subtiel opgestaan en heb het licht weer uitgedaan ;).
Ik was blij dat ik de dame van de Albergue achter mij kon laten want wat een onvriendelijke was dat. Er was iemand heel ziek en ze zei gewoon dat het haar probleem niet is. Ze mocht er niet blijven. Normaal gezien zijn ze verplicht om je te helpen! Emelia had ook iets aan haar voet en ze moest in Logrono blijven tot zaterdag omdat ze nog eens bij de dokter moest passeren. Ze heeft een geinfecteerde blijn en als het al begint te rieken, dat zegt genoeg. Maar neen, zij mocht ook geen extra nacht blijven (tenzij met een doktersattest, wat bullshit is) en die vrouw die de Albergue runt was enorm onvriendelijk en zei dat ze zich niet zo moest aanstellen en gewoon verder wandelen. We noemden haar "the evil wich" "the queen of the wiches" ;). Emelia was aan het wenen en omdat ik toch niets te doen had zei ik dat we samen wat konden optrekken. We zijn dan gaan zitten in een parkje en daar heeft ze al haar frustraties de vrije loop kunnen geven tegen mij. Ik zei haar dan dat ik in een hostel ging slapen want de avond tevoren hadden ze me vertelt dat je er kan slapen voor een 20 a 25 euro. Zo neem je geen bed van een andere pelgrim en kan je zelf ook uitslapen. Dus wij daar dan naartoe. Nadien nog wat door de straten gekuierd samen. Daarna ging zij naar een internetcafe en ik heb wat in de hostel rondgehangen.
Rond 16 uur gingen we dan naar de Albergue want haar zak stond er nog en ik ging mee voor wat mentale support. En wie zie ik daar! Juan die ook twee dagen was gebleven in Puenta la Reina en Leo kwam ook in één keer binnenwandelen die ik had ontmoet in Eunate. Dat was zo fijn! Juan moet stoppen met wandelen, zijn knie doet te veel pijn. Leo blijft gewoon verder wandelen., We zijn dan s´avonds iets gaan drinken, gaan eten en daarna een ijscreme gegeten. Het was heel leuk en een goed afscheid!
Na het afscheid s´ochtends van Ilse, Mona en Annette nam ik de bus naar Logrono. Daar was ik aan het kijken naar de landschappen die voorbijraasden en ondertussen mijmerend over de tocht.
Herinneringen als: Axel die met me lacht omdat ik steeds "promener" zei in plaats van "marcher". De grap was dat "promener" eerder een zondagse wandeling is en wij echt "marcher" doen met onze 6 á 7 uur stappen per dag. Alex en Shana moesten dan ook lachen. ;). Het leek dan alsof ik vertelde dat ik een hele dag een zondagse wandeling deed :p
Shana die me maar bleef smsen om nog een laatste keer te stappen na mijn rustdag in Puenta la Reina, maar dat was niet haalbaar. Ze missen me, en dat is mooi, maar ik ga me niet in duizend bochten wringen om nog één dag met hun te stappen en dan misschien niet teruggeraken in Logrono en dan mijn bus missen.
Axel die bij het afscheid s´ochtends vroeg een krop in de keel had.
De mensen in Ares die zo vriendelijk waren! Het verhaal van de jongen die ze vertelden in de kerk toen wij als pelgrims er s´avonds een rondleiding kregen en de geschiedenis te horen kregen... Een jongen werd op een dag neergeslagen door een vriend van hem. Hij schreef daarop in het zand "mijn vriend heeft me geslagen vandaag en ik ben verdrietig". De volgende dag gaat hij zwemmen in het meer en hij verdrinkt bijna. Maar de vriend die hem had geslagen heeft hem gered. Waarop de jongen een zin in de rots krast "mijn vriend heeft mijn leven gered vandaag. Nu ben ik blij". Waarop de vriend vraagt aan hem: "Waarom schrijf je dat ik je heb geslagen in het zand en dat ik je heb gered in een rots?" Waarop de jongen antwoord "Wat ik in het zand schrijf vervaagt, wat er in de rots staat zal er voor altijd blijven staan". Dit verhaal heeft zo´n mooie betekenis. De slechte zaken in ons leven laten we beter vervagen, en de goede zaken dragen we voor altijd mee in ons hart.
