Slotrit ter plaatse naar Madonna del Ghisallo 105 km
Vrijdag 22 augustus... Het is 7u en vredig rustig in het dorpje Schignano. We horen enkel wat honden blaffen in de verte en een enkeling trekt al eens een oogje open. Er is gisteren aanrdig gevierd in Al Marnich en ondanks de vermoeidheid werd er toch een stevig glaasje gedronken. Morgen was nog veraf toen immers, en we kunnen wat langer uitslapen.
Dat is ook wat we doen. We slapen wat uit, maar iedereen is toch gemotiveerd om tijdig via Como de allerlaatste tocht naar Madonna del Ghisallo en terug naar Schignano aan te vatten.
Het eten in Al Marnich is super. Het agriturismo levert uitsluitend verse producten aan, en al de avond voordien hadden we genoten van een antipasti (salami, slaatje of geitenkaas) gevolgd door pasta om als hoofdgerecht ook een keuze te kunnen maken tussen een 3-tal gerechten. Een dolci als afsluiter mag in Italië niet ontbreken, en dat overgoten met plaatselijk gemaakt wijntje dat we, volgens traditie, uit kleine kommetjes (à la Bretonne), opdrinken.
Ook ons ontbijt is superlekker. Zelfgebakken, nog wat warm brood met eigen gemaakte gelei, honing, geitenkaas, wat salami en hesp, verse yohgurt (heeerlijk !!!) en ook nog eens wat superlekkere zelfgemaakte taart (voor ontbijt). Kortom... als God in Frankrijk maar dan in Italië. Carpe Diem !!
Oeps,.. vergeten, we vertrokken inderdaad nog ook. Om half 10 nemen we ons stalen ros nog eens vast, en nemen de onveilige Italiaanse paden langs het Comomeer. We zien hier en daar een rookpluim uit de bergen opstijgen alsof het Gallische dorpjes zijn uit Asterix en Obélix. We kennen het principe van de tunnels al wat beter en bovendien nemen we straks de rustiger kant van het meer. We stoppen heel even in Como om alvast treintickets aan te schaffen voor zondag, en rijden dan verder via een klim van 13km naar een hoogte van een goeie 1000m ! Het lijkt raar, maar aan het Comomeer kan je echt nog wel hoge toppen scheren. Net voor we boven zijn nuttigen we al het middagmaal. Deze keer geen brood met charcuterie, maar wat pasta en sommige wagen zicht zelfs aan polenta,... We zijn inderdaad wel aan een erg rustig tempo aan het rijden.. We zijn op 20km van ons eigenlijke doel, dé Madonna ! In groep komen we daar aan. Iedereen is erg blij met de geleverde prestatie van iedereen. Het kerkje is niet zo groot, maar is magnifiek mooi gelegen met uitzicht over het Comomeer. Het hangt vol met fietsen en truien van grote wielerhelden en dito kampioenen. We zijn dan ook blij dat we KWB Zoersel mee in het gastenboek hebben kunnen inschrijven. Er worden wat groepsfoto's getrokken, en een aantal bezoeken ook het wielermuseum. Mooi en interessant en natuurlijk veel fietsen en truien. De queest naar the holy grale (verstopt door Raf, KWBer die voor ons tijdens zijn vakantie iets achterliet) leverde echter jammer genoeg niets op ! Het schrijn was blijkbaar al weggehaald voor wij er aankwamen Raf.
Het wordt kwart na 4 en we rijden door naar Bellagio, waar we de boot nemen. Vrij vlot bereiken we de overkant en vatten we de allerlaatste 20km aan. Er wordt nog goed doorgereden eerst, want er volgt nog de laatste klim van 9km naar ons verblijf Al Marnich terug... Als toetje krijgen we nog een regenbui. Niets ergs, integendeel. Het levert extra zuurstof in de lucht en we kunnen de laatste adem nog gebruiken. Iedereen komt aan en het avondmaal wordt genuttigd in een uitgelaten sfeer.
