Dinsdag 15 augustus,

Moederkensdag, 

Een mooi woord met veel betekenis, moeder zijn, van jong meisje naar vrouw om dan tot in de laatste fase als moeder te eindigen  is zoals een ring. Wat ben ik blij met mijn moederschap, de onvoorwaardelijke liefde van kinderen is het mooiste geschenk voor mijn gevoel. De liefde, de zorg, de genegenheid soms ook wel verdriet, mededogen, teleurstelling..... Al deze aspecten maken mijn gevoelsleven rijkelijk, de wereld die je niet kunt kopen of manipuleren, maar wel de wereld van levenservaring en wijsheid die we als een mooi geschenk krijgen. 

Ik kon niet beter vinden om mezelf te trakteren op scubadiving op deze speciale dag. Al heel lang droomde ik ervan om dit item bij mijn levenservaringen te kunnen aanvullen. Tijdens de snorkeltour van de dag voordien had ik begrepen en opgevangen dat een snelcursus diepzeeduiken mogelijk was, met het gevolg dat dit idee niet meer uit mijn hoofd ging en het als een mantra in mijn hersens zich genesteld had. Jason en Ilias gingen mij vergezellen wat het natuurlijk leuker maakt, want ervaringen delen met naasten is altijd interessanter en leuker. Na een uur technische uitleg mochten we het eerst uitproberen in een zwembad, de jongens deden het prima. Ik had 1 probleem en dat was dat ik mijn neus niet kon afsluiten waardoor als ik water in mijn bril kreeg een verstikkingsgevoel kreeg, na veel oefenen lukte het mij steeds niet wat ik te danken had door de yoga. Door de neus zachtjes ademen en de lucht door de keel laten ontsnappen is net niet hetgeen ge nodig hebt in de scubadiving. Ik zat wel met dit vervelende automatische piloot ademhalingswijze in mijn hoofd. Mijn wil was zo groot dat ik er iets op moest vinden en dat was mijn neus  half toeknijpen en met de halve  massa lucht het water uit mijn masker te blazen. Ik had het 1 keer geprobeerd en het was me gelukt. De teacher vroeg mij nogmaals of ik zeker was van mijn stuk en of ik er 100% achter stond. Mijn mond zei ja, mijn hersens wisten het niet zeker en mijn gevoel had veel twijfel maar voor ik het wist zaten we op de boot en gingen we richting diepe zee met voor mij veel onzekerheid. We maakten ons klaar met een riem vol gewichten, vinnen, duikvest, duikfles en bril met nog eens de gebarentaal 👌✋👊👍 die we herhaalden voor onder het water. We zaten op de rand met het hele equipment om zo achterover in het water te vallen. Eenmaal in het water begon het echte werk en dat is eerst en vooral alles onder controle te hebben en veel punten afchecken in je hoofd. Want zoals iedereen weet is duiken niet zonder risico, je kan bij de minste fout grote gevolgen aan je lichaam berokkenen. Ik ga jullie de details besparen want vind het nu zelf ook te eng om eraan te denken. Dus verder naar het verhaal. We hebben rustig gezwommen naar de touw, die ons 15 meter dieper zou brengen , naar voor ons een ongekende wereld. Heel zachtjes met regelmatig ploppen van de oren wegens de te hoge druk en de duikvest te decomprimeren eindelijk de bodem geraakt. Ik was blij tot ik water in mijn masker kreeg waardoor ik het water in mijn neus inademde en het water niet wegkreeg omdat ik tegelijkertijd zuurstof ademde in mijn mond. Ik kreeg een paniekaanval waardoor mijn lichaam begon te schokken en mijn hersens tilt sloegen. Gelukkig grijpte de instructeur me bij mijn schouders en deed teken voor oogcontact waardoor ik me op zijn ogen concentreerden en het besef kreeg om terug te ademen waardoor ik terug mijn ritme kreeg na 5 minuten. Hij vroeg met het gebarentaal of het nog ok voor mij was of we terug naar boven gingen, ik besliste om dan toch verder te doen nadat ik terug volledig gekalmeerd was. Hij heeft mijn hand vastgehouden en zijn dan heel rustig verder gezwommen in het prachtig koraalrif met de schitterende kleurige vissen in alle maten. Jason en Ilias deden het super goed die zwommen of ze het al jaren deden. Toch was ik niet echt gerust want zag Ilias regelmatig verdwijnen in holtes en met het verhaal dat ik weet dat hij in zijn puberteit zit met een te hoge testosterongehalte en daardoor  de gevolgen slecht kan inschatten gaf mij echt geen gerust gevoel. Gelukkig was jason erbij en zag ik dat hij wel een oog in het zeil hield. Toch ondanks alles heb ik genoten van al het moois en de geweldige ervaring onder het water. Het feit dat je gewichtloos door het water zwemt met al die mooie vissen in een koraalrif met verschillende soorten begroeiingen is waanzinnig cool en amazing. Na ongeveer 50 minuten zijn we in een kring gaan staan waar we elkaars vest hebben vastgepakt om zo heeeel langzaam naar het wateroppervlakte te zwemmen waar je precies in een lift zit en alle lagen van waterkleuren doorkruist met de prachtige lichtstralen die heel duidelijk maken van wanneer je bent aangekomen. Eenmaal met het hoofd boven water kon ik mijn mondstuk verwijderen wat een bevrijdend gevoel gaf. We vonden het één voor één geweldig. En we wisten ook dat dit voor herhaling vatbaar was. Ik had het minst aan zuurstof verbruikt informeerde de instructeur wat een goede prestatie was en hij gaf me het compliment dat ik trots op mezelf kon zijn hoe ik had gehandeld in mijn paniekaanval. De yoga zal er wel iets voor tussen zitten, dacht ik. Toch moest ik het terug doen zou ik een uurtje langer oefenen zodat ik het probleem van water in mijn masker niet meer moet meemaken. Met al die verhalen geluncht en daarna met snelheidsduivel Ilias op de jetski gezeten, wat ik al snel ontdekte dat dit echt niks voor mij is, nee dankjewel. Daarna wat gezwommen met lissa want die vroeg natuurlijk ook haar aandacht. Uiteindelijk nog heel eventjes kunnen rusten, iets eten met het besef dat dit de laatste dag is in dit prachtig resort met onvergetelijke momenten in ons leven. Morgen gaan we een fietstour maken op het domein van resort met een gids die ons alle uitleg gaat geven over dier en plant die we gaan tegenkomen, met  daarna het inpakken van de koffers en richting Cancun voor onze 10 uur durende vlucht naar Parijs.

Spijtig heb ik de foto's nog steeds niet op de blog kunnen aanvullen.

Ik had eventueel een nieuw blogprogramma kunnen zoeken om dan alles te kopiëren en de foto's er dan toch misschien op te krijgen maar zag dat niet meer zitten op het einde van onze vakantie. 

Het zal iets zijn voor volgend jaar, INSJALAH zoals mijn vader het zou zeggen ❤️❤️❤️

Ik wilde ook nog effe de blogvolgers bedanken voor de leuke reacties via mail,messenger ......

We zullen de moordende hitte, de vele muggebulten, de jungle, de vriendelijke Mexicanen, het mooi kleurenpalet, de armoedige mayadorpjes die ondanks alles toch gelukkig zijn met hetgeen de natuur hun geeft en niet meer vragen, de slechte wegen op sommige stukken, de chaos van steden, ........dit allemaal zullen we niet snel vergeten. Het was een mooie reis 😘