Het is een verkiezingsjaar en het is eraan te merken. Lokale politici ontwaken langzamerhand uit hun 6-jarig winterslaap om hun voorraad aan stemmen in te slaan voor de komende verkiezingen van 14 oktober. Het momenteel rustige Limburg zal zich geleidelijk aan ontpoppen tot een politiek slagveld waar affiches en borden de wapens bij uitstek zullen zijn. De één wat mindere verschijning dan de andere zullen met hun “glimlach” gedurende maanden ons straatbeeld veranderen in een eeuwigdurende tandpastareclame van slechte makelij. Brievenbussen vol met partijpolitieke foldertjes die Jan en alleman de walhalla beloven als ze op hun zouden stemmen doen zelfs de brochures van de Aldi en de Zeeman missen.

Zalig toch zo een verkiezingsjaar, niet? Je kan het ergens vergelijken met een schoolreünie. Je kent wel iedereen in de zaal maar het is jaren geleden dat je nog iets van ze hebt gehoord.

Het is en blijft een periode van voorspelbaarheid van het onverwachte. Koffiehuizen zullen getuige zijn van de zoveelste kandidaat die er normaal niet komt maar die het wel beter zal doen als de vorige, ellebogenwerk om op de eerste rij te bidden in moskeeën van mensen die nog snel even hun schoenen uitdoen, theatervoorstellingen die niet met het gefluister van een souffleur maar met een voorbereide monoloog beginnen, pasgetrouwden die op hun openingsdans moeten wachten omdat de micro eventjes bezet is, kortweg een periode waarin alles en iedereen méér waarde heeft, waarin iedereen een goeie dag krijgt zolang je maar stemgerechtigd bent.

Sensationele oneliners zullen de lokale kranten weer weten te bekoren, oneindige “vind ik leuks” zullen heen en weer geslingerd worden om toch maar een klikje meer te halen dan de ander, tweets zullen voor eeuwig de wereld ingaan, onwaarschijnlijke beloftes zullen er gemaakt worden en als dit allemaal niet zou werken zal natuurlijk het ondertussen maatschappelijk aanvaarde spelletje moddergooien zoals vaker wel van zich laten horen.

Maar dat het een ook zware periode is voor de meeste van de nog slaperige kandidaten is een understatement. Uitgaand van het principe dat wie mooi wil wezen of winnen in dit geval pijn moet lijden is het niet fout te stellen dat er een harde strijd wordt geleverd. Handjes worden er geschud tot ze er bij neervallen, nekklachten typerend aan jaknikkers vliegen de pan uit die dan nog eens vaak gepaard gaan met een onsmakelijke”Joker” glimlach die je er maar niet af kunt wassen. Stembanden mogen overuren draaien voor de zoveelste stand-up show die ze moeten voordragen in de hoop hun boodschap over te brengen. Verrassend genoeg zijn er zelden of nooit rugklachten. Moeilijker is het hele gebeuren voor die kandidaten die graag nog eens van rijrichting veranderen. Als de rechterrijstrook niet snel genoeg vooruitgaat dan proberen deze het ook eens op de linkerrijstrook. Geloofwaardigheid? Daar gelooft toch niemand meer in.

26-02-2013 om 10:34 geschreven door The Integratorr