Je bent vijf jaar jong. Je gaat met je papa naar de speelgoedwinkel maar je krijgt niet het speelgoed dat je zo graag wil. Je beste vriendinnetje heeft het wel gekregen van haar mama en jij bent jaloers. Je bent twaalf jaar oud en het nieuwe schooljaar begint. Ook jij wil net als iedereen een nieuwe boekentas, maar die krijg je niet. Op school kijk je teleurgesteld naar andere leerlingen die met hun nieuwste coole rugzak pronken. Zij zijn immers wel gelukkig, maar dat geluk gun je hen eigenlijk niet. Je bent achttien jaar oud en je wil meer zakgeld. Je bent van plan om dan maar zelf voor je auto te sparen, want van je ouders krijg je die toch niet. En op kot mag je ook al niet gaan, want je hebt jezelf nog niet bewezen. Je zegt thuis klaar en duidelijk dat je een rotleven hebt, dat je ouders denken dat ze nog steeds in de jaren '70 leven en dat iedereen van je klas het veel beter heeft.
Iedereen heeft het wel al eens meegemaakt: je wil je leven ruilen met dat van iemand anders. Je droomt ervan de bankkaart van Paris Hilton te hebben en ermee te gaan shoppen, je wil de jongere versie van Johnny Depp als vriendje - want jij zou er toch veel beter bij passen dan Vanessa Paradis - of je zou graag in Brangelina's stekje in Zuid-Frankrijk gaan wonen en de Lamborghini van P Diddy neem je er ook graag eens voor een dagje bij.
Soms denk ik ook op die manier, maar ik probeer dat zoveel mogelijk tegen te gaan, omdat ik weet dat ik ook zo'n rijk leven heb, maar dan in de andere betekenis van het woord. Ik doe wat ik wil wanneer ik wil en ik draag ook gewoon wat ik wil. Dat kan van beroemdheden die een luxeleventje leiden niet altijd gezegd worden, om nog maar te zwijgen van hun privacy die ze daarvoor volledig moeten opgeven. En als ik dát bedenk, weet ik heel zeker dat ik zoiets niet zou willen. Ik ben een ongelooflijk gelukkige Damocles. Met Dionysius zou ik lang niet willen ruilen.
Vandaag ben ik jong. Vandaag wil ik zo weinig mogelijk volwassen zijn. Ik ben 18 - zeer binnenkort 19 - en ik vind dat ik best wel volwassen ben voor mijn leeftijd. Of dat zo goed is, laat ik in het midden, maar het voelt wel goed. In tegenstelling tot vele anderen ben ik me heel bewust van al mijn verantwoordelijkheden. Dat komt omdat ik dat altijd zo heb gezien thuis. Ik heb de juiste waarden meegekregen. Daarmee ben ik opgegroeid en daardoor ben ik geworden wie ik nu ben.
Ik heb een mooie jeugd gehad - heb ik nog altijd - en daar ben ik vooral mijn mama dankbaar voor. Ze heeft me geleerd dingen te relativeren. Ze heeft me voorbeelden gegeven van hoe ik het later moet doen, en hoe het niet moet. Mijn mama was nooit veel thuis, maar als het nodig was, maakte ze steeds tijd. Ze heeft altijd hard gewerkt om mijn zus en mij een mooie jeugd te geven, en dat is haar gelukt. Waar mijn zus en ik soms te weinig van hadden, vulde ze op met alle liefde die ze in zich had. Mijn mama is een goede vrouw. De slimste persoon die ik ken, is zij. (Zou ik haar trouwens wat meer moeten zeggen, dat verdient ze.)
Tijd om terug to the point te komen. Vandaag wil ik even weer jong zijn. Écht jong. Je jong voelen is even belangrijk als je volwassen voelen. Het is nodig om al je verantwoordelijkheden eens aan de kant te schuiven. Soms moet je gewoon even alles loslaten, verstand op nul en jong zijn! Je bent het immers maar één keer in je leven. Letterlijk dan. Want binnenkort, als je je eigen leven moet gaan leiden, kan dat enkel nog in de figuurlijke betekenis van het woord.
Als je nog maar weinig verantwoordelijkheden hebt, geniet daar dan van. Maak afspraakjes met vrienden, ga lekker uit en drink je af en toe maar eens goed lazarus. Kan helemaal geen kwaad en je wordt er gewoon blij van. Kan ik echt van genieten. Er bestaat bijna niets mooiers als je jong bent. En als je na zo'n leuke nacht wakker wordt met een enorme kater, wees daar dan blij om. Ook al moet je een uur later op familiebezoek gaan en krijg je kritiek van je vader, of nog erger, van je grootmoeder, wees gewoon blij dat je jong bent en denk: "Those who criticize our generation forget who raised it." Laura
Ik duffel me in mijn deken en sluit mijn ogen. Ik draai me een drietal keer om. Elf klokslagen. Ik draai me nog een keer. Mijn voeten krijgen het koud. Ik begin na te denken over het leven, over mijn leven...
