Toch weer eens proberen om een sfeerbeeld te creëren over het Cubaanse leven. Eerst de Cubaanse jeugd. De meisjes zijn hier heel ijdel. Altijd heel netjes gekleed en ze vinden het fantastisch als de jongens hun achterna fluiten. Ze dragen hier allemaal make-up, vooral mascara en lippenstift, zo van die blinkende. Als de zon schijnt moet je dus een zonnebril dragen want hun lippen reflecteren het licht (sorry om in de sfeer te blijven van het project), zo fel dat je verblind wordt door de glans op hun lippen. Ze smeren het hier echt met kilo’s op. En toch is dat hier vrij duur spul om aan te kopen. Verder dragen ze allemaal heel veel juwelen, minstens 4 oorringen (liefst in het goud), armbanden, kettingen. Bij sommige is het echt mooi maar meestal trekt het op niks. De kledij is altijd vrij netjes maar sommige dragen dan toch een outfit die bij ons als sletterig zal gezien worden. Wat wel opvalt is is dat de meisjes hier enorm behaard zijn. Ze hebben meer haar op hun armen dan de gemiddelde Belg en dan nog pikzwart op de koop toe. De meisjes hier zijn ofwel vrij mollig ofwel slank. Als ze wat mollig zijn, schamen ze er zeker niet voor om het te laten zien. Ze dragen dan van die T-shirts die eigenlijk te kort zijn waardoor hun buik eronderdoor komt piepen. De Cubaanse man heeft immers graag een vrouw met houvast. De jongens daarentegen moeten zeker niet onderdoen wat het dragen van juwelen en lichaamsbeharing betreft. De jongens doen ook graag oorbellen aan en liefst zo met van die “fake” diamenten of gekleurde stenen. Hoe groter hoe beter uiteraard. Ook dragen de meeste wel een ketting en armbanden. Ze zijn eigenlijk allemaal heel gespierd, ze doen hier trouwens veel aan fitness en dat laten ze dan duidelijk zien door T-shirts te dragen zonder mouwen. Ze lijken er misschien heel stoer uit te zien maar ze zijn echt heel vriendelijk. Het is dus enkel maar het uitzicht maar het innerlijke past er niet altijd even goed bij. Het zijn echt spierbundels hier. Sommige hebben een klein fitnesscenter op hun dak staan maar Lara is iemand tegen het lijf gelopen in Havana en die neemt blijkbaar pillen om zijn spieren te laten toenemen, ik ben de naam van het product vergeten. Dus hoe ze hier bijlopen is dus niet enkel van het sporten.

 Nog even iets kort over de dieren. Die lopen er hier niet echt schitterend bij. De straathonden hebben schurft, open wonden, allemaal van die bobbels en zien continue achter eten te zoeken op straat. Ze blaffen weliswaar niet en ze doen helemaal niks naar de mensen, ze gaan altijd uit de weg als je door de straat wandelt. Meestal zijn ze zo uitgeteld dat ze op de meeste onmogelijke plaatsen liggen te slapen, midden op de stoep tot zelfs op de weg. De sommige paarden zijn vel over been, en moeten dan nog hard werken als ze voor de kar gespannen worden. De cocheur (zoals ze dat hier noemen) slaagt maar op het paard als het harder moeten lopen terwijl eigenlijk goed bezig is, maar ja wat kan je daar aan doen. De paarden zijn zelfs te moe om nog te reageren op lawaai op de straat of een bus die voorbij raast. De katten zijn meestal niet volgroeid en komen ’s nachts zelfs in mijn keuken het afval uit de vuilbakken halen waardoor het ’s morgens helemaal verspreid over de vloer ligt en de mieren een feestje bouwen. De honden van de buren zijn echt verschrikkelijk, die worden volgens mij goed verzorgd, komen niet zoveel op straat maar kunnen vrij rondlopen op het dak. Ze zijn met zijn drieën en kunnen blaffen op de meest vervelende uren, vooral als je wil gaan slapen en ’s morgens als je nog een half uur kunt blijven liggen.

De enige dieren die er hier eigenlijk nog vrij deftig uitzien zijn de kippen. 2 weken geleden had ik een huis gezien waar de kippen gehouden werden op het dak, wel schitterend om te zien.

 Zondag, een week geleden, was ik uitgenodigd bij de ouders van het gezin waar ik verblijf. Een voor één werden we met de motor naar ginder gebracht. Maar wat doen ze daar dan: naar soaps kijken die ze met de video hadden opgenomen, een hele avond lang. En dat is dus in het Spaans en zeer slecht geacteerd en ja daar zit je dan, je begrijpt er niks van en zij vinden dat fantastisch. Als je het verschil bekijkt in welke situatie het gezin, waar ik verblijf, leeft en de ouders dan is dit wel opmerkelijk. Het huisje van de ouders is echt wel klein, en de badkamer ziet er echt maar triestig uit. De douche vuil en smerig, het toilet al niet veel beter. Ideaal om infecties op te lopen. Het eten was er wel lekker maar ik wil niet weten hoe het klaar gemaakt is. Bij mij daarentegen ziet er veel deftiger uit, eigenlijk heel chique. Maar dat is dan speciaal gedaan voor de toeristen. Maar ze hebben wel allemaal een chique TV, stereo, video, … Maar investeren in de badkamer, neen dat doen ze niet. Hier liggen de prioriteiten helemaal anders. De cubanen doen de hele dag niets anders dan naar TV kijken, en ze kunnen maar 3 zenders ontvangen dus nemen ze heel veel op op video om het later nog eens te kunnen kijken als er niks interessants op is.

