Gisteren had ik mijn was weggebracht en een uur afgesproken voor het ophalen ervan. We kwamen overeen dat ik het om 8u kon komen halen, de volgende dag, dus vandaag. Na het ontbijt ging ik dus mijn was ophalen, maar de deuren waren gesloten. Ok, misschien had ik mij vergist en was het niet 8u 's morgens maar 8u 's avonds. Hier kun je dit wel verwachten. Dus ik had nog geen paniek dat ze het land waren uit gevlucht met mijn was.
Vandaar vertrokken naar de bushalte om mijn passagiers op te halen van de luchthaven. Ik kwam er natuurlijk veel te vroeg aan, Belgische gewoonte zeker.. Kheb me dan maar in het zonnetje gezet, hoedje op en een beetje gelezen in de zon. De passagiers kwamen toe rond 10.15 u dus ik was daar al praktisch een 1,5 uur aan het wachten, gelukkig geen regen. Toen mijn passagiers er waren heb ik Wary achtergelaten op de luchthaven zodat hij kon wachten op zijn groep studenten. De Australiërs waren hele lieve mensen en super geïnteresseerd in de cultuur en alles van de stad.
Toen ik terug thuis was, was het al rond 12u. Ores vertelde me dat we eerst gingen eten en dan gingen wandelen. Dus veranderde ik van kleren en vroeg of ik Emy kon helpen met het eten. Heel grappig want nadien toen ik niet echt meer kon helpen in de keuken, ging ik terug naar mijn kamer om wat op te ruimen en mijn rugzak klaar te maken voor de wandeling. Nog geen 10 seconden later vloog er een balletje in mijn kamer. De hond van de neef van Ores, die mee ging op de wandeling herkende me dus en verwachte opnieuw een apporteerspelletje.
Jammer genoeg tegen dat we klaar waren met eten, begon het te gieten dat het geen naam had. Hierdoor geen wandeling meer.
Maandag 23/04
Vandaag begon de dag op kantoor met een telefoontje van een zieke toerist. Hij had een of andere acute ziekte opgedaan en van de dokter moest hij twee dagen platte rust krijgen en medicatie nemen. Dus hun volgende dagen mochten we annuleren en hun hotelnachten verlengen. Nadien kregen we ook te horen dat er enkele van de studentengroep heel veel last hadden van de hoogte. Het ging van lichte hoofdpijn tot overgeven en al de rest.
In de namiddag mocht ik alleen naar de briefing gaan. De gids vertelde alles en ik mocht vertalen. Eens terug op het kantoor moest ik dan ook de gids zijn Engels beoordelen. Dit was niet echt goed, maar het voelde ook maar raar als ik dat zo moet zeggen.
's Avonds niet echt veel zin om te koken en toen herinnerde ik me dat er niet ver hier vandaan een mini restaurantje was dat alpaca vlees voorschotelde. Elke toerist die ik al ondervroeg over alpaca vlees was er heel positief over, dus tis het proberen waard. Ik daar naartoe en met een klein hartje alpaca besteld. Ik kreeg een broodje met daartussen een sausje, geen idee welk, sla en alpaca vlees. Daarnaast waren er nog super lekkere papitas andinas. Uiteindelijk was er niets om bang voor te zijn, toch zeker het alpaca vlees niet, want het was super lekker!
Dinsdag 24/04
Enkele passagiers moesten een andere vlucht hebben wegens annulatie. Om een andere vlucht te krijgen, heb je de handtekeningen van de passagiers nodig. Jammer genoeg was daar geen tijd voor omdat het blijkbaar zo snel mogelijk moest gebeuren. Dus een minder legale activiteit misschien: hun handtekeningen nadoen. Bepaalden hadden echt zo een krabbel van je weet wel, maar anderen waren heel simpel. Na enkele bladen vol gekrabbeld te hebben, kon Warry en gelukkig niet ik, het in het net doen. Mijn eerste criminele activiteit..
Woensdag 25/04
In de namiddag briefings aan twee Nederlands koppels en een uurtje later aan een Duitser. Toen we alles verteld hadden over de trekking, vroegen ze wie er nog in hun groep zat. Dus ik vertelde hen dat ze met 5 personen zijn, 4 van hen en dan nog een Duits persoon. Direct kreeg ik een vuile blik toegeworpen van een van hen. Ik keek haar een beetje vragend aan en toen kwam de uitleg. Blijkbaar hadden ze in Puno ook iemand ontmoet van Duitsland, ook een jonge gast. Hij was niet echt in goede aard gevallen wegens dronkenschap en de daarbij horende slechte grappen.
Nadien bij de Duitser kregen we dezelfde vraag van wie zit nog in de groep. Hetzelfde verhaal en hij zei van ohja ik denk dat ik ze in Puno gezien heb. Ja geen probleem, we komen goed overeen en zullen goed kunnen lachen tijdens de Inca trail. Bij mezelf dacht ik, oeps misschien toch niet...
Donderdag 26/04
Deze morgen zat er peer in mijn fruit met yoghurt.. Ik eet zoooo graag peer Nadien vroeg Emy en wat vind je van de peer, lekker? Kheb dan maar toegegeven dat ik er niet zo fan van ben. Geen probleem antwoordde Ores, geen peer meer voor jou.
Rond 10.30u-11u is zo mijn hongermomentje in de voormiddag. Blijkbaar hebben de Peruvianen hetzelfde gevoel. Heidy had "pan con pata" gemaakt. Dit is gewoon een pistoletje dat je open doet en daar een smurrie van avocado en andere dingen opsmeert. Toen ze vroeg of ik eentje wilde dacht ik, ok gaan we proberen. Mijn eerste hap was van ja ok, het kan slechter. Jammer genoeg, hoe verder ik vorderde in mijn pistolet, hoe minder lekker ik het vond. Uit beleefdheid dan toch maar helemaal opgegeten.
