Het is waar. In onze gemeenschap zullen we kleine wonen. Kleiner dan de gemiddelde Belg, want als we de statistieken bekijken (cijfers van 2008) dan heeft de gemiddelde woonst in ons land 105m² woonoppervlakte. We zitten daar een beetje onder.
Maar dat willen we juist ! Het hele idee is dat je over grote gemeenschappelijke delen beschikt. In ons geval zal dat ongeveer 500m² zijn met eetzaal, grote keuken, zithoek, kinderspeelruimte, hobbyruimte, gastenkamers, enz
Die zijn te beschouwen als een uitbreiding van je eigen woonst. Dus bij een woning van 90m² moet je 500m² gemeenschappelijke ruimte optellen. Nu wordt het een paleisje van 590m².
De kleinste unit is 57m² groot, dat is de studio van Cecilia boven in de schuur. Ook de grootste units zitten in de schuur, dat zijn de 2 grote duplexen (plus zolderverdiep) van elk 166m². Het gemiddelde van de 22 units (nr.19 zal wellicht nog worden opgesplitst in 19 en 22) bedraagt bij ons 98m².
Deze grote variatie in oppervlaktes, aantal slaapkamers heeft zeker mee bijgedragen aan het verwezenlijken van de grote diversiteit in cohousing La Grande Cense. Ook de woningtypes zijn uiteenlopend : we hebben huisjes, appartementen, duplexen, studios en gelijkvloers seniorenwoonsten.
We bekwamen niet alleen verscheidenheid in leeftijden (zie intergenerationeel in La Grande Cense) maar ook in gezinssamenstellingen. De bewoners betaalden hun woonst in verhouding tot de privé oppervlakte en ook de maandelijkse lasten zullen in dezelfde verhouding worden verrekend. Dit resulteert in enige variatie in inkomensniveaus van de eigenaars.
Al in juni 2008 moesten de stallingen langs de noordzijde van de binnenkoer verdwijnen wegens te slechte bouwkwaliteit. Op dat moment waren we er niet helemaal gerust in. De beschutting van het pleintje was verdwenen en de noorderwind blaast letterlijk door de site heen. Ons dorpspleingevoel was verdwenen.
Maar nu groeit er iets moois vanaf grondniveau. Eerst kwamen er geulen die zich vulden met beton, niet zonder de helpende hand van enkele stoere bouwvakkers. Daarna verrezen er stenen sokkels waar de muren van de houtskeletbouw zullen op rusten.
En nu ligt de basis al mooi vlak. De contouren van de huizen en tuintjes tekenen zich stilaan af.
Oei, zo klein ! We proberen Lieve wat gerust te stellen : daar moeten nog muren rond komen en dan ziet dat er helemaal anders uit en ge kunt het nog wit schilderen, dat toont groter, maar de proef op de som zal zijn als de bewoners van de Noordvleugel volgende maand al in hun volumes kunnen rondwandelen. De verhuis van deze vleugel is dan weer voor eind dit jaar.
Alweer een stapje vooruit, en zo brengt elke dag ons dichter bij de bewoning van onze cohousing.
De dag na onze grote plastiekactie klusdag was er 1 om over te slaan. s Morgens heel vroeg kwam er een telefoontje van Serge. Er was ingebroken in onze container die we gebruiken om materiaal te bewaren. Niet leuk. Gelukkig wordt het meeste materiaal mee naar huis genomen, maar een paar toestellen waren wel verdwenen. We weten dat bouwwerven kwetsbaar zijn voor inbraak en diefstal en gaan ons bezinnen over meer veiligheidsmaatregelen.
En onze tegenslag was nog niet voorbij. Er blies een ongunstige wind, of beter gezegd een keiharde rukwind die twee dagen later een viertal van de grote plastic zeilen met raamwerk en al wegmaaide. Met enkele mensen kostte het alweer een halve dag om alles te herstellen.
Eén troost, daarna kon het alleen maar betere gaan.
Op 1 mei waren we opnieuw met man en macht komen opdagen om de grote schuur in plastiek te verpakken. Nee nee, geen modern kunstwerk of actie van bijvoorbeeld artplastiekfabrique (bezield door 1 van onze toekomstige bewoonsters), maar gewoon een klusdag met als voornaamste taak alle openingen van de schuur met plastiekfolie af te dekken.
Op die manier moet de nieuwe isolatie en chape op de vloer worden beschermd. Het gaat over meer dan 20 ramen en deuren, waarvan de helft wel 4 meter hoog en 2 of meer meter breed.
Met planken en stroken plastiek gingen we aan de slag en werkten de hele dag dapper door. Geen gemakkelijke klus gezien de afmetingen. Met 3 ploegjes en een aantal losse helpers ging het vlot vooruit en we waren blij met de resultaten.