We zijn dankbaar opnieuw dat iedereen het heeft gehaald. Dankbaar voor alle hulp, voor alle gesprekken, voor alle fietservaringen, voor het kopwerk van iedereen, en tot slot ook dankbaar dat we toch ook eens stoom konden aflaten als het nodig was.
We hebben er een toffe week op zitten met een goeie groep waar iedereen zijn steentje heeft bijgedragen tot het welslagen van dit gebeuren.
Un bacio a tutti...y a la proxima volta... maar morgen maken we er een mooie rustdag van en daarna een goeie thuiskomst.
Donderdag 20 augustus 2015... We verlaten omstreeks half 9 het supermodern uitgeruste, misschien wat koele, CUBE hotel. Het hotel is echt voorzien op fietsers, want de fietsen zelf neem je gewoon mee op de kamer. Tegelijkertijd is er plaats voorzien om kleren en schoenen te laten drogen. Het hotel is supergoed uitgerust. Ook het eten, dat we à volonté mochten nemen, was prima de luxe. Kortom, we werden verwend en goed op krachten konden we dan ook de laatste rit aanvatten.
Het gaat direct bergop naar het letterlijke hoogtepunt van onze tour, met name naar 2284m, waar we de Julierpas zullen passeren. Het is fris als we vertrekken, maar ze geven bewolkt en droog weer uit. Na de rit van de dag voordien is het vooral een opluchting dat we terug droog weer hebben.
De klim naar Julier is lang (27km ongeveer), wat maakt dat het toch al kwart na 11 is als we nog onze laatste 120km moeten aanvatten richting het einddoel in Schignano (Italië). Dit hoeft echter geen probleem te zijn aangezien we nadien bijna nog enkel afdaling hebben tot aan de voet van het Comomeer. We dalen dan ook eerst gezwind af richting Silvaplana, windsurfparadijs tussen het mondaine Sankt Moritz en Maloja (dat vele zullen kennen van de reizen met de CM). Eenmaal aan Maloja daalt het verder af gedurende ruim 40km naar de grens met Italië. Net voorbij de grens stoppen we voor een gezamenlijk middagmaal. De tafels worden een laatste keer uitgehaald, en de temperatuur die s'morgens nog 8° was, was ondertussen opgelopen tot 32° (!). Bij mooi en droog weer genoten we in het dorpje Borgonuovo aan de Cascate (watervallen), van het mooie zicht en van de broodjes en toespijs.
We vertrekken omstreeks 14u en moeten nog een goeie 75km rijden. Het gaat snel vooruit tot we in de buurt van het Comomeer af en toe even moeten uitwijken omdat we niet door tunnels mogen fietsen. Het is er wat zoeken en tasten en met nog wat tegenwind wordt het laatste stukje ons niet super makkelijk gemaakt.. We naderen nu echter wel vrij snel, en enkel het drukke verkeer maakt het knap lastig en bij momenten echt gevaarlijk rijden. Italië heeft nog werk aan zijn wegeninfrastructuur en dat voor een land met zovele Campionissimi.
Omstreeks half 5 nemen we de laatste klim naar boven. Er waren er 6 beloofd, maar het bleken er uiteindelijk 9 te zijn, toen we na een kleine afslag in het dorpje Schignano een pijl zagen naar onze eindbestemming verblijf 'Al Marnich'. Omstreeks half 7 komen we aan en zijn we moe maar voldaan. We hebben het met zijn allen gehaald en iedereen is veilig en wel aangekomen.
De laatste rit was mooi en verliep in een uitgelaten sfeer. Morgen vertrekken we voor een allerlaatste rit naar ons eigenlijke einddoel... de Madonna del Ghisallo, patrone dei ciclisti.
We hopen dat morgen weer zo'n dag worden mag.
Un bacio a tutti y a la proxima volta.... en morgen maken we er nog een mooi laatste ritje van.
