Ons project waar we nu vanaf maandag mee bezig zijn, vind ik echt super leuk! Bijvoorbeeld, we zijn begonnen met poëzie. Ik heb als gedichtje een gewoon gedicht geschreven. Het is een triestig gedichtje, het gaat over iemand die er niet meer is en ik mis hem/haar. Zoals u ziet in de info van ons project op de blog hier, heet ons project: 'Are you tokking to me'. Misschien zal ik mijn gedicht extra voor jullie op de blog zetten! 'Gedichtje Anna'!
Soms ben ik mezelf niet meer..... Dingen die er niet meer zijn... K'mis iemand, iemand die verdwenen is. Misschien moet ik maar accepteren dat ik hem/haar nooit meer zal zien. Maar een plaatsje in mijn hart krijgt hem/haar.
Het begon allemaal op een doodnormale maandagochtend.
Het schoolproject was nog maar net begonnen of er gebeurde iets verschrikkelijks:alle mooie droompjes waren gevangen genomen en in een fles gestopt. Daarom konden wij nu niet meer slapen!
Maar er zat een briefje bij die zei: Bouw een toren met communicerende blokken en jullie dromen worden bevrijd.
Maar voor we die blokken konden zetten, moesten we allemaal opdrachtjes doen in verband met die taal/communicatievorm.
Dus de maandag begonnen we met de paarse blok. De blok van poëzie.
Eerst moesten we een gedichtje maken. We mochten kiezen uit:haiku, Zottezinnen gedicht, een-klaar-in-vijf-minuten gedicht, een elfje, SMS gedicht.
Iedereen had iets verschillend.
De volgende dag kregen we een bericht van Timpe Tampe Tovenaar. Hij zei dat we nog een opdracht moesten vervullen. Poëzie verwerken met gevoelens.
Karen en Lotte lazen ons gedichtjes voor die te maken hadden met gevoelens. De gevoelens die we daarbij kregen, probeerden we weer te geven op papier, met vingerverf.
Dan begonnen we eindelijk met het bouwen van de toren.
