... de ervaringen van juffrouw Leen in het charmante Baja
21-09-2008
Het is gewoon de overgang naar boerendochter...
***WAARSCHUWING***
Deze blog is bijzonder lang uitgedraaid. De hoofdzaken staan gemarkeerd in het vet.
Het wijnfestival in Szekzard op zaterdag was ongelooflijk leuk. Op het festival was een parade met vertegenwoordiging van de verschillende dorpen uit de regio met traditionele dansen en zangkoren (in traditionele kostuums, koetsen enzovoort) en uiteraard met de druif centraal in de verschillende druivenkronen (een bos druiven aan een stok ter verering van!)
Maar uiteindelijk draaide het festival uiteindelijk om wijn proeven, lekker eten en dus genieten. Ik was er met Mari, Ütshi (=haar man die eigenlijk Ferenc oftewel Frans heet), Timo en Tomasz (=Tomi). Later waren Mónika (mijn mentor op de school) met haar man en kleine Schenge ook nog gekomen! Bij elke wijnstand liet Mari me maar wijn proeven. Rood, rood, wit, rood, rosé, rood Ik moet in totaal zeker een fles op hebben gedronken. Het was ijs(!)koud en mijn handen waren echt spierwit en aan het bevriezen. De oplossing volgens Mari was Palinka. Wij dus nog een shotje Palinka er bovenop. En tegelijk bleef die wijn maar komen. Omdat ik nog maar één glaasje weg was van zingen en dansen op straat, mocht Tomi constant mijn vuilbak spelen. Arme Timi lust geen wijn en was dus de chauffeur. Die was trouwens maar stilletjes (maar wat wil je tegenover al die mensen die de hele dag wijn drinken). Absoluut niet stil was Mari die écht wel lichtjes was, amai. Die begon te dansen op straat met Schenge en even leek het alsof de kleine Schenge ook te veel had gedronken want die kreeg ook al die kuren. Of toen ik haar mijn glas wilde geven pakte ze er naast en viel dat ding in stukken vaneen op de grond Wij waren daar het groepje wel, amai!
Er waren ook verschillende standjes met zelfgemaakte honing en andere lekkere artisanale producten. Overal proeven natuurlijk... Ook het volkse avondmaal dat we daar hebben gegeten was absoluut overheerlijk. T is eens wat anders dan videe met frieten van op de kwb. Dit was volks en om duimen en vingers bij af te likken! We sloten de avond af met een bekend dessert (soort gebak) waar iedereen blijkbaar verzot op is en wat ook écht lekker was. De naam klonk uiteraard weer chinees dus die ben ik vergeten. Het leuke is dat je om wijn te proeven een glas moest kopen van Szekzard en Mari had er voor mij een speciaal gekocht met een soort halsketting aan. Leuke herinnering!
Die avond ben ik samen met Tomi meegereden naar Mari en Ütshi thuis om terug een nachtje te gaan jagen. Deze keer regende het niet dus konden we wel op de truck gaan zitten op een baal hooi. Hij was wel aan t stressen omdat we te laat terug zouden zijn omdat de everzwijnen altijd om 9 uur (stipt?) van het maïsveld richting bos trekken. Ja Tomi, die mannen hebben een klok. Uhu. Nu goed we waren dus een minuut of tien te laat en na een ritje door de velden, zetten ons op de truck om te wachten. Het was topweer voor de jacht, alleen een beetje te veel wind (dan hoor je de dieren niet zo goed). Nochtans hoorden of zagen we geen enkel dier. Aangezien we de dag ervoor ook al weinig geslapen hadden, was t ook moeilijk om ons te concentreren. Tomi vroeg of k het erg zou vinden om buiten te slapen. Ik vond het wel een grappige ervaring om in de ijskoude met 4 truien, 2 broeken, een jagershoedje en een dekentje buiten te slapen op een baal hooi in een truck. Doen dus! Dat in slaap dommelen duurde dus echt niet lang. Enkel een uil die zich niet bewust was van zijn povere zangtalent kon ons nog eventjes wakker houden. Na een kei lange stilte wanneer ik bijna in dromenland was zei Tomi opeens : de sterren zijn zo mooi