Woensdag 19 augustus 2015... We hebben geslapen in een wat eenvoudig wat verschraald over te nemen hotel. Gisteren hadden we eerst lekker gegeten weliswaar. Slaatje vooraf, gevolgd door een kalfspiccata met warme groentjes en als dessert een frambozenschuim, met voor elk een pralineke van een leeggemaakte pralinedoos als versiering. Bovendien kregen we bij de koffie naderhand nog een verrassing aangeboden... De niet verkochte 'nuss-stange' konden terecht beter niet worden weggegooid. Nadien hadden we nog wel een natje genomen. Dat natje kregen we bevestigd als we op de buienradar keken... Die voorspelde niet veel goeds..
Deze morgen tracht onze Bedevaarder in een ultieme onderhandelingspoging het nog droog te houden, mits we een half uurtje later vertrekken en hij met regenvestje, en al de rest zonder... We doen het niet omdat we hem moeilijk kunnen geloven. Soms haalt realisme het boven optimisme. De eruit voort'gevloeide' weddenschap levert ons vandaag alvast een extra natje op.
Om een lange tocht extra kort te maken zouden we dan ook kunnen samenvatten, met nat, wind en tenslotte droog. Jammer wel want tussen Hulfteggpass en Savognin ligt echt een mooi natuurgebied. We hebben echter weinig vergezichten kunnen bewonderen.
We vertrokken bij 12° met mist en bij nat en dus koud weer. Een eerste afdaling die we erg voorzichtig nemen, via Mühlrütti verder naar onze eerste klim naar Wildhaus. Het is een tocht verder door het kanton Sankt-Gallen, via het erg drukke Wattwil naar de klim van Wildhaus. Ondanks de gietende regen die ons al na een half uurtje doorweekt, schiet het toch goed op, en de klim naar boven verloopt vlot. Hij is dan ook niet al te steil en omstreeks 11u zijn we al voorbij. Een korte afdaling bracht ons haaks rechts naar de Grabserberg. We reden er over en kwamen met ons hoofd in de wolken. Als gorilla's in de mist namen we voorzichtig de afdaling, waar we beneden werden opgewacht door de begeleiders, die voor warme drank hadden gezorgd. Het deed superdeugd ! Waarvoor dank nogmaals.
We stoomden verder (wat misschien nog extra wolken creëerde) op een vlak stuk van zowat 50km, langs de Rijn en langs het Fürstentum Liechtenstein, richting Chur. Het water spat ons om de oren, maar het deert ons niet. Even werd het tempo gestokt door een platte band van Gert, maar we werden snel vooruitgejaagd door een opstekende wind. Gelukkig hadden we deze wind niet op kop ! De regen wordt stilaan wel wat minder en sommige wegen zijn voorwaar grotendeels droog gebleven. Hier zijn de regenwolken (nog) niet gepasseerd.
We stoppen net voor Chur nog even om rechtstaand wat te eten en nog een tasje soep te drinken. Wat doet dat deugd. We zijn immers door en doornat, en hebben behoorlijk kou en dan is elk warm innerlijk natje een welkome opwarming.
We rijden verder naar Chur, en na een klein lokaal rondje, rijden we steil naar boven naar Lenzerheide. Het gaat steil omhoog, en het nat van de regen, maakt stilaan plaats voor lichamelijk vocht. 15km moet er geklommen worden en het wordt dan ook behoorlijk fris. Boven in het skioord is het toch fris en dus wordt er slechts heel even halte gehouden om door te rijden naar Savognin. Een afdaling tot Tiefencastel brengt ons aan de voet van Albulla en Julierpas. Jan die zo vriendelijk was geweest om even de weg te wijzen wordt even vergeten maar dan gelukkig alsnog opgepikt. We nemen richting Julier en Sankt Moritz, en komen na een klim van een zevental kilometer allen veilig aan in het super moderne en volledig op fietsers afgestelde Cube hotel. We kunnen hier letterlijk met onze fiets binnenrijden. Ook onze fiets krijgt dus een VIP behandeling vannacht en alles kan eens goed opdrogen.... maar wij gaan toch nog genieten van ons welverdiende buffet en... natje.