De twee Deense dames die steeds blij waren om me te zien. En steeds de hartelijke begroeting.
Dat ik samen met Axel Col du Somport ben overgestapt.
Michael, de Oostenrijker, die zijn eigen camino doet. Hij loopt zo vaak verloren dat we het zijn eigen Camino noemen ;). En dan komt hij toe en zegt hij: "Oh well, I´ve got lost... again... well yeah..." en dan haalt hij zijn schouders op en begint te lachen. En hij ging er elke keer zo grappig en positief mee om. Hij liet het niet aan zijn hart komen. Wonderlijk!
Shana en ik die in lachen uitbarsten omdat Michael struikelt op de trap en enorm luid "scheise" roept (of hoe je het ook schrijft). Was heel grappig en dan was Michael met ons mee aan het lachen. :D
Dat ik in één keer in Puenta la Reina Lukas zie (de duitse jongen) op zoek naar zijn grootvader, ze waren elkaar weer eens kwijt. En ik dan 100 meter verder Michael zie zitten. Dan wat gepraat en gelachen want blijkbaar waren ze al enkele uren op zoek naar de bushalte. Waarop ik dan zeg: "hoe is dat nu mogelijk, zo groot is het hier niet". En dan begin ik en Michael te lachen. En dan vertelde ik dat ik Lukas had gezien en hij zijn grootvader zocht. Waarop Michael me dan vertelde dat ze dan zo lang hadden gezocht naar de bushalte dat de grootvader begon te vragen aan andere pelgrims waar de bushalte is. Nooit een goed idee ;). Dus Michael en Lukas waren gaan lopen :p. Komt de grootvader toe en hij was kwaad. Logisch, Lukas is 15 jaar en hij is wel verantwoordelijk voor de jongen. Maar zo ver denkt Michael niet na ;)
Het prachtige uitzicht na de klim na Ruesta. Wauw gewoon...
En nog zo veel meer mijmeringen...
Toegekomen in Logrono had ik geluk dat er ook Spaanse pelgrims op de bus zaten. Dus dan met hun meegegaan naar de Albergue. Daar begon een Ier (Paul) tegen me te praten en dan samen naar de winkel gegaan en een fles wijn gedronken. Nadat ik had gegeten zaten we buiten. Paul, ik, Luk een Belg, Anna een Italiaanse, Sascha een Duitser, en nog een Ier die er later bijkwam. Het was enorm gezellig! Iedereen een beetje tipsie en om 22 uur sluit de Albergue dus mag je niet meer op de binnenkoer van de Albergue. Wat een onvriendelijke vrouw die dat uitbaat zeg! Zo nerveus en kwaad op ons omdat ze wou afsluiten. Toen we doorhadden wat ze bedoelde, want die vrouw spreekt enkel Spaans, stonden we recht en wouden we onze spullen nemen. Vlak voor onze neus neemt ze gewoon de flessen wijn en kiept ze in de vuilnisbak, in sommigen zat nog wijn in! Mijn glas nam ze gewoon en keepte die ook leeg. Terwijl we wel nog op het balkon konden gaan zitten... Fin soit verschrikkelijk onbeschoft, zo onbeschoft heb ik nog niet veel meegemaakt. Dan nog wat verder gepraat met Luk op het balkon van de keuken. Heel aangenaam en interessant gesprek wel... En dan rond middernacht dodokes gaan doen.
In de ochtend nog gepraat met een Amerikaan die in Zweden woont. Het was een aangename babbel! Daarna nog wat gepraat met een Zweedse vriend van hem die mee was en waarmee hij samenwoont in Zweden. Derde uitnodiging op zak. Hij zei dat ik altijd een bezoek mag komen brengen op hun organische boerderij. Ik kan al naar Duitsland, naar Denemarken en nu naar Zweden. Zweden zal ik niet doen, ik ga niet bij iemand op bezoek waarmee ik misschien een half uurtje heb gepraat ;). Met Annette (de duitse) is het anders, we hebben veel samengestapt en veel avonden gehad samen. De twee Deense dames (Mona en Ilse) hetzelfde. Hun zal ik zeker eens gaan bezoeken.
