ik heb toen nooit slecht gedaan aan niemand, denk ik, ik heb nooit iest beloof, alleen aan mijn eigen, of misschien aan mijn peter kindje, maar daar ben ik zeker dat ik heb altijd gedaan wat ik wou doen, ik was een heel vrouwlijk en aantrekelijk meisje, maar in de jaar 1990 ik heb een broer verloren toen dat ik in Bordeau was in Frankrijk want ik ben français, mijn leven was niet meer zelfde, nadien was trieste, want i heb niet kunnen een afscheiden geven een kus of een hand, ik was terug in mijn regio gekomen Elzas, het was tijdelijk de kersmes, mijn vader kon geen praten doen, mijn zus, mijn broer, wij hadden niets in onze wij waren leg, hij was 39jaar en had 2kinderen van zijn eerst vrouw en 3 kinderen van de tweede vrouw, ik zag dat iedereen moeillijk hed maar ze spaar me over hun commentairen, ik dacht dat hij ging genezen, ik had wel met hem gepraten, want mijn oudste broer had bij me gebellen om te zeggen dat Daniel zou met me willen praten, en had twee maand te voor gebellen naar hem, en hij vertellen me eerst de vrouw van dat hij darm kanker had, en dat hij ging streven, ik wist niet wat moest ik zeggen, ik was in eens zo alleen in Bordeaux ik had niemand om dat te vertellen en hij was ersntig ziek, hij wens me veel gelukkige in mijn leven omdat ik de jongste was, ik weet nog onze gespreken het was de droevig moment met een van mijn famillie membre gehad, een zeer droevig, als ik nu dit schrijven het is omdat na 19j denk ik aan hem omdat nu zijn leeftijd heb. normal was hij altijd grapig maar hij kon ook ersntig zijn, na onze gespreken kon ik niet geloven maar zonder te kijken zonder te adem ik heb hele brodeaux straten gelopen ik was uren aan het stapen, de eerst kerk ik ben toen er in gegaan en een kaars branden en uren blijven zitten in de hoop dat het niet zo was, ik verstop mijn gezicht omdat ik trane had als nu, ik zal zeggen dat ik die nooit afgewerken heb, en niemand in onze famillie lid, Daniel voor me was als mijn groot broer mij held want ik hou zo veel van elkaar ze zijn zo veel verschillen van karacteren, maar goed van binnen, ik ben de jongste van een famillie van 11kinderen ik heb het nog moeillijk om te zeggen dat wij 10 zijn nu want voor me hij telt het nog altijd, want hij is bij onze binnen, Daniel! qu'est ce que tu me manques, je t'aime tellement grand frère. ce son c'est mot que je voudrais qu'ils entendent maintenant, elke dag van mijn leven denk ik aan hem elke dag, en zo is dat, toen dat ik was calmeren bel ik naar mijn zussen er moest iest gebeuren het kon zo niet er moest een mirakel komen, zo was ik, maar iemand vertelt dat na zijn opératie zal beter zijn want ze ging een stuck van zijn darme knippen, en na zal hij beter zijn, dan ben ik voor kerst naar lijn famillie in Elzas gegaan om  mijn broer te zien. een colléga was mee gekomen maar het was heel koud, ik begrijp niet niemand praten ik dacht dat mijn broer ging genezen, en ik vraag om naar hem te bezoeken maar niemand zag het iest, enkel dagen later is mijn colléga alleen met de trein terug naar Bordeaux, ik blijf het nog en proberen te weten wat er was ik vroeg aan een broer een andere of hij wou me daar brengen want het was 100km rijden, en wij besloten een dag en het was maandag, om naar Daniel te gaan ik bessef niet dat het zo ernstig was, want ze stop mijn famillie te praten als ik er was.
een vriendin vroeg me om bij haar te komen, ze kente onze famillie goed want ze was met de oudste broer samen gewest, en wij hadden altijd contact gehouden, ik ben daar twee dag geblijven in mijn gedacht om maandag bij Daniel te gaan, de zondag krijgen wij telefoon van mijn oudste zus, ze vertelt aan het vriendin dat Daniel zijn last moment was en dat ik moest komen, want ik was er niets van. en ik weet of er vandaag is.