In de namiddag toen ik terug ging naar het werk, was het al even goed aan het regenen, maar ik moest erdoor. Een paraplu geleend van Emy en ik op stap. Overal water en heel weinig mensen op straat. Hier en daar wel wat gladde stenen. Toen ik op 2 straten van het kantoor was, ontdekte ik een probleem. Eerst zag ik een riooldeksel dat scheef lag en allemaal water uit gutste. Nadien dat het hele kruispunt onder water stond. Daar even gewacht tot ik een mogelijkheid zag om over te steken en ondertussen mijn paraplu gedeeld met de omstaanders. Een meisje moest mijn kant uit en samen hebben we door de plassen geploeterd. Een beetje voor we aan het kantoor kwamen was zij op haar bestemming. Ze bedankte me hartelijk voor de enkele minuten onder de paraplu. Toen ik op het kantoor kwam vroeg Eveling of het veel regende. Ik toonde haar de foto's en ze begon te lachen. Toen ik de reden vroeg zei ze dat dit heel normaal was voor de tijd van het jaar. Niets om je zorgen over te maken, was het antwoord van Silvana.
's Avonds heb ik gaan eten. Ik koos voor een klein restaurantje, waar het al van ver lekker rook. Op de kaart zag ik kip, varken, alpaca.. Uiteindelijk koos ik voor pollo a la brasa. Hierbij bak je de kip op een soort plaat, waardoor het een ander smaakje krijgt dan gewoon bakken in de pan. Ciabatta opensnijden, kip erop, tomaten en sla ertussen daar bovenop geraspte patatjes die gefrituurd worden en broodje toe. Eet smakelijk!
Vrijdag 27/04
Tijdens het ontbijt kreeg ik de vraag van Emy en Ores of ik me wel goed voelde en of alles in orde was. Ik vond het een beetje raar, want ik voelde me prima. Nadien bleek dat Paola paracitis heeft. Iets met een parasiet in je lichaam. Elk kind moet hier in Peru om de drie maanden op controle voor paracitis en om de zes maanden om de hemoglobine te bekijken. Deze controles worden verplicht door de overheid. Nu moet Paola elke ochtend een lepel siroop nemen. Het ziet er niet uit als siroop, eerder als fristi, want het is roze en ze neemt het zonder problemen in. Het ruikt ook niet slecht.
Op het werk samen met Norca naar een beurs geweest. Enkel mensen van een reiskantoor mochten binnen. Je moest een visitekaartje van het bedrijf afgeven, je naam registreren en op deze manier kreeg je dan je ingangsticket. Heel veel mensen en standen, maar niet zoveel als je bijvoorbeeld naar een beurs gaat in Brussel. In vergelijking daarmee was dit een klaslokaal. Ik denk dat er een 40 à 50-tal standen waren. Een van hen was van Arequipa met de route van de Pisco, het nationale alcoholische drankje van Peru. We hebben het niet geproefd, want drinken tijdens de werkuren doen we niet. Tegen dat we weggingen was het 15u en nog altijd niet gegeten voor middag.. Ohja wel 1 chocolaatje gekregen, maar twas ook alles. Dusja in plaats van naar huis te gaan, heb ik direct doorgewerkt tot 17u en daarna middag en avondeten in 1 keer gedaan.
Zaterdag 28/04
1 mei, dag van de arbeid. Werken in Peru of niet. Dit was deze morgen de discussie op kantoor. Komen we werken of blijven we thuis. Uiteindelijk gaan we gewoon proberen om maandagavond te zeggen tot woensdag! Dan zien we wel wat ze er van zeggen zeker.. Op een bepaald moment roept Hilda (administratief medewerker), kijk een keer naar jullie mails, allemaal. Iedereen verbaast, de mailbox open. De schoonmaak regeling zat erin. Iemand de badkamer, iemand de benedenverdieping, een ander de bovenverdieping en met drieën de ramen en glazen deur. Ik werd ingedeeld bij de ramen en deur. Hierdoor heb ik een nieuwe techniek geleerd om je ramen te kuisen zonder strepen. Persoonlijk kende ik het niet, maar het gaat blijkbaar sneller en is efficiënter. Je moet dus kuisen met krantenpapier. Geen enkele reden meer om te zeggen dat je geen ramen kan wassen, want met deze methode kan je geen strepen achterlaten. Vroeger konden kinderen geen ramen wassen, want ze zouden kunnen strepen achterlaten. Hierbij is het probleem opgelost. Een beetje kuismiddel uit de spray op je raam en openwrijven met je krantenpapier.
Na de middag ging ik oorspronkelijk wandelen met Ores, maar hij was het een beetje vergeten. Geen probleem, dan is het voor morgen. Dan ben ik maar zelf gaan wandelen en inkopen gedaan voor de komende week. Op deze manier kan ik mijn bloemkool-aardappel taart testen. Ik had ergens een recept gelezen en dacht ja misschien wordt dat wel lekker. Geen bloemkool gevonden, wel een broccoli dus de eerste aanpassing aan het recept is al gemaakt.
Zondag 29/04
Om 10.30u gaan wandelen met Ores richting the balcony of the eagle (het balkon van de adelaar). Eerst door de heide en de bergen. Lastig, maar hele mooie zichten. Onderweg zag ik koeien die vastgebonden waren om te grazen, een beetje verder enkele lama's en nog verder varkens. Een van hen had kleintjes. Toen ik Ores vroeg of het huisdieren waren of gewoon om op te eten zei hij. Enkele zijn huisdieren en daar kweken ze dan mee. Andere zijn om te eten. Jammer want de kleintjes waren wel schattig, maar dat is bij elk diersoort zo zeker.
