Het doet toch wel raar. vandaag nog de laatste mensen gewassen, eten gegeven en verluierd. oh ja heb ik al verteld dat we de patienten letterlijk in bed zwieren?
Nee dus tilliften kennen ze ginder niet . Alles gebeurd er met armen en handen ....
Ook kregen we in de namiddag een feestje van de bewoners onder ons. Ik die dacht oh laat ik maar lekker gaan slapen in de namiddag ik ben toch al gepakt en gezakt..Niet dus maar wel fijn...
We kregen van de project leidster een cadeautje dat de bewoners zelf hebben geknutseld en een certificaat. Dat zal ik maar goed bewaren zeker voor in mijne cv later? s'avonds kregen we dan nog van onze hollandse vrienden een gezichtsmasker heerlijk.
Het doel was voor mij eigenlijk om niet te laat te gaan slapen omdat we tog zeker om 4u30 op moesten; We werden namelijk om 6u verwacht aan de luchthaven.Sympatiek waren onze hollandse vrienden wel. samen met ons opgestaan om ons om 5uur uit te zwaaien.
iedereen stond er met kleine oogjes. Eindelijk aangekomen aan de luchthaven in Zagreb. en wat blijkt ons vliegtuig had minuten vertraging geweldig... maken we dit nu ook weer mee ... Ons vliegtuig was er dan uiteindelijk om 8u15 ongeveer. terwijl we eigenlijk om 7u40 in ons vliegtuig mochten.
In het vliegtuig zat ik eindelijk is rustig. niemand die zich ziek voelde, geen probleem had met haar papieren. echt een rustige rit .
Tegen half elf zijn we dan geland in zaventem. drie van ons hadden hun bagage ondertussen al. Ikke en Laura moesten nog wachten.
We wachten en bleven wachten maar ons valies kwam maar niet.
Toen kregen we te horen dat ze de kar met de valiezen verloren hadden in zaventem zelf. ja moest weer eens gebeuren met mijn valies he .
Eindelijk na een half uur kwam men valies jeuh we kunnen eindelijk naar huis.
Vrijdag 27 juli was onze laatste werkdag van week een.
Gisteren al een deel van de zak gemaakt en vandaag tijdens de middag verder de zak maken.
Er werd ons gezegd dat we maar een rit hadden van 3uren....
Hum niet dus we werden gebracht tot in zagreb en moesten daar ons plan trekken.
Tegen 16u hadden we onze bus richting Rovinj.
5 uur rijden echt een hel met heel veel bochten en binnen doorrijden ....
dan zat er op de bus een dame die tegen ons sprak ze wou ons helpen maar ook al zeiden we van het is niet nodig we zullen wel de weg zelf vinden naar het klooster.
Toch bleef ze t maar vragen en steeds dingen herhalen wat ze al gezegd had ...
Daar gaat de reis dus ...
om de vrouw niet meer te hoeven aan horen bezig zijn in men boekje en de muziek in men oren hopla
Eindelijk aangekomen in Rovinj tegen een uur of elf ongeveer.En dat was voor ons een grote schok. want waar wij verblijven in oborovo dan is het midle of norwhere en nu al die luxe winkels restaurants....
dachten dat we aan gekomen zijn aan het klooster bleek dat we verkeerd waren moesten we nog hoger gaan.
eindelijk aangekomen. onze kamer: euhm betonnen muren totaal niet afgewerkt, matrassen die op de grond liggen en een gordijn die dient als deur ...
We hebben ons wat verfrist en daarna de stad ingetrokken. eten hmm eindelijk pizza xd en gefeest op straat
de volgende dagen hebben we een boottocht gemaakt naar een eiland en gezwommen in de zee. savonds hebben we ook nog eens een boottocht gemaakt. met een mooie zonsondergang eventjes genieten voor het vertrek van een 5uur durendde busrit pff maar daar denken we niet aan eerst nog lekker wegsmelten het is hier wel 30graden
Ik zat nog niet deftig neer en er is al een bewoner gaan lopen met men koekjes.
Ik niet wetend wat er gebeurt was zat daar van he en nu?
De verpleegsters had het al een geluk gezien en had het vlug afgenomen en kreeg gelukkig nieuwe koekjes als dessert.
Ondertussen kreeg ik tijdens het werken een been en voetmassage van de zusjes heerlijk
Een dag verder werd ik ondergespuuwt door dezelfde persoon die men koekjes heeft gestolen .
Ok vanaf nu blijf ik echt uitzijn buurt want het gaat nog gebeuren heb ik het gevoel...
En die verpleegsters zien dat nu niet ...
