''De eerste stap om ergens te komen, is te besluiten dat je niet wil blijven waar je bent''
Wij, Bieke, Liessa en Yirka zullen binnenkort op ''de vlieger'' stappen met als eindbestemming Oeganda/Jinja. Ons avontuur komt steeds dichter en dichterbij. We kunnen nu echt beginnen aftellen, spannend!
Liessa en Yirka vertrekken al over 9 dagen (20 januari) om eerst een beetje te genieten van de plaatselijk fauna en flora en al wat cultuur op te snuiven. Zo kunnen ze mij (Bieke) verwelkomen op zaterdag 30 januari en me alles vertellen over de plaatselijke cultuur die ze zelf al eerder hebben mogen beleven.
We zullen de komende drie maanden stage volgen in het weeshuis ''Mama Jane''. Ieder van ons vertrekt met een andere vooropleiding. Vanuit de richtingen Pedagogie van het jonge kind (Bieke), Kleuteronderwijs (Yirka) en Lager onderwijs (Liessa) willen we onze blik op de wereld verruimen. We hopen veel nieuwe dingen bij te leren en het zou super fijn zijn als we het team van Mama Jane ook met onze kennis kunnen inspireren.
Voor je op buitenlandse stage gaat heb je een heleboel verwachtingen. Of deze reis voldeed aan mijn verwachtingen? Ja, helemaal en zelfs meer. Dit was één van de beste ervaringen ooit en tevens één van de voorbeelden dat je je dromen moet omzetten in realiteit. Uit je comfortzone stappen is niet altijd gemakkelijk. Maar wij deden het, en ik kan zeggen dat ik door deze buitenlandse ervaring het volgende heb geleerd:
-- Een nieuwe cultuur opent je ogen en je visie op de wereld, en voor mij persoonlijk vooral mijn visie op het samenwerken met teams en kinderen. -- Je leert een cultuur op een andere manier kennen, anders dan datgene dat ze op de televisie laten zien waarin men vaak enkel het negatieve toont. -- Wanneer je werkt in een totaal andere cultuur leer je jezelf steeds beter kennen. Daar komen frustraties en moeilijke dagen aan te pas. Maar ondanks de soms moeilijke dagen leer je ook enorm geduldig zijn en geven de vele mooie momenten je des te meer voldoening. -- Je wordt zelfstandig. Je leeft op je eentje, je moet alles zelf regelen en dat maakt je enorm verantwoordelijk. Je komt ergens terecht waar je niemand kent. Dat geeft je de kans om nieuwe mensen te leren kennen uit alle hoeken van de wereld. Eén van de grote voordelen, overnachten in andere landen zal binnenkort voor mij veel goedkoper worden ;) -- Hakuna Matata betekent geen zorgen. Hoewel veel van de Afrikanen een enorm hard leven hebben, stralen ze een zeker rust en geluk uit. Iets waar ik veel van geleerd heb. Want onze zorgen zijn niets in vergelijking wat deze mensen hier soms moeten doorstaan. Je kan niet op alles controle uitoefenen, soms moet je de zaken gewoon op je laten afkomen en zien wat daar op volgt. Als het mis gaat, zal je daaruit leren en je komt er sterker uit! -- Je start met een propere lei. Niemand weet iets van jou verleden, het geeft je de kans om iets nieuws op te bouwen en even weg te zijn van sommige ''problemen/roddels'' die je ervaart in je eigen thuisstad. Gevolg, een zalig gevoel!
''De eerste stap om ergens te komen is te besluiten dat je niet wilt blijven waar je bent...'' Met deze zin startte ik mijn blog. Ik heb de reiskriebel te pakken en ik hoop dat ik nog veel meer van deze buitenlandse ervaringen mag meemaken.
Mijn laatste stageweek was echt een succes! We maakten de ''daycare'' af. Zo maakte ik samen met het team een ''inspiratiemuur'' aan de hand van een rups. De activiteiten van de afgelopen weken vormden het lichaam van de rups. Ik had een teamvergadering waarbij het team mijn inspireerde om ook de rest van de muren in de ''daycare'' te decoreren. We kochten nieuwe matrassen aan voor de slaapruimte en maakte de muren op met een maan en sterretjes. Als laatste sorteerden we de boeken in de ''readingroom'' per leeftijd en plakten we labels op de boxen. Vrijdag zal het team mij leren hoe ik Afrikaans speelgoed moet maken. Ze gaan mij leren om Afrikaanse ballen, poppen en wagens te knutselen voor de kinderen.