Toen we eenmaal aankwamen bij het fameuze balkon was het al 12.30u. Daar even uit het balkon gestaard en toen wat gerust in het gras beneden. Na een kwartiertje zijn we vertrokken richting de grot. Het balkon is waarschijnlijk gehouwen uit de rotsen door de Inca's en gebruikt als offerplaats op het moment dat de zon daar binnen schijnt. De grot eronder was gevuld met water. We gingen erdoor want normaal als de zon goed schijnt, kun je een regenboog ontdekken door het zonlicht dat op het water reflecteert. Jammer genoeg geen regenboog, maar natte voeten. We moesten via een steile helling op een grote platte rots geraken. Daar veilig en droog aangekomen. Daarna via een boomstam die daar gelegd was van die grote rots geraken. Er was een vierkante meter droge grond denk ik waar je kon op landen. Op die boomstam geraken is niet zo moeilijk, eraf is wat ingewikkelder, want je zit dan een beetje klem tussen de rotswand en de stam. Ores ging voorop en landde veilig in de droge zone. Ik daarin tegen niet echt. Mijn eerste landing was ook in de droge zone. Ik vloog alleen een beetje verder en stond dan plots tot aan mijn knieën in het water. Het was redelijk koud, maar ik was er een beetje op voorbereid. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, nee?
Nadien door het water en op de stenen door de grot tot aan de "achterdeur". Daar kwam je uit op een nieuw stuk water en rotsen, maar in de openlucht. Daar van rots naar rots gesprongen en toen terug op het droge. Uiteindelijk onze schoenen af gedaan en onze kousen uitgewrongen. Twas wel nodig. Verder gewandeld door een nieuw Eucalyptus bos en langs de Saphi-rivier naar de Saphi straat. Vandaar was het nog 15 à 20 minuten naar huis wandelen. Omhoog... Rond 15u kwamen we aan in het huis. De schoenen en kousen afgedaan en voeten afgedroogd. Volledig afgemat, maar tevreden terug thuis. Eenmaal toen we thuis waren begonnen de wolken toe te nemen, donkere wolken. Even later de eerste donderslag. Een kleine onweersbui, maar verder geen rare dingen meer. Waarschijnlijk zal ik vroeg en goed slapen na deze vermoeiende wandeling.
In de voormiddag het thuisfront gecontacteerd en rond 12.30u vertrokken richting de lokale overdekte markt. Deze schijnt het centrale of hoogtepunt te zijn van de handgemaakte zaken in Cusco (zie foto's). Via verschillende straten, mooi in het zonnetje naar de markt gewandeld. Vele mooie dingen gezien, maar niets gekocht. Er is nog veel tijd. Thuis gekomen, beseft dat ik een beetje verbrand was aan mijn benen. Nu is de kleur allesinds geen wit meer.
Maandag 16/04
's Morgens op het werk enveloppes voor de gidsen gemaakt, want ze kwamen aan de lopende band binnen om ze op te halen. Dus veel tijd om andere zaken te doen, was er niet echt. Veel en snel documenten afprinten, doorsturen en ontvangen. Ja, een beetje druk op het werk.
Dinsdag 17/04
Vandaag had ik geleerd om de enveloppes van de gidsen voor te bereiden. Dus papieren invullen, reservaties maken... Redelijk lastig voor je concentratie, tegen het einde van de dag, had ik er hoofdpijn van. Na de middag, naar mijn fruitmensje/winkel geweest. Ik moet ervoor klimmen om er te geraken, maar het fruit is er net iets lekkerder dan op de markt hier 30 trappen naar beneden. In de namiddag had Señora Duvali cake mee: chocolade-sinaasappel (zie foto's). Super lekker en volgens mij was het niet gemaakt met chocolade, maar met cacaopoeder.
Woensdag 18/04
In de voormiddag, nog wat verder gedaan aan mijn enveloppes van de dag ervoor. In de namiddag wilde ik dus verder vanalles bekijken voor de briefings van de verdere week tot Wary binnen kwam. Hij had een andere opdracht. De dessertjes voor de lunchboxen waren op, dus moesten er nieuwe gemaakt worden . Wel uiteindelijk hebben we daar een drie-tal uur aan gezeten. Dus de namiddag was snel voorbij. Eens je twee kilo nootjes en een paar kilo rozijnen in kleine zakjes verwerkt hebt... Voordeel is wel als dit moet gebeuren dat iedereen wel even komt helpen en het is zo een beetje een koffieklets moment, maar dan een beetje langer dan 5 minuten.
Donderdag 19/04
In de voormiddag alles klaargemaakt voor de briefings en transfers van die namiddag. Om 12.45u vertrokken naar de luchthaven om passagiers op te pikken. De vlucht kwam toe rond 14.18u. We moeten ongeveer een uur op voorhand al op de luchthaven aanwezig zijn. Redelijk lastig, want je kan daar niets doen behalve wachten. Dusja wij wachten en wachten. De tijd kruipt vooruit. Het wordt 13u, 13.30u, 14u, 14.30, 15u en nog steeds geen van onze toeristen. Hun vliegtuig was wel al geland hoor, ze waren alleen een beetje spoorloos. Verschillende mensen gebeld en proberen uit te zoeken waar ze konden zijn. Onze vermoedens waren dat ze ofwel nooit op de vlucht gezeten hadden of ze waren blijven zitten en dus doorgevlogen naar Lima. De vlucht van de jungle (Puerto Maldonado) vliegt via Cusco door naar Lima. In Cusco stopt hij dus gewoon om mensen af te zetten, een kwartiertje/half uur. Misschien waren ze in slaap gevallen, maar het moet toch wel toeval geweest zijn, dat ze alle 4 zouden doorslapen.. Uiteindelijk om 15.30u belde het hotel dat de passagiers goed aangekomen waren. Wel zonder ons. Nadien op het kantoor, mocht ik bellen met een van de toeristen en vanalles uitleggen, in het Nederlands. Blijkbaar was er een taxichauffeur die een naam riep. Zij dachten dat het die van hen was en gingen dus met hem mee. Terwijl wij een 50 meter verder stonden. De taxi's van de luchthaven mogen direct voor de ingang staan, al de rest moet 50 meter verder staan wachten. Ze zijn nooit bij ons gepasseerd en namen de "eerste beste taxi" naar het hotel. We hebben er dus voor niets al die tijd gewacht...