Babbelen met de verpleegster kunnen we ook niet want ze spreken alleen maar kroatisch en ze vertikken het om Engels of Duits te antwoorden als we iets in het Engels vragen...pfff fruststraties.....
En de laatste dag moest ik diezelfde persoon meehelpen douchen en ja hoor der is weer iets gebeurt...
Hy heeft jawel super hard aan men haren getrokken en weer ondergespuwd auw en ieuw ...
Ondertussen heb ik een stijve nek waarschijnlijk om t tegen te houwen :)
Maar alby al zijn der ook wel toffe bewoners en lieve bewoners;...
Zoals een jongetje van 7 die niet kan praten alleen maar enkele geluidjes..ik was er echt verliefd op geworden . ik denk wel de meeste;
De meeste onder de bewoners kan hier in belgie deftig behandelt worden zoals een jongetje met een giga waterhoofd en nee ik overdrijf echt niet..
Zijn ouders willen hem niet opereren omwille van hun geloof. Echt wel schandalig!
met het beetje internet dat we hier hebben toch nog evven een blog schrijven :)
De werkweek is begonnen na een korte nacht.
Het project is maar 1km maar van ons verblijf. En om kwart voor 7 vertrokken met onze 9fietsen.
Aankomst aan ons project.
We kregen uitleg in half duits half kroatisch waar we niets van snappen natuurlijk wat een ramp als dit twee weken zo gaat gaan ...
We werden verdeeld in groepjes per 2 en der waren drie afdelingen
Uiteindelijk zijn we met vieren op de bovenverdieping beland.
Eefje en ik moesten inschakelen op alle verdiepingen. uiteindelijk moesten we meehelpen met de therapie.
De indiviuele therapie en groepstherapie. De individuele therapie houdt in dat je ze bewegingen geeft om hun speieren te ontwikkelen zoals fietsen op ne fiets, Vandaag nog niet echt moeten wassen. niet weten wat er ons te verwachten staat stonden we daar ....
Om 8u30 kregen we eindelijk ons ontbijt hmm en honger dat we hebben. kornflaks jammie nog een goed ontbijd
Even ons ontbijd nemen en dan weer aan het werk. de 2 zussen op de afdeling zijn echt lachwekkende zusjes ze lachen om t niets.
Als je even serieus wilt zijn dan lukt t niet want je lacht automatisch mee.
Voor het middageten als iedereen gewassen en aangekleed is worden ze in een kamer geparkeerd wachtend op hun middageten.
Wij met zen vieren geven ze dan een beetje aandacht. het valt te zien welke groep verpleegsters er dan aan het werk zijn. want als we iemand te veel aandacht geven dan zijn ze kwaad op de bewoners. Echt wel erg eindelijk. Als we een paar dagen verder zijn krijgen we van de bewoners zelf knuffels en komen ze zelf naar ons toe om te babbelen als de dan kunnen babbelen tenminste...liefde krijgen we hier dus genoeg :)
nog 55 dagen en dan vertrek ik eindelijk naar kroatië oborovo.
ondertussen heb ik al een vorming meegevolgd van bouworde en dat heeft me nog meer zin gekregen om naar kroatië te vertrekken.
we hebben super veel informatie ontvangen wat wel leuk is om te weten
heb der wel zin in maar wel een beetje nerveus enzo ook als ze toen zei op het pad blijven als je van het pad gaat is de kans groot dat je op een of andere mijn gaat stappen dus we zijn wel goed gewaarschuwd :p
ondertussen had ik ook een preparee maar die moest ik helaas missen door men dansoptreden nog eventjes wachten op 23 juni heb ik dan mijn preparee. ondertussen weet ik ook dat we met 5meisjes zijn benieuwd wie de 5 nederlanders zijn :p
dus nog 55dagen en dan ben ik hier weg van al het luxe
dit jaar ga ik voor de eerste keer alleen naar kroatië. Best wel spannend Het is een vrijwilligerskamp via Bouworde een sociaalkamp. We gaan er werken met jongeren met een verstandelijke en lichamelijke beperking en dove en blinden . Inschrijven is al gebeurt , papieren opgestuurt en nu is het alleen nog wachten op de perparée (onze eerste bijeenkomst voor allerlei info over ons sociaal kamp ) en net voor het vertrek de checkin Kijk er echt naar uit naar deze ervaring. later horen jullie meer dit is nog maar het begin van een lange reis owja heb ik al verteld wanneer ik vertrek? nee ? Ik dacht het wel Ik vertrek van 23juli tot 03 augustus ik verblijf in een woning van caritas op 2km vandaan van het weeshuis
. 
