We zijn gelukzakken inderdaad. 3 maand lang leven in een temperatuur die met moeite zakt onder de 20 graden.
Toch tegenover al die arme Belgjes, die nu zitten te verkommeren in 5 graden celcius met een sporadische regenbui.
Maar wij zijn eveneens sympathieke mensen, dus we dachten ons eens in te leven in de situatie in Belgie. (en misschien ook al een beetje te aklimatiseren, of de shock zal te groot zijn).
Dus daarom zijn we momenteel naar het Noorden van Thailand getrokken waar het momenteel 'winter' is.
Toch te merken aan de dikke winterjassen, mutsen, sjaals en handschoenen waar iedereen 's avonds mee rondloopt.
Overdag is het hier natuurlijk warm, maar 's avonds daalt de temperatuur hier tot een kleine 10 graden. En voor de Thai is dat natuurlijk ijskoud.
Juist uit de bus gestapt zondagochtend vond ik het een beetje een vreemd zicht dat ik daar zelf in mijn onnozel zomertruitje stond, terwijl de Thai rond mij stonden te schudderen van de kou in hun dikke winterfrak + muts + handschoenen.
Ik had hen bijna geloofd, als ik het zelf niet behoorlijk warm had gehad (een beetje fris, maar echt te doen)
De verdere zondag brachten we relaxt door.
Een bezoek aan de zoveelste tempel. Nee geen van 13 in een dozijn. Maar het boeit gewoon niet meer na een tijdje. We kregen nu wel eens een beetje uitleg, maar dat verleidde ons niet om ons te begeven naar de volgende.
Hoe wanhopig moet een mens al niet zijn om zich door de gids te laten afzetten aan een tempel om zich dan te verstoppen in de bosjes zodat je niet binnen hoeft te gaan.
Behoorlijk wanhopig, neem het van mij aan.
later op de avond, een bezoekje aan een weer iets te marginale zaak.
We waren 's ochtends aangesproken geweest door twee Braziliaanse deernes (Flavia, student journalistiek en spaansachtig en Christina, studente architectuur en zeer uitpuilend rondborstig) uit hetzelfde guesthouse om ons samen eens naar een pingpongshow te begeven.
Ja, klinkt saaier dan het werkelijk is.
We hebben het hier niet over een soort wedstrijdje tussen twee aziatische nerds met veel te korte shorts en een hoofdband, maar over een nogal extreme training van de onderste spieren van de vrouw.
Wij hebben een vrouw met pijltjes zien schieten naar ballonnen (keer op keer raak) zonder gebruik van handen, voeten, noch mond of ander gebruikelijk ledemaat.
En we hebben haar met dat zelfde lichaamsdeel een colaflesje zien openen.
En dat zou mannen moeten opwinden. Wij zaten er alvast een beetje meewarig op toe te zien...
De volgende dag veel te vroeg uit de veren voor een tocht naar de Golden Triangle, het punt waar Myanmar, laos en Thailand samenlopen.
Op onze extreem lange lijdenstocht ernaartoe waarbij wij meer bochten hebben meegemaakt dan een mens kan verwachten in 1 stuk baan werd Jolien een beetje misselijk en ik vervolgens ook. Jammer alleen dat Jolien een beetje misselijk werd boven Katriens slapende hoofd en mijn been. Maar soite, de schade was beperkt.
Wat zou je verwachten ook als je aan 70 per uur van de ene naar de andere kant van een minivan wordt gekatapulteerd.
Tweede teleurstelling; het bezoekje aan de hot springs van Chiang Rai.
Wij hadden als drie dombo's ons bikinitje al in de aanslag om vervolgens tot de conclusie te komen dat deze hotsprings niet meer waren dan een paar veredelde kookputten voor eieren.
Want ja, die putten waren toch wel gemiddeld 90 graden warm.
Hoe indrukwekkend.
Zucht.
niet getreurd, de golden triangle was gelukkig wel de moeite waard met een snelle boottocht over de rivier tussen de drie landen en een klein bezoekje aan de drie.
En ik had mijn stempeltje voor een extra maand, toch ook belangrijk.
De terugreis was weer even verschrikkelijk, dus daar ga ik niet over uitweiden
Daags nadien vertrokken we weer de brousse in. Een beetje gelijkaardig allemaal aan ons kanchanaburiavontuur, maar wat kon ons het geven. U mag ons altijd den bos insturen,of op een vlot of op een olifant zetten.
De braziliaanse dames vergezelden ons, net als een Israelische gezinnetje met een 8jarige dochter en een 13jarige zoon.
Als zij de jungle aan zouden kunnen, moesten wij dat zeker.
Dat was buiten mijn darmen gerekend, die besloten om zich eens knus samen te nijpen op de moment dat ik een berg hoorde op te klimmen.
Dit alles resulteerde in ongewild bomengeknuffel om vreemde substanties uit het lijf te dwingen. Maar alles is beter dan flauwvallen aan de rand van een afgrond niewaar...