in dit dorp!. Ik één oog open en kijken natuurlijk naar een grauwgrijze sterrenloze hemel. Hu?... Hij : ja stel e als er nu sterren waren Haha.. ik lag toch efkes plat met de romantische nature-boy. Soit tegen een uur of drie snachts en na verschillende keren wakker worden en weer in slaap vallen besloten we om nog een wandelingetje te gaan maken en om dan toch maar thuis te gaan slapen want dit had echt geen zin. Het had meer weg van een kampeertripje dan van een jacht. Wij dus richting maïs en ineens zie ik daar een schim lopen. Ik slik en roep euhm Nog voor ik mijn zin kon afmaken grijpt Tomi zijn geweer en zet zich in G.I. Joe positie gericht op zijn doelwit. Ik was helemaal onder de indruk van die zotte move dat ik niet dacht aan het feit dat er een schot zou volgen. Aangezien ik 20 cm naast hem stond of zo was ik dus ook knaldoof nadien en had ik minutenlang ne irritante tuuuuut in mijn oren. Helaas was er nadien geen everzwijn te bespeuren. Het waren er blijkbaar drie en die waren uiteraard direct weer richting maïs gevlucht. De vraag was dus of onze jager opnieuw had gefaald (zoals heel de zomer al) of niet Wij dus op zoek naar sporen en eventueel bloed In de pikkedonker met een pillamp hebben wij volgens mij elke cm van dat veld afgezocht. Hertensporen, everzwijnsporen, konijnen .enz enz. De graad van versheid, hoe diep, hoe groot ze zouden zijn, van waar het schot kwam, waar ze dan geraakt zouden zijn, hoe ze zich nadien hebben bewogen Geen bloed te vinden maar wel een plek waar het leek alsof het everzwijn gevallen was. Ik ben er trouwens ook van overtuigd dat ik het heb horen roepen NA het schot. Het had meer weg van een detective-actie dan wat anders Nu wilde hij helemaal tot s morgens blijven natuurlijk maar na LANG twijfelen (Jezus diene mens kan twijfelen) besloten we toch naar huis te gaan en dan wilde hij smorgens tegen een uur of 7 terugkomen. Hij zou me wakker maken en dan kon ik beslissen of ik mee wilde (ik geef toe, ik was ook opgefokt door dat moment van spanning) maar ik gokte wel dat ik me dan nogs zou omdraaien in mijn warme bedje Na 2 uur slaap bij zonsopgang opstaan om te zoeken naar een stom varken gaat te ver!!!
Die ochtend toen ik om half 9 wakker werd was ik dus benieuwd of hij zijn varken al gevonden had. Bleek dat Tomi ook niet uit zn bed kon. Aan de ontbijttafel verstond ik uiteraard weer geen jota van iedereen en opeens werd me opnieuw mijn jachthoedje en warme trui toegeworpen door Mari. Tomi stond buiten al te wachten. Wij gingen dat everzwijn zoeken. Serieus Haha. Okee vooruit dan. URENLANG hebben we WEER dat veld uitgekamd. Gelukkig kwam ik daarnaast ook wat natuurweetjes en landbouwersweetjes te weten. Toen kwam er versterking. Ne hilarisch grappige jager in een getunede lada kwam ons helpen. En ietsje later kwam er een derde jager aan. Wij samen met de hond van de eerste door de maïs. We vonden sporen van bloed en die hond begon als een gek te zoeken in het maïsveld. Opeens blafte hij kei luid in de verte. Ik verstond niet wat die jagers tegen elkaar zeiden maar afgaande op het gezicht dat Tomi naar mij trok (precies een jongetje dat sinterklaas gaat zien) was het everzwijn gevonden. Het werd tijd! Bleek na een tijd dat die hond al ergens anders zat en uiteindelijk was die hond ook verdwenen! Heeft dat gewonde everzwijn hem aangevallen? Hebben ze vriendschap gesloten? (haha uw fantasie slaat op hol als ge een taal niet begrijpt en uw eigen verhaal maakt) Vervolgens werd er naast het everzwijn ook superlang naar die hond gezocht
Toen ben ik er mee gestopt en kwam Mari me met de auto opppikken. Want een jacht van in totaal al.. eum 13 uur voor een everzwijn dat misschien helemaal ergens anders zit is echt te debiel.
