Het hoeft helemaal geen betoog, de relatieperikelen vieren hoogtij.
De afgelopen maanden heb ik een proces doorlopen dat me toegelaten heeft met een gerust gemoed afstand te nemen van een 10 jaar durend huwelijk dat me toch wel wat pijn en leed heeft bezorgd. Het was geen makkelijk proces, maar ik had inmiddels vrede genomen met het feit dat we afstevenden op een breuk, al dan niet definitief. Ik heb dat proces grotendeels alleen doorlopen, op uitzondering van enkele diepgaande gesprekken die ik gehad heb met enkele mensen die me nauw aan het hart liggen. Ook voor hen was het duidelijk dat, afgaande op wat ik hen vertelde, er geen andere uitweg was dan ermee te stoppen.
Een vriend van me vertelde me keer op keer dat ik hoe dan ook moest beginnen communiceren met met mijn echtgenoot over het proces dat ik aan het doorlopen was. Hij zei ook dat ik heel klare taal moest spreken en mijn echtgenoot moest duidelijk maken dat het niet 5 voor 12 maar 5 over 12 was. Mijn vriendinnen, nuchter en pragmatisch als ze zijn, adviseerden dan weer dat ik eerst voor mezelf alles op een rijtje moest zetten om dan uiteindelijk de finale beslissing mee te delen. En dat laatste heb ik getracht te doen. In al mijn vastberadenheid om eerst zelf duidelijkheid te scheppen in mijn hoofd, mijn hart en mijn ziel, ben ik geen communicatie aangegaan tot op de dag van het verdict.
Het was de dag van de grote ommekeer. Ik had mezelf al langer voorgenomen om inderdaad een stevig gesprek aan te gaan omtrent de weg die we als koppel aan het bewandelen waren. Voor mezelf was het duidelijk dat ik niet meer wilde verdergaan, hoe dan ook. Mijn beslissing was zowel mentaal als emotioneel genomen. Dat ging niet van een leien dakje. Er kwam heel wat getwijfel en gepieker bij kijken, maar op één of andere manier was het tot me doorgedrongen dat onze relatie ten einde gekomen was. Maar plots was er een opening om dan toch dat gesprek aan te gaan met mijn echtgenoot. Zoiets plan je niet, zelfs met de beste intenties van de wereld kan je dat niet forceren. Toch stond die mogelijkheid plots voor mijn deur en heb ik ze gevraagd om binnen te komen.
Alles is ter sprake gekomen, alles wat er de afgelopen maanden en jaren ook maar enigszins gespeeld heeft in onze relatie. En het moet gezegd, veel duidelijkere taal kon ik niet gesproken hebben. Het was een liefdevol maar confronterend gesprek, waarin hij vooral duidelijk gemaakt heeft dat hij uiteindelijk beseft en begrijpt hoe ik het allemaal zie en dat hij vandaag bereid is om daar helemaal in mee te gaan. Als je spreekt van een verrassing, dit was er één van formaat. In mijn hoofd had ik al een aantal dingen uitgeklaard, ik was al praktische oplossingen aan het zoeken, voor mezelf en de kinderen, zover was ik dus overtuigd van mijn beslissing.
En dan sta je daar met je man voor je neus die bijna smeekt om het huwelijk nog een kans te geven omdat hij er echt aan wil werken. Wat doen je dan ? Mijn eerste reactie was positief natuurlijk! Het spreekt voor zich dat ik het nog een kans wil geven, dat ben ik hem op zijn minst verplicht te doen. Maar zo gaat dat in werkelijkheid niet. Je kan dan nog zo graag willen, ik kan de afgelopen 10 jaar niet zomaar wegvegen uit mijn geheugen. Zeker de afgelopen 4 jaar hebben me tot in mijn ziel geraakt. De eerste 6 jaar waren eerder een opbouw naar een zekere zelfstandigheid en onafhankelijkheid, maar dat ging niet van een leien dakje. De laatste 4 jaar echter, heb ik continu mijn plan getrokken op alle niveaus. Ik heb gewerkt aan mijn eigen zielenplan en heb hem de vrijheid gegeven dat ook te doen. Alleen heeft hij dat naar mijn mening niet altijd even gefocused aangepakt, met als gevolg dat hij wat achteraan hinkt.
Het grote bevrijdingsproces van de man is eigenlijk uitgelopen op een zelfbevrijding van de vrouw, ik dus. We zijn beiden onze eigen weg ingeslagen, hebben daarbij niet meer voldoende stilgestaan bij wat we gemeenschappelijk hadden en zijn dus mekaars pad gewoon kwijtgespeeld. Ik stel me de vraag of het zo niet moest zijn. Als je kijkt naar de aanloop die we gehad hebben, spreekt het scenario voor zich. Als je kijkt naar waar ik vandaag sta, dan valt dat zeker ook te verklaren.