De jungletocht was trouwens lastig, maar in niets te vergelijken met de tocht in Kanchanaburi. Die was echt lastig geweest.
Maar soite, in het basiskamp waren een aantal hautaine wereldreizigers verzameld, die natuurlijk moesten beweren dat het zeer lastig was geweest, maar dat zij het als nautoire wereldreizigers wel aangekunnen hadden.
Mmm ja, wereldreizigers.
Was het daarom ze de dag nadien maar met moeite het israelische 8 jarige meisje konden volgen terwijl deze bijna de berg afhuppelde.
Gelukkig nog een aantal no-nonsense mensen aanwezig in deze pompeuze bende die over niets anders kon praten dan hoe cool en awesome al die landen allemaal wel niet waren...
(Maar er eens iets zinnigs of wetenswaardig over zeggen, ho maar...)
De Braziliaanse meisjes waren dus de toffe, net als twee gestoorde Zwitsers met kerstmanmutsen die hun eigen versie van het Zwitsers- Duits hadden.
Gewoon achter elk woord LEEDELEEJ zetten en je kan iedereen wijsmaken dat je een heel uitzonderlijke taal spreekt die niemand kan begrijpen.
helaas voor hen verklapten ze mij hun 'geheim' en kon ik hen perfect volgen in hun brabbeltaal.
Bij de terugkeer woensdag hielden we ook nog eens een olifantentocht. Ik en Katrien hadden toevallig het debieltje van de hoop, en dat is behoorlijk pijnlijk te noemen. Zo'n beest kan gerust een steile helling afjumpen. Maar zit daar ondertussen maar eens bovenop als pietluttig mensje. Een olifant is behoorlijk hoog, daar wilt een mens niet afvallen.
En niet van ophouden wetende, boekten we voor de dag nadien nog snel een Raftingtripje.
Het moest een kort en bondig raftingtripje worden want we hadden een trein te halen.
Het leek dus meer op een dril op het water dan echt gezellig kliederen en wat rondgezwierd worden door de stroming. En dat alles voor een trein met drie uur vertraging te halen.
Leuk voor de Vlamingen op de trein die hun vliegtuig moesten halen. Drie uur vertraging met de trein was gelijk aan vliegtuig missen.
We waren wel degelijk drie uur te laat.
Maar wat is dat op een 17 uur-durende treinreis. Niets toch... !
Om ons Jolien nog een prettige namiddag te bezorgen gingen we die namiddag nog naar een thais massagesalon.
Voor Katrien de allereerste keer, en dan meteen nog eens 2 uur.
Twee uur van gesleur en getrek aan haar lichaam, gekraak en geduw aan alle kanten. En nog van een man voor katrien ook, dus die zette er nog eens extra fors achter.
Maar het deed deugd.
Ja, toch wel.
Ik was toch iets minder fortuinlijk met de nogal struise masochistische beul op mijn rug. Maar we kunnen niet allemaal sjans hebben he.
En ale hup, bijna tijd terug voor ons jolien om naar huis te gaan.
Nog een bowlingske s avonds, en dat was het voor die dag en week.
Het was alleszins allemaal de moeite waard geweest. Op deze manier thailand ontdekken is alvast veel aangenamer dan onze Bangkokroutine.
Oke mensen, gegroet
En misschien volgende keer mijn laatste verslag...
Ons laatste officiele werkdagje vandaag. Een zekere opluchting maakt zich van ons meester, want we zitten hier nu eenmaal niet op de meest dankbare stageplaats.
De kinderen zien ons graag komen (vaak liever dan hun leraren) maar het enthousiasme van de leerkrachten is soms ver te zoeken. Ergens bij hun schaamtegevoel waarschijnlijk.
Gelukkig kunnen we ons tevreden voelen over de bijdragen die we kunnen leveren hebben, desondanks het feit dat we niet altijd even hard aangemoedigd werden. Behalve door Sherry, met enthousiasme voor 10.
We hebben eens nagekeken welk materiaal we hier allemaal kunnen achterlaten waar ze nog iets aan kunnen hebben. En dat blijkt best nog veel te zijn.
Veel tijd maakt een mens creatief blijkbaar.
We wilden vandaag mooi afscheid nemen door een presentje achter te laten maar ons goed humeur verdween als sneeuw voor de zon toen ons een bepaalde vraag gesteld werd...
Jenny, degene die op de bureau de administratie doet, kwam deze ochtend verlegen bij ons staan met een envelopje.
Ola, dachten we, wat zou er in die envelop zitten...
Toch niet voor ons?...
JAwel, voor ons! Een cadeautje.
Een rekening voor het middageten dat we hier gedurende de hele stageperiode gegeten hebben.
Toch wel zeer onsympathiek denken we dan. Er was eerst en vooral nooit iets gerept geweest over die rekening.
En bovendien verdienen we niets met het werk dat we hier doen. En dan moeten we nog bijbetalen ook.