Rond 8 uur 30 vertrokken dan naar Eunate. Ik kwam er toe en ik ging neerzitten tegen de muur van de kapel. En dan begin je het inderdaad te voelen. De energetische stralen en de rust die het je geeft. Ik werd compleet rustig en vredevol vanbinnen. Mijn hoofd was ook compleet leeg en dat gebeurd niet snel. Het is moeilijk te omschrijven wat die plek met je doet. Maar dat het een heel speciale plek is dat staat vast. En ze willen de ñystiek bewaren ook... Vreemd dat er in een kapel drie camara´s hangen...
Leo, een Franse jongeman, zat naast mij. Hij was ook bijzonder kalm. We hebben wat gepraat en onze gedachtegoed kwam overeen, dus dat was leuk. Dan heb ik ook nog met een Duitser gepraat, een speciale man. Hij doet de tocht op zijn slippers! En dan zeg ik "you´re totally crazy", met een knipoog er bij. Waarop hij al lachend zegt "It´s all about balance". Nu ja, hij liever dan ik ;). Maar als het hem lukt en hij er geen last van heeft om met slippers te stappen, dan moet hij dat maar doen denk ik dan ;).
Ik vroeg aan de man die de Albergue uitbaat of ik er kon slapen. Hij zei dat dat moeilijk zou gaan omdat pelgrims die meer wandelen voorrang krijgen. Ik had enkel 5 kilometer gestapt. Ik zei hem dan dat ik maandag 30 km had gedaan, maar dat het gesloten was. En dat ik hier ook een afspraak had met de twee Deense dames. Hij zei dan dat ik kan wachten tot 17 uur, als er dan nog een bed vrij is dan kan ik blijven slapen. Ze hebben maar 8 bedden dus ik zag het somber in. De twee Deense dames arriveerden en ze deden een goed woordje voor me. Mja, hij was nog altijd niet overtuigd. Ik deed een schietgebedje en zijn vrouw was er en zij zei plotseling tegen hem, misschien moeten we haar hier toch laten slapen, en ik kreeg een bed! Wij allen nauurlijk superblij :).
Even later kwam Annette ook toe, dus dat was ook super! Een mooie speciale avond en nacht om afscheid te nemen van elkaar.We hebben de volgende ochtend nog de laatste 5 kilometer tot Puenta la Reina samen gestapt en samen een mandala gemaakt.
Ik blijf hier nog een dagje uitzieken. Mee opgestaan om 5 uur 30 om afscheid te nemen van Alex, Shana en Axel. Daarna mijn bed weer in. Van 8 uur 30 tot 12 uur rondgehangen in de stad want dan is de Albergue dicht om helemaal te kuisen. Naar office du tourisme gegaan om te kijken voor een bus naar Logrono. Morgan ga ik 5 kilometer terug en ga ik toch overnachten in Eunate. De twee Deense dames gaan er dan ook zijn en heel misschien Annette.
En ik blijf maar ziek. Net iets gegeten en er helemaal niet goed van. Toen ik door de stad kuierde, omdat ik de Albergue niet binnenkon, wou ik ook alleen maar gaan liggen op een bepaald moment. Ik denk combinatie ziek zijn en veel te weinig slaap dat het zijn tol is beginnen eisen. Fin soit, ik doe rustig aan en ik zie wel hoe het vorderd. Sebiet iets gaan zoeken om mijn busticket af te drukken. Als ze mij bij office du tourisme niet kunnen helpen kan ik nog altijd een politiekantoor binnenstappen, die zullen wel een printer hebben :).
Nu vooral heel moe. De nacht in Monreal was ook één van maar een paar uurtjes slaap. Sommigen kennen echt het woord "stil" niet s´nachts. Shana was ook verschrikkelijk slecht gezind opgestaan en Axel ook :p. Die mevrouw naast mij word wakker, neemt iets vast en laat dat kei hard vallen op de grond. Ik wakker geschoten. En ergste is dat die dan gewoon na 5 minuten weer ligt te snurken! En ik weer voor enkele uren wakker want zo snel val ik dan niet weer in slaap. En dan ook nog is s´nachts iemand die zo snugger is om zijn pillamp mee te nemen voor naar toillet te gaan zodat hij nergens over struikelt. Maar dan minder snugger was en die op zijn hoofd zet en dan in mijn richting plots kijkt waardoor ik wakker werd van fel licht in mijn ogen. Grrr! Snurkgeluiden is niets, dat is normaal. Geluiden zijn ook normaal. Maar dat er geluiden zijn omdat mensen geen respect hebben voor een ander en gewoon alles veel te luid doen daar krijg ik het van ;). Shana was ook zo geënerveert die ochtend na de nacht in Monreal dat zij het eerste uur alleen maar kon mopperen: .p
En vorige nacht hier in Puenta la Reina een Spaanse die iets moest geven aan kamergenote (ook een Spaanse), alleen had ze zich van bed vergist waardoor ze mij wakker maakte in het donker en niet die Spaanse. Dus bibi was weer wakker voor een paar uur :).
