Gewekt door een overijverig kamermeisje, iets voor negen. Ontbeten op de kamer, ingepakt, en San Francisco achter ons gelaten, richting zuiden. En nu beseffen we opeens: ook richting Los Angeles, de laatste halte. Ik begin de poezen toch ook wel een beetje te missen, lacht Gitte.
We verlaten de eigenlijke autosnelweg en nemen Highway 1, volgens de boekskes de mooiste weg van het land. En de boekskes hebben overschot van gelijk. De weg kronkelt tussen de oceaan aan de ene kant en de bergen aan de andere kant en om de paar honderd meter volgt telkens weer een nieuw adembenemend zicht.
Net voor Carmel (waar Clint Eastwood vroeger burgemeester was), maken we een omweg via de tolweg 17 Mile Drive. Dat is een afgesloten wijk met superrijke bewoners (die huizen!), vier golfterreinen, maar vooral zeer mooie natuur. Op het strand liggen zeehonden te rusten, op een rots voor de kust bulkt het van de pelikanen en zeeleeuwen. Ideale plek voor een picknick, lijkt het ons.
Dan moeten we nog ruim 100 mijl afleggen naar onze volgende halte, San Simeon. Over het kronkelende bergweggetje duurt dat zijn tijd, zodat het bijna zeven uur is wanneer we hongerig en moe aankomen in het rustige kuststadje. Gelukkig zien we de zon nu weer, na drie dagen mist in San Francisco is die meer dan welkom. O ja, net voor we San Simeon binnenrijden stoppen we nog even bij een kleine volkstoeloop aan het strand: een kudde van tientallen zeeolifanten (dikke, en volgens Gitte zeer lelijke zeehonden) ligt te soezen op de rotsen. Ongelooflijk.
Naast ons motel is een restaurant, waar we dan maar direct binnenspringen. We eten er lekker (maar iets te duur) en net als we buitenkomen, zien we de zon nog wegzakken in de oceaan. Mooi!
We duiken met ons vieren nog even het indoorzwembad en bubbelbad in, spelen nog een spelletje Uno (Ria heeft gewonnen) en sluiten de dag af.
We hadden voor vandaag de uitstap naar Alcatraz gepland, maar omdat die in het water gevallen is, moeten we iets anders verzinnen. Gelukkig is er meer dan genoeg te beleven in Frisco. Een korte busrit brengt ons naar het chique winkelcentrum. Eerst kijken we nog even naar de schaaktafels, waar iedereen die zin heeft aan een partijtje kan beginnen. Dan is het even shoppen geblazen (tja, met drie vrouwen in het gezelschap ). De winkel met de meeste aantrekkingskracht is GAP. De oogst: een groen kleedje voor de oudste zus, een zwart kleedje voor mama.
Hoe chique de winkelstraten ook zijn, de daklozen blijven alomtegenwoordig. Gitte is fel onder de indruk (traantjes, ocharme) wanneer er een vrouw naast de straat zit te bedelen in gezelschap van haar zoontjes.
We besluiten ook de rest van de stad te voet te verkennen. Het wordt een zeer fikse wandeling. Chapeau voor de kinderen dat ze niet één keer klagen. Er is dan ook overal genoeg te zien. Eerst passeren we door Chinatown, een volledig Chinese wijk midden in de stad. In de Italiaanse wijk pikken we als lunch een stukje versgemaakte pizza mee. Op naar de meest typische straat van SF dan: Lombard Street, verschrikkelijk stijl en naar eigen zeggen de kromste straat ter wereld.
Als beloning voor de kinderen zakken we weer af naar Fishermans Warf, waar altijd wel wat leuk te doen is. Een dakloze bewijst dat je arm kunt zijn en toch humor hebben. Iedereen ligt plat van het lachen, wanneer hij zich op de stoep achter een struik verstopt en argeloze voorbijgangers doet schrikken (we hebben het op film!).
We trakteren de kinderen op een bezoekje aan het museum van Ripleys Believe it or not, van het gelijknamige tv-programma over ongelooflijke mensen, dingen en gebeurtenissen. Een voltreffer!
Het is ondertussen in de vooravond wanneer we er buiten komen, en een onaangename wind heeft de temperatuur doen zakken tot nauwelijks 15 graden. Lekkerbek Laura proeft de plaatselijke specialiteit nog: clam chowder (= vissoep in een kom van zuurdesembrood). We besluiten de kou te ontvluchten naar het hotel. Omdat het nog vroeg is, halen we de auto nog uit de parkeergarage en maken we bij valavond nog een ritje over de legendarische Golden Gate Bridge.
Op de terugweg halen we nog een slaatje en een broodje uit. Mama doet nog even de strijk, en het is toch bijna middernacht wanneer we het licht uitknippen.