Echt, met al onze naiviteit geloofden we echt dat het eten hier ten minste gratis was. In ruil voor onze gratis diensten en inzet en zo,...
Niet dus.
Ach ja, we laten het niet aan ons hart komen.
De kinderen op stage zullen we zeker missen. t Waren 1 voor 1 kadees met zin voor humor, maar met de leraren zijn we nooit echt close geworden.
En dat zal ook wel niet meer gebeuren.
Nu begint onze iets langere trek door Thailand en omstreken, en daarvan gaan we zeker genieten na een bijna hele maand Bangkok. We hebben hier supergoeiekoop geleefd, en zijn dus niet meer buiten Bangkok geweest. Maar al die uitlaatgassen moeten zich ergens vestigen in je lichaam, en nu momenteel beginnen we het toch een beetje te voelen...
De vuiligheid zet zich op je lichaam of je het nu wilt of niet.
Een beetje meer natuur zal zeker geen kwaad kunnen dus.
Het meest atypische dat je kan doen in Thailand is waarschijnlijk naar de opera gaan.
Wat hebben ik en Katrien twee keer gedaan? Inderdaad.
Atypisch omdat je tussen dit volk met een taal die soms klinkt als een mengeling van kippengetok en neuzelig gemompel, geen baritons of sopranen verwacht.
Ze kunnen hier heel goed schetteren, tot je oren er van tuiten, tot je ramen er bijna van springen, maar toonzuiver een hoge Si aanslaan. We didnt think so.
En kijk eens aan, we hadden ongelijk. Niet erg, één keer in de tien jaar mag dat wel eens Plus dat we ook niet helemaal ongelijk hebben. Ale, u begrijpt ons punt wel.
Een belangrijke vraag die jullie je waarschijnlijk stellen is: en hoe in godsnaam zijn jullie daar in de opera beland?!?
Ewel, connecties he, connecties Meer bepaald met het hoofd van het Reed Institute. Sherry Payne, afkomstig van Winsconsin in Amerika en zoals de meeste mensen daar eerder nasaal gevooisd. Zag u ooit the Nanny?
Net als bij het nanny-mens durft Sherrys stem al eens door merg en been gaan en als het moet zelfs door een blok graniet van 5 meter doorsnede.
Nu soite, ze maakte een beetje reclame onder de leraren om naar haar eerste (gratis) voorstelling te komen kijken. En alhoewel de anderen niet echt veel enthousiasme vertoonden op hun eeuwig uitdrukkingloze gezichten waren wij toch snel overtuigd. Door twee belangrijke zaken.
1: t was gratis.
2: Sherry is de persoon die ons moet beoordelen op het einde van de stage.
Oja, en aangezien we beiden nog nooit opera hadden gezien, waren we ook wel een beetje benieuwd.
Vrijdag. Belangrijke dag. Op naar het Thai Cultural Centrum. Ons nog mogen haasten ook, een klein spurtje om toch min of meer nog op tijd te komen, om vervolgens te ontdekken dat de voorstelling al lang bezig was. Maar dan zonder publiek, noch kostuums, noch stemmen.
En zo kunnen wij ook een goedkope operavoorstelling geven, dachten we.
Het bleek al gauw waarom dit alles er zo crappy uitzag.
Geen tijd, de stem sparen en geen tijd waren de voornaamste redenen.
Die-hard-operafans van het eerste uur die we zijn hebben we de hele repetitie uitgezeten om de volgende dag klokslag halfacht weer op post te zijn.
Mits een kleine bijdrage zouden we nu de hele voorstelling te zien krijgen, in kostuum, met stem en zonder het getier van een geschifte stage-director, in een volle uitverkochte zaal (een unicum in het operawereldje!).
We hadden het niet gedacht. Maar zon operavoorstelling is nog een uitdaging op zich. We kregen eigenlijk maar korte fragmenten te zien uit drie verschillende operas maar het aantal plotwendingen die Mozart in één stuk van een half uur heeft gepropt zijn verbazingwekkend. We hebben ze niet geteld, maar neem het van ons aan, het zijn er veel.
Oja, en we zaten nu niet bepaald naar dikke vijftigers in een veel te klein kostuum te kijken, zoals het cliché zou doen vermoeden.
Onze operazangers en zangeressen hier waren fijne, soms kleine, jonge Thai, maar met stemmen als van zangvogeltjes. Van waar ze die stem ineens opdiepten is voor mij echt een vraag.
Ik moet zeggen dat het enigszins verbazingwekkend is om een Thaise man van 1 m 60 plots een diepe basstem te horen bovenhalen We zijn hier wat anders gewend.
De enige teleurstelling van de avond was misschien onze bazin. We hadden het kunnen denken, haar praatstem is al niet echt een lust voor het oor en inderdaad, haar zangstem ook niet.
Gelukkig speelde ze in deze productie een bijrolletje. Meer bepaald van the old, not so very attractive lady, dus het gaf niet echt dat ze niet klonk als een nachtegaal.
Misschien eerder als een oude, niet zo aantrekkelijke nachtegaal die zich aan het verslikken is in een rups...