Het verschil tussen man en vrouw is hier toch wel groter dan je denkt. De vrouw kuist, kookt, wast,… kortom doet alles buiten de reparatieklusjes. De man ruimt zelfs het tafel nog niet af. En als er soms is teveel zout op de bonen is, mag de vrouw het verduren hoor. Zelfs de dochter moet helpen maar het zoontje wordt hier rotverwend. Alles wordt hier voor hem gedaan, alleen het eten kauwen mag hij nog zelf doen, maar hij klaagt wel als het eten al een beetje koud is, omdat meneer nog effe aan het spelen was. Het is verder wel een hele gezellige familie waar ik verblijf, wordt heel veel gelachen en ik mag regelmatig blijven eten, maar soms heb ik mijn eigen mening over het gedrag van de man als zijn vrouw iets pietsluttig verkeerd heeft gedaan. Dat is dus helemaal niet erg, maar dan verheft hij zo zijn stem en zegt dan vanalles in het Spaans. En zij blijft daar dan rustig bij en lost het probleempje op. Echt merkwaardig, die wordt daar niet lastig voor ofzo. Ze zouden het bij mij eens moeten proberen, ze zouden het zelf kunnen doen, maar ja weeral een zoveelste cultuur verschil. Zwijgen is de boodschap. Maar ik amuseer mij er wel, heel gezellig en we spelen vaak domino.

Op de unief wordt er in mijn ogen niet veel gewerkt en zoals Lara al zei, alles op het gemakske, we doen dat morgen wel. Ik zit dus al een maand en half op aceton te wachten, wat ik intussen al van iemand kunnen lenen heb, en dan blijkt dus dat er geen geld is voor het project. En dan staat ge hier dus schoon. Toen ik in België via mail had gevraagd of het mogelijk was om die analyses hier te doen was het van: “Geen enkel probleem, wij kunnen dat hier doen, we hebben die technologieën”. De motor van de afzuiginstallatie is stuk waardoor ik geen stikstofbepalingen kan doen. Gelukkig kan ik een SPAD-chlorofyl meter lenen van Lara en Roseline om toch nog iets te kunnen doen. Maar we blijven optimistisch en ik denk wel dat het in orde komt. Ik amuseer mij hier wel. Dus nu kent ge ne keer de andere kant van het plaatje, het is hier niet allemaal rozengeur en manenschijn maar we blijven volhardend doorwerken, voor zover dat gaat. Always look on the bright sight of live.

 Vandaag heb ik toch even mooi ondervonden hoe slecht het transport hier wel is. Ik wou ’s morgens opstaan om naar de universiteit te gaan maar toen begon het te stormen en aangezien ik vandaag naar het veld wou gaan om te meten heb ik maar besloten om me nog even om te draaien en ik dacht: “Ik neem de bus wel, rond 9h is dat heel goed te doen.” Ja dag Jan, was ik effe vergeten dat het maandag was en dat dan alle studenten die een kamer hebben op de universiteit ook naar ginder moeten. Dus ik kom daar aan en er staat een massa volk. Ik wou helemaal niet aanschuiven dus had ik besloten om al liften naar de universiteit te gaan. Maar geen enkele auto wou stoppen en ik wou er zelfs 10 cubaanse pesos voor betalen, iets minder dan een halve euro. Dat is zelfs heel veel want als je een particuliere taxi neemt betaal je maar 5. En het was niet omdat ik een buitenlander was dat ze mij niet meenamen. Neen zelfs de Cubanen werden niet meegenomen. Dan maar een stuk te voet gegaan en uiteindelijk toch een vriendelijke persoon gevonden die mij wou meenemen, zal wel eerder voor het geld geweest zijn want er stond een beetje achterons politie en ik kreeg de kans nog niet om deftig in te stappen of hij reed al verder, mijn been stak nog uit de auto en de deur was nog niet toe.

Als het hier regent is het leven precies toch een beetje ontregeld. De zoon van Isis, de vrouw van het huis waar ik logeer, belt zelfs naar school om te vragen of de leerkracht wel is komen opdagen omwille van het weer. Blijkbaar niet dus kan zoonlief thuis blijven, chique hé. Ik moet er wel bijvertellen dat hij een beetje ziek is en vrijdag koorts had, dus ze wou het risico niet nemen om hem door de regen te sturen.

 Voorbij weekend heb ik niet zoveel gedaan. Lara is vrijdagnacht naar Santa Clara gekomen omdat ze toch van kamer ging veranderen maar moest dus spijtig genoeg zondagvroeg al terugkeren. We waren allebei zo moe dat we ne keer de luierik gingen uithangen en een hele dag aan het zwembad van een hotel, in Santa Clara hebben gelegen. Het was prachtig, zo net iets buiten de stad met allemaal bungalows als kamer die allemaal lijken op indianenhutten. De entree was 5 euro en je mocht voor 3 euro consumeren. Ik heb mij een Cubata genomen, cola met een rum van 7-jaar, echt wel lekker. Ik zal zeker proberen om zo’n fles mee te nemen, veel beter als de witte rum. Lara heeft zich iets genomen met appelsiensap en ook iets van alcohol, ik weet wel niet meer hoe het noemde. Het zwembad was echt wel de moeite, alleen heel koud water, maar we hebben ons daar niks van aangetrokken en na een frisse duik, zijn we lekker in zo’n strandstoel gaan liggen en hebben genoten van de Cubaanse zon. Aaaahhh wat kan het leven toch prachtig zijn.