Nog eens kunnen uitslapen tot half 11. Gedoucht en rustig overlopen we gingen doen. We hadden de dag ervoor gevoeld dat het redelijk koud was, dus zochten we onze warmste kleren bij elkaar. Eerst wandelden we naar de straat waar allemaal oude huizen in Victoriaanse stijl stonden. De straten in SF lopen bijna steil omhoog, dus rustten we even uit op een bank in een parkje. Daarna stapten we verder naar de Japanse wijk. Ik was al de hele vakantie aan het vragen om sushi te eten, dus gingen we daar naar sushi zoeken. We kochten een bakje met 5 sushi rolletjes en 3 gefrituurde hapjes met rijst. Gitte kocht bij een bakker een eclair en mama een chocolade muffin. We gingen aan een tafeltje zitten om alles op te eten. De sushi was heel lekker! Daarna namen we de bus naar Fishermans Warf. Door het stappen had ik blaren op mijn hiel gekregen en ik had geen sokken aan. Daarom kochten we in de San Francisco Sock Market, een winkel met niks anders dan sokken, een paar sokken. We wandelden verder langs de winkeltjes en probeerden kaarten te reserveren voor een bezoek aan Alcatraz. Blijkbaar waren de kaarten al voor 6 dagen uitverkocht. We namen dan maar kaarten voor een rit van een uur met de boot. We vaarden onder de Golden Gate Bridge en rond Alcatraz. Gitte had in een winkeltje een ring met een teenslipper gezien, dus die gingen we nog kopen. Daarna bezochten we een museum met allemaal elektronische spelletjes van vroeger. Gitte en ik lieten er een foto van ons maken, die daarna op stickertjes werd afgedrukt. Nadat we enkele spelletjes gespeeld hadden, en papa zijn eigen mannetje bij een spel K.O. geslagen had, gingen we buiten nog naar een duikboot kijken. We hadden allemaal honger, dus aten we allemaal een hamburger en frietjes in de Burger King. Ook al was het buiten nog maar 17 graden, stond de airco er toch nog op. Na de Burger King namen we de bus terug naar ons hotel. We maakten er nog een lekker luie avond van met een beetje chips en televisie.
Laatste ontbijt op ons zalige terrasje, uitgechekt, en vertrokken richting San Francisco. Richting bewoonde wereld ook weer, want in El Portal waren we afgesloten van gsm, internet en kranten.
We stoppen onderweg in Merced nog even om boodschappen te doen in supermarkt Rancho San Miguel (er wordt hier inderdaad veel Spaans gesproken). Vreemde producten worden hier verkocht: cactusbladeren, gebakken varkenshuid, Aan de kassa groeien we plots uit tot de plaatselijke attractie. De directeur wil weten waar we vandaan komen en vindt het exotische België blijkbaar fantastisch. Hij geeft ons tips over San Francisco, we moeten de zelfgemaakte fruitsap (ananas, aardbeien, horchata) proeven, hij loopt zelfs nog naar zijn auto om twee kaarten van San Francisco te halen. Een andere winkelbediende vertelt nog van zijn bezoeken aan Antwerpen. Vriendelijke mensen toch, die Amerikanen.
De rit naar SF gaat sneller dan we dachten en we verlaten de autosnelweg even wanneer Gitte moet plassen. In het winkeltje van een tankstation moet de bediende ook weer weten waar we vandaan komen en vertelt hij over zijn omzwervingen in Duitsland en Denemarken.
We picknicken nog even in een klein parkje in Livermore, onder belangstelling van de plaatselijke eenden en ganzen.
En dan zijn we plots aan een tolbrug (4 dollar) en rijden we het legendarische San Francisco binnen. Eerste vaststelling na het inchecken in de Holiday Inn: het is hier een stuk frisser (23 graden). Gitte vindt het zelfs te koud om te zwemmen. Na één baantje geeft ze het op.
Tweede vaststelling: we zijn allemaal wat krikkelig. Niet abnormaal
, als je twee weken lang 24u op 24 op elkaars lip zit. Remedie: een eerste stadsbezoek. Nog een vaststelling daarbij: SF loopt vol clochards.
Voor het eerst in twee weken trekken we iets met lange mouwen aan. We nemen de elektrische stadbus naar Fishermans Wharf, het toeristische centrum van de stad. We lopen wat tussen de winkeltjes en genieten, met uitzicht op de Stille Oceaan, van een heerlijke vismaaltijd (vooral de haai van Ria was lekker.) De Skyline van SF bij valavond is fantastisch, de zeeleeuwen in de dokken zorgen voor het achtergrondgeluid.
De bomvolle Street Car brengt ons terug naar het hotel. Het ziet er voor morgen in ieder geval veelbelovend uit.
Uitgebreid ontbijt op ons terras met koffie, fruitsap, toast, Gitte voelt zich wat zwakjes, heeft al twee dagen wat keelpijn, maar ze slaat er zich toch door.
We rijden naar de ingang van Yosemite Park en staan plots in de file. Uiteraard is het druk op zondag, maar dit is wel eigenaardig. Wat blijkt: een ranger houdt alle autos even tegen en waarschuwt voor brandgevaar. In een stuk van het park wordt een kleine bosbrand en een aantal zijwegen worden misschien afgesloten.
We laten het niet aan ons hart komen, en rijden het park in, op zoek naar de Sequios, de grootste bomen ter wereld. Onderweg zien de inderdaad we de brandweermannen over en weer rijden en ruiken we de brandgeur. De kinderen doen nog een dutje achterin en merken niks. In het zuidelijkste deel van het park maken we een wandeling tussen de woudreuzen. De oudste bomen zijn 2.700 jaar oud en bijna 70 meter hoog. Indrukwekkend. De eekhoorns lopen lustig heen en weer met de zaadjes, de prachtige blauwe gaaien zijn nauwelijks mensenschuw. We wandelen twee uur gefascineer rond. Wanneer Ria en Gitte even een sanitaire stop maken, stuit Laura op de parking op een prachtig hertje.
