Goededag,
Alvast bedankt om deze blog te openen en dus interesse te tonen voor mijn schrijfwerk. Deze blog gaat over de Duitse begraafplaats Langemark, de grootste Duiste begraafplaats in België die gesitueerd is in de Ieperse Voerstreek waar vele jonge Duitsers hun leven gaven voor hun vaderland gedurende de woelige jaren dat daar de eerste Wereldoorlog plaatsvond. Ik zelf ben Otto Von Schnitzel, achterkleinzoon van Adolf Von Schnitzel, één van de vele gesneuvelden destijds. Uit interesse voor het verleden van mijn overgrootvader en uiteraard de gruwelen uit zijn verleden, ben ik naar de streek gegaan waar deze statische Grote Oorlog werd uitgevochten tussen allerlei naties. Meer bepaald dus naar Langemark.
De begraafplaats Langemark is gelegen op een korte afstand van het dorp Langemark-Poelkapelle waar het zijn naam aan te danken heeft. Ook wordt het ‘Studentenfriedhof’ genoemd, vanwege de 3000 gesneuvelde studenten die hun destijds vrijwillig hadden opgegeven in de oorlog en nu hier lagen voor hun eeuwige rust. Bij het naderen van het kerkhof valt de sombere uitstraling meteen op. Een lage dikke muur sluit de begraafplaats af van de buitenwereld en een zwaar poortgebouw met de allures van de talrijke Duitse bunkers uit de omgeving verleent toegang tot de eigelijke begraafplaats.
Als ik het poortgebouw binnenstap merk ik op dat deze bestaat uit een centrale doorgang en twee zijkamers. Ik besluit de zijkamer aan de rechterkant binnen te gaan en merk op dat de muren hiervan volstaan met de gegraveerde namen van talrijke overledenen die pas later zijn geïdentificeerd kunnen worden. Ik speur de namen alfabetisch af, maar vind nergens de naam van mijn overgrootvader terug. Na het bezichtigen van deze kamer ga ik naar de andere, hier is een grote kaart van België terug te vinden die een goed overzicht geeft van alle Duitse begraafplaatsen in dit land. Opvallend is uiteraard de hoge concentratie van kerkhoven ter hoogte van de vroegere frontstreek in Ieper.
Buiten het poortgebouw is er een kleine open ruimte, na een obeservatie van de buitenmuur van het gebouw bemerk ik het opschrift:: ‘Deutschland muss leben, und wenn wir sterben müssen ‘ vertaald in het Nederlands: 'Duitsland moet leven, zelfs als wij moeten sterven'. Ik zie waar mijn overgrootvader zijn inspiratie uit haalde om zijn leven effectief voor het vaderland te geven. Als je het poortgebouw verlaat kom je recht uit op het massagraf of het kameradengraf. Dit graf telt 25.000 doden, 17.000 hiervan zijn pas later geïdentificeerd en zijn terug te vinden in de zijkamer van het poortgebouw. Voor dit graf zijn de wapenschilden van de 8 Belgische provincies en een bronzen krans terug te vinden.
Als ik verder door wandel, zie ik een beeldengroep staan met vage contouren die soldaten uitbeelden. Dit is de beeldengroep van de Münchense Professor Emil Krieger. Er worden vier treurende militairen uitgebeeld die met hun rug tegen de scheidingsmuur tussen de toegangspoort en de begraafplaats staan. Zij bevinden zich aan de achterzijde van het massagraf, op die manier moet men de beelden van op afstand bekijken. De beelden werden heel sober uitgevoerd, want zij moeten oproepen tot bezinning.
Aan de rechterzijde, even verder op, bevindt zich het hoger gelegen ‘klaprozenveld’. Het is gelegen achter een oude verdedigingslinie waar bunkers stonden en waar nu graniete stenen met eerbetoningen zijn bij gevoegd. Voorheen groeiden hier klaprozen en kamille, zij kregen ook de naam ‘papaverveld’ en moesten het vroegere front symboliseren. Eerst lagen hier geen graven, maar in 1955 kwam hierin verandering door het begraven van 9257 geïdentificeerden. Nu zijn de klaprozen dus door graven vervangen. Het is hier dat ik de naam van mijn overgrootvader terugvind op een van de grafstenen. Bij hem hou ik enkele minuten stilte en vervolgens heb ik alle bezienswaardigheden gehad.
Over de begraafplaats zelf is nog interessant te weten dat ze in oktober 1914 ontstaan is uit een Britse begraafplaats. Na een gasaanval in 1915 werd het Duits gebied. De Britten namen het twee jaar later weer in, om vanaf 1918 dan weer in Duitse handen te liggen. De meerderheid van de begraven mensen destijds in Langemark was niet Duits. De Duitse Dienst voor Oorlogsgraven nam uiteindelijk de verantwoordelijkheid en de zorg over van de Belgische Dienst en er kwamen dus een flink aantal nieuwe graven bij.
