Na een verblijf van een paar dagen in Ubud zijn we weer terug in Bangkok aangekomen. Deze keer was het een vlucht zonder turbulentie.Het is hier nog altijd even heet als tevoren. Onze laatste dag besteden we aan rondslenteren en shoppen. We hebben natuurlijk niet al onze belevenissen kunnen vertelllen langs deze weg maar de fotos zullen achteraf zoveel meer zeggen. Er is ons verteld dat thuis alles terug in orde is dus is het hoog tijd dat we terug komen! (t is toch echt waar he!!!!!) Anders blijven we nog een beetje hier zenne. Hiermee sluiten we onze blog af voor deze reis. (We kunnen wel jullie reacties nog lezen hoor!) Groetjes aan iedereen en tot vrijdag (of zo)
We zijn inderdaad vertrokken naar Surabaya, we hebben gezocht naar het opgegeven adres van Maria maar niet gevonden. Eerlijk gezegd hadden we niet veel zin meer om echt verder te zoeken want we zijn s anderendaags snel terug vertrokken. Dit was echt niks voor ons.Zaten we nu in de verkeerde buurt of zo dat weten we niet maar het verkeer is er verschikkelijk (oversteken is echt wel een poging tot zelfmoord). Het enige dat ze hebben zijn prachtige shoppingcenters. We hebben er ook een rondrit gedaan in de stad (gratis aangeboden door de plaatselijke sigarettenfabriek. Ge ziet de wonderen zijn de wereld niet uit) Dus de dag nadien zijn we vertrokken naar Yogakarta (Yoga zeggen ze hier) Deze keer met de trein en ik moet zeggen dat was echt wel comfortabel (in bussiness class natuurlijk) We lieten ons vanaf het station naar ons hotel voeren met een taxi maar die vraagt zomaar 5000 roepias meer!!!! Voor airco zegt die. We zijn dus maar terug uitgestapt, een kilometer verkeerd gelopen en een andere taxi genomen. Een dag later spreken we af met Harry met zijn helikopter (zo noemen ze hun riksja ginder) Hij voert ons een aantal dagen de stad rond voor 5000 rps per uur (nog geen halve euro) De laatste dag worden we bij hem thuis uitgenodigd om kennis te maken met vrouw en zoon en dat doen we dan ook. We zitten helemaal op de boerenbuiten tussen de rijstvelden. We bezochten Borobudur (boedhistisch heiligdom) en Prambanan (Hindoeheiligdom - Khmer-stijl) Alles de moeite waard maar bij vertrek vroeg de buschauffeur het dubbele van de normale prijs voor de rit dus, vermits we op de hoogte waren, weigeren we die te betalen. Dat was dus geen probleem verder maar bij het terugkomen hebben we van hetzelfde laken een broek. We weigeren te betalen maar worden in het volgende busstation prompt van de bus gegooid. We nemen verder inlichtingen en worden door de volgende bus goed teruggebracht. We zoeken nog eens goed in onze "Trotter" wat we nog verder kunnen doen en we beslissen een tocht te maken naar den "Bromo" (een nog steeds werkende vulkaan) Je kan ze constant zien borrelen en dampen. De tocht er naartoe gaat eerst naar een viewpoint waar we de zon zien opkomen. Daarna verder naar de krater door de zandzee (woestijn van stof en lava) met minibus, jeep, paarden en brommers en ten slotte een massa trappen naar de top. Dit was echt geweldig!!!!! Ondertussen zitten we terug in Lavinabeach (Bali) Weer dezelfde klucht. Na de ferryboot moeten we per lokale bus verder maar weer gaat de prijs omhoog want de bus zit niet vol en we moeten ook voor de lege plaatsen betalen. We dreigen met een paar andere toeristen een taxi te nemen gaat de rit toch door. In Lovina doen we morgen weer een rondrit per taxi en onze laatste (verlof)dagen brengen we door in Ubud maar die verhalen krijgen jullie later. De warmte hier begint echt zwaar te wegen dus eigenlijk verlangen we weer terug naar ons rare Belgie-weer. We beginnen inderdaad heel erg af te tellen. liefs
Wij, die dachten dat alles wel wat overdreven was, kwamen bedrogen uit. We mochten zelfs geen foto nemen van de lege straten uit schrik voor problemen met de locale security. Het was dus griezelig stil gisteren.Het enige geluid dat we hoorden was donder en het geluid van tropisch onweer een hele namiddag en nacht. In het restaurant was alles beperkt tot twee gerechten. Nasi goreng of bami goreng. We hebben de dag dus door gebracht met lezen en puzzelen. (Erna; zoenoffer van Karin Slaughter moet je zeker lezen) De rest van het verhaal horen jullie later wel. groetjes