We dalen af naar de vallei en maken een paar wandelingen tussen de rotsen en de watervallen (die wel bijna opgedroogd zijn). Indrukwekkend is vooral El Capitan, de grootste granieten rots ter wereld, 2.300 meter hoog. In de openingsscène van zijn film To walk again probeert Marc Herremans deze rots te beklimmen, maar faalt hij. Nu we er zelf onder staan, begrijpen we maar al te best waarom.
Gitte heeft indertussen wel 25 fotos van een blauwe gaai gemaakt, het geheugen van onze camera is vol, een dag op een van de mooiste plekken op aarde zit erop.
Ria en Gitte gaan nog even pootje baden in ons bergriviertje. In het zwembad van het hotel maakt Gitte kennis met een paar kinderen uit Eeklo. Plots komt ze afgelopen: Een beer, een beer. Inderdaad, tussen de vuilnisbakken van de het hotel zat blijkbaar een zwarte beer te snuffelen. Het hotelpersoneel jaagt hem weg.
We genieten nog van de zonsondergang boven de bergen en gaan op tijd slapen.
Snel ontbeten in de lobby van het hotel (voor de tweede keer met Belgian Waffles) en vertrokken richting Yosemite National Park. We weten het s morgens nog niet, maar dit moet een van de mooiste plekken op aarde zijn.
Nu we ten westen van Death Valley zitten, hebben we de bakoven van de VS achter de rug en zakken de temperaturen naar een aangename 30°C.
Voor we naar Yosemite rijden, maken we nog een omweg langs Bodie, de goudzoekers achterna. Bodie werd rond 1855 gesticht toen er in de regio een paar klompjes goud gevonden werden. Het groeide uit tot een stadje van 10.000 mensen, maar werd nog geen 100 jaar later weer verlaten toen bleek dat er niks meer in de grond zat. De huizen staan er nog bij zoals ze door de laatste bewoners achtergelaten zijn. Een beeld dat recht uit de eerste de beste cowboyfilm komt. Stof dat door de straten waait, houten treden die piepen. In het lijkenhuisje staan zelfs nog een paar doodskisten klaar. De staat Californië (waar we sinds Death Valley weer zijn) heeft het dorpje als beschermd monument geklasseerd. Enig nadeel: ook aan de stoffige weg mag niet geraakt worden. Onze kleren en auto (en vooral de voeten van Gitte) zijn helemaal ondergestoft.
Op naar Yosemite dan. Daarvoor moeten we de Tioga Pas oversteken, de hoogste berijdbare pas van Amerika (een stuk boven de 3.000 meter). Wanneer we bovenop de Tioga zijn, wanen we ons echt in de hemel. Bergen, bossen, blinkende bergmeren, allemaal van een onwaarschijnlijke schoonheid, postkaarmateriaal. Aan de kinderen gaat het even voorbij. Die zitten op de achterbank verzonken in respectievelijk Harry Potter en de Orde van de Fenix (Gitte) en Christiane F. (Laura, tot tranen toe). Ze worden wel alert wanneer, in de afdaling, aan de kant van de weg een rij autos stilstaat. Iedereen wijst in de richting van het bos. En jawel, daar zit moeder beer. Even later duikt ook baby beer op. Weer een fantastische belevenis erbij.
We hebben er vandaag redelijk wat kilometers opzitten en sparen de rest van Yosemite op voor morgen. We rijden door naar ons hotel, waar een aangename verrassing wacht. Onze kamer blijkt een klein appartementje te zijn, met een keukenje, bureau, zetels, open haard maar vooral met een terrasje. We zitten op het gelijkvloers en achter ons terras stroomt een klaterend bergriviertje. Een heerlijk zicht en geluid.
We spoelen het stof nog even weg met een duik in het zwembad (Gitte en Bart) en de jacuzzi (Laura en Ria) en genieten nog van een cowboypizza, een frisse Budweiser (Bart) of een glaasje Californische witte wijn (Ria) op ons terras. Zalige dag.
Natuurlijk stonden we op en checkten we weer uit. De bedoeling was deze keer om in de auto te ontbijten. Eerst vonden we de autosleutels niet meer. Pas na een aantal minuten zoeken, vond papa ze in de tas. We gingen de auto uit de garage halen, papa reed achteruit en we hoorden een knal. Papa was tegen de auto achter ons gereden. Zelf had hij nog niks door, maar Gitte en ik hadden het wel gehoord. De mevrouw van de auto had het gezien en ging het tegen haar man, die achter het stuur zat en juist wilde vertrekken, vertellen. De man die uit de auto stapte was een grote, stevige neger. Gitte en ik zeiden al tegen papa best gewoon doorreed, maar hij ging toch vragen of hij iets geraakt had. Aan hun auto was niks, alleen in onze bumper een stevige bluts. Maar goed dat we een autoverzekering genomen hadden! De dag ervoor brandde er ook een lichtje dat de olie moest vervangen worden. Papa ging olie kopen aan een tankstation en verving de olie. Het lichtje bleef branden en omdat we richting Death Valley moesten, belde papa naar Hertz. De mevrouw vertelde dat ze de dag voordat we de auto kregen de olie vervangen hadden, we moesten ons dus geen zorgen maken. Eindelijk konden we vertrekken richting Death Valley! Ik smeerde voor ons 4 de boterhammen in de auto.
