Mijn naam is Louisa -Lou- Clark. Ik ben zesentwintig jaar oud en werk momenteel in de lokale bakkerij om een extra inkomen te voorzien voor mijn gezin. Thuis gaat het moeilijk, mijn vader staat op het punt zijn job te verliezen, mijn moeder spendeert al haar tijd met het verzorgen van mijn opa en dan heb je nog mijn zus Treena, zij kreeg onlangs onverwachts een baby. Buiten mijn gezin is er nog één persoon in mijn leven, mijn vriend Patrick. Patrick en ik zijn heel verschillend maar zijn toch al heel lang samen.
Nu jullie mij beter hebben leren kennen hoop ik jullie te zien bij mijn volgende blogpost.
Het is nu enkele maanden sinds ik afscheid nam van Will in Zwitserland. Ik zit op een terrasje in Parijs de brief te lezen die Will me schreef voor zijn overlijden. In de brief moedigt hij me aan om het beste van mijn leven te maken, niet bij de pakken te blijven zitten en dat is wat ik ga doen. ik zal voor altijd terugdenken aan de mooie momenten die ik met Will heb gedeeld. Ook al is Will er nu niet meer, hij heeft mijn leven helemaal veranderd en ik zal hem voor eeuwig en altijd meedragen in mijn hart. Ik ga nu nog even genieten van het mooie Parijs en de plaatsen bezoeken die Will me aanraadde.
Als laatste poging om Will op andere gedachten te laten komen, vertrokken we vorige week naar Mauritius. Will en ik lagen elke dag samen in de zon en deden verschillende leuke activiteiten. Ik overwon zelfs mijn angst en ging snorkelen! Will en ik groeiden alsmaar dichter bij elkaar en op een avond tijdens het onweer ging ik bij hem in bed liggen en gaven we elkaar een kus.
De laatste avond veranderde alles. Ik vertelde aan Will dat ik wist over de plannen die hij had, ik vertelde alles wat ik al 6 maand wou zeggen. Will vertelde me echter dat hij niet van gedachten was veranderd en dat hij nog steeds zijn leven wou beëindigen. Hij vertelde me dat ik niet wist hoe zijn leven voordien was, hoe erg het nu is om constant hulp nodig te hebben, niet meer te kunnen doen wat hij zelf wilt. Ik begreep er niks van, ik had zo m'n best gedaan om Will van gedachten te laten veranderen. Na ons gesprek stormde ik weg, in de hele terugreis zei ik geen woord. Ik kan het niet geloven. Waarom wil Will dood? Hij had mij nu toch?
Na een mislukte uitstap naar de paardenrace, nam ik Will vorige week mee naar een concert van klassieke muziek. Ik besloot zelf mijn rode jurk uit de kast te halen, ik had hem bewaard voor een speciale gelegenheid maar besloot om hem die avond aan te trekken. We hadden een mooie avond en ik denk dat Will er echt van genoten heeft.
Gisteren hield ik bij mij thuis een klein etentje voor mijn verjaardag met mijn gezin, Patrick en Will. Mijn ouders zijn helemaal weg van Will, en deden er alles aan om hem op zijn gemak te stellen, wat wel nodig was na enkele ongepaste opmerkingen van Patrick. Na het eten kregen Patrick en ik erge ruzie om het geschenk dat Will me had gegeven. Hij gaf me geel en zwart gestreepte kousen, kousen die ik al meer dan 10 jaar zocht omdat ze me aan mijn kindertijd herinneren. Ik kon niet geloven dat Will had onthouden dat ik naar zo'n kousen op zoek was. Patrick had gezien hoe blij ik was met het cadeau en werd jaloers. Het is niet dat ik niet blij was met het geschenk dat ik van Patrick had gekregen maar het geschenk van Will was zo sentimenteel en lief, het was van mijn gezicht af te lezen hoe blij ik wel niet was. Na het openen van het geschenk trok ik ze meteen aan! Ze waren beeldig. Buiten de kousen had Will nog een verassing, hij heeft mijn vader gisteren na het eten namelijk een job aangeboden in het kasteel. Na de periode van werkloosheid bij mijn vader kwam deze aanbieding als een geschenk uit de hemel.
Vandaag was een hele heftige dag. Na enkele weken werken in het kasteel gaat nu alles veel beter! Will is opener dan voordien en laat me beetje bij beetje toe in zijn leven. Will liet me vandaag zijn baard afscheren en zijn haren knippen. Na de knip - en scheerbeurt zag hij er beter uit dan ooit tevoren!
Toen ik vandaag het huis wou verlaten hoorde ik in de leefruimte en heftige ruzie tussen Will's zus en Mevrouw Traynor, ik bleef even luisteren en kon mijn oren niet geloven! Ze hadden het over de zelfmoordpoging die Will onlangs had ondergaan, ik had de snijwonden op zijn pols wel al opgemerkt maar had nooit gedacht dat Will zich van zijn eigen leven wou beroven. Ik hoorde Mevrouw Traynor zeggen dat ze, als Will binnen 6 maand niet van mening veranderd, hem de toestemming geeft om euthanasie te plegen. Na het overhoren van de ruzie vertrok ik naar huis, ik heb de hele weg nagedacht over Will. Waarom wou hij niet meer leven?
Thuis had ik een conversatie met mijn zus, zij overtuigde me om Will's mening te respecteren. Ze moedigde me aan om van Will's laatste maanden de beste maanden van zijn leven te maken en hem misschien wel te kunnen overtuigen om te blijven leven.
ik spendeerde de hele avond in de lokale bibliotheek zoekend naar boeken met activiteiten om met Will te doen. Het gaat me lukken, ik ben het zeker! Ik moet en zal Will van gedachten laten veranderen!
Vorige week werd ik totaal onverwachts ontslagen uit het café. Ik moest meteen op zoek naar een nieuwe job, mijn gezin had het geld heel hard nodig. Ik heb vorige week de hele week gesolliciteerd bij verschillende plaatsen in het dorp, maar zonder succes. Gisteren kwam ik echter terecht bij de Familie Traynor, een rijke familie die in het kasteel bovenop de heuvel woont. De familie Traynor was opzoek naar een zorgassistente voor hun zoon Will. Mevrouw Traynor vertelde dat Will vroeger een erg avontuurlijke jongeman was die geen enkele uitdaging uit de weg ging. Enkele jaren terug sloeg het noodlot echter toe, Will raakte verlamd na een motorongeluk en kon niks meer doen zonder de hulp van anderen. Na mijn gesprek, dat volgens mij erg troebel verliep, werd ik meteen aangenomen en kon ik kennismaken met Will en Nathan. Nathan is de verpleger van Will, hij legde me meteen alles uit wat ik moest weten. Het verzorgen van een man in een rolstoel vergt veel meer kennis dan dat ik ooit had verwacht. Will kwam bij de eerste ontmoeting erg afstandelijk over en deed geen moeite om me echt te leren kennen. Ik kijk er erg tegen op om morgen terug te gaan naar het kasteel, maar ik heb het geld hard nodig.
Na een mislukte uitstap naar de paardenrace, nam ik Will vorige week mee naar een concert van klassieke muziek. Ik besloot zelf mijn rode jurk uit de kast te halen, ik had hem bewaard voor een speciale gelegenheid maar besloot om hem die avond aan te trekken. We hadden een mooie avond en ik denk dat Will er echt van genoten heeft. 
