Vrijdag 27 juli was onze laatste werkdag van week een.
Gisteren al een deel van de zak gemaakt en vandaag tijdens de middag verder de zak maken.
Er werd ons gezegd dat we maar een rit hadden van 3uren....
Hum niet dus we werden gebracht tot in zagreb en moesten daar ons plan trekken.
Tegen 16u hadden we onze bus richting Rovinj.
5 uur rijden echt een hel met heel veel bochten en binnen doorrijden ....
dan zat er op de bus een dame die tegen ons sprak ze wou ons helpen maar ook al zeiden we van het is niet nodig we zullen wel de weg zelf vinden naar het klooster.
Toch bleef ze t maar vragen en steeds dingen herhalen wat ze al gezegd had ...
Daar gaat de reis dus ...
om de vrouw niet meer te hoeven aan horen bezig zijn in men boekje en de muziek in men oren hopla
Eindelijk aangekomen in Rovinj tegen een uur of elf ongeveer.En dat was voor ons een grote schok. want waar wij verblijven in oborovo dan is het midle of norwhere en nu al die luxe winkels restaurants....
dachten dat we aan gekomen zijn aan het klooster bleek dat we verkeerd waren moesten we nog hoger gaan.
eindelijk aangekomen. onze kamer: euhm betonnen muren totaal niet afgewerkt, matrassen die op de grond liggen en een gordijn die dient als deur ...
We hebben ons wat verfrist en daarna de stad ingetrokken. eten hmm eindelijk pizza xd en gefeest op straat
de volgende dagen hebben we een boottocht gemaakt naar een eiland en gezwommen in de zee. savonds hebben we ook nog eens een boottocht gemaakt. met een mooie zonsondergang eventjes genieten voor het vertrek van een 5uur durendde busrit pff maar daar denken we niet aan eerst nog lekker wegsmelten het is hier wel 30graden
Ik zat nog niet deftig neer en er is al een bewoner gaan lopen met men koekjes.
Ik niet wetend wat er gebeurt was zat daar van he en nu?
De verpleegsters had het al een geluk gezien en had het vlug afgenomen en kreeg gelukkig nieuwe koekjes als dessert.
Ondertussen kreeg ik tijdens het werken een been en voetmassage van de zusjes heerlijk
Een dag verder werd ik ondergespuuwt door dezelfde persoon die men koekjes heeft gestolen .
Ok vanaf nu blijf ik echt uitzijn buurt want het gaat nog gebeuren heb ik het gevoel...
En die verpleegsters zien dat nu niet ...
Babbelen met de verpleegster kunnen we ook niet want ze spreken alleen maar kroatisch en ze vertikken het om Engels of Duits te antwoorden als we iets in het Engels vragen...pfff fruststraties.....
En de laatste dag moest ik diezelfde persoon meehelpen douchen en ja hoor der is weer iets gebeurt...
Hy heeft jawel super hard aan men haren getrokken en weer ondergespuwd auw en ieuw ...
Ondertussen heb ik een stijve nek waarschijnlijk om t tegen te houwen :)
Maar alby al zijn der ook wel toffe bewoners en lieve bewoners;...
Zoals een jongetje van 7 die niet kan praten alleen maar enkele geluidjes..ik was er echt verliefd op geworden . ik denk wel de meeste;
De meeste onder de bewoners kan hier in belgie deftig behandelt worden zoals een jongetje met een giga waterhoofd en nee ik overdrijf echt niet..
Zijn ouders willen hem niet opereren omwille van hun geloof. Echt wel schandalig!
met het beetje internet dat we hier hebben toch nog evven een blog schrijven :)
De werkweek is begonnen na een korte nacht.
Het project is maar 1km maar van ons verblijf. En om kwart voor 7 vertrokken met onze 9fietsen.
Aankomst aan ons project.
We kregen uitleg in half duits half kroatisch waar we niets van snappen natuurlijk wat een ramp als dit twee weken zo gaat gaan ...
We werden verdeeld in groepjes per 2 en der waren drie afdelingen
Uiteindelijk zijn we met vieren op de bovenverdieping beland.
Eefje en ik moesten inschakelen op alle verdiepingen. uiteindelijk moesten we meehelpen met de therapie.
De indiviuele therapie en groepstherapie. De individuele therapie houdt in dat je ze bewegingen geeft om hun speieren te ontwikkelen zoals fietsen op ne fiets, Vandaag nog niet echt moeten wassen. niet weten wat er ons te verwachten staat stonden we daar ....
Om 8u30 kregen we eindelijk ons ontbijt hmm en honger dat we hebben. kornflaks jammie nog een goed ontbijd
Even ons ontbijd nemen en dan weer aan het werk. de 2 zussen op de afdeling zijn echt lachwekkende zusjes ze lachen om t niets.
Als je even serieus wilt zijn dan lukt t niet want je lacht automatisch mee.
Voor het middageten als iedereen gewassen en aangekleed is worden ze in een kamer geparkeerd wachtend op hun middageten.
Wij met zen vieren geven ze dan een beetje aandacht. het valt te zien welke groep verpleegsters er dan aan het werk zijn. want als we iemand te veel aandacht geven dan zijn ze kwaad op de bewoners. Echt wel erg eindelijk. Als we een paar dagen verder zijn krijgen we van de bewoners zelf knuffels en komen ze zelf naar ons toe om te babbelen als de dan kunnen babbelen tenminste...liefde krijgen we hier dus genoeg :)
