Salaam! Vandaag heeft Tariq me verteld dat hij weggaat. Voorgoed. Eerst naar Pakistan en later naar Hindustan. Het nieuws sloeg in zoals de raketten van de Mujahedin in de huizen van Afghanistan. Eerst was ik zo boos op hem Tariq is de enige vriend die ik nog heb. Hasina is ondertussen uitgehuwelijkt aan haar neef in Lahore en Giti is getroffen door raketten. Tariq laat bloemen groeien in mijn hart. Wooy, lieve help,ik kan er niet aan denken dat ik zijn speelseglimlach nooit meer zal zien of zijn zachte lippen niet meer op de mijne zal voelen. Hij smeekte mij mee te komen en samen naar Amerika te vluchten, maar ik kan Babi en Mammie niet achter laten hier in Afghanistan. En daarna vroeg hij om mijn hand, Babi zou er zeker mee akkoord gaan zei hij. Eerst was ik zo boos, hoe kan hij me zomaar in de steek laten. Ik heb hem geslagen en uitgescholden. Maar ik besefte dat dat geen zin had want zijn besluit staat vast. Hij gaat met zijn vader en moeder nar Pakistan. Ze hebben de buskaartjes al. Na mijn woede uitbarsting hebben we de liefde bedreven, ik schaam mij er zo voor. Ik ben niet eens getrouwd met Tariq. Maar toch genoot ik er enorm van. "Doe ik je pijn?", had hij telkens gevraagd. Wat als ik nu zwanger ben? Dan baar ik een harami, een bastaard. Ik moet Mammie en Babi overtuigen om ook te vluchten. De hele straat vertrekt. Ik herken haast niemand meer, alle buren zijn soldaten van Masuds leger. Safaar begeer Tariq, goeie reis Tariq. Ik zal je missen.
Salaam! De Najibullah heeft zich overgegeven. Mammie lijkt wel herboren. Na de vijf jaar sinds Ahmad en Noor shaheed, gesneuvelden, zijn is ze terug vrolijk. Ze gaf vorige week een feest, voor de hele straat. Tariq was er ook. Van Mammie mag ik niet meer zo veel omgaan met hem, de mensen praten over ons zegt ze. Tijdens het feest glipte Tariq naar buiten en ik ben heb achterna gegaan. Hij stond te roken in een steegje. We stonden wat te praten toen hij opeens begon over ons. Vandaag vertelde hij mij dat hij een pistool had gekocht. Ik was erg van streek, ik vroeg hem of hij er iemand mee zou kunnen doden. Voor jou zou ik iemand kunnen doden, Laila jo, zei hij. Toen kwam hij dichter bij en zijn handen streken langs mijn lichaam en ik liet hem begaan. Plotseling boog hij naar voor en drukte zijn lippen op de mijne. Mijn knieën werden helemaal week en ik liet hem weer begaan. Mijn hart bonsde in mijn keer en mijn hele gezicht tintelde. Zijn lippen waren nog zachter dan ik had gedroomd. Wooy, lieve help, ik ben zo verliefd. Maar Mammie zegt dat de mensen praten, waarom vraagt hij niet gewoon mijn hand? Dan zou alles veel makkelijker zijn.
Salaam! Vandaag kreeg ik vreselijk nieuws te horen. Pas nu snap ik hoe Mammie zich al die jaren voelde toen Ahmad en Noor shaheed, gesneuveld, waren. Abdul Sharif kwam het mij vandaag vertellen. Ik had hem nog nooit gezien of gehoord. Hij vertelde dat hij zelf aan een ernstige ziekte had geleden en in het ziekenhuis was beland. Daar had hij Tariq leren kennen. Op de afdeling voor doodzieke mensen. Hij was geraakt door een raket en zijn gezonde been ook kwijt geraakt. Een torso met armen en een hoofd was het enige dat nog van hem overbleef. Hij had altijd enkel en alleen over mij gepraat, zo had Abdul Sharif mij gevonden door de beschrijving van Tariq. Mijn Tariq. Zijn hart was gestopt met kloppen, de verpleegsters hadden hem nog proberen reanimeren. Ik kan het mij niet voorstellen hoe hij daar zou liggen. Zijn lichaam vol met slangetjes en allemaal verpleegsters rond zijn ziekenhuisbed. Toen ik het hoorde voelde mijn spieren verlamd aan. Ik kon me niet meer bewegen. Ik kon alleen maar denken aan Tariq en probeerde me alle mooie herinneringen met hem voor de geest te halen in plaats van de aanblik van hem levenloos in het ziekenhuisbed. Bebakhsh, had Abdul Sharif gezegd, Het spijt me. Maar Tariq is dood en daar kan niemand iets aan veranderen.
De baby die ik baar zal nooit zijn vader kennen. Mijn arme kind. Ik zal het alles vertellen over zijn lieve vader. Over hoe we samen nadat de sovjetkonvooien uit Kabul vertrokken naar de sovjetfilm waren gaan kijken en de ongemakkelijke stilte tijdens de kus van de kapitein en Aylona. Of over de dagen dat we samen speelde op straat in onze eigen wereld. Of toen Tariq Khadim te lijf ging nadat hij met mij gelachen had. Oh wat mis ik hem, Tariq jo.
