Ik ben S'ke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tante Bibi.
Ik ben een vrouw en woon in Deinze (O-Vlaanderen) (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 04/01/1972 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tekenen, fotografie, roofvogels, Frankrijk, reizen, muziek, .....
Ik ben gehuwd met Hans en samen hebben we 3 kinderen : Kyana, Kenzo en Dayami = naam van mijn blog KY-KE-DA !!
ben je van ons heengegaan ... en nog steeds kan ik het niet begrijpen waarom uitgerekend jij moest gaan. Momenteel zit ik al enkele weken thuis omdat ik depressief ben. Jij zou niet willen dat ik mijn hoofd laat hangen maar dat doe ik eigenlijk ook niet. Alleen vind ik de kracht niet om het verlies , jouw afwezigheid, te verwerken. In mijn hoofd is de mist al een beetje opgeklaard maar het ontbreekt me aan energie om vooruit te komen. Ik doe mijn uiterste best om vooruit te kijken maar ik durf niet. Iedereen zegt wel : "je moet vooruit .." en dat wil ik ook maar het lukt niet.
Iedereen heeft wel eens een futloze dag, zo eentje dat je nergens zin in hebt of dat je het niet kan opbrengen om plannen voor de toekomst te maken. Bij mij is het echter niet bij zo een dag gebleven ,dit gevoel duurt nu al maanden. Ondertussen ben ik in behandeling bij een psychiater en halen de medicijnen toch al iets uit. Desondanks blijf ik het gevoel hebben dat ik terplaatse trappel en niet vooruit kom. Zoiets heeft tijd nodig en ben ik waarschijnlijk te ongeduldig. Mijn werkgever liet ook al verstaan dat ik mezelf de tijd moet gunnen maar eenvoudig is het niet. Soms voel ik me zo alleen met mijn verdriet ... op het kerkhof praat ik dan tegen jou en laat dan mijn tranen de vrije loop. Ik wou dat ik je kon vasthouden en op je schoot kon kruipen om me geborgen en veilig te voelen. Je kleinkinderen missen je ook heel erg maar verwerken het schijnbaar veel beter dan ik. Weliswaar elk op hun manier maar toch ...
Benieuwd wanneer ik die kracht zal vinden ...Ik mis je mama ...en toch weet ik dat je heel dicht bij me bent, kon ik je nog maar heel even spreken ...xxx
Op kerstavond is mijn wereld gestopt met draaien, mijn mama heeft dan een hartaderbreuk gekregen. Je kan je niet voorstellen wat er dan door je heengaat. Momenteel heb ik nog zoveel verdriet dat ik niet normaal kan functioneren, maw. niet kan gaan werken. Door het gebrek aan slaap en eetlust kan ik het dagelijks leven niet opnieuw opnemen. In het begin leefde ik op automatische piloot en kom je nog niet tot het volle besef dat ze er niet meer is. Je hebt het immers te druk met alle administratieve rompslomp en het regelen van de begrafenis. Het kwam ook als een donderslag bij heldere hemel want ons moeke was niet ziek, kloeg nooit. Ze was er altijd voor ons ... en nu is ze er plots niet meer. We belden elkaar elke dag of ze kwam langs ... Nu wil ik nog steeds mijn gsm nemen om haar te bellen en te zeggen hoe mijn dag was. Maar dat kan nu allemaal niet meer. Ik mis dit zo ............ Ze wou nog zoveel dingen doen, patchwork was haar lang leven en met vriendinnen ging ze nog naar tentoonstellingen gaan ... nieuwe projecten opstarten, ...kortom haar verlanglijstje was nog heel lang. Helaas zullen haar stofjes nu een tijdlang onaangeroerd blijven. Maar die doe ik niet weg, die stofjes, no way. Destijds ben ik samen met haar naar een cursus patchwork geweest maar dit bleek toen niks voor mij. Ik had toen het geduld niet om dit werk met engelengeduld te voltooien. Maar ooit komt er een dag dat ik haar stofjes zal verwerken tot hele mooie projecten. Dat is beloofd. Ik wou dat ik haar nog eens kom vasthouden zoals ik met haar urne ook heb gedaan voor ze in de urnenkelder werd gezet. Heel dicht tegen mijn hart ... waar ze voor altijd haar plekje zal hebben.
