Mission Beach was een stopplaats voor 2 nachten. Het enige dat er volgens mij te doen is, is raften op de Tully. Maar dat is dan ook wel echt de moeite! Er waren een aantal heel toffe rapids en de omgeving was super! Op een bepaalde plaats konden we met enkel reddingvest en helm voorbij een versnelling gaan. Echt eng!
Na Mission Beach volgde de, eindelijk laatste, greyhoundbus-rit. Cairns is niet zo heel groot maar wel heel sfeervol. En de hostel, The Northern Greenhouse, was wellicht de beste hostel waar ik al geweest ben. Celine, een toffe Waalse die ik in Mission Beach had leren kennen, verbleef ook in the greenhouse en we hebben de meeste uitstappen dan ook samen gedaan. De botanic garden zijn maar pover in vergelijking met die van Sydney maar het was wel leuk om door een stukje regenwoud in de stad te wandelen. Achteraf hoorden we dat er een lang wandelpad is als je even uit de gardens gaat maar zo ver hadden we natuurlijk niet gedacht. We hebben de tijd die ons restte voor de bus ons kwam ophalen dan ook voor een groot stuk gevuld met koffie drinken in de bar. De volgende uitstap was, om onze Belgische identiteit te benadrukken, naar de plaatselijke brouwerij, Bluesky. De brouwerij was nog maar in werking sinds augustus 2008 maar heeft toch al een assortiment van een negental bieren. De derde uitstap was naar Kurunda en Tjapukai. kurunda op zich is zogezegd een typisch aboriginaldorp maar het is duidelijk dat het toerisme het toch gehaald heeft op de authenticiteit. De weg naar Kurunda daarentegen is wel de moeite! De scenic railway is ouder dan 100 jaar en er is 15 jaar aan gewerkt. Het uitzicht is magnifiek! Ook de skyrail is de moeite. We hebben onze lunch opgegeten boven een stuk werelderfgoed, het regenwoud, met uitzicht op een ander stuk werelderfgoed, great barrierreef. Het cultureel centrum van Tjapukai was ook heel interessant. Hoewel ik zo mijn twijfels had over de ethische kant van zo`n toeristisch park moest ik achteraf toegeven dat de Tjapukai er zeker in geslaagd zijn om op een eerlijke, serene manier hun cultuur en geschiedenis uit te leggen. We zagen eerst een dans, daarna leerden we hoe je een boomerang moet gooien zodat hij zou terugkomen en hoe je met een speer een kangeroe kan vangen. Daarna legde onze gids, Dennis, ons een beetje uit over de vruchten die je op deze moment in en rond Cairns kan vinden en welke eetbaar zijn en welke niet. Om te eindigen zagen we een show over een aantal verhalen uit de dreamtime en een documentaire over hoe de Tjapukai behandeld werden toen de Engelsen arriveerden in Cairns en tijdens de werken aan de railway. De dagen dat er geen uitstap was hebben we vooral aan de lagoon doorgebracht want ook in Cairns is het te gevaarlijk om zonder begeleiding en stingersuite in de zee te zwemmen. Op deze moment zit ik op de luchthaven van Cairns te wachten op de vlucht naar Melbourne. Daar probeer ik om zo snel mogelijk een job te vinden.En een kamer! Want hoewel ik ondertussen wel gewend ben geraakt aan het gebrek aan privacy in de dorms heb ik nog niet ontdekt hoe je er een goeie nachtrust kan hebben en ik heb dus dringend een beetje slaap nodig.
De meeste boottochten naar de Whitsundays vertrekken vanuit Airlie Beach. En onze zeilboot -Freight Train- dus ook. Onze gastheer en kok was steve, de duikinstructeur was Chris en de kapitein Max. We vertrokken rond de middag en na een leuke zeiltocht van een paar uurtjes arriveerden we aan de eerste snorkelplaats. Omdat er in de zomer gevaarlijke kwallen in het water rond de Whitsundays zitten moesten we stingersuits dragen maar dat was niet zo heel erg omdat we op die manier langer in het water konden blijven. De vissen en het koraal waren adembenemend en ik was dan ook gemakkelijk te overtuigen om de volgende dag te duiken. `s Avonds was er goon op de boot en een medepassagier -Jordan- die een gitaar had meegebracht zorgde voor de sfeer. We sliepen op het dek en konden daar genieten van de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Veel slaap was er niet want `s ochtends moesten we al snel vertrekken naar de duikspot. Daar aangekomen zagen we dat het water vol zat met, gelukkig ongevaarlijke, kwallen. De passagiers die enkel wouden snorkelen bleven dan ook niet te lang in het water maar aangezien de kwallen vooral aan het oppervlak zaten hadden de duikers er niet veel last van. Chris legde ons uit waar we allemaal op moesten letten en voor we het wisten waren we 10 meter diep. Ik wil zeker nog eens opnieuw duiken, het is echt een speciale ervaring. Na de lunch vertrokken we naar Whitehaven Beach. Dat is het mooiste strand dat ik ooit gezien heb! Het zand is bijna wit en het water is het felste blauw dat je je kan voorstellen. Na een kleine wandeltocht gingen we terug naar de boot waar we de zon konden zie ondergaan achter 1 van de eilanden met klassieke muziek op de achtergrond. Daarna deden we nog eens hetzelfde als de avond voordien. De tweede nacht was het wel iets frisser om te slapen op het dek maar dat hield ons zeker niet tegen. De volgende dag rond de middag kwamen we terug aan in Airlie Beach en gingen de meeste onder ons na een verfrissende douche een beetje ontspannen aan de lagoon. `s Avonds werd de uitstap afgesloten met een feestje. Wat kan een mens meer verlangen in het leven.