Nadien ben ik met Mari en Ütchi met de kano over de Donau gevaren om verse wijn te gaan tappen aan de overkant. Blijkbaar stonden ze versteld dat ik van niks schrik heb (hoewel dat niet echt zo is maar goed). Is een kano nu zo iets beangstigends? Toen ik met één hand in mijn jaszak (tja het was koud) in die kano stapte zei Mari : alee pas op dat ge niet valt. Ik antwoordde: Oh. Maar das niks. Ik kan zwemmen. Blijkbaar was dat een hilarisch relativerende opmerking want die twee anderen lagen plat. Waarom? Geen idee. Aan de overkant moesten we eerst naar het huis van de opa om dan de sleutel te pakken van het huis van de overgrootopa om in de wijnkelder te komen (Je hoort het al, dorpsmentaliteit!) In die wijnkelder stond ook het vat met de wijn van de druiven die we het weekend ervoor zelf geplukt hebben! Die moest natuurlijk nog wel een paar weken gisten. Maar toch hebben we die wijn (en ook van andere vaten) al geproefd! Hoe smaakt dit?, vroeg Ütchi (via tolk Mari). Eum, gelijk appelsap, antwoordde ik. Lap, weer zon relativerende opmerking. Daar moet ik precies toch op letten. Gelukkig vinden ze dat grappig en niet beledigend. Die Ütchi quote trouwens geregeld uitspraken van mij. Bij het fietstochtje van het vorige weekend zei ik bij het zien van een haas : woooow, big rabbit! en gedurende dit weekend heb ik minstens 5 keer per dag moeten horen wooow, big rabbit!. Ja zeg ik woon niet in the middle of nowhere (hoewel?) en zie niet elke dag giga-hazen en everzwijnen he! J
Vervolgens hebben we nog wat noten geplukt en heb ik wat verse rozemarijn geplukt en meegenomen en verse pêches van de boom. Lekker! En het is ongeloofwaardig maar toen gingen we naar nog familie van hen en hebben we in die wijnkelder OOK wijn geproefd. En proeven is hier niet een slokje maar dat is telkens een glas! En ik dacht echt dat IK kon drinken
Ik heb over het hele weekend overdag echt VEEL MEER gedronken dan op vrijdagavond op dat feestje met de jonge mensen! Omgedraaide wereld hier.
Toen we thuiskwamen (tegen een uur of zes) was de zotte jager gelukkig net thuis. En gevonden, Tom? (met een klein uitlacherig glimlachje op mijn gezicht) Hmm hmnoNe ganse zondag naar een everzwijn en uiteindelijk ook nog naar een verdwenen hond zoeken (die gelukkig terecht is!!!) Van die jagers is toch een beetje een hoekske af Maar ja.. mensen met getunede ladas (zoals die collega-jager van Tomi) ? Dan weet je al genoeg.
Ik ben net naar huis gevoerd door de (overigens zotte maar heel vrolijke) mama van Tomi en ga dadelijk lekker koken en bijslapen. t Is nodig! Want morgen schooldag hé. ;)
Het is nu kwart voor 9 op een zaterdagochtend. Ieder van jullie is sowieso verbaasd dat ik al wakker ben. Nee, ik ben niet weggeweest tot 8 uur... maar mijn biologische klok is blijkbaar al aangepast naar status ochtendmens.
Gisteren was een heel vreemde avond die écht wat tegenviel. T&T hadden me dus gezegd dat we eerst naar een verrassingsfeestje zouden gaan om dan te gaan dansen. Ik was natuurlijk dolgelukkig. Hallo! Ik mocht eindelijk gaan dansen. Het voorbije weekend was afkicken hoor. Het verrassingsfeestje was voor een vriend van hen die de zomer had doorgebracht in de US, ergens bij Washington DC. Toen ik er aankwam zat er al een man of 8 in de zetel en rond een tafel. Het zagen er allemaal sympathieke jongens en meisjes uit dus ik dacht dat het echt cool ging worden. Zo lang er iemand soms 's iets in het Engels kon zeggen of gewoon met mij praten in het Engels.... Bleek dat even anders te zijn...