(PS: het is ondertussen 23.30 in San Francisco en Laura moet het afleggen tegen het Zandmannetje. Papa neemt het dagboek dus even over.)
Death Valley dus, een van de heetste plaatsen in de wereld omdat de woestijn er onder zeeniveau ligt en de warme lucht niet kan ontsnappen door de omliggende bergen. We hadden de voorbije dagen al gepuft in de 44°C van Las Vegas, nu gingen we er nog een schepje bovenop doen.
Eerste stop: Zabriskie Point, bekend van de gelijknamige film. We stappen even uit om een heuveltje te beklimmen en passeren een wat ouder Vlaams koppel. De vrouw poseert voor de foto en Laura hoort haar zeggen (in het plat Kempens): trekt mer veul bergen. Dat zinnetje is sindsdien onze vaste slogan.
We stoppen even aan het bezoekerscentrum. Laura koopt er een boek in het Engels: Valley of Death, een thriller die zich afspeelt in Death Valley. De kinderen gieren het uit wanneer ze Ria schrik aanjagen met een namaakspin.
Dan rijden we naar Badwater, het diepste punt van het westelijk halfrond, 85 meter onder zeeniveau. Echt een onwezenlijke plek. Er staat echt een plas zout water, die al duizenden jaren uit de rotsen sijpelt. De hitte is ondraaglijk (de thermometer geeft vlot 48°C aan). We nemen een paar fotos, Ria graait nog een stukje zout mee en we zijn weer weg. Op naar het hotel in Lone Pine, naar de afkoeling van airco en zwembad. Je kan Gittes ontgoocheling van dan ook wel begrijpen toen bleek dat het zwembad dicht was, wegens te felle wind. De natuur blijft ons wel onwaarschijnlijk verbazen. Een paar uur geleden zaten we nog diep onder zeeniveau, nu kijken we vanuit onze hotelkamer uit op Mount Whitney, met zijn 4.500 meter de hoogste berg van de VS.
Na zo een inspannende dag hebben we wel een beloning verdiend: een etentje in het beste restaurant van Lone Pine. Vooral de medaillon van eland smaakt overheerlijk.
Ik heb nu ook een gastenboek op de site gezet. Als je mijn verslagjes leest, mag je in mijn gastenboek ook altijd vragen stellen, reacties of opmerkingen schrijven, gewoon zelf iets vertellen, ... ! Het gastenboek staat rechts naast de verslagjes, gewoon klikken op 'Voeg een berichtje toe'.
s Morgens eindelijk eens uitgeslapen, tot half 11! Papa heeft 3 keer geprobeerd om de roomservice te bellen voor ontbijt, maar hij kreeg telkens een soort antwoordapparaat. We gingen dus maar de stad in op zoek naar een ontbijt. We vonden een restaurantje met alleen maar breakfast en bestelden elk een ontbijt. Papa en Gitte pannenkoeken met aardbeiensaus, aardbeien en slagroom. Mama toast met aarbeiensaus, aardbeien en slagroom. Ik een soort cake met aardbeiensaus, aardbeien en slagroom. Daarbij kregen we elk nog een bord met een gebakken ei, een worstje, spek en gebakken aardappelen. Genoeg eten voor een hele week! Na ons megaontbijt gingen we Worlds Largest Gift Shop binnen. Het was grappig om te zien wat ze allemaal verzinnen als souvenirs. Daarna haalden we onze auto en reden we naar de Hoover Dam. De dam is gebouwd in de jaren dertig en is 15 jaar lang de grootste dam ter wereld geweest. De mensen die eraan gebouwd hebben, kregen slechts 2 dagen per jaar vrijaf! Na de Hoover Dam reden we naar een Las Vegas Outlet Shopping Center. Gitte kocht er een shortje en ik nog een paar dingen voor het volgende volleybalseizoen. Ook kochten we iets om onze nagels glad te maken en er figuurtjes op te stempelen. We aten daar iets en reden terug naar het centrum van Las Vegas. Eerst wilden we nog naar de hotels Venetian en Mirage gaan en naar een piratenshow gaan kijken. Maar het was al vrij laat, dus gingen we gewoon naar onze hotelkamer. We aten de M&Ms op, die we gisteren gekocht hadden. We hadden ook nog voor 2uur internet, dus checkten we allemaal onze mail nog eens. We keken nog even tv en gingen daarna slapen.