Nyepi, Balinees nieuwjaar, valt dit jaar op 23 maart. Nyepi betekent: stilte. Dat blijkt een dag die door toeristen gehaat wordt, jullie zullen direct snappen waarom. Op 21 maart, 2 dagen voor nieuwjaar is er een heel ritueel langs het strand. Men offert de goden en er wordt alom gegokt voor geld. Iedereen is op zijn zondags gekleed en er wordt gegeten, gedronken en muziek gemaakt. Alles heel kleurrijk en heel lawaaierig! Op 22 maart, de dag voor nieuwjaar, noemen ze "Mecaru" dit betekent dat de aarde moet gezuiverd (van de boze geesten) en gevoed worden. Zwartgevederde kippen worden geslacht en het bloed wordt over de aarde uitgegoten. Er wordt heel veel lawaai gemaakt op potten en pannen om de boze geesten weg te jagen. Op 23 maart, nieuwjaar, is het "Sipeng" dit blijkt de climax van de viering. We hebben in ons hotel een brief gekregen waarin men ons de "NOs" laat weten voor die dag: no traffic, no fire, no traveling, no entertainment, no fire, no light, no walking around. Stay at the hotel, dinner before sunset (no Light). The menu might be very limited. Er wordt enkel een uitzondering gemaakt voor de moslims die op vrijdag naar de moskee gaan bidden. En blijkbaar worden er nog serieus wat controles uitgevoerd om te zien of iedereen zich aan de regels houdt. Op 24 maart zeggen ze: you are free to do any kind of activities, have fun! We hebben nog geluk dat we in een hotel zitten waar wat bewegingsvrijheid is met een tuin en een zwembad!!!
Voor 24 maart hebben we een ticket geboekt voor Surabaya. Eens kijken of daar iets te zien is. Hoe alles verloopt laten we jullie nog weten. tot zover....
De trip terug naar Bangkok was weer een hele ervaring. Terwijl we op de bus wachten begint het te regenen. Tegen alle verwachtingen in vertrekt ze nog op tijd ook maar ondertussen is het beginnen te gieten. telkens de chauffeur remt gutst het water naar binnen. Iedereen zit een beetje te schuifelen om niet nat te worden maar ondertussen vloeit het water al door het gangpad. Onze voeten uitgezonderd blijven wij nog droog maar wanneer ter plaatse onze rugzakken worden uitgeladen zijn we niet meer zo gelukkig. Alles is doorweekt. Bij Swa loopt het water echt uit zijn rugzak. Bij mij blijkt alle vocht opgeslorpt door mijn kleding dat in de rugzak zit. Om de vlucht naar Bali te nemen mogen we per persoon maar 15kg bagage meenemen. Daar zitten we natuurlijk al een deel over dus laten we in Bkk een gedeelte in bewaring achter. Tijdens de vlucht worden we verschillende keren gemaand om onze veiligheidsriemen vast te maken. Turbulentie alom!!!! Jakkes. Kuta, waar we aankomen, is een echte heksenketel. t is zelfs een probleem om de straat over te steken. Heel veel toeristen en niks anders dan winkels en restaurants en zodoende natuurlijk ook duur. We zoeken een restaurantje uit dat er vrij goed uitziet en waar de prijzen nog iets of wat schappelijk zijn maar het is er wel nogal donker. We krijgen allebei een menukaart maar doordat het zo donker is kunnen we die niet lezen en dat zeggen we dan ook. Geen probleem, is de reactie, we hebben zaklampen! Die mogen we zelfs bijhouden tot ze ons de rekening hebben gepresenteerd. En inderdaad, iedereen die binnenkomt krijgt een zaklamp om het menu te lezen. (zo zot als een achterdeur!!!!!) Via Sanur, waar we de dansers hebben bezig gezien, zijn we verder gereisd naar Candi Dasa. Als we van hier uit naar Lombok willen vertrekken zullen we rekening moeten houden met het weer want onderweg zien we een kilometerslange file van trucks die staan te wachten tot de ferry uitvaart. En blijkbaar is dit niet uitzonderlijk. We hebben hier een auto met chauffeur gehuurd en die heeft ons de ganse dag rondgereden om de plaatselijke bezienswaardigheden te bewonderen. Morgen vertrekken we naar Lovinabeach.