Ik gaf deze week ook mijn laatste workshops omtrent activiteiten. De begeleiders zouden deze week zelf een activiteit aan de kinderen geven. Er werden groepjes van drie gemaakt zodat er op dinsdag, woensdag en donderdag een activiteit voorbereid was. Aan de hand van een envelop met vragen die ze moesten oplossen, kreeg hun spelaanbod steeds meer vorm. Groep 1 zou een activiteit geven rond auto's en treinen, groep twee rond nummers en groep drie rond poppen, ballen en vliegers.
Ik mag met trotsheid zeggen dat deze activiteiten meer dan geslaagd waren. De begeleiders waren super gemotiveerd. Ik heb ze nog nooit eerder deze stageperiode de kinderen zo weten te entertainen. Na elke activiteit vond er een evaluatie plaats waarbij ik samen met de begeleiders de activiteit nog eens overliep. Ik vroeg hen daarbij hoe zij de activiteit zelf ervaren hadden, welk gevoel ze hadden bij de activiteit, wat de moeilijkheden waren, wat de kinderen ervan vonden, of ze zich in de kinderen konden plaatsen, welke uitdagingen ze hadden naar de volgende keer, hoe ze bepaalde problemen konden oplossen enz. En natuurlijk het belangrijkste punt van allemaal 'WAARDERING''. Ik heb de begeleiders zien groeien telkens wanneer ik hen een compliment gaf. Dat was voor mij een extra motivatie om mezelf te focussen op hun sterke punten.
Vrijdag 8 april zijn Liessa en Yirka op het vliegtuig gestapt met België als eindbestemming. Dat wil dus zeggen dat ik de laatste drie weken zonder deze twee ''toppers'' moet doorbrengen. Het afscheid nemen was niet zo fijn. Je sluit ten slotte een geweldig hoofdstuk af en je weet dat deze tijd niet meer zal terug komen. We hadden zelf niet verwacht dat het samenleven zo gemakkelijk zou verlopen. Ik kan jullie met trots vertellen dat ik hier twee echte topvriendinnen aan heb overgehouden!!
Ik wil jullie via dit blogbericht een beetje meer vertellen over hoe de stage hier verder verloopt. Hoewel ik het leven hier al erg gewoon ben en ik hier liever veel langer zou blijven wil ik toch meegeven dat stage lopen niet altijd even gemakkelijk is. Ik heb het de laatste week heel erg moeilijk gehad met de kinderen. Ik had jullie al eens eerder verteld dat er absoluut geen regels zijn. De enige regel die ze eigenlijk kennen is de volgende: ''als ze mij een ''tik'' geven dan wil dat zeggen dat ik iets verkeerd doe''.
Ik merk dat de leerkrachten dit zoveel mogelijk proberen te vermijden wanneer ik in de buurt ben, maar dat het soms toch wel erg moeilijk is. Het gevolg van deze regel is dat de kinderen absoluut niet luisteren naar mij. Ze in een ''time - out'' zetten en uitleggen waarom ze uit hun spel gehaald worden heeft als gevolg dat ze mij gewoon uitlachen. Dat brengt enorm veel frustraties met zich mee. Het is dan ook heel belangrijk dat ik in mijn achterhoofd houd dat het niet hun schuld is. Deze regel is nieuw voor hen en bovendien begrijpt 3/4 van de kinderen geen Engels. Ik probeer dit dan duidelijk te maken door gebruik te maken van gebaren en intonatie in mijn stem, soms werkt dat. Ik probeer dan ook energie te halen uit de momenten dat ik merk dat deze manier van handelen wel resultaat geeft.
Verder heb ik ook al enkele workshops gegeven. Aan de hand van een stellingenspel, het pakjesspel heb ik geprobeerd om de ''mothers'' te laten reflecteren over hun eigen omgang met kinderen. Vandaag deed ik een workshop rond activiteiten. Er lagen verschillende foto's op de tafel van activiteiten die ik, Liessa en Yirka al eerder deden in het weeshuis. De begeleiders mochten hieruit één foto kiezen en aan elkaar uitleggen waarom ze deze foto hadden gekozen en hun gevoel daarbij beschrijven.