s Morgens eens lang kunnen uitslapen, tot half 11! Dat deed ons allemaal eens deugd. Bij het inchecken hadden we kaartjes gekregen om gratis naar de top van ons hotel Stratosphere te gaan. Die kaartjes gebruikten we na ons ontbijt. Eerst moesten we door een machine, zodat ze konden zien of we wapens, bij ons hadden. Daarna werd er een foto van ons vieren gemaakt. We gingen met de lift in 37 seconden 384m omhoog. Bovenop de toren waren ook nog eens 3 achtbanen. Eén van de achtbanen heette Insanity (= waanzin), dat zegt dus al genoeg! Gitte en ik twijfelden nog of we erin zouden gaan. Toen we de achtbanen ook echt gezien hadden, stond ons besluit meer dan vast om er niet in te gaan. We liepen boven nog wat rond, keken naar de mensen die wel in de achtbanen gingen en mama en papa dronken nog een koffie. Wanneer we terug beneden kwamen, konden we de foto kopen. We kochten het pakket met 1 grote foto, 2 kleine fotos, 2 magneetjes en een sleutelhanger. Op de achtergrond van de fotos was met de computer het uitzicht van de Stratosphere geplakt. Het was weer verschrikkelijk warm, dus zochten we wat verkoeling aan het zwembad. Ik ben er een uur geweest, maar ik vond het te warm en ben terug naar de kamer gegaan. Mama, papa en Gitte hebben er 2 uur gelegen. Na het zwemmen, bezochten we de tentoonstelling van de Titanic in hotel Tropicana. De trappenhal was er helemaal nagebouwd, we kregen er kippenvel van. Vooral toen we bedachten dat Jack daar gestaan had. J Ook een deel van het buitendek en de ijsschots hadden ze nagebouwd. Bij de ingang van de tentoonstelling kregen we elk een instapkaart van de Titanic. Op het eind van de tentoonstelling konden we in een lijst kijken of we nog leefden of niet. Gitte en mama leefden nog, papa en ik waren omgekomen. Na de tentoonstelling gingen we naar hotel New York New York. Daar was een achtbaan van 1,5km en met een snelheid van 100km per uur. Daar zijn Gitte en ik natuurlijk wél ingegaan! Daarna zijn we op zoek gegaan naar eten. We vonden eigenlijk niks anders dan pizza, frieten, hamburgers, hotdog, . We zijn dan in een restaurant gaan eten waar we omringd waren door ongeveer alle fastfoodrestaurants die er bestaan. Mama, papa en Gitte aten een hamburger van Wendys, ik at een pizza met salami. Na het eten gingen we naar een M&Ms winkel van 4 verdiepingen. Daar vulden we een zakje met 22 verschillende kleuren M&Ms. Toen we zo ongeveer de hele winkel gezien hadden, kocht papa nog een truitje van Beckham. Dat gaat hij aandoen als we 28ste juli naar de match van LA Galaxy gaan kijken. We haalden onze auto terug van de parking en vertrokken richting hotel. Het was al redelijk laat, dus kropen we allemaal ons bed in.
Ik zit op het moment een beetje achter met mijn verslagjes, omdat we de laatste dagen in Las Vegas zaten. Hier is zoveel te doen, dus heb ik geen tijd om iets te schrijven. Morgen moeten we 350km rijden, dan kan ik in de auto alles afmaken. Normaal gezien hebben we morgen avond ook internet, we zitten dan weer in een Best Western hotel. Morgen zet ik dus alle verslagen van de afgelopen 4 dagen terug op internet. Deze keer hebben we betaald voor internet; 9dollar voor 24uur, da's dus niet zoveel. Alles gaat hier heel goed, alleen super warm!
s Morgens weer opgestaan en ingepakt. Ontbijten deden we in het hotel. Na het ontbijt checkten we uit en vertrokken met de auto richting de staat Utah. Daar bezochten we ons derde National Park, Zion Park. Om er te geraken moesten we door een hele lange, donkere tunnel door de rotsen rijden. We parkeerden onze auto en besloten te gaan wandelen, ook al was het weer erg warm. Zoals in het National Park van de Grand Canyon reden er gratis busjes door het park. We namen het busje en stapten bij de eerste halte uit, daar lag het Visitor Centrum. Er draaide een film over Zion Park. Nadat we de film gezien hadden, namen we het busje weer. Deze keer stapten we uit aan de halte van de schaduwwandeling. Erg veel schaduw was er niet, dus keerden we na een tijdje terug. Er lag wel een riviertje in de schaduw van de rotsen, daar hebben we nog even uitgerust. We namen het busje opnieuw en stapten uit aan de Dreeping Rock. Het was een steile wandeling van 800m, maar echt wel de moeite waard. We konden ons verfrissen aan het water dat van de rotsen drupten. Onderaan de rotsen was alles heel groen door het water. Nadat we ons verfrist hadden en van de natuur genoten hadden, keerden we weer terug naar het busje. In het park was er een plaats waar je iets kon gaan drinken, daar reden we dus naartoe. Blijkbaar was de stroom uitgevallen en waren de drankmachines stuk. We mochten wel allemaal onze drinkbussen vullen met lekker ijskoud water. We keerden terug naar de auto en reden door naar ons hotel; Best Western Zion Park Inn. Ook daar zat men zonder stroom, ze vertelden ons dat de oorzak de hevige bosbranden waren. Wanneer de op onze kamer aankwamen, hadden we al terug stroom. Maar goed, want we moesten nog ergens eten zoeken. We gingen eerst het restaurant van het hotel binnen, daar konden we ons inschrijven en moesten we nog anderhalf uur wachten op een tafel. We schreven ons niet in en reden het centrum in op zoek naar een ander restaurant. In het tweede restaurant schreven we ons wel in en moesten we nog 1 uur en een kwartier wachten. We zochten nog even verder, maar vonden niks meer. Na een half uur keerden we terug naar dat tweede restaurant. Daar kregen we direct plaats. We aten lekker en hadden en vriendelijke ober. Na het eten reden we terug naar het hotel en gingen we slapen.