De oorsprong van de naam Rainbow Beach is vrij letterlijk. Het zand op Rainbow Beach heeft namelijk enorm veel verschillende tinten door het ijzer dat in het zand zit maar de aboriginals hebben zoals voor de meeste dingen een verklaring die iets romantischer klinkt. De Aboriginals geloven dat er in dreamtime een grote regenboog boven Rainbow Beach hing. Een meisje dat daar woonde ging elke dag op het strand zingen en dansen voor de regenboog en werd uiteindelijk verliefd op de regenboog. Op een dag kreeg een slechterik met een magische boomerang kreeg het idee om het meisje te ontvoeren en als slaaf te gebruiken. Maar het meisje kon ontsnappen en ging terug naar de regenboog. Toen de slechterik ontdekte dat het meisje weg was gooide hij de magische boomerang naar het meisje waarop de regenboog zich op het meisje gooide om haar te beschermen. Op die manier kreeg het strand de kleuren van de regenboog.
De belangrijkste bestaansreden van Rainbow Beach is de Fraser Island. Na 20 minnuutjes op de ferry ben je op Fraser. Dat was dan ook mijn reden om er te zijn. Omdat de meeste mensen de briefing in de hostel `s middags gemist hadden was `s avonds een tweede briefing gepland. Degenen die deze briefing moesten doen hadden daar echter duidelijk geen zin in en handelden alles snel af. We kregen amper de tijd om te lezen wat we tekenden. `s Ochtends moesten we om 5 uur aan de receptie zijn om een paar veiligheidsvideos te bekijken. Je kan je voorstellen hoe geconcenteerd iedereen was...Ook op het verhuurbedrijf moest alles heel snel gebeuren want we moesten op Fraser zijn voor het tij opkwam. We kregen 2 kaarten en er werd gezegd dat we die gewoon moesten volgen en dat het heel eenvoudig was. Aangekomen op het eiland bleek het natuurlijk helemaal niet zo simpel te zijn omdat de 2 kaarten een andere route aangaven. Daarom vroegen we aan iemand op het strand welke weg we moesten volgen en die zei dat we gewoon het strand moesten volgen en dat we er zo wel zouden geraken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar na 10 minuutjes rijden ontplofte er iets onder de motorkap. Iedereen stapte vlug uit en we probeerden zo veel mogelijk van ons gerief weg te halen bij de auto. Omdat het tij nog steeds aan het opkomen was moesten we ook een manier vinden om de 4x4 hogerop te krijgen. Duwen ging maar helemaal niet snel genoeg. Gelukkig kwam er een andere jeep voorbij die een touw had en ons kon helpen. In nog een andere jeep was er iemand die een gsm bijhad met ontvangst waarmee we konden bellen om hulp. Na een uurtje of twee wachten arriveerde de mechanieker van het verhuurbedrijf. Die wist ons echter te vertellen dat de 100 dollar die we als borg gegeven hadden -en volgens ons de franchise was van de verzekering- enkel geldig was voor de buitenkant van de wagen en dat de motor helemaal niet verzekerd was! Toen we terugkwamen op Rainbow Beach kregen we een nieuwe jeep en konden we terug vertrekken maar iedereen wou natuurlijk eerst weten hoe alles nu juist in elkaar zat en wat we moesten betalen en waarom niemand ons deftig verteld had dat we niet verzekerd waren. De mensen van het verhuurbedrijf vertelden ons dat ze de volledige motor moesten vervangen en dat dat ongeveer 8000 dollar zou kosten en dat ze die kosten van onze creditcard gingen halen want blijkbaar had iedereen een papier getekend waar op stond dat ze dat mochten doen. Ik heb al veel moeilijkheden gehad omdat ik geen creditcard heb maar dat was het allemaal waard want ik hoorde later van Remo dat ze van ieders rekening meer dan 500 dollar hadden gehaald. Een paar mensen zijn zo slim geweest om voor ze opnieuw vertrokken hun creditcard op te zeggen. Na gehoord te hebben dat we helemaal niet verzekerd waren voelde ik me echt niet meer veilig en ik ben samen met kira dan ook in Rainbow Beach gebleven. Maar uiteraard niet in dezelfde hostel (Fraser on Rainbow Beach). Toen ik in de andere hostel (Pipies) zag hoe de mensen daar werden voorbereid op hun uitstap was ik er nog meer van overtuigd dat de hostel en 4x4safari bedriegers zijn. In Pipies kreeg iedereen een deftige briefing van maar liefst 2 uur, op een menselijk uur! Als ik ooit beslis om toch nog naar Fraser te gaan -want het is volgens iedereen meer dan de moeite- zal het toch met een guided tour zijn.