Ergens in de namiddag echter ontdekten we dat er nog maar 1 opening over bleef waardoor alle trafiek van werkers en gereedschap via een laddertje door een keldergat moest passeren. Sympatiek en grappig wel, maar effe onpraktisch totdat er een toegangsdeur was uitgesneden.
Een ander ploegje werkte ondertussen hard in de grote tuin om het onkruid tussen de aanplantingen in toom te houden. Dat is een blijvende taak, weldoend voor lichaam en geest voor wie het graag doet. En een paar mensen zorgden voor het eten en de kinderoppas.
Zoals altijd was de klusdag meer dan werken alleen. Lekker eten hoort er bij La Grande Cense ook bij. En het is telkens een gelegenheid om de een en de ander beter te leren kennen in ontspannen omstandigheden. Je kan nog iets uit praten of gewoon een stilzwijgende verstandhouding versterken.
In de eerste helft van de vorige eeuw, toen de hoeve La Grande Cense nog volop in bedrijf was, waren de paarden erg belangrijk. Grote brabanders leverden het zware werk op het veld, en er waren ook paarden om het rijtuigje van de familie te trekken. De paardenstal waar zij waren ondergebracht ligt aan de straatzijde.
Dit gebouw hoort bij de eerste fase van de verbouwing en zal op de eerste verdieping de unit nr 2 bevatten.
De werken aan de paardenstal (westvleugel) zijn in de afgelopen maand goed opgeschoten. Op dit moment ligt het onderdak er op, en zitten de dakramen er aan de straatzijde in. Zelfs met de ramen slechts aan 1 zijde beschikt deze woning al over heel veel licht.
Op de benedenverdieping heb je in het midden de toegang tot deze woonst, links ervan een consultatiebureau en rechts ervan naast de grote poort is de technische ruimte, waar alle nutsleidingen vanaf de straat binnenkomen.
In juli zouden zowel de grote schuur met zijn 4 woonsten en de gemeenschappelijke delen klaar zijn, maar ook deze vleugel. In een eerste fase zullen er na deze zomer dus 5 gezinnen op de hoeve wonen.
Paasmaandag is voor ons al een traditionele Cohousing dag geworden, al voor we er wonen.
De dag begint met een korte algemene vergadering, waar dringende punten aan bod komen. We zijn er niet helemaal bij met onze gedachten, met 1 oor vangen we de geluiden van buiten op.
En ja, rond 11 uur komt het vrolijke gedzjimboem van een fanfare uit de verte naar ons toe.
Elk jaar komt de Sint Veroons paasprocessie van Lembeek aan onze deur voorbij. Lembeek is de eerste gemeente in Vlaanderen op 1,5 km van onze Waalse hoeve. Maar dat speelt hier in de regio niet zo sterk, dit is een lokale taalgrensoverschrijdende gebeurtenis.
De stoet van fanfares en groepen soldaten en ruiters in napoleontische klederdracht trekt van s morgens vroeg door de nabijgelegen dorpen, versterkt door een aantal jenever-pleisterplaatsen. Ook onderweg wordt van het vaatje getapt.
De soldatenverenigingen in Lembeek leven elk jaar naar dit kleurrijk schouwspel toe, en wij mogen er ook van genieten.
Daarna volgt onze paasbrunch, een kaasschotel, alweer schitterend verzorgd door de paasbunnys (waarvan sommige anoniem wensten te blijven). Weelderige schotels met fruit en noten verrijkt, mooi versierde tafels, eitjes en bloemen, alles was er, vooral het fijne gezelschap van onze (toekomstige) cohousing buren.
En het was alweer een première, namelijk de inwijding van het gemeenschappelijke oost-terras, dat op warme zomerdagen erg in trek zal zijn.
Het werd een ontspannende afwisseling van de vele vergadermomenten. Voor iedereen nog een zalig en gelukkig pasen en bedank voor deze bloeemen en kaas.
Tijdens de paasvakantie hielden we werkweek. Een aantal kleine bouwklussen werden aangepakt, er werd opgeruimd, afgeplakt en wat gemetst.
En in de tuin werden aardappelen gepoot. Honderden plantpetatjes werden door zorgzame handen in de aarde gelegd met belofte op een nieuwe oogst. Die moet vooral dienen om de grond gebruiksklaar te maken voor onze moestuin. In de komende weken zullen we duchtig mogen onkruid wieden.
Terwijl de groten zweetten en zwoegden, zetten de kleintjes hun beste creatieve beentje voor in een kinderatelier.
