voor de mensen die mijn blog al hebben gelezen of voor diegene die hem nog moeten lezen,
excuseer ik me voor mijn gebrek aan perfect taalgebruik.
Ik ben namelijk helemaal in de war door al die verschillende talen die ik moet proberen spreken.
Oke, om eerlijk te zijn, moet er zelfs nog gesleuteld worden aan mijn moedertaal :)
Maar dus bij deze, mijn welgemeende excuses.
kus,
liesbet
Dag lieve mensjes,
ik heb uiteindelijk dan toch besloten om een beetje te bloggen. Het is nogal ambetant om telkens heel mijn verhaal te doen aan vele mensen.
Dus.... als je je afvraagt hoe met ons laaizen in Parijs is dan moet je eens surfen naar deze site. En je kan denk ik ook reacties achterlaten, dat zou leuk zijn!
Dan kan ik er het nut van inzien dat ik berichtjes schrijf op deze blog!
Het is vandaag dinsdag 7 oktober. Wat wil zeggen dat ik hier al een maand zit.
Voor diegene die het nog niet weten : ik heb besloten om van gezin te veranderen. Als het niet klikt dan klikt het niet he!
Ik heb ook ondervonden dat ik heel het au pair zijn toch zwaar heb onderschat. In sommige familie, in vele eigenlijk, staat
dat gelijk aan een goedkope extra hulp in je huishouden. Het belangrijkste is natuurlijk je met de kinderen bezighouden.
Maar daar komt dan vaak ook strijken, een beetje kuisen en koken bij kijken. Niet dat ik moet klagen over het koken,
want wat de ze in dit gezin eten. Man. Das niet normaal! DIe kinderen eten natuurlijk 's middags op school, maar toch.
Vanavond staat er bijvoorbeeld op het menu, tomaat met ossenvlees. Dus veel koken is er natuurlijk niet aan he:)
Neenee, de moeder is niet echt bezig met het avondeten... Dus ik steek me dan maar overdag vol met bagetten ( want ze zijn hier echt fantastisch!) en nog wat.
De kindjes zijn dus 10 en 12 jaar, maar dat wil dus zeggen dat ze echt al vrij zelfstandig zijn. Dus ik sta dan altijd op tijd (jaja, daar heb ik aan gewerkt) aan de schoolpoort de jongste op te wachten. De jongste (chloe) is echt een apart geval... Een grote mond en ze krijgt vaak de neiging om mij eens goed op mijn plaats te zetten. Maar wees gerust ik laat me niet doen door dat klein jong. Die komt dus bijv uit de schoolpoort en die gooit echt haar jas en haar trui op mij, zelfs zonder iets te vragen! Maar ik gooi die dan gewoon prompt naar haar terug. Dus zo laat ik haar wel zien, dat ik geen slaaf ben maar een au pair met gevoelens!
Blijkbaar is dit gedrag wel normaal van kinderen die au pairs hebben. Want als ik de verhalen van mijn vrienden hoor, waarvan sommige ook au pairs zijn, dan gebeuren er soms wel nog ergere dingen. Dus al bij al zal dit kind nog wel meevallen zeker.
Waarom dan mijn keuze om van gezin te veranderen?
Wel, ten eerste is die moeder waar ik bij woon echt een apart geval. Ze is zelfs een beetje gestoord.
Ik denk dat ze smetvrees heeft, en voor diegene die mij goed kennen, weten dat geen goede combinatie is met mij :) !
In het begin deed ze heel afstandelijk en zei ze alleen tegen mij de dingen die ik moest doen en bedankte ze me nooit. Dus dan krijg je niet echt het gevoel dat alles wat je doet goed is he. Maar vanaf dat ik haar heb verteld dat ik haar ga verlaten, ben ik echt heilig geworden. Ik doe alles ineens perfect. Te laat is te laat.
Maar dit is dan ook weer verdwenen een aantal dagen geleden. Nu sluit ze zich weer volledig af van mij. Sommige dagen kijkt ze me zelfs niet aan.
Dus de drang om hier weg te gaan wordt elke dag groter en groter.