Fin soit, veel slaapgebrek dus en vaak minimum 6 uur per dag stappen en dan nog eens vaak s´ochtends in de koude stappen en ondertussen zweten. Het heeft zijn tol ge-eist. En dan zwijg ik nog over de ermbarmelijke staat van mijn lichaam ;).
Ach, ik heb genoten en dat is het belangrijkste, en wat een landschappen zeg! Fijne mensen tegengekomen ook. En mijn antwoorden gevonden. Ik weet nu dat ik het beter in etappes doe, mijn lichaam kan zo´n lange tocht simpelweg niet aan. En je moet je limieten kennen en ik hou er rekening mee. :)
Dag 20: Monreal - Puenta la Reina 30.5 km (totaal 443.5 km)
Omdat ze me hadden gezegd dat Eunate dicht is op een maandag dacht ik eerst tot Tiebas te stappen en dan tot Eunate. Eunate ligt 5 km voor Puenta la Reina. Maar ik wou nog één dag met Shana, Axel en Alex meestappen als afscheid. Dan zou ik er maandagavond blijven slapen, dinsdag terugstappen naar Eunate (maar 5 km) daar dan blijven slapen en woensdag de bus nemen naar Logrono om dan donderdagavond de bus te nemen naar huis. Het lijkt me beter om het zo te doen omdat de knieëen echt wel compleet op zijn. Zo heb ik nog rust en kan ik toch nog in Eunate slapen.
De eerste 12 km waren zwaar. Steeds stijgen en dalen stijgen en dalen, nooit een plat stuk en zo tot Tiebas. Na Tiebas werd het wel wat platter. Ik kreeg veel pijn aan de benen en knieëen en moest echt rusten. Shana was achter mij en ik zei het haar dan. Ze zei dat ze op me gingen wachten wat verderop. En dan weer vooruit. Beetje half mankend en stram maar hé, het zou mijn laatste echte wandeldag zijn dus het kon er nog vanaf en dan kon ik die tenminste mooi beeindigen. Eunate gepasseerd en echt wel mooi! Ik wil ervaren wat er met die plek is :).
Samen de laatste 7 km gestapt met Shana, Alex en Axel. Ik bleef steeds een klein beetje achter en plots nog 5 km te gaan, vlak na Eunate te zien ging er weer als een speer vooruit. Ik wou mijn cola, mijn douchke en mijn benen plat leggen want het was echt wel nodig.
Toegekomen en wat een volk zeg. Dit is echt niets voor mij de camino frances. Laat ik de volgende keer maar de camino del norte nemen. Dat is me nu wel helemaal duidelijk. Ik geniet er te veel van om in stukken natuur te komen en geen mens tegen te komen. Natuurlijk is het leuk om andere pelgrims te ontmoeten. Maar niet dat als je wandeld je er steeds één of meerdere voor je en achter je ziet.
Reeds twee dagen gestopt met roken trouwens. Eerste dag ging cava, nu wat moeilijker maar ik probeer vol te houden.
Gebeld met de papa voor de bus te regelen. Ik neem hem zaterdag naar huis en zal dan toch nog stappen naar Logrono. Ik kan waarschijnlijk wel een bus nemen in de dorpen die ik passeer naar Logrono voor het geval mijn knieëen het niet vol houden. Het is spijtig van Eunate, maar misschien een andere keer dan. Ik wil het echt zien en er blijven slapen, dus ik zal wel nog eens in de regio hier komen :). Waarschijnlijk als ik in de volgende jaren weer naar Santiago stap. Dan kan ik Eunate als een mooi startpunt nemen en dan via Puenta la Reina doorsteken naar de camino Del Norte ;).