Onder leiding van Yolanda toverden ze een aantal oude stoelen om tot frisse nieuwe designmeubeltjes.
En dan was er dat historisch moment : de eerste maaltijd in ons commonhouse.
Leuk en stemmig. Alleen zitten de ramen nog niet in onze eetzaal en stond er een stevige wind die dag. De vis was lekker lauw en de preitaart ook, maar dat kon ons niet deren.
We hebben onze gemeenschappelijke eetzaal op gepaste wijze ingewijd.
Onder de Noordvleugel zou er ergens een beerput liggen, dat wisten we van de vorige eigenaars. Maar tot nu toe hadden we die nog niet gevonden.
Tot we aan het graven gingen om de riolering en de nutsleidingen aan te leggen. Daar stuitten we op een holle ruimte, een immense beerput van meer dan 30 m lang met bakstenen gewelven. En tot de nok vol met water en drab.
Even schrikken was dat. Gelukkig lag deze constructie niet pal onder de Noordvleugel maar er voor op de binnenkoer. Zo blijft La Grande Cense voor verrassingen zorgen. Stille waters, diepe gronden.
In de grote zaal van het gemeenschapshuis (commonhouse) werd argex als ondergrondse isolatie aangebracht, daarbovenop een dunne betonnen vloer. Ook in de rest van de gemeenschappelijke ruimtes zijn de vloeren gelegd. De eetzaal, keuken,dekinderspeelzaal en de grote doorgang zien er meteen veel netter uit.
Er verschijnen ook tussenschotten tussen keuken en eetzaal, ook boven in de appartementen worden schotten verder afgewerkt. Rioleringen, afvoerputjes, ventilatiekokers, vetvang en wachtbuizen voor allerlei leidingen veranderen het aanzien minder ingrijpend maar vergen blijkbaar een hoop werk.
Naast de grote schuur wordt nu ook de paardenstal aangepakt voor verbouwing. Dit gebouw is aan de straatkant gelegen en zal op de 1e verdieping een woonst herbergen, beneden een consultatieruimte en de gemeenschappelijke technische ruimtes.
Op de binnenplaats zijn de 4 enorme regenwaterputten ingewerkt. Zij zullen instaan voor een groot deel van onze waterbehoeften.
En zo vorderen de werken stuk voor stuk, deel per deel
We organiseren sociale activiteiten om elkaar beter te leren kennen en gewoon voor ons plezier natuurlijk.
Omdat we alvast al eens wilden proeven van de cohousing sfeer, trokken we half februari met zijn allen voor een weekend naar zee. Het verblijfcentrum Het Galjoen in De Haan bleek daarvoor een heel geschikte plek. Met zijn salonnetje, grote gemeenschappelijke zaal en volledig uitgeruste keuken konden we ons al een beetje in ons commonhouse wanen.
Sommigen bleven het hele weekend, anderen kwamen even een halve dag langs. We hadden op voorhand afgesproken voor de kookploegjes Het grootste deel van de planning werd vrij ingevuld en dat verliep organisch, wie kon nam een taak op zich. Ook het programma stond heel open. Een groep speelde gezelschapspelletjes of lazen een boek, een andere groep ging aan het strand wandelen.
Enkele dapperen waagden zich zelfs aan een frisse duik in de zee, en dat half februari.
Een niet te missen hoogtepunt was de wilde Quiz van Bosmans Quiz. Serge, Sas en Yolanda hebben hun beste (mooie) beentje voorgezet om er een wervelend gebeuren van te maken. Behalve de mummie opdracht was het niet ingewikkeld, maar wel fun en je eens lekker laten gaan. De 4 gemengde ploegjes, met volwassenen en kinderen, moesten bvb. als groep een bekend monument uitbeelden, of moesten zoveel mogelijk namen oplijsten van nakomelingen van de cohousing bewoners, ook deze die niet bij ons zullen komen wonen. Er werd op los gequizt, gejoeld, gejuicht en gelachen.
Andere hoogtepunten waren natuurlijk de maaltijden. Er werden voor 40 mensen mosselen met frietjes te voorschijn getoverd. Soep, scampis, de potluck spaghetti konden ons bekoren.
En zondagmiddag was er een reuze wafelenbak, tot uitputtens toe verzorgd door Frans en Marina. Ze waren volgens oud recept boven gasvuur gemaakt, zo een lekkere traditionele wafels vind je nog zelden.
Al wandelend en al afwassend leer je elkar op een heel andere manier kennen dan in vergaderingen of werkgroepen. De sfeer was zo opvallend verschillend van de stress bij het bouwproces.
Het deed deugd voor onze energie, ons vertrouwen en ons gevoel van verbondenheid.