Ik verstond geen jota van dat Hongaars en wist dus zelfs niet over welke onderwerpen ze bezig waren. Je moet je echt inbeelden dat een groep van een man of 10 opeens in bulderlach uitschiet, dat jij niet weet waarover het gaat omdat jij bij wijze van spreken alleen maar 'schnie schna schnee' gehoord hebt en dus maar een klein glimlachje mee faket. En dat een hele avond (uren-) lang. Pijnlijk. Natuurlijk begonnen mijn gedachten af te dwalen en plots miste ik de mensen van thuis (jullie) echt allemaal. Ik dacht eraan waar jullie op café zouden zitten, aan ne castaar drinken, dansen in de firma wie er allemaal zou zijn, wat er aan het gebeuren was... Ik voelde me ECHT kut en de tranen kwamen zelfs in mijn ogen. (haha hoe melodramatisch)
Er waren pannenkoeken gebakken met zelfgemaakte confituur van kiwi, pêche. Leuk idee toch! En ik ben er zeker van dat dat heel gezellig zou zijn als je er zo zit met vrienden (of mensen die je toch tenminste verstaat). Hoewel, zelfs dan zou ik willen gaan dansen... :p Heb ik al gezegd dat iedereen trouwens appelsap of water dronk? Dus op vrijdagavond om 11 uur zat ik rond een tafel met pannenkoeken en een fles water en appelsap ernaast. Detox-avond misschien? Kinderfeestje? Anyway. Op een gegeven moment toen duidelijk werd dat er niks verder meer gedaan werd, kon ik echt niet anders dan zeggen 'Oh so Hungarians cannot party' (jup littly bitchy maar... t was sterker dan mezelf). Iedereen begon ook geleidelijk aan naar huis te gaan... om 12 uur (jeps) en er schoten mij echt al noodscenario's door het hoofd van eenzame weekendavonden in mijn appartementje met een glaaske ... appelsap (natuurlijk, zucht). Timi en Tomi probeerden wel de hele tijd om mensen mee te krijgen naar dat feestje. Ik hoorde toch soms het woord party vallen en afgaande op lichaamstaal...kende dat niet echt veel succes. De jongen die van Amerika kwam zei me dat hij het heel erg vond dat ze niet naar dat feestje gingen maar iedereen was moe en trouwens vinden ze in dat café enkel de retro-avond leuk. (hoorde ik nadien dat dat 1 keer per maand is... dus ik veronderstel dat die mannen 1 keer per maand gaan dansen.... mjaaaaaaaa) Ik had even echt genoeg van een hele avond in een ruimte zitten waarin mensen geluiden produceren in een taal die net zo goed verzonnen kan zijn en zei echt dat ik sowieso zou gaan, desnoods alleen. Hoogstwaarschijnlijk vond iedereen me toen echt een zottin. Peter (de jongen die in US geweest was) vroeg of ik er al geweest was en bij een negatief antwoord zei hij "wow. you're brave". "Tja jongens... als ik nu ga slapen ga ik me echt verschrikkelijk voelen hoor. Wat een nutteloze avond.", dacht ik. Tien keer heb ik zeker herhaald: "But no problem. I'm going there on my own. Don't worry." Tomi en Timi natuurlijk helemaal in de war... na lang discussiëren besloten ze toch mee te gaan. Natuurlijk voelde ik me op dat moment nog slechter omdat die mensen dus dik tegen hun goesting mee moesten gaan naar een stom feestje. Haha. Iedereen stond daar aan de deur te wachten en aangezien ik niet begreep wat het plan was (logisch, er werd niks vertaald voor mij, haha) dacht ik dat die allemaal voor mij zouden gaan (tegen hun zin). Ik voelde me een verwend nest. Hoogtepunt bereikt! Ik moest even stoom aflaten dus belde ik naar partywoman Lizbeth Wolf om te vragen waar ze zitten en hoe het daar ging.... Mijn eerste woorden waren volgens mij : "Help. ik vind het hier echt kut." hahaha. Alleen omdat iedereen op mij stond te wachten heb ik geen andere mensen meer opgebeld... Ik wilde echt iedereen thuis horen, al kostte het me een fortuin! Amai, zo dramatisch...