En het is oké om vroegtijdig naar huis te gaan. Het is zoals ze zeggen "the destination is not Santiago, but the road where you walk on every day". En ik heb mijn antwoorden: En plus, ik heb echt geen goed gevoel bij de caomino frances met al dat volk, geef mij maar de rust van een minder begaanbare camino.
Kreeg een sms van Ilse (1 van de twee Deense dames). "You are a strong and such a good girl with a big heart". Was heel lief van haar en ik heb een uitnodiging om haar te komen bezoeken in Denemarken!
Nu de benen en de knieëen nog laten rusten want ze blijven veel pijn doen.
Alex maakte me wakker om 5 uur 30. Ik was nog zo moe maar dan toch opgestaan. De Duitse grootvader was nogal luidruchtig geweest van tijd tot tijd en dan bedoel ik niet snurken. Maar s´nachts rommelen in zijn rugzak enz. Iedereen was daardoor blijkbaar wat slecht gezind want iedereen had dan slecht geslapen want ze waren ook steeds wakker geworden.
Iets gegeten maar dan gezegd aan Alex en Shana dat ik weer mijn bed in kruip. Veel te moe. Uiteindelijk tot 6 uur 30 geslapen en tegen 7 uur 30 vertrokken. Samen ontbeten met de twee Deense dames. Zij waren er als enigsten nog.
En dan vertrokken. Oké, ik ben officieel ziek. Hoofdpijn en mijn hoofd brandde gewoon. Snotneus ook, enorm koud en dan weer heel warm, soms duizelig. Het sluimerde al enkele dagen maar blijkbaar is het in één nacht heel erg komen opzetten. Toch dan maar doorgestapt, het was wel zwaar want door mijn ziek zijn voelde ik me fysiek zwak en dizzy. Ik nam mijn tijd en vorderde traag. Beter tempo wat aanpassen dan flauw te vallen of te struikelen.
Toegekomen in Izco 22 km verder. Ik twijfelde of ik nu zou doorgaan of niet. Uiteindelijk kwamen de Duitse grootvader en kleinzoon en de Oostenrijker er ook toe. Daar dan iets met hun gedronken. Plotseling compleet out of the blue stond ik recht, plantte ik mijn handen op tafel en zei ik "ik ben weg naar Monreal". En hup ik was weg, ze moesten met me lachen ;). Ik wou nog deftig afscheid nemen van Axel, Alex en Shana. Muziekje aangezet, wat gezongen en het ging redelijk goed. De laatste kilometers gingen weer moeizamer, de knieëen deden weer veel pijn en ik voelde me weer enorm zwak worden. Uiteindelijk er toch geraakt. Ze waren bezig met hun siesta maar Shana was wakker en ze zwaaide naar me en was blij me te zien. Nadat Axel klaar was met zijn siesta zei hij dat hij dacht dat ik zou overnachten in Izco maar hij was blij me te zien.
Samen weer wijn gedronken en gegeten. Funny, ik krijg een sms van Annette (zij is nu twee dagen achter mij) met de boodschap "gefeliciteerd met je verjaardag, ik denk dat het twee dagen geleden was. Ik kwam om een bocht en ik zag de keien boodschap liggen in de middle of nowhere!". Dat was echt wel funny :)
Slecht geslapen op een hard bed. Tegen 7 uur vertrokken. Het was meteen een lange zware klim maar de benen zaten goed dus het ging wel redelijk gemakkelijk. Ik had al snel de Hongaar en Axel ingehaald die een half uur voor mij waren vertrokken. Ik was redelijk snel boven zonder echt moe te zijn en wat een zicht! Dat is het mooie er aan. Je weet dat je afziet tijdens het klimmen maar als je boven bent op de berg krijg je een fantastisch cadeau. En wat voor één deze keer zeg! Ik kwam boven en ik zei gewoon luidop voor me uit wel een vijftal keer "wauw" ... "wauw", en in mijn hoofd nog een paar keer. Daar moest ik gewoon gaan zitten om even te genieten. Tot in de verte zag je de vallei omringt door bergen. Zo´n fantastisch zicht zeg! Daarna de afdaling die is altijd zwaarder dan de klim. Mijn zwakke gewrichten voelden het en dan vooral mijn twee knieëen.