We hopen morgen op beter weer, zodat morgen toch een een betere dag, worden mag.
Un bacio a tutti y a la proxima volta... en morgen maken we er nog een mooi ritje van.
TIP van de dag: De gebruiker is het zwarte beest uit de Antwerpse gemeente. Om binnen te geraken in zijn hol, moet hij echter het paswoord ingeven. De tweede letter van het paswoord, staat in het alfabet op de positie die overeenkomt met het laatste cijfer van het paswoord.
Dinsdag 18 augustus 2015. De eerste zonnestralen piepen op de hoogtes van het Zwarte Woud en King en Karl (de paarden van het hotel) maken ons hinnikend wakker.. We ontwaken alweer met mooi weer, en de sponsor-Bedevaarder heeft ons verzekerd voldoende betaald te hebben om de dag goed droog door te komen.
Gisterenavond hadden we een weer eens een lekker (en goedkoop !) avondmaal gehad. Nudelsuppe vooraf, gevolgd door goulash met spätzle en als dessert Schwarzwaldbecher. Ook deze morgen was het ontbijt weer erg verzorgd. Paul staat klaar in zijn zelfgesponsorde tenueke, en we zijn allen op schema. We kunnen vroeg vertrekken voor bovendien een korte rit. Het zier ernaar uit dat we écht vroeg zullen aankomen.
Mooi weer om te vertrekken, maar wel fris. Op de eerste helling van de dag, die we nog in de schaduw afleggen, kunnen we zowaar onze eigen adem zien. Enkel Ludo heeft het nooit koud. Hij is de enige die vertrekt met enkel korte mouwtjes (zonder hulpstukken). De eerste helling doet ons alvast vrij snel warm krijgen terug.
Het Zwarte Woud toont ons zijn dalen, en we rijden langs de Deutsche Uhrenstrasse. We zien er fijne uurwerkfabrieken en een enkele die zelfs gespecialiseerd is in diamantslijperij, en heel veel Holzbearbeiter en Schreinereien. We genieten van de geur die de houtindustrie hier voortbrengt. Nabij Eisenbach bereiken we voor het eerst in deze tocht de 1000 meter. Morgen zal het snel nog hoger gaan, maar dat zijn zorgen voor nadien.
We naderen nu vrij snel de Zwitserse grens, en worden tussen Titisee (dat we links hebben laten liggen) en Schaffhausen, toch nog verrast door soms wel erg steile puisten. 14%, 18%... het kruipt toch aardig in de kuiten. Tussenin echter gaat het snel vooruit met mooie lange afdalingen, en we steken de Duits-Zwitserse grens aan Zoll Schleitheim. Geen kat te zien, dus Charel en Jan kennen op die manier met al hun bevoorrading ook geen probleem met de Zwitserse douane.
Iets later echter slaat de Mol toe... 3 controleurs laten de camionette en de tweede volgwagen stoppen. De vliegende douane had blijkbaar niet al te veel vertrouwen in de Charel zijn pretoogjes. Ze controleren vrij grondig, maar als ze zien dat 12 hongerige gele leeuwen snel achterkomen, wordt alles diplomatisch opgelost en stelt zich geen probleem.
We rijden snel verder, en bereiken heel snel...opnieuw de Duitse grens. Niet voor lang echter, want de kronkels van de Rijn (die de natuurlijke grens vormt) zorgen ervoor dat we nabij Rheinau voor de tweede maal in Zwisterland terecht komen. De grens wordt er gevormd door een prachtige brug en iets later kunnen we in het mooie dorpje (waarvan we na het eten ook de zeer mooie kerk vanop afstand zien) smakelijk eten... Hoewel... De wespen worden vakkundig tot rozijnen in de charcuterie verwerkt...