Als tweede opdracht in deze workshop moesten ze groepjes maken van twee/drie personen en samen een nieuwe foto kiezen. Ze kregen verschillende vragen rond deze foto: - Hoe zou jij deze activiteit organiseren? - Wat vind je goed aan deze activiteit? - Wat vind je minder goed ? - Kan je nog andere activiteiten doen met deze materialen? - Welke problemen kunnen er tijdens deze activiteit voorkomen? - Hoe kan je deze problemen oplossen? -...
Aan het einde van deze workshop zaten we in een kring en mocht elk groepje aan elkaar tonen hoe ze deze activiteit zouden aanpakken. Op deze manier was ik degene die het proces coachte en leerden de begeleiders elkaar iets bij.
Het leuke aan deze workshops is dat ik langzaam aan verandering zie. Wanneer ik mijn avondactiviteiten geef, merk ik dat de begeleiders meer interesse tonen. Zo speelden we vorige week donderdag met ballonnen. Prossie, Hadiat en Agnes speelden mee samen met de kinderen. Ook bij Zoama zie ik verandering in het omgaan met kinderen. Vandaag zette ze zich tijdens het eetmoment bij de kinderen knuffelden hen. Dat was enorm mooi om te zien. Door hen daarover aan te spreken en hen complimenten te geven, hoop ik dat ze deze manier van omgaan met kinderen ook verder zetten wanneer ik terug naar België vertrek.
Het laatste waar ik de komende twee weken nog aan wil werken, is dat de begeleiders zelf het initiatief nemen om de kinderen speelgoed te geven. Als mij dat lukt, dan kan ik met een super goed gevoel terug naar België vertrekken.
Mijn eerste weekendje zonder mijn Belgische vriendinnetjes
Ik was een beetje bang om alleen achter te blijven maar eigenlijk valt dit reuze goed mee! Ik heb mij geen moment verveelt tijdens het weekend. Vrijdag had ik afgesproken met Jake, Mckenzie, Zac, Liessa en Julie om iets te gaan drinken in ''Bourbon''. Daar heb ik weer heel wat nieuwe mensen leren kennen, je bent hier dus eigenlijk nooit alleen. Samen met hen heb ik gefeest tot in de vroege uurtjes.
Zaterdagmiddag was het tijd om nog eens voor school te werken. Iets wat ontzettend moeilijk is hier in Uganda, want door het mooie weer zijn er altijd wel andere dingen te beleven. Zaterdagavond ben ik samen met Jake iets gaan drinken in een nieuwe bar, ''timeless''. Best een gezellige plaats. Na enkele spelletjes ''Skipbo'' en twee glaasjes wijn vertrokken we terug naar ons stamcafé ''bourbon'' om de rest van de hoop te vergezellen.
Zondagmiddag mocht is Sissi mijn buurvrouw terug verwelkomen. Zij had een lange reis naar Denemarken achter te rug. Samen zijn we gaan lunchen in Space café om gezellig bij te babbelen. 's avonds na mijn skypegesprek met mijn ouders en vriendinnen van de KLJ speelde ik nog een spelletjes pool in Babez. Maandag ben ik samen met Sissi uitgenodigd bij Anja en Julie thuis voor een etentje. Je ziet een druk programma en geen tijd om mij te vervelen dus ;)
Tijd om even uit te blazen.Tijdens mijn twee weken vakantie deed ik een rondreis door Uganda. Een unieke ervaring aangezien ik dit alleen deed. Het leukste aan deze rondreis was dat ik niets op voorhand gepland had. Ik deed het op de Afrikaanse wijze, ''zonder stress". Verder probeerde ik alles zo basic mogelijk te houden. Wanneer ik ergens in een dorpje belandde stapte ik naar een hostel of guesthouse waar ik dan één of meerdere nachtjes kon blijven. Ik betaalde hier tussen de 5 en 10 euro per nacht voor, ontzettend goedkoop dus.
Op dag één reisde ik naar Mbale. In dit stadje valt eigenlijk niet zoveel te beleven, dan maar gezellig rondsnuffelen in de plaatselijke boetiekjes. Op dag 2 reisde ik naar Mount Elgon waar ik een bergwandeling deed met twee plaatselijke gidsen. De volgende dag zou ik naar Sipi reizen maar aangezien het weer een beetje tegen zat besloot ik om een dagje Welness te houden. Dat was meer dan welkom na 2 maanden ''basic life''. Ik genoot van een massage van één uur, een bubbelbad, zwembad en stoombad voor nog geen 15 euro. Die avond sliep ik in een andere guesthouse omdat de hostel van de eerste nacht nogal tegenviel. Daar leerde ik enkele plaatselijke Afrikanen kennen en een meisje uit Londen. Na enkele drankjes en een gezellige babbel was het bedtijd, want de volgende dag moest ik vroeg uit de veren voor mijn reis naar Sipi.