Vrijdag 20/04
Vandaag te horen gekregen dat Norca me verder zal opleren. Ze werkt blijkbaar bij ons in het kantoor, maar ze was op reis of had congé, maar dan wel voor meer dan drie weken want ik had haar nog nooit gezien. Ze wil me meer leren over het geven van briefings van de verschillende trekkings en tours. Ja, heel leuk en spannend allemaal, maar ze kijkt altijd zo streng. We zullen zien hoe ze het doet zeker. Reservaties voor de bustickets van de gidsen maken is nog zo een zenuwslopend iets. Je mag niet missen van datum of nummer anders is alles een beetje verloren. Toch kreeg ik die taak. Uiteindelijk alles wel goed gedaan, maar toch. Geen enkel moment mag je afwijken van de concentratie...
Zaterdag 21/04
Deze morgen aan Emy en Ores vertelt dat ik niet kan meegaan met de wandeling op zondag, want ik moet werken (voor 2 uur). Geen probleem zei Ores, we wachten wel tot je terug bent. Super lief, want een wandeling met de hond van zijn neef, dat kan alleen maar leuk worden. Het weer zou normaal ook moeten meezitten. In de namiddag heb ik naar de luchthaven gewandeld en terug. Een mooie/lange wandeling, maar een ijsje kan al veel wonderen doen. Tegen 15u was ik terug en heb ik mezelf een fruitslaatje gemaakt met rode banaan, appel, groene sinaasappel en kiwi (zie foto). Die rode banaan en groene sinaasappel smaken hetzelfde als de normale kleuren. Hier zie je bijvoorbeeld geen oranje sinaasappelen. Raar, maar je raakt er wel aan gewent.
Morgen opnieuw mensen oppikken van de luchthaven, 2 Australiers, 2 VIPS. Deze mensen zijn mijn verantwoordelijkheid en Wary heeft een groep studenten. Jammer genoeg vliegen ze niet met Latam, maar met Peruvian airlines. Uit ervaring weet ik nu al dat de vlucht vertraging zal hebben. Dat wordt eindeloos wachten vrees ik.
Nog altijd in de living ontbijten, omdat de keuken nog teveel naar verf
stinkt.. Op een of andere manier heeft Ores andere kaas gebruikt. Minder
lekkere dan anders. Normaal wanneer de broodjes in de pan belanden ofja
eruitkomen is de kaas gesmolten. Bij deze niet dus, jammer. Op het werk de
volledige reisprogramma's gemaakt van september tot december. De voormiddag was
redelijk rustig, niet veel gepland van werk. De namiddag zat wel redelijk vol.
In totaal waren er 4 briefings: 17u, 18u, 18.30u en 19u. Redelijk grappig
eigenlijk want we hebben er maar eentje gedaan, de eerste. Dit waren Belgen die
vanuit Puno kwamen met de bus. Ze zouden rond 17.15u aankomen aan het
busstation. Wel busstation kun je het eigenlijk niet noemen, zelf geen halte.
De bus stopt gewoon aan de straat en schut je er zo een beetje uit. Geen enkel
bordje dat dit de halte is. Oh, er is wel een kantoor waar de bus stopt, maar
het is nooit open dus veel nut heeft het niet. Wel op 17.45u zaten we nog
altijd te wachten. Uiteindelijk de bus maatschappij gebeld. Daar kregen we te
horen dat er een ongeval gebeurd was en ze daardoor vertraging opgelopen
hadden. Rond 18.15u zouden ze dan aankomen. Het werd 18.15u, 18.30u, 18.45u...
Om 19u toch opnieuw gebeld. Weer hetzelfde verhaal en het nieuwe aankomstuur
zou nu 19.15u zijn. Gelukkig was het deze keer wel juist. Toen de bus stopte en
de Belgen in de auto zaten, heb ik het toch eens gevraagd. Bleek dat er twee
ongelukken gebeurd waren en ergens een staking. Blijkbaar zouden ze een hele
hoop stenen op de weg gelegd hebben. Aangekomen in het hotel gaf de gids hun de
briefing voor de Inca trail en toen was het mijn beurt om te spreken. Ik
overliep hun redelijk druk programma in Cusco en dit moest jammer genoeg in het
Engels. Anders zat de collega er een beetje voor niets bij want ja Nederlands /
Vlaams spreekt hij niet. Behalve de woorden dat ik hen al geleerd heb, zoals
nietjesmachine, gsm en enveloppe. Niet echt de woorden die tijdens een briefing
aan bod komen.
Dinsdag 10/04
Vandaag kwam er een meneer spreken over zijn bedrijf, hun aanbod en de
updates. Het bedrijf had een grappige naam ofja dat vond ik toch toen ik het
voor het eerst hoorde: Strawberry travel Bolivia. Letterlijk vertaald Aardbei
reizen Bolivia. Ja die aardbei doet daar toch iets raars mee... Toen ik 's
middags thuis kwam om te eten liep er een hond in de patio. Ik had al eerder
met Ores over honden gesproken tijdens de wandelingen en hij wil er wel eentje,
maar dat gaat niet zo goed met al de toeristen die over de vloer komen. Dus ja,
ik was wel redelijk verbaasd. Bleek dat het de hond van zijn neef was die op
bezoek kwam. Een Duitse herder van twee jaar oud. Het enige dat hij nodig heeft
is veel plaats en iemand die zijn balletje weggooit, iedere keer opnieuw. Eerst
even met de hond gespeeld en toen gekeken om te eten. Dat vond hij niet zo
plezant. 's Middags laat ik mijn deur altijd open om de zon binnen te laten en
natuurlijk hop da balletje op me schoot. Iedere keer opnieuw brengen en halen.
Voor zijn tweejarige leeftijd kon hij dus wel goed apporteren.
Woensdag 11/04
Op het werk mijn eerste eigen enveloppe gemaakt voor de briefings. Ik
heb er waarschijnlijk twee uur over gedaan, maar het was me wel gelukt.