s Morgens weer vrij vroeg wakker, maar dat zijn we ondertussen al wel gewoon. Ons aangekleed, gewassen, weer ingepakt en gaan uitchecken. Daarna met de auto naar Desert View Watch Tower gereden, weer een uitkijkpost over Grand Canyon. Daar zijn we ons ontbijt gaan halen in een self-service restaurant. Mama en Gitte een boterham met kaas en hesp, papa en ik een boterham met tonijnsalade. Toen alles op was, zijn we naar de Tower gewandeld, maar niet naar boven gegaan. We zagen in de verte boven de bergen dikke rookwolken van de bosbranden Utah. Bij elk toeristisch plekje hoort natuurlijk een souvenirwinkeltje, daar zijn we dan ook nog maar eens gaan kijken. Daar heeft Gitte een beeldje stuk laten vallen, niemand had het gezien, dus wandelden wij gewoon door. J Na onze laatste kijk op de Grand Canyon zijn we weer naar de auto gewandeld. Onderweg naar Page stopten we nog even om naar een scheur in de aarde te kijken. Er stond ook weer een indanenwinkeltje, waar papa een tomahawk kocht. Dat is een Indiaanse bijl, versierd met echt konijnenvel en de pluim van een kalkoen. Wanneer we in Page aankwamen, checkten we direct in in ons hotel. Daarna zijn we naar Antelope Canyon gegaan (typ maar eens in op Google). Het kostte vrij veel om erin te mogen, maar we zagen nog nooit zoiets mooi, echt de moeite! De wandeling was in de schaduw, het was er maar 25 graden en dus goed te doen. Na Antelope Canyon reden we terug naar het hotel om ons te douchen. We hadden al een hele week de Mc Donalds en Burger King vermeden, wat in Amerika niet eenvoudig is. s Avonds zijn we dan in de Mc Donalds gaan eten. En toch smaken Belgische frieten nog altijd het beste! Na het eten reden we terug naar het hotel. Gitte en ik hebben nog naar Ace Ventura gekeken en zijn daarna gaan slapen.
s Morgens natuurlijk weer vroeg wakker door die lawaai makende toeristen en Amerikanen. Eigenlijk maar goed, want we konden maar ontbijten van 6 tot 9 uur. Om half 9 gingen we ontbijten; een glaasje fruitsap, wat cornflakes, donuts, geroosterde boterhammen, pannenkoeken en zelfs Belgian Waffles. We pakten onze koffers in en vertrokken eerst richting een vulkaan, de Sunset Crater. Daar maakten we een wandeling van 1 mijl (=1,6km), wat vermoeiend was door de hoge temperatuur. Daarna reden we richting de Grand Canyon. We vonden niks om te picknicken, dus zijn we langs de Mc Donalds op een klein podium, waar soms optredens waren, gaan zitten. We aten vooral groenten en fruit, want die hadden we de voorbije dagen nog niet erg veel gevonden. Tegenover het podium was een IMAX, daar zijn we een prachtige film gaan kijken over de ontdekking van de Grand Canyon. Het scherm was veel groter dan dat van Kinepolis, je wist soms niet waar je juist moest kijken. Gitte kocht in het winkeltje een pet van de Grand Canyon en ik een pen van de Grand Canyon met Laura erop. Na de film zijn we doorgereden naar ons hotel, Yavapai Lodge, midden in het National Park van de Grand Canyon. We checkten in en genoten van de zonsondergang op de top van de Grand Canyon. Romantisch was het niet echt, er zaten zoveel mensen en zelfs een groep pizza te eten. Maar wel de mooiste zonsondergang ooit! Daarna zijn we nog iets gaan eten in het eerste restaurant dat we in het park vonden. Gezelligheid is echter niks voor Amerikanen, het was iets Lunch Corner-achtig restaurant en iedereen droeg er een korte short en een topje. We hadden wel lekker gegeten en als je 1 keer drinken bestelde, kon je weer gaan bijvullen zoveel je wilde. We proefden er Cherry Cola en Root Beer. De Cherry Cola was wel lekker, het Root Beer niet echt. We zijn na het eten terug naar onze kamer gekeerd en zijn rond half 11 gaan slapen.