Ja, dat komt al meer in de buurt.
We hebben toch onze gelukwensen toegeroepen, altijd beleefd blijven... En daarna snel naar huis met een hilarische, doch behoorlijk zware vriend van Sherry. Hij kon gelukkig nog net in de taxi, ik had zijn grappen voor geen goud in de wereld willen missen.
En dan snel in slaap, want van luisteren wordt een mens moe.
Denk maar niet dat ik het niet weet hoor Ik weet maar al te goed dat sommigen onder jullie stiekem zitten te hopen tot ik nu eindelijk eens mijn Nederlands verleer zodat ik geen ellenlange teksten meer kan lanceren op het wereldwijde web.
Ha, dat vonkje hoop zal ik direct eens tot as reduceren zie, het zal nog wel eventjes duren vooraleer mijn Nederlandse talenknobbel zal weggekwijnd zijn door verwaarlozing.
Zolang ik in Thailand verblijf zal dat zeker niet gebeuren.
De Thaise taal is zo frustrerend moeilijk om te leren dat wij ons na 7 weken nog steeds moeten beperken tot goeiendag/ sawedie-kaap, bedankt/ Kahp-khun-kaap, wat telwoorden (song, saam, sie ) en enkele voedselwoorden (kai, kung, o-ok, kapat ).
Meer geraakt er niet in. Zeker niet wanneer soms blijkt dat je de meeste van die woorden op vier verschillende manieren kan uitspreken. Nu goed, daar waren we voor gewaarschuwd, maar dat die verschillende uitspraken ook nog iets met elkaar te maken zouden hebben maar toch niet hetzelfde willen zeggen Dat hebben we nu pas ontdekt.
Een voorbeeld.
Meestal bestellen ik en Katrien toch 1 keer op de week Kapat Kai. Zoals het daar staat is het inderdaad simpel om uit te spreken. Maar eigenlijk betekent Kapat Kai twee dingen, belangrijk dus om toch een beetje alert te zijn.
Kapat Kai betekent namelijk rijst met groenten en KIP. Maar als je het meer uitspreekt als Kapat Kchai (het helpt om een soort hoestje produceren terwijl je dit woord uitspreekt) dan betekent het rijst met groenten en EI.
Het duurde 7 weken voor Katrien die nuance in uitspraak kon onderscheiden. Iedere keer hetzelfde verwarrende scenario dus als zij haar eten bestelde En net op het moment dat ze dacht dat ze eindelijk het uitspreken van dit moeilijke gerecht overwonnen had blijkt dat Kapat op de manier waarop wij, Fa-rang/ westerlingen het uitspreken iets helemaal anders wil zeggen dan rijst met groenten.
Eerder iets als vies doch eetbaar goedje dat stinkt naar Detol en waarin hele loofbomen drijven.
Godzijdank dat ze ons toch altijd verstaan ondanks ons spraakgebrek want van het Detolkruid moeten wij zo onderhand al kokhalzen als we het nog maar ruiken. Nu moet ik zelfs een beetje kokhalzen als ik er aan denk.
Laat staan dat we het zouden opeten.
Het leuke aan dat kruid is trouwens dat ze het ongeveer in elk gerecht kwakken dat ze maar kunnen. Samen met de bladeren en takken die ze hier groenten noemen.
En als je trouwens probeert te ontdekken hoe je Kapat wel moet uitspreken dan blijkt dat iedereen er zo wat zijn eigen manier van uitspreken op nahoudt en dat ze je met geen mogelijkheid kunnen aanleren hoe het nu wel moet.
t Is meer een kwestie van aanvoelen denk ik.
Ja, leuk, das nu net mijn specialiteit, nuances aanvoelen
Laten we het gewoon maar opgeven en de onbegrijpende lompe Fa-rang uithangen voor die overige anderhalve maand. t Is toch geen avance.
Ondanks het feit dat de leraren in het Reed Institute soms niet al te goed zijn in hun job; lesgeven, zijn ze nog steeds meer educatief verantwoord dan de meeste Thaise leraren en leraressen in het land.
Wij hebben althans van verschillende, behoorlijk objectieve bronnen mogen vernemen dat leraren hier in feite barslecht zijn.
Schaamteloos slecht in de openbare scholen, want die leraren worden een rotloon uitbetaald om les te geven aan klassen met te veel leerlingen voor te weinig zitplaatsen.
Gemiddeld 50 leerlingen per klas, een loon dat suckt en geen lesmateriaal, je zou voor minder gedemotiveerd zijn.
En dan heb je de iets minder slechte, dure International Schools. Zij kunnen het alleszins minder laten opvallen dat ze zwaar sucken. En voor het inschrijvingsgeld dat ze vragen zal je als ouder toch maar hopen dat het tenminste een goede school is.
Mm, ondanks het geld dat vele ouders hier in deze scholen pompen, zijn ze toch nog barslecht.
