Mijn eerste "brief"

Soms vergeet je snel de slechte dingen en ga je door met de goede.
Maar soms is dat ook moeilijk om te doen.
Sommige slechte dingen in het leven kan je gewoon niet vergeten.
Je moet het gewoon een plaatsje in je leven kunnen geven.
We moeten niet alles vergeten wat er ons overkomt,
je kan herinneringen uit het verleden gerust bijhouden.
Maar dan stellen we ons de vraag.. Wanneer ben ik nu echt gelukkig?
Is het wanneer ik bij die ene persoon ben of misschien wanneer ik bij familie ben.
Er zijn zoveel momenten die je gelukkig kunnen maken,
maar daarom heb je nog geen gelukkig leven.

Ik denk vaak na over wat als..
Wat als ik een kindje had nu...
of wat als ik samenwoonde...
wat als ik geen ouders meer had..
hoe zou men leven er dan uitzien.
Zoveel dingen om over na te denken. Het breekt men hoofd.
Als ik naar buiten kijk zie ik lege ramen met niets erachter..
Misschien zijn ze gewoon leeg vanbinnen,
of zie ik niet ver genoeg om te kunnen zien dat er wel iets verborgen ligt.
Je kan het vergelijken met men leven,
Vaak voel ik me leeg maar als ik dan dieper kijk en nadenk,
merk ik wel dat er meer is dan ik dacht.
Het is soms moeilijk om het geluk te aanvaarden,
en het is nog moeilijker om slechte dingen te aanvaarden.
Ze kunnen je altijd overvallen,
nu , later , morgen, gisteren, je kan niet zeggen dat het je nooit zal overkomen.

Zo is ons leven eenmaal als mens,
meer ongeluk dan geluk.
Je leert er mee leven want veel kan je er niet aan doen.
Je merkt ook dat veel jongeren er bij bezig zijn.
Ik merk het toch al bij mezelf.
Een simpel tienermeisje .. een simpel meisje.. een simpele vrouw,
Eender hoe je me noemt,
in mijn eigen ogen zal ik me altijd zien als dat ene depressieve kind van vroeger.

En dat is nu eenmaal de realiteit die ik zie wanneer ik in de spiegel kijk.
Geen nood,
ik omhels de momenten die me gelukkig maken,
want het zijn die momenten die mij recht houden om te overleven.
Dus wat er ook gebeurt of gebeuren zal,
Niets is het waard om alles op te geven.

x
Een verward meisje...