En toen was ik helemaal afgedaald in de vallei en maakte ik voor de eerste keer kennis met de enorm harde wind die er quasi dagelijks waait. Ik werd steeds opzij gesmeten waardoor mijn knieëen het nog eens voor zo´n 10 kilometer zwaar te verduren kregen.
Ik werd een beetje wanhopig van de pijn aan mijn knieëen. Het was te veel voor mijn toch al zwakke knieëen. Eerst een 7 tal kilometer stijgen non stop, dan een 6 tal km non stop dalen en dan voor zo´n 10 km non stop harde windstoten waardoor ik steeds opzij werd gesmeten. Mijn arme knieëen zijn daar tot het uiterste moeten gaan.
Laatste pauze genomen onder een eeuwenoude boom en dan iets verder om de bocht kwamen de eerste huizen tevoorschijn van Sangüesa. Gelukkig maar. Mijn knieëen konden niet meer.
In de Albergue waren de twee vriendinnen Alex en Shana er al en Axel ook. Even later kwam er een Oostenrijker aan en nog later de twee Deense dames en een Duitse grootvader met zijn kleinzoon waar ik even mee had gepraat in Canfranc. De Hongaar kwam als laatste toe tegen een uur of 18 uur.
Ik had wijn gekocht en cake voor mijn verjaardag te vieren aangezien er in Ruesta niets was om te kopen. Samen gedronken en gegeten, was best heel fijn :).
Bizar, Mona één van de twee Deense dames zei me dat ik de spilfiguur van de bende ben. Was me nog niet opgevallen maar misschien heeft ze wel gelijk.Ik ben de enigste aan wie iedereen vraagt waar ik de volgende dag heen ga en Shana en Alex hadden ook gevraagd dat ik met hun mee zou opstaan om dan samen te vertrekken naar de volgende stop. Ach, zoiets is niet belangrijk wie nu de spilfiguur van de groep is en wie niet. Zolang je het maar graag doet en gaat waar jij het gevoel hebt dat het goed is om te gaan en iedereen je met respect behandeld. Dan is het allemaal prima :)
Bijna iedereen was al vertrokken toen ik opstond tegen 6 uur! Ik kom in de keuken super sloom en nog half slaapdronken en in één keer zegt Axel "het is je verjaardag vandaag". Ik was nog zo slaapdronken dat ik het zelfs was vergeten lol. Hij en de twee Deense dames hebben dan voor me gezongen! De dag ervoor had ik het er uit geflapt want ik had het liever gewoon rustig laten passeren, mijn verjaardag, maar kom ;).
Ik ging moeilijk vooruit en redelijk traag vooruit vond ik. Ik had dan wel de twee Deense dames ingehaald. Ze staken me weer voorbij toen ik een pauze nam. En opeens kom ik voorbij een bocht, ondertussen aan het denken en turend naar de grond. En ik stond plotseling abrupt stil. Ik kijk eens goed naar de grond en midden op het weggetje hadden de twee Deense dames met kleine steentjes op de grond "happy birthday Leen" gemaakt. Zoooo lief! Het raakte me recht in mijn hart en ik heb er even gezeten en naar gekeken en foto´s van genomen. Er lag ook een grote steen met daarop een steen die op een hartje lijkt en die heb ik dan meegenomen :).
Nadien had ik weer veel energie en geraakte ik goed vooruit. Plotseling zie ik een dorp en denk ik "dat kan Artieda toch nog niet zijn". En jawel, het was Artieda! 18 km gestapt op 4 uur en half tijd! Wauw! Ik ben altijd verbaasd als ik ergens snel ben. Ik ben nu getrained dus ik geraak sneller vooruit dan in het begin. Dus het is altijd wel leuk als je aan een punt veel vroeger komt dan je incalculeert. Ik heb dan iets verder dan Artieda een kleine siesta gehouden van 2 uur op een bankje in de schaduw. Héé, het is mijn verjaardag dus rustig aan hé ;). Nadien ga ik weer verder en ik had niet veel water meer voor de laatste 8 kilometer. Dat betekende dan rantsoeneren maar het was zo warm. De laatste 5 kilometers waren enorm zwaar. Ik had enkel nog een klein beetje water die ik niet wou opdrinken indien ik in erge nood zou zitten. Plotseling kom ik voorbij een bocht en zie ik de ruines van Ruesta. Ik drink dan mijn laatste slok water op en ik kom er toe en ik zei meteen tegen de man die me ontving "agua agua". En hij heeft me dan water gegeven en zelfs druivensuiker en me laten recuperen.