Gelukkig kan ik het nu wel al veel sneller maken. Nu ik weet waar ik moet
klikken en zoeken kan het binnen het half uur. In de namiddag opnieuw enkele
briefings. Eentje van de Inca trail twee dagen en eentje van vier dagen. Ik
mocht er helemaal alleen naartoe. Ze hadden er ook niet beter op gevonden om de
twee te laten doorgaan in hetzelfde hotel, op hetzelfde uur.. Dus het was een
beetje schipperen tussen de twee. De ene waren redelijk goede wandelaars en
goed in Engels. Bij de andere groep moest ik heel vaak herhalen en vertalen.
Plots kreeg ik bericht van het kantoor dat de mensen van de vierdaagse ook nog
slaapzakken moesten betalen. Dat dus ook nog geregeld en tegen 19.45u was ik
eindelijk terug op kantoor met een kop die een beetje op ontploffen stond van
het geluid en de warmte in het hotel.
Donderdag 12/04
In plaats van gewoon donderdag moeten we deze dag misschien de Spaanse
dag kronen. Ik heb praktisch geen enkel woord Engels gebruikt. Niet 's morgens
tegen Ores en Emy tijdens het ontbijt en niet tijdens de werkuren. Opnieuw de
enveloppes gemaakt voor de briefingen van die namiddag. Wary ging de briefing
doen en ik ging naar hotel San Blas, dichter van huis, om gids en toeristen op
te wachten. Volgens de gegevens zouden ze rond 18u toekomen. Wel, ik zal moeten
beginnen wennen aan het Peruviaanse uur want om 18.30u kwamen ze pas toe.
Gehaast, en niet goed gezind. Ik heb wel al betere en leukere toeristen
ontmoet. Op het kantoor geroosterde maïs gegeten. Hier is het natuurlijk andere maïs, want ik vroeg me het af waarom het niet in popcorn veranderde. Het was anders, maar wel lekker.
Vrijdag 13/04
Tijdens het ontbijt vroeg ik Ores hoe lang hij met zijn emmer yoghurt
kan doen. Blijkbaar moet hij elke zondag nieuwe halen. Op de een van de foto's
kun je die emmer zien staan in de frigo. Elke zondagmiddag gaat hij langs bij
zijn vriend waar hij die dus koopt. Vandaag geen briefings, enkel deze voor het
weekend voorbereid. In mijn siesta tijd heb ik het bureau gezocht om mijn
internationale studentenpas aan te vragen. Helaas, of miraculeus was het bureau
verdwenen. Ik heb de straat twee keer afgelopen, maar geen bureau te vinden..
Tijdens mijn wandeling terug naar huis passeerde ik over/ langs het Plaza de
Armas. Daar was er een soort danswedstrijd aan de gang. Er werden verschillende
dansen uitgevoerd voor een jury. De dansers droegen traditionele kledij en
hadden soms wat rare attributen mee. De ene groep had lintjes, de andere hadden
emmers en ballonnen.
Zaterdag 14/04
Tijdens het ontbijt vertelde Ores dat zijn neef zou trouwen vandaag. De
opa zou op Paola komen passen zodat zij alles konden voorbereiden, als ik dus
vragen had kon ik ze stellen aan de opa. Op het werk een beetje vanalles
gedaan. Vouchers geprint, enveloppes gemaakt tot plots.. Iedereen begon te
kuisen. Carlin begon de ramen te poesten, Heidy de vloer van de
benedenverdieping te kuisen en Eveling die van de bovenverdieping. Duvali ging
de badkamer poetsen en Hilda deed "de keuken". Blijkbaar is de
zaterdag om 10.30u gebombardeerd tot kuisdag. Nadat we allemaal geholpen hadden
en het lekker fris rook, toch nog een beetje gewerkt. Om 11.30u ben ik gestopt
en richting het hotel van een Belgische familie gegaan. Ze gingen naar huis en
ik mocht hen uitzwaaien, maar eerst moesten ze wel het evaluatie formulier
invullen. Hun reis was goed verlopen, behalve de gids van Machu Picchu die niet
echt meeviel. Tot 12.30u hebben ze verteld over hun reis en toen werden ze naar
de luchthaven gebracht om terug naar België te vliegen. Toen ik die middag naar
de keuken ging, was de opa aan het eten. Ik zei dat ik later wel ging
terugkeren om eten te maken, maar daar was geen sprake van. Hij kon geen Frans
of Engels, dus opnieuw een conversatie in het Spaans. Nu en dan begreep ik het
wel niet en moest ik het vragen, maar hij leek het niet erg te vinden.
In de namiddag met het thuisfront gebeld in het warme zonnetje. Paola
was ondertussen ook wakker en was aan het rondwandelen in de patio. Rond
16u vroeg de opa iets over "helado", wat ijsje betekend. Ik
verstond "a lado" en heeft als betekenis naast. Ik was ondertussen
bezig met Paola die in mijn stoel naast me zat. Zijn volledige zin had ik niet
gehoord, enkel die woorden. Ik dacht dat hij bedoelde van let je even op Paola?
Ze zit zo mooi naast je. Bleek dat hij in de keuken ijsjes aan het uitscheppen
was. Dus opnieuw een conversatie tijdens het eten in het Spaans. Toen kwamen
Ores en Emy terug van het klaarzetten en namen ze Paola mee om haar te
verkleden voor het feest.
Waarschijnlijk zal ik morgen eens proberen om appelmoes te maken. Ik heb
enkele appels, die wel lekker zijn om te eten, maar het zijn niet de beste.
Daarnaast heb ik verse patatjes gekocht dus morgen kan ik ze koken en dan maak
ik er extra veel zodat ik het restje maandag kan bruinen. Mmmh zal wel lekker
zijn zeker?