In feite proppen ze hier ongeveer evenveel kinderen in 1 klas als in de openbare scholen, maar hebben ze gewoon duurdere materialen die het comfort verbeteren. Ze versterken of filmen de leraren zodat het tweede deel van de klas hen ook goed kan zien en horen. Op het televisiescherm weliswaar.
En dat is het zon beetje.
Verder komt het er gewoon op neer om je leerlingen zo stil mogelijk te laten zitten zodat je er zo weinig mogelijk last van hebt.
Schrijfoefeningen en tekenoefeningen zijn ideaal.
Rekenen en zo is al wat minder geschikt, want als leraar wil je kost wat kost vermijden dat de leerlingen vragen stellen. Als het kan vermeden worden, des te beter.
Maar geen schrik, slechte punten halen kan zeker. Dit hoeft niet geweten te zijn door de buitenwereld.
Desnoods neem je de ingevulde test van iemand anders mee naar huis, met daarop goede punten. Maar de ouders betalen nu zoveel, dan is het ook de bedoeling dat de punten er naar zijn.
Bovendien staat dat goed in de statistieken waarmee je nieuwe leerlingen naar je school probeert te lokken.
Slaagpercentage van deze school: 99,9%.
Mm, u kan misschien opperen dat we hier allemaal niet zo zeker van hoeven te zijn als we het niet met onze eigen ogen gezien hebben.
Wees gerust, we hebben zeker nog niet overdreven. De corruptie hebben we voor het gemak maar achterwege gelaten.
En een behoorlijk overtuigend maar shockerend bewijs voor dit alles zijn misschien de gemiddelde IQ-scores in Thailand. Die liggen gemiddeld 10 IQ-punten lager dan bijvoorbeeld de gemiddelde score van een Europeaan.
Moesten de kinderen hier eens aangemoedigd worden om zelf na te denken dan zou dat misschien niet het geval zijn.
Ach ja, het is een land dat in zijn ontwikkeling zit, misschien komt dat betere onderwijs nog wel.
Alhoewel het nu niet bepaald in de aard van de Thai zit om zich op te jagen in dat soort dingen. Als je kunt leven zonder te sterven van honger, is het ook wel al goed zeker
Het is een levensfilosofie die werkt hier, dus waar maak IK mij eigenlijk druk in.
Die opgejaagde westerlingen toch
*Maandag eigenlijk niet de enige dag is waar een kleur bijhoort. Iedere dag van de week heeft zijn eigen kleur en hoe koningsgezinder de Thai, hoe meer hij deze kleurencode opvolgt
Roos, groen, oranje, geel, blauw en paars zijn dè kleuren. Maar op maandag draagt men vooral de juiste t-shirt omdat de koning op die dag geboren is.
*Roze de lievelingskleur is van heel wat mannen hier in Thailand. Terwijl in België weinig zichzelf respecterende mannen de kleur roze durven dragen hebben Thaise mannen hier helemaal geen problemen mee.
Roze en paarse taxizijn hier ook de meest voorkomende taxis
*Het de gewoonte is hier om als snack zaken te eten die wij westerlingen als afval zouden beschouwen. Een aantal voorbeelden: varkensoor op een stokje, varkendarm in de soep, gedroogd zeewier in allerlei vormen en maten, gedroogde kwallen op een stokje
Het leuke is dat je meestal niet eens weet wat je aan het eten bent omdat de meeste dingen in onherkenbare vorm aan stokjes gespiest wordt.
Niet erg als het niet al te taai is of niet al te vreemd smaakt, maar als plotseling doordringt wat je nu echt aan het eten bent
*Ieder eetkarretje heeft zijn eigen herkenbare bouw. De karretjes voor fruit hebben een glazen wand zodat er geen vliegen bij kunnen. De pannenkoekenkarretjes hebben een grote metalen plaat waarop de (trouwens overheerlijke) bananenpannenkoeken live gebakken worden.
En de karretjes met de insekten Die hebben ook een soort serretje over hun koopwaar staan
Voor het geval er nog eentje wil gaan vliegen he
Deze zaterdag (17 november) opende het Reed zijn deuren voor de buitenwereld.
Niemand had ons vooraf ingelicht over dit evenement, aangezien communicatie niet echt in de woordenboek staat van de leraressen op het Reed, (evenmin als structuur en arbeid trouwens) maar dankzij ons 6de zintuig en telepathische begaafdheid waren we er toch in geslaagd om uit te puzzelen wat er die zaterdag te gebeuren stond.
Een opendeurdag dus om meer kindjes te ronselen voor de Saturday jam.
Voor een zacht prijsje kunnen de kinderen op zon Saturday jam op een speelse manier therapie krijgen.
Althans, zacht prijsje Toch als je het vermogen hebt om drie nannys en een chauffeur te betalen.
Een Saturday Jam sessie kost 1200 Baht per sessie. En dat zonder terugbetaling van sociale zekerheid. Want dat bestaat hier niet.
Nu soite, de vier leraressen waarvan er minstens twee overbodig zijn moeten toch ook uitbetaald worden he.
