Ik ben Antoine Bellier en ik ben een boekhandelaar. Weet u, wanneer je dag in dag uit met boeken te maken hebt, wanneer je zo veel romans hebt gelezen als ik, kom je vroeg of laat tot de conclusie dat er veel mogelijk is dan in het algemeen wordt aangenomen. Misschien ben ik een hopeloze romanticus, maar waarom zou iets wat iemand voor een boek heeft bedacht niet ook in het echte leven kunnen voorkomen? Ooit zal ook mij zoiets schitterend overkomen.
Vandaag zal zoiets moois ook met mij gebeuren. Ik heb vandaag de vrouw van mijn leven ontmoet. Ze zat in mijn favoriete café, helemaal achterin aan het houten tafeltje voor de spiegelwand waar ik normaal altijd zit. Ze glimlachte naar me, helaas was ze niet alleen. Een goed uitziend type hield haar hand vast. Ik keek haar dus alleen maar aan, terwijl ik roerend in mijn café crème zat en ik hoopte dat er iets hemels ging gebeuren. En toen gebeurde er echt iets. De wonderbare mooie vrouw van mijn leven stond op en ging naar het toilet. Ze knipoogde naar me toe en liet een kaartje op mijn houten tafeltje vallen. Met daarop haar naam en telefoonnummer. Ze hete Isabelle, er bestaat geen mooiere naam. Ik had haar telefoonnummer, en de toekomst lag voor me als een eindeloze lentedag. En zo begonnen de meest opwindende vierentwintig uur van mijn leven.
Op de achterkant van het kaartje stond " bel me alsjeblieft over een uur. Ik wil je graag terugzien". Toen stond ze op, liet zich in haar regenjas helpen en greep naar haar rode paraplu. Ik herinner me nog heel goed dat de kleur me opviel. Ik wist zelf nog dat ze een rode paraplu bij haar had. In de Tuilerieën zocht ik een mooi en gezellig bankje uit om Isabelle te bellen. Toen gebeurde het ergste er zat vogelpoep op mijn kaartje en ik probeerde het onmiddellijk weg te vegen maar het laatste cijfertje van haar telefoonnummer was verdwenen. Ik had nog een beetje tijd en ik kreeg het schitterende idee dat ik maar liefst 9 kansen had om Isabelle en haar mooie stem aan de lijn te krijgen binnen een uur. Ik probeerde het eerste cijfertje maar dat was vals alarm ook het 2de, 3de, 4de, 5de, 8ste, 9de waren vals alarm. Alle telefoongesprekken hadden wel hun eigen gesprekje. Bij het cijfertje 6 had ik een bepaald gevoel dat ik niet kon beschrijven het was een oud vrouwtje dat niet meer echt goed wist wat ze allemaal tegen me zei. En bij het cijfertje 7 gebeurde ook nog iets.
Bij het cijfer 7 dacht ik dat ik ze gevonden had. Nathalie het meisje van aan de telefoon nam op ik vroeg of ze Isabelle eens kon doorgeven maar ze was er niet. Nathalie zei dat ze morgen vertrok en dat ze helemaal geen tijd meer ging hebben om mij opnieuw te ontmoeten. Na veel aandringen en uitleggen is het mij toch gelukt. En had ik een date kunnen regelen via Nathalie met haar vriendin Isabelle. Ik sprong, huppelde geen en weer door de straten op weg naar mijn geliefde, naar de vrouw van mijn leven. Maar dat dacht ik toch.. Ik kwam aan en zag Nathalie, ze bracht me tot bij Isabelle en toen zag ik dat het helemaal niet de vrouw van mijn leven was. Het was een ander meisje die dezelfde naam had. Toen ik dat zag, kreeg ik precies een harde slag op mijn hoofd. Hoe kon ik me nu zo laten meeslepen en denken dat ik ze zo snel terug zou vinden? Ik verontschuldigde mij bij Isabelle het meisje dat toch niet "mijn Isabelle" was en ik ging terug op zoek. Het was te zeggen, ik liep heel droevig en wist niet meer wat ik moest doen. Ik belde Julie mijn vriendin die mij helpt bij het uitbaten van mijn boekhandel en vroeg haar om raad en legde kort uit wat er aan het gebeuren was en waarom ik niet in de winkel was.
Ik had afgesproken met mijn beste vriend Nathan om iets te gaan eten. Hij zag dat er iets was en vroeg het mij. Ik zei eerst dat er helemaal niets was maar ik kan niet liegen tegen hem. Dus ik besloot om het toch te zeggen, ik vertelde alles van in het detail en ik zag aan zijn blik dat hij me niet echt geloofde. Ik was teleurgesteld en wou zo snel mogelijk het restaurant verlaten. Na een heel ellendige en droevige avond voor me zag ik een reclame bord met de foto van de meneer die samen met Isabelle in mijn favoriete café zat. Met zijn naam erbij, kon ik op de een of andere manier aan zijn telefoonnummer geraken. Ik besefte dat het hetzelfde telefoonnummer was als het nummer met het laatste cijfertje 6. Ik belde en de oude vrouw nam opnieuw op. Ik vroeg of ik Dimitri kon spreken want zo stond zijn naam op het reclame bord. maar de oude vrouw klonk nogal verward. Ik probeerde op alle manieren uit te leggen wie ik was en loog dat ik een goede vriend was van Dimitri. Ik vroeg of ze een Isabelle kende. Ze Stotterde een tijdje en bleek dat ze wel een Isabelle kende en ze zei dat Isabelle morgen al naar huis ging. De vrouw mompelde iets over een trouw van Dimitri en dat Isabelle morgen terug naar huis gaat. Ik vroeg of ze een boodschap achter kon laten voor Isabelle. Ik dicteerde heel mooi dat het boek "Rendez-vous in Café de Flore" voor Isabelle was toegekomen en dat ze had gevraagd om haar een seintje te geven. Ze had ook gevraagd dat ik haar voor 15u iets liet weten. En dat het me een plezier zou doen moest ze het boek komen ophalen in de boekhandel in de Rue Bonaparte. Na uren piekeren en zuchten. Ging ik terug werken, Julie mijn beste vriendin vroeg waar ik al die tijd gebleven was. Ik vertelde haar alles wat er nog was gebeurd en ze zei dat er net een vrouw was komen vragen achter het boek "Rendez-vous in Café de Flore" ik rende naar buiten achter Isabelle toe. Plots zag ik een rode paraplu en sprak Isabelle aan. Ze was verrast en vroeg waarom het zolang duurde voor ze mij terug zag. En dat het uur al lang voorbij was. Maar ik kon haar toch overtuigen om met mij iets te gaan drinken en zo hadden we een super leuke dag. Sinds dien heb ik de vrouw van mijn leven gevonden en zal ik ze ook houden!