De volgende 2 dagen heb ik doorgebracht in Hervey Bay waar absoluut niets te doen is en waar ik dan ook echt niets over te vertellen heb buiten het feit dat de YHAhostel daar dik in orde was.
Noosa is een klein maar gezellig stadje. Het national park is prachtig en je kan er koalas in het wild zien als je erg je best doet.
De atractie in Noosa is Australia Zoo. Dat is het park dat de ouders van Steve Irwin -The crocodile hunter- hebben opgestart en dat Irwin heeft verdergezet en uitgebreid. De verering van Irwin en zijn gezin is een beetje overdreven -er zijn zelfs actionfigures gemaakt van zijn dochtertje- maar als je daar niet te veel aandacht aan schenkt is het een aangenaam park. Er is een groot stuk waar je de kangeroos eten mag geven en in het koalapark kan je onder begeleiding de koalas strelen.
Brisbane is een grootstad als eender welke andere. 2 dagen is zeker voldoende om een idee te krijgen van de stad. Brisbane ligt aan een rivier en er is dus ook niet echt een strand en dat was ik zo stilletjes aan wel gewoon aan het worden. Er is wel een man-made beach maar omdat het vandaag zo warm was (deze ochtend om 8uur gaf de thermometer al 37graden aan!) was het er enorm druk en dus niet echt aangenaam. Gelukkig heeft de YHA-hostel een fantastisch dakterras met zwembad!
Byron Bay is geweldig! Echt de ideale vakantieplaats! Als je 's avond aan iemand vraagt wat hij die dag gedaan heeft zijn er drie mogelijke antwoorden a)nothing b)surfing c)went to the beach. Occasioneel is er eens iemand die naar Nimbin is geweest maar daar hoef je niet aan te vragen wat die gedaan heeft want het antwoord staat meestal op hun gezicht te lezen. De hostel waar ik verblijf, the backpackers inn on the beach, is heel leuk. Twee keer per week is er een bbq met aansluitend live entertainment. Op woensdag is dat een vuurshow en op zaterdag live muziek. Het uitgaansleven probeer ik om budgetaire redenen een beetje te beperken tot een beker goon gaan drinken op het strand wat natuurlijk helemaal niet zo erg is! integendeel! In Byron kan je ook naar het meest oostelijke punt van Australie gaan. Hoewel de weg daar naartoe best lastig is (zeker al joggend!), is het uitzicht de moeite waard. De zonopkomst is er volgens de moedige zielen ook prachtig maar omdat je daarvoor om 5uur moest opstaan heb ik dat aan me laten voorbij gaan.
Als je Byron Bay zegt, zeg je ook Nimbin. Nimbin was tijdens de Vietnamoorlog een beetje wat Canada was voor de US. Vandaar de alternatieve levensstijl van de inwoners.Omdat Nimbin eigenlijk maar een straat groot is, is het beter om naar daar te gaan met een tourbus. De gidsen brengen je dan ook langs een paar leuke viewpoints en een zwemstop tussen de rotsen. Afhankelijk van welke tour je doet hangt er ook een bbq aan vast. Ik ben gegaan met de Grasshopper tour. Onze gids/buschauffeur was Ivan. Een Zuid-Afrikaan die naar eigen zeggen net omwille van zijn geboorteland een aangeboren hekel heeft aan autoriteit. Hij deed het verplichte praatje over het feit dat het strikt verboden is om drugs te gebruiken in NSW en dus ook in Nimbin maar zijn ironische ondertoon liet er geen twijfel over bestaan dat dit voor hem maar een formaliteit was. Hij verzekerde ons wel dat hij zelf volledig nuchter ging blijven. De houding van de politie in Nimbin omschreef hij als discreet hoewel hij er wel aan toevoegde dat discrete agenten volgens hem hetzelfe was als, ik citeer: "military intelligence and religious education...there is no such thing!".