Eigenlijk ben ik best wel gelukkig. En eigenlijk heb ik best wel veel geluk. -Die twee dingen lijken erg op elkaar als je ze geschreven ziet staan, maar ze betekenen lang niet hetzelfde, hoor.- Ik draag de kleren die ik mooi vind, ik eet elke dag wat ik lekker vind, ik studeer wat ik altijd al wou studeren, ik heb een familie die me graag ziet, ik heb de beste vrienden die een mens zich kan wensen, en zo kan ik eindeloos doorgaan.
Vroeger kon een tegenslag of zelfs het kleinste akkefietje me zo uit mijn lood slaan dat mijn hele dag niets meer waard was. Dat laat ik nu niet meer gebeuren. Dat doe ik door te denken aan alle mooie dingen dat mijn leven rijk is. Vroeger had ik nooit kunnen genieten van de wind die door mijn haren waait. Vroeger had ik nooit minutenlang naar buiten kunnen staren, lettend op mijn kat die fier met een gevangen muis in zijn bek rondtrippelt. Vroeger had ik nooit kunnen genieten van de geur van paarden die zich net in hun eigen mest hebben liggen rollen. Dat kan ik nu wel, want volgens mij is het leven te kort om niet te genieten van de kleine dingen die je dag zoveel meer waarde geven. Daarom ga ik straks eens naar buiten. Ik ga de wind door mijn haren laten waaien terwijl ik naar de wei stap waar Qui-ume zich lekker in haar eigen mest aan het rollen is.
Toegegeven, sinds ik van die kleine dingen zo kan genieten, is m'n leven er nog rijker op geworden. Daarom sluit ik dit blogbericht af met een citaat van Thomas Norman waar ik me meer dan 100% in kan vinden. "The secret of a good life is to have the right loyalties and hold them in the right scale of values". Want daar gaat het immers om, nietwaar?
Mijn eerste blogbericht. Waarover zou ik schrijven? Ik kijk naar buiten en begin te denken.
Over het weer zal ik het maar niet hebben, want het Belgische weertje heeft duidelijk wat last van stemmingswisselingen. Over mijn vrije maandag van vandaag ga ik ook niet spreken, want die is allesbehalve interessant. Enkele lessen overschrijven van vorige week -geeuw, zucht-. De reden van dat overschrijven is nogal complex. Ik leg het even uit:
Ik keek al weken uit naar het trouwfeest van een van mijn neven. Man, wat is die vent gelukkig met zijn vriendin -nu zijn vrouw-. Het feest zou groots worden, daar was ik zeker van. Jammer genoeg werd ik zondagavond laat uit de dromen van het leuke vooruitzicht gerukt. Papa belde me met het nieuws dat zijn vader, mijn lieve opa, was overleden. Die nacht heb ik slecht geslapen en maandag liep ik verloren. Gelukkig had ik die dag geen les. "Morgen zal het wel beter gaan", dacht ik bij mezelf, maar niets was minder waar. Maandagnacht was alweer een nacht van weinig uren slaap, dus besloot ik dinsdag nog een dagje thuis te blijven. Was een goeie beslissing van me. Heb mijn zinnen kunnen verzetten met een filmpje bij mijn beste vriendin, gevolgd door een babbeltje. Afgelopen donderdag (4 dagen na het overlijden) was er dan de burgerlijke trouw van mijn neef. Achteraf zijn we nog iets gaan drinken in het dichtsbijzijnde cafeetje. Was een leuk moment. Vrijdag, de dag na de burgerlijke trouw, werd mijn opa begraven. Was me dat weer een verandering van stemming. Vrijdag was de laatste dag dat ik diep zou treuren om mijn overleden opa. Dat had ik zo beslist. De man had zo'n mooi leven achter de rug. Hij was gestorven in zijn slaap. Hij zou niet gewild hebben dat ik elke dag triest zou rondlopen. Zou ik zelf ook niet willen, moest ik dood zijn. Zaterdag was er dan het trouwfeest van diezelfde neef. Er waren veel jonge mensen, tantes, nonkels, neven en nichten die ik slechts 1 keer per jaar, of minder, zie. Er waren ook mensen van mijn leeftijd die ik in járen niet meer had gezien. De zin "Amai, gij zijt gegroeid" heb ik een vijf- tot tiental keer gehoord. Die dag, avond en nacht -want het feest duurde tot in de vroege uurtjes- heb ik veel plezier beleefd. Het was zoals ik had verwacht: groots.
De afgelopen week voelde ik me een beetje zoals ons weer in België. Is best lastig hoor, zo'n stemmingswisselingen. Klaag dus niet elke dag over ons weertje. Dat heeft het waarschijnlijk gewoon even moeilijk.
