Ik zou graag willen begrijpen wat er met mij is gebeurd maar hoe meer ik over nadenk hoe minder ik begrijp. Elke dag komt er een nieuwe episode in mijn hoofd van wat er toen gebeurd is. Hoe kon ik zo ver geraken, waarom zijn mijn hersenen gecrasht, waarom zijn mijn ideeën in duizenden stukjes verdeeld zoals kleine moleculen.

Na honderden artikels te lezen over wat een postpartum psychose inhoudt en wat deze doet met pas bevallende moeders begrijp ik het nog steeds niet. Ik mag van geluk spreken als ik andere verhalen hoor waar de moeders hun baby’s of partners wilden pijn doen, ik heb dit gelukkig niet voorgehad tijdens mijn psychose. Hoewel ik van overtuig ben dat ik dit nooit meer wil mee maken ik mis dat machtig gevoel.  Ik voelde mij als de uitverkorene die andere mensen moest reden van deze miezerige wereld. Het was precies een drugs, alsof ik cocaïne had genomen. Mijn hersenen werden zodanig gestimuleerd dat ik per momenten zeer euforisch werd. Er was ineens een grote helderheid en alle stukken van de puzzel lijkten perfect in elkaar te passen.