Rondreizen in taxibusjes is leuk, goedkoop maar niet echt comfortabel. Vaak zit je met vier of vijf mensen op een rij waar eigenlijk maar plaats is voor drie mensen. Bovendien kan het ook erg lang duren voor de taxi vertrekt. Soms moet je wel een uur wachten. Een vertrekuur kennen ze niet in Afrika, ze wachten gewoon tot het busje vol zit. Tijdens mijn reis in de taxibus leerde ik twee studenten uit Duitsland kennen. Ik vroeg hen of ze mij wilden vergezellen in mijn dagtripje naar de Sipi Falls.
De Sipi Falls waren in één woord ''prachtig''. Een van de leukste momenten van deze dag was het zwemmen in de natuurlijke waterbron. Heel koud maar super verfrissend. We eindigde onze dag in een plaatselijk restaurantje waar we ''matoke met bonen en spinazie'' voorgeschoteld kregen voor nog geen 1.5 euro.
Op vrijdag reisde ik naar Moroto om een vriendin van mijn zus An te gaan bezoeken. Dit was één van de hoogtepunten van mijn reis. Ik kreeg namelijk de mogelijkheid om alleen met een echte Afrikaanse moto (=bodda) te rijden. We reden vier uurtjes langs de verschillende zandweggetjes en konden ondertussen geniet van het prachtige landschap. Moroto is namelijk een heel bergachtig gebied. Tijdens de Avond maakte ik samen met Karolien een pizza en cake voor de gasten die we die avond hadden uitgenodigd. Na een heerlijk diner, enkele spelletjes jungle speed en een prachtige sterrenhemel was het weer bedtijd.
De reis naar Kidepo national park was een lange reis en nam meer dan één dag in beslag. Maar het was zeker de moeite waart! Ik ontmoette mensen uit Canada en samen deden we een safaritrip van drie uur. Ik stond op 5 meter afstand van een leeuw, zag een kudde buffalo's, zebra's, giraffen, ... De olifanten waren iets minder blij om ons te zien. Toen we te dicht in de buurt kwamen, moest onze gids de jeep heel snel omkeren aangezien dat de olifant achter ons aan begon te lopen. Ik eindigde deze dag bij een gezellig kampvuur samen met de canadezen.
Weg geraken uit Kidepo national park was even moeilijk als het bereiken. Omdat ik al heel wat geld had uitgespaard met goedkope overnachtingen dacht ik erover na om ditmaal een privé taxi te huren, maar 300 dollar voor een reisje van 6u dat was toch een beetje boven mijn budget. Maar ik had geluk. In van de Oegandezen zou de volgende dag heel vroeg in de morgen naar Gulu reizen en hij wou mij meenemen. Zo spaarde ik 300 dollar of een twee daagse reis met de taxbusjes uit. Want op 6 uurtjes tijd kwam ik aan in Gulu en dat helemaal gratis!
Mijn laatste stop was Murchison Falls. Samen met twee Duitsers, een Deen en twee vrouwen uit Londen genoten we van de adembenemende natuur. De watervallen van Murchison zijn echt gigantisch. Er stond ook een hele fijne safari en een boottrip op het programma. We sloten de avond telkens af aan een gezellig kampvuur met lekker eten. Na drie dagen vertoeven in een echte Afrikaanse hut, leven tussen de wilde dieren en genieten van de prachtige natuur was het tijd om terug naar huis te keren. Terug naar Jinja.
Inclusie in Oeganda, daar kunnen wij nog wat van leren!
Had ik jullie al verteld dat ze ook in
Oeganda werken aan een inclusieve school/kinderopvang? Wij kunnen er in ieder
geval wat van leren! Vandaag brachten wij een bezoek aan de Primary school. We
wilden graag te weten komen waar de oudere kinderen van het weeshuis terecht
kwamen. Ook voor Liessa haar bachelorproef, die gaat over differentiatie, was
dit een leerkans.
Wat ons vooral is bijgebleven is de manier
hoe ze omgaan met blinde kinderen. In deze school waren er speciale klassen
waar men de blinde kinderen leerden werken met braille schrift. Hiervoor waren
aparte klaslokalen voorzien. Het mooie aspect aan deze manier van werken was,
wanneer de kinderen het brailleschrift onder de knie hadden, werden ze bij de
anderen in de klas gezet. Op deze manier leerden de kinderen zorg dragen voor
elkaar wat toch wel een pluspunt is voor het ondersteunen van de sociaal
emotionele ontwikkeling.