Bij de twee slagen die er om Langemark zijn geweest, viel het Duitse leger telkens vanuit het noorden aan, dit kan je zien aan de schikking van het kerkhof. Je komt namelijk via de noordelijk gelegen ingang binnen en de formatie van de bewaarde bunkers wijst hier eveneens op.
Het aantal doden dat rust in Langemark heeft gevonden gaat over de 44.000.
Mijn mening over het kerkhof Langemark
Ik had al eerder het Britse kerkhof Tyne Cot bezocht en het eerste dat mij opviel toen ik op Langemark kwam, was dat de twee heel hard van elkaar verschillen. Hoewel ik Tyne Cot heel overweldigend en dynamisch vind, moet Langemark, naar mijn mening, er zeker niet voor onderdoen. Langemark is veel soberder, maar daarin ligt juist zijn pracht. Het hele kerkhof straalt een vorm van rust uit en roept de bezoeker op tot bezinning, waar ik toch enkele minuten stil van werd. Ik heb ook een tijdje in de omgeving rond gefietst en die is heel vredig, in tegenstelling tot wat er zich 75 jaar geleden plaatsvond.
Op het kerkhof kan je ook zelf een beetje van de geschiedenis lezen en dit is zeker een pluspunt want de strijd om langemark was zeer intensief en heeft voor vele (jonge) slachtoffersgezorgd. Het was een heel interessante uitstap en een bezoekje naar deze plaats en zijn omgeving is zeker aangeraden. Ik ben blij dat ik dit kerkhof gezien heb dat toch enigzins een hulde brengt aan deze jonge soldaten en het offer van mijn overgrootvader een laatste eer bewijst.
Bibliografie:
- http://www.digilife.be/teleducatie/vbssj/omd98/omd16.htm
- http://www.wo1.be/ned/database/dbDetail.asp?TypeID=6&SubTypeID=21&ItemID=5772
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Langemark
ps danku jonathan
Alvast bedankt om deze blog te openen en dus interesse te tonen voor mijn schrijfwerk. Deze blog gaat over de Duitse begraafplaats Langemark, de grootste Duiste begraafplaats in België die gesitueerd is in de Ieperse Voerstreek waar vele jonge Duitsers hun leven gaven voor hun vaderland gedurende de woelige jaren dat daar de eerste Wereldoorlog plaatsvond. Ik zelf ben Otto Von Schnitzel, achterkleinzoon van Adolf Von Schnitzel, één van de vele gesneuvelden destijds. Uit interesse voor het verleden van mijn overgrootvader en uiteraard de gruwelen uit zijn verleden, ben ik naar de streek gegaan waar deze statische Grote Oorlog werd uitgevochten tussen allerlei naties. Meer beplaald dus naar Langemark.
De begraafplaats Langemark is gelegen op een korte afstand van het dorp Langemark-Poelkapelle waar het zijn naam aan te danken heeft. Bij het naderen van het kerkhof valt de sombere uitstraling meteen op. Een lage dikke muur sluit de begraafplaats af van de buitenwereld en een zwaar poortgebouw met de allures van de talrijke Duiste bunkers uit de omgeving verleent toegang tot de eigelijke begraafplaats. Als ik het poortgebouw binnenstap merk ik op dat deze bestaat uit een centrale doorgang en twee zijkamers. Ik besluit de zijkamer aan de reschterkant binnen te gaan en merk op dat de muren hiervan volstaan met de gegraveerde namen van talrijke overledenen die pas later zijn geïdentificeerd kunnen worden. Ik speur de namen alfabetisch af, maar vind nergens de naam van mijn overgrootvader terug. Na het bezichtigen van deze kamer ga ik naar de andere, hier is een grote kaart van België terug te vinden die een goed overzicht geeft van alle Duitse begraafplaatsen in dit land. Opvallend is uiteraard de hoge concentratie van kerkhoven ter hoogte van de vroegere frontstreek in Ieper. Buiten het poortgebouw is er een kleine open ruimte, na een obeservatie van de buitenmuur van het gebouw bemerk ik het opschrift:: Deutschland muss leben, und wenn wir sterben müssen vertaald in het Nederlands: 'Duitsland moet leven, zelfs als wij moeten sterven'. Ik zie waar mijn overgrootvader zijn inspiratie uit haalde om zijn leven effectief voor het vaderland te geven. Als je het poortgebouw verlaat kom je recht uit op het massagraf of het kameradengraf. Dit graf telt 25.000 doden, 17.000 hiervan zijn later geïdentificeerd en zijn terug te vinden in de zijkamer van het poortgebouw.