De kinderen weten het nog niet, dus dat is wel een beetje ambetant. Het is een beetje een fake situatie, en dat is ook niet waar ik normaal mee kan leven!
Ten tweede, de kinderen zijn echt te zelfstandig. Ik voel me soms echt een hondje die achter chloe aanhuppelt, maar wel op de trotinette weliswaar :).
Het enige wat ik moet doen, is ze van school naar haar activiteit accompagneren, wachten en dan van de activiteit gaan we dan naar huis. Maar vanaf we thuis zijn, doet ze haar eigen ding. Wat normaal is, want als je die leeftijd hebt, heb je niet iemand nodig die heel de tijd je handje vasthoud. Ik hoor sommige al denken, waarom zaagt die zo, dat is toch zalig? Nee echt niet. Misschien voor sommige maar dit is zeker niet voor mij. Ik heb jongere kindjes nodig, dan heb je tenminste het gevoel dat je iets nuttigs doet.
Ten derde, dat huis en die omgeving is gewoonweg vreselijk voor mij. Geen gezelligheid en zo buren die alles zien en horen.
Je kent dat wel, zo van die gepensioneerde vrouwen die niets te doen hebben en precies alles noteren wat ze op een dag gezien en gehoord hebben.
Ik wil niet weten wat ze dan allemaal over mij zou geschreven hebben :).
Dus als slot, klikt het gewoon echt niet met de familie, dus dan moet je maken dat je zo snel mogelijk verandert van gezin!
Voor mij zijn dit gegronde redenen om deze familie te verlaten!
Maar het einde van de tunnel is in zicht. Hoop ik.
Ze zijn voor de gezin een nieuwe au pair aan het zoeken en ik ben zelf ook op zoek naar een nieuwe familie. Ik heb een nieuwe familie gevonden die in het 6e arrondissement van parijs wonen. Dat is dus echt mot in het centrum. Voor diegene die parijs wat kennen, dat is schuin rechts onder Ile de la cité.
Maar ik moet er nog mee afspreken en alles eens bespreken. Laten we hopen dat dat wat gaat meevallen!
Gelukkig zijn er nog veel gezinnen die au pairs zoeken!
Buiten het au pair zijn, volg ik ook 3 keer per week 2h per dag les op academie des langues. Met allemaal andere au pairs. En dat zijn dus bijna allemaal duitse meisjes.
Maar ik heb er toch wel al leuke vrienden gemaakt. Dat helpt wel veel.
En ik wil nogmaals benadrukken dat je niet moet aarzelen om naar parijs te komen! Dit echt een fantastische stad! Er zijn zoveel dingen te ontdekken.
Zoveel leuke plekjes, winkeltjes, cafétjes... En 's avonds kan je dan een fiets lenen voor 1euro om dan door de straten van parijs te fietsen. Want paris by night is toch wel heeeeel mooi! Buiten de verlichte eifeltoren, ik vind de kleurkeuze nogal stom.
Maar als je me komt bezoeken dan kan je zelf daarover een mening vormen:)
Nee serieus, moest parijs niet zo geweldig geweest zijn, zou ik al lang vertrokken zijn naar ergens anders.
En nog een laatste, misschien vraag je je af hoe het met mijn frans is, wel, dat loopt allemaal vrij vlot.
Al denken wel de meerderheid van de mensen dat ik van Canada kom. Ik heb blijkbaar een vrij canadees accent in mijn frans :)
Goed, dit is het tot zover. Ik heb mijn best gedaan om zo interessant en duidelijk mogelijk te schrijven.
Ik hoop dat er een aantal gaan reageren:)
Voor de vriendjes, mijn familie en natuurlijk mijn vriendje:), bedankt voor alle steun die je me hebt gegeven! zonder dat, zou ik al lang van pont neuf gesprongen zijn! (wat btw gisteren is gebeurd, ale, niet van pont neuf maar van een andere pont)
Ik weet dat jullie niet willen dat ik dankje zeg maar toch wil ik dat! echt geweldige mensen dat jullie zijn!
Tot gauw he!
Hou jullie goed!
dikke kus, laaizen aka lizzi aka bedluis