Maar ook in Mama Jane zijn alle kinderen
welkom. Ik ben niet bevoegd om diagnoses te stellen maar ik werd voorgesteld
aan een kleuter die overduidelijk het down syndroom heeft. Op dit moment volg
ik vier kinderen op die een ontwikkelingsachterstand hebben. Ik maakte daarvoor
een observatiesysteem om te weten te komen of er wel degelijk spraken is van
een ontwikkelingsprobleem of dat er misschien meer aan de hand is. Het
stimuleren van de kleuter met het down syndroom is voor mij niet gemakkelijk,
omdat ik hiervoor geen speciale opleiding heb gevolgd. Toch vind ik het een
heel mooi gegeven dat de leerkracht van Baby B, echt moeite doet om deze peuter
bij de lessen te betrekken. Ikzelf probeer zoveel mogelijk visueel te werken en
we proberen deze lijn door te trekken naar de lessen in de klas. Waar ik vooral
helemaal warm van word, is dat iemand met het syndroom van down, je enorm veel
liefde kan geven.
En de ziektekiemen hadden mij te pakken. Na twee dagen
koorts en vele toiletbezoekjes verplichtte Agnes mij om naar de dokter te gaan.
We reden naar een internationaal ziekenhuis waar ze mij het gevoel gaven alsof
ik doodging haha. Ik werd bij de spoedgevallen gelegd. Een verpleegster kwam
om bloed te trekken. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan aangezien mijn
bloed niet meer stroomde (natuurlijk stroomt het nog wel anders was ik echt
dood). Maar er kwam maar één bloeddruppel uit die meteen stolde. Dan maar de
andere arm proberen, dat ging al iets gemakkelijker. Erg voorzichtig waren ze
niet met de naald. Ik heb al meerdere keren bloed laten trekken of bloed
gegeven maar nooit deed dat pijn, deze keer waren ze nogal hardhandig. Agnes was ontzettend lief en bezorgd over mij en ook van Yirka en Liessa zorgden voor de nodige humor om weer een lach op mijn gezicht te toveren.
Na 4 uurtjes aan het infuus te hangen en liters vocht en
medicatie binnen te krijgen mocht ik terug naar huis met een bacteriële
infectie als diagnose. Toen ik recht stond was ik precies een beetje "zat",
toch wat veel koortswerendmiddel gekregen denk ik hihi :D Na de antibiotica en
veel rust ben ik weer op en top, want onkruid vergaat niet hé ;)
Dankzij de subsidies die ik kreeg van Stad Herentals en de
mensen die mij gesponsord hebben via wafeltjes heb ik samen met het team een
tweede project kunnen opstarten. Namelijk de inrichting van de "daycare". Het
is voor mij niet gemakkelijk om projecten op te starten aangezien de basis ligt
bij teamparticipatie. Een aspect dat voor Agnes en het team duidelijk nieuw is.
Er worden wel degelijk vergaderingen gehouden, maar
eigenlijk is er maar één iemand aan het woord en dat is Agnes zelf. De rest van
het team "luistert", naar wat zei te vertellen heeft. Ik zet het woordje
luisteren tussen haakjes omdat het merendeel van het team er niet met zijn
gedachten bij is. Wanneer Agnes dan toch naar feedback/ideeën vraagt van het
team, lijken ze in mijn ogen angstig om iets te zeggen. Het gevolg daarvan is dat
Agnes boos wordt omdat ze niet participeren. Ik voelde mezelf al een beetje
schuldig omdat ik een teamvergadering omtrent de "daycare" had aangevraagd.
Teamvergaderingen leiden behoort dus wel tot mijn
takenpakket, maar dat is hier niet aan de orde. Ik moest dus een andere manier
vinden om de ideeën van het team te verzamelen. Daarom schakelde ik over op
individuele gesprekken. Uit deze gesprekken kwamen enorm veel toffe ideeën.
Omdat we diversiteit in de kinderopvang willen brengen,
kwamen de begeleiders via deze gesprekken op het idee om zowel Europees als
Oegandees speelgoed aan te bieden.