Doch, altijd bereid om eens wat variatie in ons weekschema te brengen, waren we zeker enthousiast om deel te nemen aan deze opendeurdag.
Neen, niet uitgeweest vrijdag, neen
Alsof het anders wel zo was geweest. (gierige miepen die we zijn )
Die zaterdag stonden de deuren van het Reed wijd open, zoals het hoort op een echte opendeurdag, voor iedereen die ook maar binnen wilde.
Bijgevolg kwamen al de Thaise buurtkinderen ook eens een bezoekje brengen, want het Reed ziet er wel degelijk uit als een kinderparadijs en was het voor deze ene dag ook echt. Zeker voor deze armere kinderen, want wie wordt nu zomaar getrakteerd op gratis ijsjes, gratis snacks, prijsjes die je kan winnen en een goochelshow?!?
Ja, zelfs wij, verwende Belgjes niet
We werden zelf een beetje overenthousiast tot zelfs weer kinds van dit alles en het was dan ook niet te verwonderen dat de meesten onder de armere kinderen dit paradijs niet zouden verlaten zonder alles eruit gehaald te hebben wat er in zat.
Dat houdt onder andere in: je bordje zo vol mogelijk stapelen met snacks. Zo veel mogelijk ijsjes eten zonder een brainfreeze te krijgen.
Bij het knutselen zo veel mogelijk dingen produceren. Het moet niet mooi zijn, maar gewoon draagbaar. En bij de spelletjes steeds terugkeren tot je desnoods 8 van dezelfde dingen gewonnen hebt.
Ik geloof dat we al onze 100 (brol-)prijzen verdeeld hebben onder een 12-tal kinderen hoewel er in totaal misschien 50 kinderen aanwezig waren.
Hun tactieken waren misschien niet echt ondoorzichtig, maar zon zevenjarig manneke met ondeugende grijns valt gewoon moeilijk iets te weigeren. Bovendien was het hen zeker gegund.
Ook ik en Katrien hadden ons aandeel in het eten, de prijsjes, ja zelfs de ijsjes kunnen opeisen, dus wat zouden wij problemen maken
De lokroep der gratis dingen was gewoon te groot geweest. De overdaad aan brol lonkte gewoon zo hard...
Bijgevolg zijn onze muren nu gezegend met vier barbies die je in een dubbele zeemansknoop kan leggen omdat ze van zon slap plastic gemaakt zijn en hebben we zelfs onze eigen boetseerklei. Voor als de traagheid des bestaans nog eens toeslaat. Een beetje boetseren om de verveling te verdrijven
Ja, dat klinkt even boeiend als creatief zijn met kurk, wat kan je allemaal voor leuke dingen doen met een kamerplant of wordt één met je bureaustoel maar who cares, u bent daar, wij zijn hier
Ik mag nog zoveel omschrijven hoe het hier is, u zal toch nooit kunnen voelen hoe leuk het is om klei te hebben als je al twee maand in een appartement zonder televisie of andere luxe woont. Het valt niet uit te leggen zelfs
Trouwens, ik ga eens creatief worden met mijn matras seh.
Slaapwel!
Probleem. Ofwel is een jetlag een chronische ziekte ofwel scheelt er iets anders met Leen en Katrien.
Al zon twee weken slagen we er dus niet meer in om voor vier uur s nachts in slaap te vallen. Noodgedwongen moeten we s anderendaags om halfnegen uit bed voor stage, waardoor we bij thuiskomst van stage half comateus zijn en we ons voor een uurtje of twee weer neerleggen (van 18 tot 20 u of zo) om wat bij te slapen. Daarna vullen we onze avond nog met allerlei (on)nuttige zaken tot een uur of 1 à 2 zodat we toch echt moe zouden zijn.
Werkt dus absoluut niet
Wat scheelt er dan toch met ons?...
Volgens ons hebben de echte Thai er ook allemaal last van. Je kan gerust om 1 à 2 uur s nachts over straat lopen hier zonder je ook maar enigszins onveilig te voelen omdat het nog vol met doodnormale mensen loopt. Maar anderzijds zie je op de vreemdste uren en plekken mensen in de vreemdste houdingen slapen... in de metro, op hun tafeltje midden een drukke kantine, op een bankje vlak aan een drukke autobaan.
De mensen slapen hier nogal wat af overdag.
Zou dat door het klimaat komen?
Toch vreemd dat ik en Katrien er ook al zon last van hebben, we doen nochtans echt ons best om ons bioritme niet volledig om zeep te helpen
De munteenheid in Maleisië Ringitt noemt...
Vrouwen in Maleisië de mannen geen hand mogen geven, enkel wanneer de man in kwestie hier zelf aanstalten tot maakt (ik was hiervan niet op de hoogte, maar kom ze gaven zelf een hand é!.
Je in Maleisië op veel plaatsen je schoenen moet uitdoen (is in Thailand ook wel het geval).