Vooral t lieve meisje Timi voelde zich echt heel slecht. Nadien zei ze: "I am sorry I cant translate. The others speak so well". Het arme kind kan inderdaad nog maar amper uitdrukken wat ze zelf wil zeggen in het Engels dus dat begreep ik goed genoeg. Pfff. Schuldgevoel. Anyway. Op dat feestje aangekomen... bleek daar inderdaad ook wel veel marinavolk te zijn. Maar hee... da's nog lachen, toch? Ik ben er zeker van dat ik me met een paar van jullie (partyanimals als jullie zijn) daar beestig had geamuseerd. Die pub ligt aan een zijriviertje van de Donau en is op zich echt cool. Soms was de muziek inderdaad wel verschrikkelijk maar na een tijdje was er ook echt coole muziek en hebben Timi, Tomi en ik ook kei hard gedanst. En inderdaad het zijn goeie dansers! Toen was het echt super- super- leuk maar ja... niet zo leuk als het zou geweest zijn moest dat allemaal natuurlijk gekomen zijn. Ik 'denk' dat zij zich ook nog wel geamuseerd hebben maar ja.. ze zullen me toch nog maar een rare vinden. Tegen een uur of half drie, kwart voor drie zijn we dan toch naar huis gegaan.
Straks gaan we samen naar een wijnfestival in Szegzed (?) Aangezien die familie constant met elkaar telefoneert om elkaar te updaten over alles zullen ze mijn capriolen van gisteren al wel weten. Ik hoop dat ze me geen verwende (westerse) bitch vinden... Zucht, goeie start Leen! Had ik nu echt niet nog even langer kunnen faken?
Nu goed... nu weet ik zeker dat ik mijn plannen voor de volgende weekends moet aanpassen in de zin van : tripjes maken naar diverse steden of misschien zelfs Roemenië... Ik ga eens nakijken wat haalbaar is op een weekend tijd. (aangezien ik maandag opnieuw moet werken)...
Uiteraard van deze drama-avond geen foto's. Sorry!
Gisteren moest ik om 5 uur(!) opstaan om de bus naar Boedapest te halen om 6 uur. Het duurde uiteindelijk drie uur en half om er te geraken. Net zoals op vele plaatsen hier in Hongarije begonnen op de bus vele mensen met mij te praten maar versta ik er geen woord van. Zie ik er dan zo uit als een praatjesmaakster?
In Boedapest aangekomen moest ik eerst naar een meeting van de tempus foundation omtrent het programma waar ik aan deelneem. Monika was op voorhand zeer bezorgd dat ik mijn weg niet zou vinden met de metro enzovoort maar dat bleek echt supersimpel. Slechte punten voor de Boedapest-metro trouwens qua tarieven. Als je meerdere lijnen moet nemen om ergens te geraken moet je een speciaal transferticket kopen. 1 ritje is dus niet voor 1 ritje maar voor 1 lijn. Ja hallow, zelfs in Belgie geldt zo 1 ritje voor maar liefst een uur!