Coffs harbour ligt een greyhoundbusrit van 8 uur ten noorden van Sydney. Het is voor het moment vrij verlaten maar de vele vakantiehuisjes en motels zeggen me dat het hier in de zomer heel druk kan zijn, Het doet me eigenlijk een beetje denken aan een vakantiecamping waar een enkeling ook echt woont. 3 dagen coffs harbour was een beetje te lang. Het strand is wel heel mooi en helemaal niet druk. Het klinkt misschien vreemd maar zo helemaal alleen op een strand zitten heeft iets akeligs. Ik heb dan ook moeten zoeken naar een plaatsje waar wat volk zat om me een beetje op m'n gemak te voelen. Van op het strand was er even een walvis te zien. Hij was heel dichtbij maar net als op de whalewatchingboottocht de dag nadien was hij veel te snel om een foto van te kunnen trekken.
De eerste week is achter de rug dus het is tijd voor een update. Maandag had ik veel last van jetlag en heb de fout gemaakt om na een korte wandeling te gaan slapen met als gevolg dat ik om middernacht wakker werd en niet verder kon slapen. Dinsdag hebben we met de hostel een wandeling gemaakt door de botanische tuinen van Sydney gevolgd door een boottocht. Op de boot hadden we een goed uitzicht op de opera en de brug (foto). De bestemming van de boot was een natuurpark waar we een mooi zicht hadden op de toegang van de haven en een aantal prachtige kliffen (foto). Dave, de contactpersoon van de hostel, vertelde ons het lugubere weetje dat deze plaats populair is bij zelfmoordenaars. Woensdag was orientatiedag. Dave heeft ons een beetje meer uitleg gegeven over hoe we best op zoek gaan naar een job - momenteel nog niet veel succes mee gehad-, de verschillende manieren om te reizen, hoe we een rekening moeten openen, enzovoort. Een aantal landen -waaronder Belgie- hebben een overeenkomst met Australie mbt gezondheidszorg. Deze medicare zorgt ervoor dat je naar de dokter kan gaan indien nodig en je niets moet betalen. De weg naar de bank liep langs een aantal leuke winkelstraten waar we nadien dan ook eens gepasseerd zijn. Onderweg waren Aurelie en ik even in het Vlaams bezig tegen elkaar. Een oudere man -zijn naam bleek Stanley te zijn- hoorde dit en vroeg waar we vandaan kwamen. Hij probeerde ons ervan te overtuigen dat Australie het beste land is van de wereld en dat we moeten zorgen dat we hier citizen kunnen worden. Zijn vrij racistische beeld van Europa was dat Moslims er iedereen neersteken en dat de euro de neergang zal zijn van de europese economie. Ondanks zijn vele herhalingen heeft hij ons toch een aantal bruikbare tips gegeven en bovendien heeft hij ons getrakteerd op een mango. donderdag heb ik mijn trip naar Nieuw-Zeeland geboekt. Er was een tijdelijke actie waarbij alle busreizen aan halve prijs waren en de datum is vrij te kiezen dus dat kon ik niet laten liggen. Vrijdag was surfdag(foto). Het strand was superrustig en de lessen waren heel goed, wat niet wil zeggen dat ik er veel van terecht bracht. De mensen die al gesnowboard hadden waren er wel heel snel mee weg. Ik heb 1 keer kunnen rechtstaan maar heb het voor de rest niet verder gebracht dan peddelen en surfen op mijn knieen. Zaterdag was voor mij het hoogtepunt van de week. We vertokken al om 8 uur met de bus richting blue mountains. Onze chauffeur/gids was J.C. aka John aka Juan-Carlos. Rond 10 uur was er een eerste stop waar we een aantal kangoeroes(foto) konden zien. De tweede stop net voor de middag was de start van een lange wandeling. We moesten heel ver naar beneden wandelen (foto) om uit de komen onder aan een waterval. Na de middag kregen we een superuitzicht op de 3 sisters (foto). Er zijn een zevental legendes over deze rotsformatie maar J.c. vertelde ons deze die het dichtst aanleunt bij de aboriginal-versie. Volgens deze legende waren de 3 zussen dochters van een tovenaar. Die tovenaar waarschuwde zijn dochters voor het gevaar van het wakker maken van de slechte geest in het dal van de bergen. Toen de zussen dit toch deden veranderde de tovenaar zijn dochters in stenen waardoor de geest geen mensen kon zien wanneer hij boven op de berg kwam. De geest ging vervolgens op zoek naar de tovenaar die zichzelf in een vogel veranderde om de geest te misleiden. Waar de tovenaar niet aan gedacht had was dat vogels geen handen hebben om hun toverstaf in vast te houden. De tovenaar bleef dus een vogel en de zussen bleven rotsen. Op de terugweg reden we door het olympische dorp van Sydney (foto). Zondag en maandag waren rustdagen met als voornaamste doel de regen te vermijden. Morgenavond vertrek ik met de greyhound bus naar Coffs Harbour waar ik donderdagochtend normaal gezien zal toekomen.