Douchke genomen, de man betaald, iets gedronken in de bar (hé dat verdiende ik wel ;)), dan een siësta van zo´n 3 uur en dan iets gegeten en bijgepraat met Axel en de twee vriendinnen. De twee Deense dames zijn in Artieda gebleven en de Hongaar is nu ook in Ruesta.
Opgestaan om 6 uur, vertrokken tegen 7 uur. Goed ontbeten. Samen met Axel de eerste kilometers gestapt. Wat was het koud! Uiteindelijk word het wel warmer rond 11 uur. Prachtige landschappen zeg! Ik ging goed vooruit. Na een vijftiental kilometer zakte ik weer wat weg. Maar na een 20 kilometer kreeg ik weer een enorme energieboost. En gelukkig maar want de laatste vier kilometer moest ik een berg op dat toch wel een zware klim geweest zou zijn indien ik niet een energieboost had gekregen. In het boek stond ook dat het een zware klim is, maar ik vloog over de berg. Ik klom super snel en ondertussen aan het zingen en soms stoppen met zingen om deftig te kunnen ademhalen ;). Ik kwam vol energie toe in Arrés en de mensen daar die me ontvingen moesten met me lachen. Waarschijnlijk zijn ze gewent dat quasi iedereen er enorm moe toekomt ;).
Wat waren die mensen vriendelijk! Het waren vrijwilligers en we hebben ook stamen gegeten. Met hun, hun zoon, de twee Deense dames, Axel, een Hongaar, twee vriendinnen (de ene uit Frankrijk, de andere van de Caraibiën) en een Spaans meisje. Daarna zijn we samen gaan kijken naar de zonsondergang en daarna naar de kerk waar de man ons de geschiedenis van de kleine kerk vertelde. Een graaf van de 17de eeuw kwam er elke dag bidden!
En wat een zicht zeg in dat dorp. Langs alle kanten zag je de Pyreneeeën. Wonderlijk mooi! Het is ook een klein dorpje, lekker rustig en dan het uitzicht! Prachtig!
Dat dorpje en de mensen die me hebben ontvangen draag ik voor altijd in mijn hart!
Dag 15: Canfranc Pueblo - Jacca 19 km (totaal 306.5 km)
Opgestaan en me klaargemaakt. Om iets na 7 uur vertrokken. Ik voelde het meteen, dit gaat een moeizame dag worden en dat is het ook geworden. Niet veel zin om veel te schrijven. Een rothumeur nu. Gisteren super moe en niet in slaap kunnen vallen. Vandaag bijna omver gereden door een meute kinderen op fietsen, dan ga je opzij staan om ze door te laten en dan flikken ze het nog om je bijna omver te rijden. Een drietal krassen op mijn bovenarm van toen ik ruiters passeerden. Er stapten ook meisjes naast en één ervan ging niet uit de weg waardoor ik half in dikke braamstruiken terechtkwam. Pokkewarm en moeilijk begaanbare wegen met dikke keien. En dan kom ik toe iets voor 14 uur in Jacca en blijkt de refuge pas open te gaan om 16 uur. Ik heb dan maar een dikke twee uur gewacht. Want de stad ingaan met mijn zak en stok wil ik niet. In steden bekijken de meesten je alsof je één of andere weirdo bent en ik heb dat niet graag :).
Het is wel een mooie refuge. Maar toch... Mijn eerste ervaringen met Spanje zijn niet goed. En de vrouw van de refuge hier spreekt ook geen frans of engels. Zijn die hetzelfde dan de meeste fransen? Dat gaat er bij mij echt niet in dat je geen Engels spreekt als je mensen ontvangt van allerhande nationaliteiten. Fin soit, ik begreep haar wel min of meer bizar genoeg en zij mij dus ja.
Straks gaan slapen en ik hoop dat mijn verdere ervaringen in Spanje wat beter zijn. Axel is hier, de tzee Deense dames en nog twee andere meisjes.