Leuk om nu en dan toch ook eens een beetje goed nieuws te krijgen. Snotteren en niezen is uiteindelijk allemaal niet zo erg he. We sturen regelmatig eens een beetje zon naar ginder maar dat wil niet zeggen dat jullie regen naar hier moeten sturen he (t heeft hier al een aantal nachten serieus gegoten)
Vorige week waren we van plan om hier te vertrekken maar omdat het zalige niksdoen ons wel goed afging zijn we een week langer blijven plakken. Nu hebben we het hier wel gezien. We bezochten de slapende budha s in de grot. Voor het strand moesten we door militair gebied en daarvoor moesten we ons telkens in- en uitschrijven. Raar genoeg moesten we dan ook recht over de startbaan van de vliegtuigen (goed links en rechts kijken dat er geen vliegtuigen aankomen he) We bezochten de plaatselijke feestelijkheden. (vooral eetkraampjes waar ze vanalles verkopen dat we niet kennen en in de tempel een seremoniemeester die een godsganse dag een lithanie aframmelt die we niet verstaan.) We zijn de plaatselijke apen gaan voederen (de echte e mannekes) maar die hebben ook genoeg van ons. We zijn ook vlak bij de grens van Myanmar naar de orchideeenmarkt geweest. En ten slotte bezochten we het plaatselijke zeeaquarium. Gisteren heeft het hier voor de eerste keer serieus gegoten maar het duurde niet echt lang. Na een uurtje scheen de zon al terug. Straks, binnen een uurtje vertrekken we dan toch naar Bkk en dan de 13de naar Bali. Daar gaan we dan verder met onze rondreis. Tot wederhoren. Wij hopen dat alle gebroken en gekwetste onderdelen ondertussen al een beetje geheeld zijn en dat de kreupelen (Jeannine) goed revalideren. De mensen die ondertussen weer een jaartje ouder zijn geworden, nog eens proficiat en voor diegenen die binnenkort verjaren van hetzelfde!!!! Aan al diegenen die onze zaken ginder in t oog houden nog eens bedankt he mannekes! liefs.
Met de trein zijn we naar Prachuap khirikhan gereisd. Ze hebben hier op de trein 3 klassen. We hebben dan maar gekozen om derde klasse te reizen om zo nog een beetje de sfeer van de plaatselijke bevolking op te snuiven. En we hebben gesnoven hoor!! Constant komt men rond met eten en drinken en iedereen eet maar terwijl wij ons afvragen wat het allemaal is. (t is echt allemaal onherkenbaar) Die doen hier de ganse dag niks anders dan eten en toch blijven die zo mager als een graat. Rijst, vlees, saus, drinken, alles kan je krijgen en alles in plastiek zakjes die na gebruik door het raam worden gekieperd. Ondertussen hebben we er een paar dagen rust op zitten. We hebben in de buurt een enorm goed Thai restaurantje gevonden waar je voor een vijf euro echt heel goed kunt eten. Voor de rest valt er hier niet echt veel te beleven maar dat was ook de bedoeling. Maandag vertrekken we weer terug naar de omgeving van BKK omdat daar onze vlucht naar Bali vertrekt.(op 13/3) En dan beginnen we aan onze laatste maand verlof!! Zeg wat hoor ik allemaal van het thuisfront, gebroken pols, gebroken ribben en een pijnlijk staartbeen? Jongens, jongens, sport is toch echt gezond he. In ieder geval, snelle beterschap aan alle gekwetsten!! Groetjes aan iedereen en tot volgende week met meer nieuws
Vanuit Champasak zijn we met de boot teruggevaren naar Pakse om van daaruit terug naar Thailand te reizen. Het verschil tussen die landen is enorm groot. Je merk onmiddellijk aan alles dat je terug in Thailand bent. De gebouwen, de grote winkels, de wegen en ook de mensen. We hebben ondertussen een hele lange busreis achter de rug om terug in Bkk te geraken, geen slaapbus deze keer. Na een tankbeurt viel de bus in panne. Al de sterke mannen (op enkele uitzonderingen na) hebben ze terug in gang geduwd. In ieder geval, na dit incidentje zijn we toch weer veilig en wel op onze bestemming aangekomen. Voor vandaag hadden we een uitstap geregeld naar de drijvende markt (zeer toeristisch maar wel heel speciaal) we hebben een olifanten- en krokodillenshow gezien, zijn nog eens tussen de tijgers gaan zitten voor een fotootje en om af te sluiten werd er een thai boks mach gespeeld (alleen voor de show) en kregen we nog een heel speciale voorstelling van typische thaise dansen. Morgen vertrekken we weer terug. Deze keer naar Prachuab khiri khan om een weekje van de rust te genieten. In dat hotelletje (met zwembad)zijn we vorige keer ook geweest. Met een goed boek is dat daar best een aantal dagen vol te houden. Het blijft hier nog altijd even heet dus proberen we s avonds laat buiten wat verkoeling te zoeken. Tot de volgende keer maar weer.