Ze in maleisië hun eten verpakken in papier, bij voorkeur krantenpapier. En ik vond het al raar dat in Thailand alles in zakjes wordt gestoken, ook soep en drinken...
Ze in maleisië fan zijn om blauwe rijst te eten, raar om zien...
Het weekend in Maleisië op vrijdag en zaterdag valt, kwestie van een mens in verwarring te brengen...
Je in Maleisië met je rechterhand moet eten, het linkerhand is namelijk om je te reinigen!
Het in Maleisië lekkerder eten is dan in Thailand...
Er in Maleisië veel vrouwen een hoofddoek dragen of soms zelfs volledig ingepakt door het leven gaan en da is daar dus warmer dan in Thailand é!
Er op vele plaatsen op het plafond een pijl hangt voor de richting naar waar men moet bidden, zelfs in de hotelkamers!
Vrouwen niet verondersteld zijn te roken in Maleisië...
Langkawi een volledig tax-free eiland is...
Mensen in Maleisië soms rare dingen doen wanneer ze ontslagen worden: er was een man die in sea world werkte, die man werd ontslagen, hij was zo kwaad dat hij vergif in de vele aquariums deed. Bijgevolg alle vissen en haaien dood, dus niet veel meer te zien! De toegangsprijs is zelfs sterk vermindert!! Tja wa wilt ge
Zoals de titel het al laat blijken zal ik het verslag over mijn reisje naar Maleisië kort proberen houden Dit moet niet zo moeilijk zijn aangezien het maar over 6 dagen gaat. De nacht voor mijn vertrek heb ik, zoals het in mijn aard ligt voor ik op reis vertrek, maar enkele uurtjes slaap gehad, met de nadruk op enkele. Vraag me niet waarom, maar toch heb ik elke keer opnieuw zenuwen. Ik vond het deze keer wel gegrond aangezien ik op reis vertrok met het vliegtuig alleen! Toen ik eindelijk slaap had kunnen vatten, was het dan ook nog eens vriendelijk van katrien om plots wakker te schieten en te roepen: Leen, moet gij nog nie vertrekken! Bedankt Katrien! (Dit was om 6u, terwijl mijn wekker om half 7 stond. Veel slaap is er dus echt niet van gekomen, want ik had 4u nog gezien! Maar bon, om 7u heb ik dan zo fris als een hoentje de taxi genomen richting Suvurnabumi airport in Bangkok. Dit is een ritje van ong 40minuten. Onderweg vroeg de chauffeur waar ik naartoe ging, ik antwoordde Narathiwat airport; waarop de man spontaan met zijn ene hand een pistool vormde en tot tweemaal toe deed alsof hij me neerschoot Ik wist niet wat de man bedoelde, maar ik kan je verzekeren dat dit een beetje vreemd was en ik niet echt meer op mijn gemak zat! Nadien ben ik er dankzij een beetje vraag- en opzoekingswerk achter gekomen dat de provincie Narathiwat erom bekend staat elke dag aanslagen te hebben en dat er gewoon mensen op straat, ja ook toeristen, neergeschoten worden! Zelfs op een site van de ambassade wordt er de toeristen aanbevolen deze regio te vermijden, tenzij het niet anders kan. Maarja zoals ik altijd goed voorbereid ben, was k hier dus niet van op de hoogte. Ik leef nog, dat kan ik jullie wel al verklappen!
Dus eenmaal in de luchthaven van Bangkok nam ik om 9u15 het vliegtuig naar Narathiwat (Thailand). Het was slechts een uur en een half vliegen en voorbij voor ik het wist, ik ga het echt nog gewoon worden om te vliegen! Daar aangekomen nam ik een minibusje richting Penkalan Kubor, dit is de grens van Thailand met Maleisië. Daar moest ik me uitstempelen in Thailand, de overzetboot nemen richting Maleisië (slechts 10min) en daar, nadat ik het plakkaatje Welcome to Malaysia had gelezen, me instempelen in mijn land van bestemming. In maleisië stond Teresa me op te wachten aan the border. Teresa is de begeleidster van Kristel en Jolien, die me kwam afhalen en naar Kristel en Jolien zelf zou brengen. Na een ritje van een klein uurtje zag ik hen eindelijk. Het was een leuk weerzien. Het was toen 3u, mijn horloge al moeten verzetten, want in maleisië is het een uur later. Ze moesten werken tot half 6, dus heb ik hen nog even vergezeld. Om half 6 zijn we dan naar hen thuis gereden. Daar heb ik me gesettled en hebben we een filmpje gekeken The devil wears Prada. Om 8u gingen we eten, ik koos voor de pasta met een tomatensaus en voor het eerst in een maand en een half herkende ik eens een groente, nl broccoli. Het heeft gesmaakt!!! Na het eten werden we vergezeld door enkele plaatselijke vrienden. We hebben nog een tijdje op het terras van dat restaurantje vertoefd, de bazin is een noorse en zij komen daar wel vaker, en nadien reden we richting secret bar. U moet weten dat Maleisië een strikt