Op de meeting waren nog 5 andere leerkrachte: een journalist van New York met dito ego (naam onstnapt me), Marie-Kathrin (een beetje een vreemd duits meisje), Soenke (een heel sympathieke Duitser), Marco (een italiaan met dreadlocks (jaa eikebah) die uiteindelijk nog de plezantste bleek), een Italiaanse jonge vrouw die in Boedapest les beeldhouden geeft op een kunstschool (sprak amper engels maar leek me wel leuk) en ik (de raarste van allemaal). Nog drie anderen zullen arriveren in oktober en eentje kon blijkbaar niet komen. De meeting begon met van die onnozele kennismakingsspelletjes (haten we die niet allemaal?) en dan een herhaling van alle informatie die ook al in alle documenten stond die we kregen voor de inschrijving. In de namiddag moesten we dan vragen verzinnen... Logisch dat ik geen enkele vraag kon verzinnen en dat dus allemaal een beetje tijdverlies was. Het was WEL heel leuk om de anderen te ontmoeten. In oktober zien we elkaar weer en misschien ga ik aan Marco (de italiaan dus) wel eens vragen of ik mee met hem op stap kan gaan in Boedapest. Die zit nu in een kleinere stad maar zat vorig jaar al in Boedapest en zit er nog steeds elk weekend.
Gelukig had ik nadien afgesproken met Tomi en Timi om naar een expositie over Egypte te gaan in het Museum voor Schone Kunsten. Je kon er ook echt mummies (in doodskisten) zien en zelfs gemummificeerde katten en andere dieren. Verder uiteraard veel hiërogliefen en beelden. Dan belandden we ook nog in een expositie over de griekse cultuur met vazen en sierraden. Verrassend hoeveel porno dat volkje gebruikt in al hun objecten. We hebben dan ook goed gelachen. Nadien nog een wandelingetje gemaakt en redelijk belachelijke foto`s getrokken die bovendien in uitvoering niet echt geslaagd waren maar ik wil ze jullie toch niet onthouden. Tomi die bij hoog en bij laag beweerde zo goed te zijn als een professionele fotograaf is een blaaskaak. :)
En dan hebben we de drie uur durende rit richting Baja ingezet. T en T waren met de auto gekomen dus dat viel echt mee. Omdat de muziek op de radio verschikkelijk was en het Engels van broertje en zusje zich beperkt tot schoolengels heb ik ze `it sucks` aangeleerd. Iedereen heeft die uitdrukking toch nodig zeker! De Hongaarse variant Sor (= shit) werd dan weer door mij toegeëigend. AAAAAH uitwisselingen... het is zo leerrijk!
Vanmorgen moest ik er WEER om 6 uur uit (ja mensen, ik word hier meer een ochtendmens dan een avondmens... voor velen waarschijnlijk verrassend) voor mijn verblijfsvergunning in Szeged. (zo n honderd km van hier) En....... GOED NIEUWS. Ik heb een permanente ipv een tijdelijke verblijfsvergunning gekregen. haha. Dat betekent dat ik nu ook de Hongaarse nationaliteit kan krijgen als ik wil. Toen we buiten kwamen moest Mari erg lachen en zei ze me dat ik dus hier dus best een lief kon vinden en hier kon trouwen. Het werd tijd om mijn persoonlijk leven hier te arrangeren zei ze. Jaja, Mari...
Een lief vinden zou nochtans geen probleem zijn verzekerde Maria me ook al in de auto. Ik vroeg uiteraard wat ze daar nu weer mee bedoelde.... Nu blijkt dat een aantal leerlingen van een klas waaraan ik les zou geven gevraagd hebben aan een collega hoe oud ik ben en of ze me mee uit mogen nemen... De leerkracht wist niet goed wat antwoorden en was een beetje de kluts kwijt. Haha. Deze klas is een tweede specialisatiejaar marketing dus zijn een jaar of 19-20-21 en ik ben echt wel de jongste leerkracht hier maar het is toch bijzonder genant. Ik kan toch ook geen nee zeggen tegen een uitnodiging voor de pub?! :p Op trot met mijn leerlingen.. dat wordt lachen! Ook de p.e (physical education) leerkracht die normaal heel droog is heeft tegen Mari gezegd dat hij blij is dat er nu eens kwaliteit in de groep van de taleneerkrachten (waar zijn bureau ook is) zit. Wel eum...heb je het dan over mijn pedagogische talenten, collega?