Eerst even ter info; we hebben helemaal geen belgische keuken geproefd
in dat restaurant van de belgen maar wel een setje van vier
verschillende lao gerechtjes. Om duimen en vingers af te likken. Het
verschil zit hem in de manier waarop het gebracht wordt. (vooral proper)
We missen de belgische keuken niet echt, alhoewel een goeie patat zou
er wel ingaan.
Met een gids zijn we in een minivan weer naar een aantal dorpjes in de
bergen gereden. Dorpjes waar nog echte ambachtslui zitten. In het ene
maken ze messen, voor het werk op het land, in de keuken en voor alle
andere dingen die je maar kan bedenken. In het andere zaten de
mandenvlechters (daar kunnen ze bij ons niet tegenop zenne) In nog een
ander dorp zaten de wevers. (prachtige stoffen hebben ze hier) Dan op
naar whiskey dorp waar ze ons een aantal keer hebben laten proeven. Ook
veel drank met een beestje in, zoals een slang of schorpioen of zelfs
een spin. (jakkes!!!!)
De volgende dag hebben we de pussy-mountain nog maar eens beklommen. 330
trappen aub!!!!! Maar het uitzicht over de stad is geweldig.
Dan met de slaapbus naar Vientiane. Alleen van slapen is er geen lap in
huis gekomen. Bed veel te smal, een hele slechte weg en in plaats van
8uur duurt de reis 12uur.
In Vientiane bezoeken we de bezienswaardigheden van de stad, het Lao
nationaal museum enz.
De 18de zijn we in Pakse aangekomen. We boeken een trip met de 4 x 4 met
nog een frans koppel om het Belovensplateau te bezoeken. Dit is de
moeite waard. Een paar prachtige watervallen, bamboobruggen en een
etnisch dorp van animisten. Dit is een dorp waar we precies 100 jaar
teruggaan in de tijd. We hebben daar ook een plaatselijke gids. Zijn
huwelijk werd geregeld toen hij een jaar of tien was met een nichtje van
hem. Het is daar ook de gewoonte dat de kinderen van kleinsaf de
waterpijp beginnen te roken en waar de vrouwen, alleen met hulp van een
andere vrouw, in het bos gaan bevallen en daar een tweetal weken
blijven. Kinderen mogen niet in het dorp geboren worden want dat brengt
ongeluk. Een vrouw mag daar maximum 12 kinderen hebben en als we vragen;
wat daarna of waarom dan haalt hij even zijn schouders op. Mannen mogen
dan weer vier vrouwen hebben maar de vrouwen maar een man (t is nie
eerlijk e)
Ondertussen zitten we in Champasak. We lieten ons wijsmaken dat er hier
een mini Angkor wat te bezichtigen was maar voor iemand die Angkor wat
gezien heeft is dit een echte ontgoocheling.
Wat ons 3 jaar geleden zo werd afgeraden willen we nu dus absoluut wel doen. We zijn dan ook twee koppigaards en nieuwsgierig naar nieuwe dingen. We komen aan de controle voor de ticketten en dergelijke waar men ons vraagt onze paspoorten af te geven (nazicht black list ?) en eventueel geld te wisselen. Aan het water aangekomen blijken er twee boten te liggen en maar volk voor 1 en een halve boot. We zitten helemaal achteraan in een van die boten. Vooraan wordt er iets gezegd maar wij kunnen niet horen over wat het gaat. Een deel van de mensen begint over te stappen naar de andere boot. Een van onze rugzakken wordt naar de andere boot overgeheveld dus wij denken dan stappen we ook maar over maar mijn rugzak blijkt ondertussen spoorloos. Op de andere boot gaan zoeken maar niks te vinden. Enfin om een heel lang verhaal kort te maken, onze rugzakken worden drie keer over en weer gesmeten. Mensen worden kwaad ondat al het volk in een boot wordt geduwd en zo ook minder veilig is. De eerste dag duurt de reis 6 uur in een overvolle boot. De tweede dag duurt het 8 uur en zitten we veel comfortabeler en kunnen we genieten van de mooie omgeving en de manier van reizen van de inlanders, het leven op de rivier enz. Al bij al een leuke ervaring (achteraf gezien toch) Gisteren een prachtige wandeling gemaakt langs de rievier en over wankele bamboo bruggetjes. We zijn gaan eten bij een belgische uitbater en ik moet zeggen het verschil met de plaatselijke keuken is echt enorm. Voor morgen hebben we een trip gepland in de omgeving Luang Prabang. Tot binnen een paar dagen.