's Morgens paaseitjes mee voor de mensjes op het werk. Expres een beetje
vroeger vertrokken om te proberen dat alles klaar zou liggen voordat de meeste
toekwamen. Mis gedacht. Blijkbaar waren er enkelen van plan om rond 08.30u al
te beginnen met werken. Ja, dan was het geen verrassing meer voor hen... Nadat
ik voor iedereen ongeveer 8 à 10 eitjes had klaargelegd, was mijn zak nog niet
helemaal leeg, nog een 6-tal over. Ik was er zeker van dat er één van de
collega's kleine kindjes had, dus de laatste aan haar gegeven en gezegd dat ze
voor haar kindjes waren. Ze was er super blij mee. Achteraf gezien was ik ook
blij dat ik ze aan haar gegeven had en niet zelf opgegeten had
Voor ik vertrok naar huis om 13u had ik nog mijn evaluatieformulier
afgegeven aan de chef. Ik vertelde het hele verhaal van de stage en dat de
indiendatum zaterdag was. Wel oorspronkelijk zondag, maarja soms een beetje zelf
voorziend zijn zeker? Fabrizio, "de chef" antwoordde van uuuhm ja we
gaan dat aan Hilda geven om in te vullen. Zij is de administratief medewerker
binnen het bedrijf. Toen hij haar dus alles nog eens uitlegde, vroeg ze aan mij
of ze daarvoor 15 dagen tijd had. Nja een Peruviaanse gewoonte zeker.. Wonder
bij wonder toen ik om 16u terug was, om mijn laatste 4 uren te werken van de
dag, kwam ze het formulier al terug brengen. In het weekend gesproken met Dirk,
de Vlaming die in Lima werkt en eigenlijk mijn stagementor is, over mijn vrije
dagen voor als mama en papa hier zijn. Hij vertelde me dat hij moest
kijken of ik nog niet ingepland was in het uurrooster voor juni. Dat is
eigenlijk een domme zet of uitleg, want ik weet dat men hier niet of bijna niet
het uurrooster volgt of maakt, dus aanpassingen zijn snel gemaakt in mijn ogen.
Dinsdag 03/04
Leren lunchboxen maken voor de Inca Trail twee dagen. Leek mij een
simpele opdracht. Eerst noten en rozijnen kopen om zo een pakketje dessertjes
te maken. Daarnaast nog een fles van 1 liter water, super lekkere koekjes, nog
paar snoepjes en chocolaatjes om het suikergehalte op pijl te houden tijdens de
tocht. De lunch zelf is echt wel lekker. Het bestaat uit twee delen. Het eerste
is een empanada. Dit lijkt op een croissant of pisolet met een vulling. Dit kan
kaas of kip of iets anders zijn. Daarnaast komt nog iets anders. In mijn ogen
leek het op een kaaskroket die nog gefrituurd moet worden. Zo een ronde met ja
paneermeel die uiteindelijk kokospoeder bleek te zijn. Hier zien ze dit als
cake. Ik noem het kaaskroket.
Om 14u de taxi genomen naar de luchthaven om een Belgische familie op te
halen. Jammer genoeg weer de taxi. Ik had het liever te voet gedaan, maar het
weer zag er niet super ok uit en de verschillende bussen ken ik nog niet uit
elkaar dus taxi was een enige oplossing. De familie was met vijf personen dus
bij aankomst telde ik ze voor de zekerheid. Uit gewoonte deed ik dit in het
Nederlands. Het jongste meisje zei daarop: "He? Nederlands?" Ik zei
van jah, kwil het ook in het Spaans doen, als je dat liever hebt. Toen moest ze
wel eens goed lachen. Echt een leuke familie. Heel open voor andere cultuur en
ze hebben zeker geen zittend gat.
Vandaag was er ook een soort van taart toegekomen voor ons. Tarta con
leche. Letterlijk vertaald: taart met melk. De taart was gemaakt van drie
soorten melk. Ik vroeg van ok dus melk van een koe, dan alpaca en lama? Dit was
niet echt het goede antwoord. Iedereen die binnen hoor afstand stond, begon te
lachen. Toen ze uitgelachen waren, kreeg ik de uitleg. Heel vaak wordt melk
hier gezien als 1/4 melk aangelengd met 3/4 water. Ja klinkt niet echt logisch.
Dusja een van de drie soorten was dus deze. De andere was gesuikerd en de
laatste was iets die leek op soyamelk. Persoonlijk vond ik het niet zo lekker,
maar dan toch maar mijn best gedaan en hapje voor hapje opgegeten. Wary,
collega met bureau naast de mijne, had twee stukken. Op dinsdag at hij het
eerste. Tegen het einde van de dag zei ik hem van ja je hebt nog een stuk
taart, wat ga je ermee doen. Oh ik ga het bewaren voor morgen zei hij. Kzeg van
ja ok, waar dan? Hij leegde een van de lades van zijn bureau en stopte het
taartje erin. Klaar! en hij vertrok nr huis, de werkdag zat erop.
Woensdag 04/04
Vandaag verschillende programma's gemaakt voor de klanten van dag tot
dag, gedetailleerd met de uren van vertrek en aankomst. Tegen de middag klonk
er plots een drumslag. Blijkbaar was ik de enige die ervan schrok op kantoor,
want iedereen werkte gewoon door. Na die ene slag volgenden er nog enkele deze
keer met geschreeuw. Ik dacht dat er iets gebeurt was ofz, maar toen ik vroeg
aan de collega's zeiden ze heel gewoontjes oh das niets, dat is een protest die
aan de gang is. Dusja dit kan ik ook al afvinken van mijn lijstje zeker.
In de namiddag kwamen er uniformen toen voor ons. Polo's met lange en
korte mouwen en een lekker warme jas. Eerst moesten we alles soort per soort
leggen en dan was het pastijd. Enkele collega's hadden er niet beter op
gevonden om een fotoshoot te houden met de uniformen. Uiteindelijk waarschijnlijk
twee uur niet gewerkt, maar daarmee bezig geweest. Op het einde van de dag
herinnerd ik me dat taartje in Wary zijn lade. Toen ik hem ernaar vroeg zij
hij, ohja das niet erg, ik eet het morgen wel op. Melk die al twee dagen niet
in de frigo zit?
