Ik ben Leen, geboren in 1958 en wil graag met jullie delen wat onverwerkte emoties met je leven kunnen doen. Eindelijk durf ik me kwetsbaar op te stellen en me volledig te laten zien zoals ik ben. Dit is gewoon een eenvoudige blog, zonder verdere scrupules, eerder gewoon om te delen hoe we op een andere manier naar bepaalde situaties kunnen kijken en ons hierbij voelen.
Even laten weten wat ik als kind heb ervaren.
Ik kom uit een gezin met 5 kinderen. Mijn vader was veel aan het werk en probeerde om z'n gezin zo goed mogelijk te onderhouden, wat hij ook super gedaan heeft. Materieel hadden we niets te kort, maar emotioneel konden we niet echt terecht bij onze ouders, daar zij ook niet wisten hoe hier mee om te gaan.
Ik was 11 jaar oud, toen m'n jongste zusje van 7 jaar stierf. Ik was me er helemaal niet van bewust dat ze stervende was en ik was me ten einde raad toen ik hoorde dat ze gestorven was. Ik was één hoopje verdriet en verlangde er zo naar om haar nog eens levend te mogen zien, We waren gescheiden van elkaar, dat deed enorm veel pijn.
Ieder stond alleen met zijn eigen emoties, het werd doodgezwegen. Mijn zusje was het zonnetje in het huis en was iedereens beste vriend. Ik lag met iedereen in de clinch. Een echte puber, die het niet makkelijk had. Was ik maar doodgegaan in plaats van m'n zusje, zouden ze minder erg vinden, niemand zou mij missen.
De vakantie kwam eraan, mijn 2 andere zussen gingen naar zee bij een tante. Ik zelf ging naar een manège bij een andere tante. Mijn broer mocht thuis blijven. Ik ging zogezegd op vakantie. De dagen gingen verder. Op 13 juli wilde ik terug naar huis, ik kon geen minuut langer meer blijven. Ik kwam thuis, akelig stil. Televisie mocht niet opstaan. Mijn zusje lag op de sofa in haar onderbroekje met een gezwollen buikje. Ik was me niet bewust dat ze stervende was. Ik vond het niet fijn thuiskomen en ging naar boven om te gaan slapen.
's Anderendaags kwam ik beneden. Mijn broer zat aan tafel. Ik vroeg: "Waar is iedereen?" "In de winkel" zei hij op zachte toon.Mijn vader hoorde mij en kwam tevoorschijn. Hij vertelde dat m'n zusje gestorven was en ik moest mee gaan kijken naar haar. Ze was thuis geopenbaard in de winkel, vooraan in het huis.De winkel hadden ze de afgelopen nacht leeggemaakt om een mooie plaats te creëren voor haar. Achter het rode grote gordijn, zag ik door m'n tranendal enkel een wit gedaante. Het was haar witte communiekleedje dat ze hadden aangedaan. Mijn moeder en 2 zusters van het klooster stonden aan het hoofdeinde. Ik liep weg, het was me te veel. Ik wist niet hoe ik hiermee kon omgaan. Ze leefde niet meer.
Ik was verdrietig, boos, bang en voelde me totaal leeg. Ik was ontzettend boos op God, waarom Hij m'n zusje ontnomen had, duizenden malen vroeg ik me af : "Waarom, zo klein, zo lief en waarom moest nu juist zij doodgaan en niet ik...?" Ontelbare keren heb ik haar bidkaartje vastgenomen en gelezen: "Nu ben ik de sterkste, en mijn Kracht zal over jullie leven uitstralen."
Blijkbaar had ze me op onbewust niveau naar huis geroepen om me nog eens te zien.
Ik weet niet meer hoe ik de volgende jaren heb doorgebracht, Vele emoties onderdrukt om te overleven. Ik lachte veel, maar niemand wist hoe ongelukkig ik was.
Na verscheidene jaren leerde ik een vriendin kennen. Zij schreef een dagboek, een maatje die haar begreep en waar ze altijd terecht kon om alles neer te pennen wat ze voelde en ervoer. Dit vond ik een goed idee, en ben ook een dagboek beginnen schrijven, waar ik me eindelijk eens kon uiten hoe ik me voelde. Dit was m'n eerste maatje. Het deed enorm veel deugd.
Na enige jaren begon ik ook esoterische opleiding. Wat betekende dit nu weer? Dit is iets waar je met andere mensen niet echt over praat.
Toeval of niet, daar leerde ik mensen kennen die ook een zusje of broertje hadden afgegeven. We deelden leed en smart met elkaar, wat wel goed voelde. We vonden steun en begrip bij elkaar, waar we zo'n nood aan hadden.