Om nog inspiratie meer op te doen in verband met de
Oegandese cultuur stelde Agnes ons voor om een bezoek te brengen aan een "daycare" in de buurt. Dat leek ons een super leuk idee. Wat voor ons heel
erg vreemd was, was dat we absoluut niet mochten vertellen dat we van Mama Jane
kwamen. Ze zouden dit kunnen ervaren als concurrentie waardoor ze ons niet meer
zouden binnenlaten. Een groot verschil met België, waar ze streven naar een
geïntegreerd beleid en ze er alles aan doen om organisaties zoveel mogelijk te
laten samen werken en van elkaar te laten leren. De "daycare" die we
bezochten voldeed niet aan onze verwachtingen. We hoopten om wat
meer te weten te komen over een typische Afrikaanse inrichting. In de plaats
daarvan kregen we een "daycare" te zien die erg Europees getint was.
Tijdens de eerste drie weken hebben wij geen begeleide spelactiviteiten gezien. Een van de grote verschillen met België, waar er verschillende opvanginitiatieven zijn die spelactiviteiten aanbieden. Vorig jaar maakten Aagje en Sofie een super leuke readingroom vol met leuke spelletjes. Na vijf weken stage is deze deur nog nooit open geweest. Dat is heel erg jammer, er staan dozen met blokken, ballen, knuffels, speelgoed voor buiten, spelletjes, boeken... Maar er is niemand die deze materialen gebruikt.
Agnes vindt de materialen te waardevol om zomaar uit te stallen en daarom zit deze deur achter slot en grendel. Er is maar één iemand die de sleutel heeft en dat is Agnes zelf, naar ons gevoel voor de begeleiders een grote drempel om de readingroom te gebruiken. Wij willen het hier niet bij laten en organiseren nu dagelijks een spelnamiddag tussen 16u00 en 18u00. Het eerste uur spelen we begeleide spelletjes, het tweede uur kunnen de kinderen vrij spelen met de materialen van de readingroom die wij hen aanbieden. De kinderen zelf de materialen laten kiezen, daar is het nog te vroeg voor. Wanneer we een bak speelgoed in het midden zetten is het de wet van de sterkste en proberen ze zoveel mogelijk speelgoed bij elkaar te grijpen. Nog nooit hebben wij kinderen van 9 en 10 jaar zo zien vechten voor duploblokken (speelgoed dat normaal voor peuters en kleuters gebruikt wordt). Voor ons gaf het een heel fijn gevoel om te zien hoe die kinderen hun fantasie de vrije lieten gaan. In het begin van de activiteit was delen heel erg moeilijk, maar na een kwartiertje toonden we hen hoe ze samen dingen konden bouwen. Er werd echt samen gespeeld. We hebben de kinderen tussen 3 en 10 jaar een heel uur kunnen amuseren met de duploblokken, en dan nog waren ze niet uitgespeeld. Toch vonden ze het niet erg om hun spel stop te zetten. Zoveel mogelijk blokken verzamelen en deze terug in de bak gooien daar hadden ze duidelijk even veel plezier in!
We weten dat er enkel activiteiten gegeven worden wanneer er stagiaires uit het buitenland komen, zoals wij dus. Toch
hopen we de begeleiders te inspireren met onze activiteiten. Begeleidde activiteiten daar is het nog wat vroeg voor. Maar we hopen dat we ze toch kunnen prikkelen om een box met speelgoed in het midden van de koer te zetten, de kinderen te laten experimenteren en zelf gewoon toezicht te houden. Als we dit kunnen bereiken dan staan we toch al heel ver. Ik vind het heel jammer om te zeggen maar de begeleidsters zitten letterlijk heel de dag aan de kant en de kinderen worden eigenlijk een beetje aan hun lot overgelaten. Ik ben ervan overtuigd dat ze zelf enorm veel kwaliteiten hebben, we moeten alleen nog een manier vinden om deze terug aan te wakkeren.
Tijd om even uit te blazen.Tijdens mijn twee weken vakantie deed ik een rondreis door Uganda. Een unieke ervaring aangezien ik dit alleen deed. Het leukste aan deze rondreis was dat ik niets op voorhand gepland had. Ik deed het op de Afrikaanse wijze, ''zonder stress". Verder probeerde ik alles zo basic mogelijk te houden. Wanneer ik ergens in een dorpje belandde stapte ik naar een hostel of guesthouse waar ik dan één of meerdere nachtjes kon blijven. Ik betaalde hier tussen de 5 en 10 euro per nacht voor, ontzettend goedkoop dus. 