s Morgens werden we al om half 8 wakker omdat domme Amerikanen toeterden, schreeuwden, lawaai maakten, . Papa ging koffie halen aan de inkom en zelfs Gitte en ik dronken een beker koffie om een beetje wakker te worden. We ontbeten in onze hotelkamer en vertrokken eerst richting het grootwarenhuis. Daar lagen hopen T-shirts met grappige teksten op. Gitte kocht een T-shirt met Loser ville: population you. en ik kocht er eentje met Im not in a bad mood, I just dont like you!. Daarna reden we richting Montezuma Castle. Het is een National Park en we kochten daar onze pas voor 80 dollar, zodat we in alle volgende National Parks gratis binnen mogen. We maakten er een korte wandeling langs de rotswoningen van 900 jaar oud. Als we terug aan de auto kwamen, lag er een levend eekhoorntje onder. Op de bordjes aan de ingang stond overal duidelijk dat we ze niet mogen voederen of aanraken omdat ze ziektes kunnen hebben. Maar het was zon zielig beestje, dus namen we een boterham en een paar ijsblokjes. Het wilde zelfs uit onze handen komen eten, maar een of andere ziekte hebben we liever niet. De squirrel wou zelfs niet meer onder de auto uit en we moesten verder, dus hebben we enkele stukjes brood verder weg gegooid. Onderweg kwamen we veel indianenkraampjes tegen en stopten bij eentje. We kochten er een Indiaanse pannenkoek (Fry Bread) en een ijzeren cactusje voor in ons souvenirkastje thuis. We zochten verfrissing in een proper beekje, waar we een dam bouwden van de stenen die er lagen. Wanneer we terug naar de auto gingen, zagen we nog enkele kolibries drinken van een drinkbakje, echt mooie beestjes! Daarna reden we nog naar een uitzichtplek over de bergen, ook daar stonden een stuk of 10 indianenkraampjes. Gitte kocht er een handgemaakt armbandje. Rond 6 uur kwamen we aan in Flagstaff en ons Days-Inn Route 66 hotel. Ook al had het net flink geregend en was het nog maar 20 graden, sprongen Gitte, mama en ik het verwarmde zwembad in. We wilden nog iets gaan eten in het centrum van Flagstaff, maar daar was niks te zien. Papa had gelezen over Black Barts Steak House, waar je al zingend bediend wordt. We stopten op de parking, het zag eruit als een of ander krot, dus zochten we nog wat verder. Het volgende restaurant waar we deze keer zelfs binnengingen, zag er ook super-smerig uit. Plakkerige tafels, vuile grond en we zagen andere mensen verlebberde frieten eten. Ze kenden ons daar toch niet, dus zijn we gewoon buitengestapt. JOndertussen was het al kwart na 8, dus gingen we nog maar een restaurant binnen met in grote letters Pizza op. Het was een proper restaurantje waar we allemaal onze keuze vonden en heel lekker gegeten hadden. Als je er 1 keer iets bestelde, vulde ze je glas gratis bij. Onze serveerster vroeg waarvan we kwamen en toen we Belgium zeiden, vertelde ze dat ze daar ook al geweest was toen ze voor 5 maanden in Spanje woonde! Om half 10 sliepen Gitte en ik alweer, blijkbaar nog altijd wat last van een jetlag.
Gisteren was het vooral een auto-dag. We moesten 380 mijl (= 570 km) rijden. We stonden om half 8 op, pakten onze koffers terug in, checkten uit in ons hotel en vertrokken om half 9 richting Prescott. Onderweg stopten we in een klein winkeltje om onze nodige inkopen te doen: vooral water en iets als ontbijt. Tijdens onze rit zagen we de prachtige natuur van Amerika, maar ook de armoede van sommige mensen, vooral toen we Arizona binnenreden. De reusachtige cactussen waren net die van een cowboyfilm. We kwamen zelfs enkele mini-tornados tegen. Na 9 uur rijden, waarvan we 1 uur gestopt waren om iets te eten, kwamen we aan in ons hotelletje Motel 6. Het was veel minder luxueus als het vorige, maar we hadden 2 grote bedden om in te slapen en een propere badkamer met wc en douche, meer heb je eigenlijk niet nodig. We verfristen ons allemaal, Gitte plonste nog even het zwembad in en we reden naar het centrum om iets te eten. Papa had in een boekje iets gelezen van een Saloon-restaurant, dus daar gingen we iets eten. Je kwam binnen door van die klapdeuren en het interieur was ook aangepast. Gitte nam spareribs, mama Fajita, papa ne goeie biefstuk en ik een vegetarische pasta. Nadat we gegeten hadden keken we nog even naar mensen die countrydansten en liepen we nog eens langs de winkeltjes. We reden terug naar ons hotel en vielen allemaal tegen half 11 in slaap.
Naar onze normen waren we heel vroeg opgestaan; 8uur. Omdat we de rolluiken thuis gewoon zijn, worden we vlugger wakker door het licht. We hebben ons direct gewassen en aangekleed en we vertrokken te voet richting Downtown LA, het centrum van de stad. Eerst gingen we op zoek naar een ontbijt. We kozen elk een sandwich en natuurlijk kregen we daar chips bij. Geen wonder dat er zoveel dikke mensen rondlopen. Toen ons ontbijt op was, liepen we verder door de stad. Daarna zijn we terug naar ons hotel gewandeld om er de auto gaan te halen. Met de auto reden we richting Hollywood. We wandelden over de Walk of Fame, keken naar de winkeltjes, maakten veel fotos en gingen het winkelcentrum binnen. Vanuit het winkelcentrum konden we de grote Hollywood-letters duidelijk in de heuvels zien liggen. We gingen terug naar de auto en probeerden dichterbij de letters te komen, maar de weg er naartoe was om een of andere reden afgesloten. Dan maar naar Mulholland Drive, hier hadden we een prachtig uitzicht over Los Angeles, een stad van maar liefst 10 miljoen mensen! Nadat we van het uitzicht genoten hadden, zijn we over de Sunset Boulevard gereden, een straat met langs beide kanten allemaal palmbomen. Als laatste reden we door Beverly Hills, waar we enkele grote huizen gezien hebben. Na Beverly Hills zijn we terug naar ons hotel gereden. Mama, papa en Gitte zijn nog een uurtje gaan zwemmen in het zwembad en bubbelbad. Als avondeten gingen we een pizza eten in California pizza kitchen, het leek er een beetje op de Pizza Hut die we thuis kennen. Nog altijd moe van de lange reis met het vliegtuig, vielen Gitte en ik al om kwart na 9 in slaap. Mama en papa regelden nog wat voor de dag erna en kropen ook om 10 uur hun bed al in.