Donderdag 05/04
We waren allemaal stil en goed aan het werken tot Señora Silvana binnen
kwam. Ze ging naar haar bureau en haalde daar een rare pot uit. In die pot
zaten lekkere paaskoeken. Het lijk niet op paaskoeken van bij ons, maar zo een
soort van zandkoekjes met van de gekleurde bolletjes op. Super lekker! Veel
lekkerder dan die melk taart.
Op een bepaald moment had Señora Dubali een papiertje nodig die op mijn
bureau of op die van Wary zou moeten liggen. Op de mijne lag het niet, wist ik
zeker. Dus ik begon met alle papieren te bekijken die op zijn bureau lagen.
Niets. Ja, dan maar de lades doorzoeken. De eerste lade papieren en papieren,
maar niet dat wat ik zocht. Dus verder naar de tweede lade. Daar haalde ik iets
anders tevoorschijn. Het melk taartje! Ik haalde het uit en vroeg aan Señora
Dubali: "Zocht je dit soms?" Op dat moment was Wary ergens op de
verdieping onder ons en hij kwam redelijk snel terug naar boven toen ze hem
riep. Hij kreeg een redelijke preek over dat hij eten niet mag laten rondslingeren
en zeker niet in de lades van zijn bureau. Uiteindelijk is het blaadje dat we
zochten niet boven water gekomen. En het taartje? Dat belande in de vuilbak..
Vrijdag 06/04
Vandaag opnieuw de familie Wauters tegengekomen. Na hun Inca Trail
hadden ze twee vrije dagen gepland in Cuzco. Rond 10u op hun eerste vrije dag,
stonden ze al in het kantoor. Ja het gaat ons niet om zo niets te doen was het
antwoord. Dus vertrokken ze de volgende morgen om 5u naar de regenboogberg.
Morgen (maandag) zal ik ze niet meer zien omdat ze richting Puno zijn
vertrokken. Om 17u hadden ze een briefing over hoe de volgende dag in zijn werk
zou gaan. Deze mocht ik bijwonen om eventueel te vertalen en de gids te
beoordelen. Vertaling was niet nodig want de jongste van 12 jaar verstond de
gids.
Vandaag was het ook echografie week voor Emy, de tweede baby op komst.
Toen ik om 15.30u terug vertrok naar het werk vertelde ze plots dat ze nog iets
wilde zeggen. Ik dacht oeps heb ik een licht vergeten uit te doen of iets
verkeerd gedaan. Toen vertelde ze dat ze gisteren naar de echo was geweest,
maar er niets te zien was omdat het baby'tje met de benen gesloten lag. Vandaag
moest ze op controle bij de dokter en daar konden ze het wel zien. Het wordt
een meisje! Ores was een beetje teleurgesteld, hij wilde liever een jongetje.
Toen heb ik hem maar verteld dat hij nu zeker geen chef van het gezin zal
worden. Hij pest Emy en Paola ermee dat zij de chef zijn en dat hij moet doen
wat ze zeggen. Een extra vrouw in huis zal daar hoogstwaarschijnlijk niets meer
aan veranderen.
Zaterdag 07/04
's Morgens eten we normaal in de keuken ontbijt ofja ik toch met de
lokale familie. Sinds woensdag is het ontbijt in de living. Er zijn werken aan
de gang in de keuken. Dus het fornuis en al het materiaal is verhuisd naar een
slaapkamer en dient nu als keuken. Normaal zou het zondag af zijn. De werkers
zijn studenten die op deze manier hun studies kunnen betalen. Het zijn wel
goede werkers want nu (zondag) is het helemaal gevloerd en geverfd. Eerst was
het een redelijke vloer, maar ja met plekken die er waarschijnlijk niet meer
uit konden. Nu is het een tegelvloer. Handiger om te kuisen denk ik, voor Ores
dan. Ik zie hem altijd kuisen en poetsen.
Zaterdagavond proberen te koken op een gasfornuis. Hmm is niet uitgedraaid
als ik wilde. Mijn aardappelkoekjes waren wel lekker hoor, maar ja niet zoals
thuis. Deze middag macaroni gemaakt. Op het eerste zicht vond ik de melk al
raar uitzien, maar ik had ze pas gisteren gekocht. Zo erg kon het toch niet
zijn dan? Dusja water gekookt voor pasta en dan ja, zoek een pot om dat in te
doen. Niet gevonden. Mijn alternatief was een tas met een bordje op. Niet heel
praktisch, maar doenbaar. Melk gekookt, bloem bijgevoegd, kaas en toen de pasta
en de worteltjes. Het was niet zoals die van mama, maar het was wel ok denk ik.
Het smaakte anders, ja met andere melk en zonder nootmuskaat
Daarna mooi mijn afwas gedaan en alles terug gezet zoals het was. De
keuken is altijd een beetje een rommeltje dus je moet goed opletten dat je
niets omstoot. Maarja het is niet de echte keuken, het is maar een invalkeuken.
Normaal gezien kunnen we bijna terug in de echte keuken eten, maar nu ruikt het
vooral nog naar verf dus het is niet aangenaam om daar 5 minuten binnen te
zijn. Maar het zal verbeteren.
Rond 11u vertrokken op bergwandeling met Ores. Oorspronkelijk gingen we rond 10.30u vertrekken, maar er was blijkbaar nog een gast die uitgebreid moest eten of hij dacht het. Met de zon op onze rug vertrokken naar de eerste reeks trappen richting de Maantempel. Bleek een rots te zijn. Wel een rots met betekenis. Blijkbaar heeft het vroeger medische en rituele doeleinden gehad. Ze hadden een operatiemesje gevonden. Dit was het teken van de goden dat men iemand moest offeren. Men dacht dus dat het daarvoor diende. Plots was er blijkbaar wel een dokter die kon zeggen van neen, dat is geen offermes maar een operatiemes. Dit viel niet in goede aard bij de bevolking. Hij moest het dus bewijzen en opereerde iemand en nadien was die persoon genezen van zijn probleem (geen idee van wat hoor). Vroeger kon je dus in de berg/grot, maar nu voor de veiligheid is het afgesloten. Wel kun je erop wandelen als je dit wil, dan heb je een super zicht!