moslimland is en er dus geen alcohol getolereerd wordt, maar wel in de secret bar. Er zijn daar geen moslims toegelaten en het personeel is er, u raad het nooit, THAIS! We werden rijkelijk bediend met bier en nootjes, carlsberg deze keer! Spontaan begonnen we in onze groep, van 6, drankspelletjes te spelen. Ik voelde de vermoeidheid toen al toeslaan en het werd alleen maar later. Om 3u zag ik uiteindelijk mijn bed. Maar het was een korte nacht, want om half 8 moesten we reeds weer opstaan om te gaan werken. Het was dus donderdag en ik ging een dagje mee stage lopen in Maleisië. Het was die voormiddag een kookactiviteit met kindjes met het Down-syndroom. Het was erg leuk en de tijd vloog voorbij en na het eten werd ik getrakteerd op een uurtje middagrust, slapen!!! Na het eten s avonds namen we om half 10 de nachtbus richting Kuala Perlis. Daar kwamen we na 8u rijden toe. Weer een korte nacht, ook al was de bus tamelijk comfortabel toch is het niet vanzelfsprekend om daar te slapen. Om 6u stonden we daar dan, allen nog erg moe. Na wat informatie over bus terug en de Ferry, namen we om 7u de Ferry, 1u varen, richting Langkawi, een eiland van Maleisië. We hadden in Kuala Perlis reeds een hotel geboekt, dus daar moesten we niet meer naar op zoek en hadden dus even de tijd om te ontbijten, in de starbucks!!! Een goeie koffie met ne croissant, zo zou het alle dagen mogen zijn!! Na het ontbijt namen we een taxi naar ons hotel. Daar aangekomen, ingecheckt en onze baggage op de kamer gelegd, konden we het zwembad van het hotel gaan aanschouwen. the largest swimming pool en dit was niet gelogen. Na een verfrissende duik gingen we volop voor onze missie dit weekend: bruinen!!!
Laat ons zeggen dat we na enkele uurtjes al konden zeggen missie geslaagd!!! zelfs verbrand! Die vrijdag mochten we dan ook nog eens vernemen dat we noodgedwongen een dagje langer moesten genieten van zon, zee, strand, zwembad en relaxen!!! Het leven kan toch hard zijn! Er was namelijk geen plaats meer op de nachtbus van zaterdag, zodat we meteen 4 plaatsjes op die van zondag reserveerden! En zo ging het dus drie dagen Relaxen, rummikub spelen en af en toe een cocktailke drinken (margarita was mijn favoriet! Een half dagje naar het strand, maar daar had ik niet zoveel nood aan, vond het zwembad aangenamer. Het heeft wel erg veel geregend die drie dagen, maar aangezien ik toch weer was veranderd in een kreeft vond ik de regen alles behalve erg! De eerste avond brachten we ook een bezoekje aan de club van het hotel, waar we een optreden bijwoonden, niet slecht en de zanger was te grappig voor woorden. Jolien en ik konden het dan ook niet laten om samen op de foto te staan met deze marginale verschijning.
Zondagavond dan weer met de ferry terug, even misselijk worden, aangezien er een lichte storm was op zee! Terug de nachtbus op richting Kota Bharu. Om half 6 waren we weer thuis en had ik nog even de tijd om het internet op te zetten. Ik heb dan toch besloten om nog even te slapen, aangezien mijn lichaam me dit subtiel meedeelde. Lang was het niet, van half 7 tot kwart voor 8. Dan moest ik alweer uit de veren om door Anan (plaatselijke vriend) naar de grens gevoerd te worden en mijn trip terug naar Bangkok te starten. Uitstempelen uit Malaysia geen probleem, overzetboot op en dan problemen in Thailand! Mijn visum was blijkbaar niet meer geldig aangezien het een single-entry visum was, dat dus al gebruikt was bij het aankomen in Thailand op 20 september!! Ikke daar dus nekeer goe van mijnen tram gemaakt int engels en na veel vijven en zessen dan toch ne stempel gekregen voor 1 maand, ik regel het verder dan wel zelf! Toen moest ik daar nog nen taxi proberen bemachtigen naar Narathiwat airport, en zoals me was gezegd mocht ik me er niet laten opleggen voor meer dan 500 Bath! Ik had dan een man die met een busje reed voor 40Bath per persoon, maar die vertrok pas als hij 10 personen had!!! Te laat dus om mijn vliegtuig te halen. Slim als ik ben, heb ik dan maar zijn busje persoonlijk afgehuurd voor 400Bath, mij er dus niet laten opleggen é!!! En zo ben ik dan met het vliegtuig, dat nog eens getrakteerd werd op luchtturbulentie, terug in Bangkok geraakt!!! Home sweet home, ja inderdaad, Katrien had het volledige appartement gekuist!! Zo kon het leven in Bangkok weer verder gaan. En dan een mooie zin om af te sluiten: het was fijn om even in malaysia te zijn!!!
