Aangezien het geleden is van maandag dat ik jullie heb ge-update , maak ik er nog eens werk van !
Dinsdag zijn we dus naar de slums geweest, daar beleefde ik mn echte cultuurshock pas echt. Het was gewoon zo schrijnend maar tegelijk zo mooi hoe ze met de echt beperkte middelen toch onderwijs willen geven aan de vele straatkinderen. Een klas met 100 kindjes is daar echt geen uitzondering. Vaak zitten ze in een 'woonwijk' , wat niet meer is dan een super smal steegje met enorm veel 'huizen' , wat dus ook niet meer is dan wat stenen en platen. Je moet overal uitkijken waar je loopt , of je zakt door stenen of loopt op leidingen.. Middenin ineens lokaaltje met daarin 70 kindjes, je zou er voor minder tranen van krijgen.
Woensdag gingen we naar het ander schooltje. Het was veel kleiner en ook wel knusser. Maar ook hier merkte je de hierarchie tussen leerkracht en leerling. Als ze geen zin hebben om les te geven , moeten ze hun hoofd op tafel leggen en slapen. De busrit naar de hostel terug was bij nader inzien, hilarisch! De nummer van de bus staan erop in het Hindi, op de zijkant in't gwn. + ze vertrekken gwn terwijl je nog opstapt. Rennen dus, we zaten met veel te veel mensen op de bus wat ervoor zorgde dat we doodop waren na 2 u door het vele verkeer.
Donderdag vertrokken we op kamp met de jongeren van 13 tot 18 jaar van het schooltje. De busrit duurde 4 uur en we kwamen aan in het bergen gedeelte van India. We deden heel wat, eten helpen geven, gezwommen, aankleden, helpen douchen, in bed steken , kortom alles. Leerkrachten deden quasi niks want wij waren er. Wanneer er cola werd uitgedeeld , kregen de kinderen een kwart van een bekertje en de leerkrachten zoveel als ze wilden. Wij deden zoals de jongeren, uit principe :) Slapen was een hel omdat het meisje dat naast me lag , heel veel nood had aan aandacht . Maar uiteindelijk ging het wel. De dag erna hebben we met de kinderen geschommeld en vanalles gedaan om hen bezig te houden. Toen we vroegen of we het goed deden , zeiden ze dat we fantastisch zijn . Een uitstekende hulp :) OEF!
We hebben ook een 'bullet car' gedaan.. 2 stieren die een kar voorttrekken waar je met ongeveer 4 man kan opzitten. Een heel avontuur door de Indische kwaliteit ! In de terugrit viel de bus stil, meteen uit het niets 20 Indiers die op straat staan beginnen te helpen en duwen de bus voort zodat we verder konnen.
Ik val hier echt op mijn plooi terug maar wat mis ik mijn vriendinnen , vrienden en familie. En in het bijzonder Sandro dan. Ik ben hier graag maar zal maar wat blij zijn terug thuis te zijn!
Vandaag was onze eerste dag stage. We begonnen in het auditorium met een verwelkoming, dit gebeurt elke week. Er was ook een dansoptreden omdat de kindjes van ons schooltje de eerste plaats hadden gewonnen in een danswedstrijd over heel Mumbai. Mijn hart smelte echt als je ziet hoe die kindjes met/zonder hun beperking het beste van hun zelf geven.Daarna kregen we uitleg van de directrice die ook een beperking heeft. Dit is het mooie aan ADAPT, er werken hier ook mensen met een beperking in de dagdagelijkse taken.
Daarna hebben we de klasjes mogen observeren. Ik had een dubbel gevoel, je krijgt enorm veel liefde terug van de kindjes maar de taalbarrière is een beetje onze beperking. Ik ga dan ook de basis Hindi beginnen leren :)
Ons weekprogramma zit wel mooi vol. Morgen gaan we naar de slums , remember slumdog millionaire?, en woensdag gaan we naar het andere schooltje Colaba, dat is een uurtje van hier dus hopelijk niet met de trein!
Donderdag en vrijdag gaan we op kamp met 2 groepen kinderen. Een echte onderdompeling in het schooltje , de kinderen en de cultuur.
Ik heb het ook al iets minder moeilijk, minder tranen. Maar het gemis blijft :) Tot snel!