Als je op de Maantempel staat heb je links en rechts bergen. De linkse bergen zijn blijkbaar mannelijk en de rechtse vrouwelijk. Toen ik vroeg hoe je het verschil kon zien, zei hij dat de hoogte anders is. Vrouwelijke bergen zijn iets kleiner. Wel, in vergelijking met het menselijke leven is dit meestal ook wel zo denk ik. Naast het feit dat de bergen een geslacht hebben zijn er nog drie onderverdelingen. Je hebt de kleinste, de middelste en de grootste. De kleinste bergen zijn een verwijzing naar een kleine god. Deze zorgt voor een klein gebied bijvoorbeeld een dorp. De middelste is een grotere of belangrijkere god en neemt bijvoorbeeld een stad onder zijn goede. De grootste berg is dan een hele grote god en neemt een volledige regio of streek voor zich. Toen hij de namen van de bergen uitsprak, rinkelde een belletje. Ausagate. Waar had ik dat eerder gehoord of gezien. Natuurlijk! Alle kamers bij Emy en Ores hebben een naam, de naam van een berg. Ja, ik heb dus de kleinste kamer (eenpersoons), genoemd naar de grootste god en berg.
Daarna verder gewandeld naar Inkilltambo. Dit is een originele Inca site. De Spanjaarden hebben hier niets verwoest, omdat ze de moeite niet deden om te komen kijken. Hier konden ze niet snel rijk van worden of macht verzamelen. Tijdens de route hiernaartoe zijn we misschien twee andere families/mensen tegen gekomen. Het is dus zeker niet toeristisch en dus zoveel leuker. Ook vandaag het Peruviaans plat leren kennen. Jaja, plat... Veel klimmen, stoppen, water drinken, de typische Qhapaq ñan bruggetjes oversteken... Onderweg zag ik een "G" staan op/in een berg. Ores vertelde dat dit ooit van een wedstrijd was. Geen idee, vond maar een raar iets.
De site was super speciaal. Alles is er gelaten zoals het was. Ze hadden een soort van eigen frigo. Ze noemden het duco de ventilación. Dit is de Spaanse naam. De naam in het Quechua stond er ook op. Deze was iets juister. Letterlijk vertaald betekende die "waar je de wind vangt". Het was een soort kamer met ja platen om voedsel op te leggen/stapelen en golfplaten dak. De muren waren er niet, zo kon de wind letterlijk gevoeld worden.
Na enkele kilometers en bergpassen wandelden we door het Eucalyptus woud. Zo mooi en zo lekker ruiken. In vergelijking met wat wij kennen als Eucalyptus in België, is de Belgische niets. Vandaag ook les gekregen over de planten. De boom mag dan wel lekker ruiken, het is eigenlijk een beetje een egoïst. Hij neemt al het grondwater voor zich en zo kan er niets anders groeien rond hem. In vergelijking met die andere plant, waarvan ik de naam niet meer weet, is dit wel een sociale. De wortels gaan diep in de grond en brengen het grondwater naar boven voor andere planten. Rond deze zijn er altijd verschillende plantjes/bloemen... De schors van deze boom/plant bladert af. De inheemse stammen gebruikten het vroeger om verf van te maken. Zo konden ze de textiel schilderen en noem maar op.
Ook ben ik de quinoa plant tegen gekomen. Blijkbaar een soort agressieve plant. Ze neemt alle mineralen en vitaminen op uit de bodem. Je kan geen twee keer na elkaar quinoa planten. Je moet in de tussentijd een plant zoeken die de aarde kan herstellen. Vandaag mijn eerste 5 koeien en ja 1 kalfje gezien. De plaatselijke bevolking was aan het hoeden toen we passeerden.
Uiteindelijk rond 14u waren we nog een uurtje verwijderd van het stad. Dus we wandelen en wandelen. Onder takken, over takken. Naar boven, naar beneden. Nu en dan een tak in mijn gezicht gekregen, maar niet al te pijnlijk. Ores wandelde de hele tijd voor mij op het smal pad, omdat hij de weg kent. Op een bepaald moment stopt hij met wandelen. Ik die zodanig naar de grond aan het kijken was om niet te vallen, liep dus ja bijna tegen hem. Toen ik raar naar hem keek, wees hij alleen naar iets. Ik probeerde te zien wat hij zag, maar zag alleen een bruine vlek tussen de bladeren. Zachtjes begon hij achteruit te wandelen. Dusja ik ook, anders lag ik op mijn gat. Nog altijd niet gesnapt wat er aan het gebeuren was. Ik wilde het weten. Ik tikte op Ores zijn schouder, die nog altijd achteruit wandelde, en maakte een handgebaar van wat gebeurt er. Zonder iets te zeggen, vormde hij met zijn lippen het woord "beer". Ik schrok wel even, maar Ores bleef kalm als altijd. Dus wij traag achteruit zodat hij ons niet zou opmerken. Te laat! De bruine vlek die ik eerder gezien had, bewoog. Ik zag het gezicht. De beer ging op zijn achterpoten staan en draaide zijn hoofd naar ons. Carambas! ( een beleefd scheldwoord) Wij sneller achteruit en sneller, hopen dat we niet vallen. Het beest zette zijn voorpoten weer op de grond en kwam richting ons. Eerst op wandeltempo en toen ging hij sneller en sneller terwijl er een rare grom uit zijn keel kwam. Wij waren op dat moment misschien op 50 meter ervan. Dus heel snel ging het bij ons zijn. En toen.... was het 1 april. Haha grapje. Geen beer gezien in het bos, wel een hond die op een beer leek.
Kyara in Peru
Nadien vroeg Emy en wat vind je van de peer, lekker? Kheb dan maar toegegeven dat ik er niet zo fan van ben. Geen probleem antwoordde Ores, geen peer meer voor jou. 