Omdat je 3 uur vroeger op de luchthaven moet zijn dan het vertrekuur van het vliegtuig, moesten we al om 7 uur uit ons bed. Dat was een hele opgave, we hadden s nachts natuurlijk niet veel geslapen door de spanning. Mama stak de laatste spullen in de koffers en handbagage en om kwart 8 vertrokken we richting Zaventem. Eten deden we in de auto van vake, die ons wegbracht. En natuurlijk geen vakantie zonder boterhammen met een gebakken eitje! Het verkeer richting Brussel was heel vlot, dus kwamen we al om half 9 in Zaventem aan. Onze koffers eruit, ne dikke knuffel aan vake en we gingen naar binnen. Om 9 uur mochten we al inchecken, we waren een van de eersten. Na enkele vragen over explosieven en het wegen van onze koffers kregen we onze plaatsen in het vliegtuig. Voordat we naar de terminal gingen om te wachten op ons vliegtuig, kochten we nog enkele tijdschriften om ons de komende 14 uur bezig te houden. Om 12 uur begon het instappen in onze Boeing 767. We gingen op onze plaatsen 23 D, E, F en G zitten. Nog vlug een paar sjieken in onze mond tegen de druk op onze oren en om 20 na 12 stegen we op. Ik spreek nu nog in Belgische tijd, maar straks herzet ik mijn horloge en vertel ik alles in de Californische tijd. Onze eerste maaltijd was pasta of kip, sla, een broodje en super lekker aardbeienijs! We hebben op de zetel elk ons eigen klein tv-schermpje. Je kan kiezen of je de route volgt op de kaart die we vliegen, een film bekijkt of naar de radio luistert. Ik heb juist In the land of women gekeken en papa volgt nu 300. De films zijn in het Engels gesproken, zonder ondertiteling, maar zo kan ik mijn Engels misschien nog wat oefenen voor straks. Onze tweede maaltijd was een doosje met enkele snacks: een zakje gezouten chips, een Twix, een broodje met hesp en kaas en een pakje mosterd. Om 20 voor 5 landden we in Washington. Eerst moesten we onze koffers terug van de rolband gaan halen en daarna door de douane. Bij de eerst stand van de douane werden onze paspoorten gecontroleerd. Mama, papa en ik moesten onze vingerafdrukken van beide wijsvingers geven en recht in de webcam kijken (ik heb het thans niet zo voor webcams :P), omdat we boven de 14 zijn. Daarna werden enkele slachtoffers er uitgepikt die hun bagage en voor de tweede keer hun paspoorten moesten laten zien. Enkelen, waaronder wij, werden verplicht achter een rood lint te blijven wachten, anderen mochten door. Papa vroeg nog Is it possible that we are going to miss our next flight? en we kregen als antwoord van die o zo beleefde douanier Possible... Ja, daar stonden we dan. Opeens kwam hij terug en riep hij Bart, op zn Amerikaans wel te verstaan. Papa kreeg onze paspoorten terug en zelfs een formulier waarop we onze eventuele klachten mochten schrijven. Het enige wat we wilden was ons vliegtuig halen, dus hebben we die klacht gelaten en zijn we gewoon doorgegaan. Voor onze tweede vlucht zaten we in een Airbus, een heel wat kleiner vliegtuig dan het vorige. Eten moesten we zelf kopen, het drinken was er ook gratis. We kochten een Minimeal: crackers, appelmoes, kaas, salami, . Ideaal voor onze kleine honger! Om 7 uur landden we dan eindelijk (!!!) in Los Angeles. Onze koffers gingen we weer van de rolband halen en daarna op weg naar het gebouw van Hertz, waar we onze gehuurde auto kregen. Bij Hertz bleek dat onze auto nog niet klaar was, maar dat we voor 10 dollar per dag extra een grotere jeep konden krijgen. Na even onderhandelen is het ons gelukt die grotere jeep zo mee te krijgen, zonder die extra dollars! De jeep leek meer op een of andere machine dan op een auto, maar opvallen doen we niet tussen al die andere mega-autos op de weg! Tegen half 10 kwamen we aan in ons hotel. We hadden allemaal nog wat honger en in het winkeltje was niks om te eten. Daarom hadden we de roomservice gebeld. Het was 15 dollar (= 10euro) per broodje. Maar goed dat we er maar 2 bestelden; 20 minuutjes later klopte de man aan en kwam met een hele tafel aangereden. Het waren niet gewoon 2 broodjes, maar bijna 2 hele broden met een hoop frieten erbij. Toen dat allemaal opgepeuzeld was, zijn we alle vier direct in slaap gevallen, totaal uitgeput van de laaaaaange reis.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
We aten daar iets en reden terug naar het centrum van Las Vegas. Eerst wilden we nog naar de hotels Venetian en Mirage gaan en naar een piratenshow gaan kijken. Maar het was al vrij laat, dus gingen we gewoon naar onze hotelkamer. We aten de M&Ms op, die we gisteren gekocht hadden. We hadden ook nog voor 2uur internet, dus checkten we allemaal onze mail nog eens. We keken nog even tv en gingen daarna slapen.