Zondag ben ik bij Maria thuisgebleven en hebben we vissoep gemaakt in een traditionele ketel aan een bepaald staketsel. Iederen inwoner van Baja en omgeving heeft blijkbaar zo'n speciaal toestel voor vissoep. De vissoep zat vol met superverse vis die Maria net voor het maken van de soep heeft schoongemaakt. Met schoonmaken bedoel ik dus echt dat ze een zak vol verschillende LEVENDE vissoorten heeft aangepakt. Mama, als je dit leest... Je zou moeten komen proeven!
Die avond ben ik met de man van Maria een fietstochtje gaan maken rond het dorp. Eerst langs de Donau en dan heeft hij mij zijn velden, zijn machines, oude stallen enz getoond. Je moet weten dat die man ongeveer even goed Engels praat als ik Hongaars. Het was dus een bijzonder grappige conversatie met een hoog pictonary-gehalte maar eigenlijk ging dat nog vrij vlot. Verschillende herten, hazen, eekhoorns en andere dieren sprongen door de velden en over de paden. Prachtig echt. Apetrots was hij toen hij een machine liet zien die gefabriceerd was in België. Toen ik hem vroeg of al die velden die we al gepasseerd waren nu eigenlijk van hem waren antwoordde hij heel schattig : "no. no lord". Zo rijk is de man dus ook niet!
Toen we terugkwamen was Tommi al bijna klaar met het voorbereiden van alles voor de jacht. Ik zou samen met hem gaan jagen. Gekleed in groenbruine camouflage-trui en dito vest zag ik er zeer geloofwaardig uit. Tommi heeft zelfs zo'n jagershoedje. (tsjaa) Timi was al naar huis met haar ouders want had maandagochtend om 8 uur les. Ik dus met haar broer in zijn truck op zoek naar een goede plek. Vanachter was de truck gevuld met hooi zodat we daar op zouden kunnen zitten. Helaas was het de hele tijd aan het regenen dus viel zijn plan in het water. Daarom besloot hij maar om naar het bos te gaan. Bij regenweer verstoppen de dieren zich blijkbaar daar. Wij dus ploeter ploeter door de modder (gelukkig was ie voor mij ook botten gaan halen) Dan kwamen we aan bij zo'n overdekt platformpje speciaal voor jagers. Daar hebben we ons geïnstalleerd en dan was het wachten geblazen. Bij het horen van het geluid van zijn geweer dat geladen werd moest ik echt even slikken. Ik wou bijna roepen : "No, nevermind. I'm gonna go home" Urenlang hebben we daar gezeten, starend in het bos, luisterend naar de stilte en de geluiden van de dieren maar ik heb me echt geen seconde verveeld. We fluisterden tegen elkaar als we iets wilden zeggen. Het leek of we een stiekeme missie hadden. Eigenlijk heel gezellig. Ik dacht de hele tijd dat ik een dier zag maar afgaande op mijn nachtblindheid was dat altijd verbeelding. STiekem ben ik er ook wel blij om. Na een tijdje begon Tommi de hele tijd in slaap te vallen en ik kreeg het ook moeilijk. Het werd ook echt koud maar gelukkig hadden we een dekentje mee. Uiteindelijk bleek onze nachtelijke uitstap tevergeefs want we hebben geen enkel dier gezien. Enkel kikkers sprongen kriskras over de paden. Toen we thuiskwamen schoot Tommi kei hard in zijn lach : "We are so stupid. Sitting in the rain waiting for animals..." Ja misschien een beetje, meneer de jager! Die nacht/ochtend om 4 uur wilden we terug gaan maar het was nog steeds aan het regenen dus dat was geen optie.
Gisteren en vandaag heb ik vooral op de school rondgehangen, mijn contract getekend, afspraken en praatjes gemaakt met de collega's enzovoort. De leerlingen lijken me op het eerste gezicht heel erg sympathiek. Vergeleken met mijn stage in België in een BSO zijn het hier lammetjes. Maar niet te vroeg juichen misschien...
Gisteren ben ik trouwens mijn internet en gsm gaan regelen. Ik ben nu te bereiken op het hongaarse nummer : 0036 304 860013
Vanochtend is ook de wasmachineman gekomen met mijn gehuurde wasmachine. Huisvrouw Leen kan dus aan de slag!
Leen in Hongarije
