Verlangen, diep verlangen om dit lijf te gebruiken, ervan te genieten, tot het uiterste te drijven, te voelen dat ik leef, dat ik liefheb, dat ik besta.
Alles voelen wat ik voelen kan: pijn, opwinding, uitputting, genot.
Mijn handen in je nek, jouw warme lijf tegen me aan geplakt, verlangen naar dit, naar jou. Voelen hoe we samen inperfect perfect kunnen zijn, samen genieten van "hetdoeterallemaalniettoe" , leven op het moment
Samenzijn en genieten, gevoel van verlangen, van enorm verlangen, enorm verlangen naar het kwetsbare moment van volledige overgave aan pure liefdevolle lusten.
De zoveelste poging tot een "nieuwe start", een nieuw positief perspectief, en hopelijk deze keer met succes. Er valt veel te zeggen, maar ik ben geen prater, maar ik zal proberen om wel een schrijver te zijn, zowel voor mezelf als voor jullie. Al zal het in praktijk vooral voor mezelf zijn aangezien ik geen volgers heb.
Ik heb de tip gekregen om wat vaker neer te schrijven wat ik denk en voel, om er zo even bij stil te staan en te evalueren hoe en waarom het eigenlijk zo is. Ik kan mooie lappen tekst schrijven als ik er tijd in steek en mij erop concentreer, maar ik weet niet of ik dat hiervoor altijd zo zie zitten.
Ik zal eens even beginnen met een kleine "inleiding", ik ben E, 21 jaar oud en studeer diergeneeskunde. Momenteel mijn 4e jaar, wat overeenkomt met het eerste masterjaar, maar vorig semester heb ik vreselijk verprutst waardoor ik deze zomer al mag genieten van 6 herexamens. Deze week loop ik kliniek op de afdeling pathologie, wat inhoudt dat ik autopsies mee uitvoer op overleden dieren. Zo ook deze ochtend: 2 schapen, een veulen, een paard, kalf, kitten en 3 hondjes. Maar daar draait het allemaal niet zo om, behalve dat het wel extra zwaar is. Het punt is dat ik depressief ben en de laatste tijd veel slechte dagen heb. Ik heb ook genoeg goede dagen, en op zo'n dagen is er werkelijk niks aan de hand en doe en durf ik alles. Ik heb dan zin in de toekomst, heb zelfvertrouwen en straal energie en vriendelijkheid uit. Ik zou willen dat alle dagen zo konden zijn. Uiteraard heeft iedereen wel eens mindere dagen, maar je hebt verschillen tussen mindere dagen of bijna de helft van de tijd niet willen bestaan.
Ook al weet ik rationeel dat ik er geen reden toe heb, toch heb ik enorm weinig zelfvertrouwen en walg ik van mezelf. Niet alleen als ik in de spiegel kijk, maar ook om wat ik wel of niet kan en doe. Ik ben boos op mezelf als het studeren niet lukt, ik vervloek mezelf als ik het aantal baantjes niet zwem wat ik van tevoren in gedachte had, en ik ben nog meer teleurgesteld in mezelf als ik dingen uitstel of afzeg die ik eigenlijk wel had willen of moeten doen.
Het ideale zou zijn om alles af te kunnen werken wat ik op een dag wil en dan 's avonds te eindigen met een welverdiende rust... rust waardoor ik misschien ook wat beter slaap, waardoor ik misschien ook eens tevreden kan zijn.
Ik leg de lat graag hoog, erg hoog. Al is graag misschien niet het juiste woord, ik leg hem automatisch hoog, voor mezelf dan toch. Ik wil graag goed zijn in wat ik doe, een positieve aanvulling zijn op de bevolking, een extra mooi bloemetje in een grasveld, iets wat het voor de anderen aangenamer maakt. Iemand om graag bij te zijn, en iemand die vriendschap en liefde kan ontvangen. Ik vind het moeilijk om me bloot te geven, en te zeggen wat er daadwerkelijk in me omgaat, misschien helpt het schrijven er wel wat bij.
Vandaag is het maandag, een nieuwe week, een nieuwe start, en misschien een nieuwe fiets?