We moeten nog slechts 58 kilometer, en het is pas kwart na 1 als we terug doorrijden. We moeten nog wel wat klimmen op het einde, maar heel veel stelt dit niet meer voor. De golvende natuur in de Innerschweiz blijft het zien waard, en we genieten ook met volle teugen van de 'Fachhaüser' die hier in de rondgestrooide dorpjes staan. Eerst eindigend op '-au', later overal op '-kon' (in de buurt van de Züricher See). In de verte echter beginnen zich wat wolken te vormen en de hemel overtrekt, maar houdt het droog. Na nog wat kleinere steile klimmetjes, stoppen we nog even voor een laatste bevoorrading, net vóór de laatste klim naar Hulftegg. De watermeloen smaakt ons heerlijk en we krijgen van het plaatselijke klooster (dat veel meer als conferentiecentrum wordt gebruikt) de zegen voor de laatste beklimming.
Na nog even 8km klimmen bereiken we moe (de dagen beginnen te wegen), maar voldaan de Hulfteggpass. 150km en 1990 hoogtemeters liggen weer achter ons.
We zijn blij en tevreden en hopen dat er morgen weer zo'n dag komen mag. Ook voor de fietsbroeders die morgen vertrekken naar Winterberg. We wensen hen dat ook voor hen, telkens weer opnieuw een mooie dag, en een erg fijn bergweekend !
Un bacio a tutti y a la proxima volta... en we maken er morgen weer een mooi ritje van.
TIP van de dag: De eerste positie van het paswoord is de Romeinse letter van het laatste cijfer van het paswoord.
Maandag 17 augustus 2015.. In het wat gedateerde maar daardoor niet minder charmante hotelletje staat het ontbijt mooi op tijd klaar. Zoals hier alles wel goed geregeld was.
Perfecte kamerverdeling en lekker gegeten. Eerst terrine van konijn en daarna parelhoen met saus met 'girolles' en frietjes. Tot slot als afsluiter sorbet met meringue waarvan sommigen dachten dat het slagroom was. Vervelend als je daar een lepeltje van wil nemen. Mevrouw van het hotel was echt een sympathieke dame. Vertelde ons zelfs dat vorige fietsgroepen hetzelfde te eten hadden gekregen... Wat er ook van is, het was lekker.
Vanaf kwart na 7 sijpelt iedereen stilaan de eetzaal (met zilveren bestek getooid als hadden we een bruiloftfeest gehad) binnen en we eten allen samen van het lekkere ontbijt. Geen noodzaak om iemand wakker te bellen. Dé berggeit, gisteren nog iets te laat van zijn weide afgedaald naar het ontbijt door technische problemen, komt zowaar in roze trui aan de ontbijttafel. Vol zelfvertrouwen...
Het verzorgde ontbijt wordt genuttigd, en we staan allen op tijd klaar om te vertrekken voor onze koniginnerit. Voor de profs zou dit een overgangsetappe zijn, voor ons echter... Net als we willen vertrekken kent Paul pech met platte band. Beter nu dan straks onderweg natuurlijk. Iets later vertrekken we voor onze etappe, dwars door de Vogezen en verder doortrekken via de Elzasser vlakte waar we tussen de wijnvelden zullen doorsteken om het Zwarte Woud in te rijden.
We vertrekken met een afdaling, Iets verderop aan Moyenmoutier staat een prachtig klooster waar we net voorbij naar boven rijden voor een eerste, niet aangekondigde klim. Een stevige opwarmer met een ganse klim alvast aan 14%. Dat voelt direct goed aan de kuiten. Nieuwsgierig wordt geïnformeerd bij onze wegkapitein (Johan) die rustig als altijd antwoordt dat deze weliswaar niet voorzien was, maar ja, beter dan over slechte weg te moeten rijden.
Er volgen daarna 4 aangekondigde klimmetjes, telkens tot een hoogte van om en bij de 600meter. Het zijn minder bekende cols, en ze lopen al bij al vlot naar boven aan geen hoge klimpercentages. De col de Hermanpaire doen we eerst aan, daarna de col d'Urbeis en de col de Fouchy. Hier zijn we net halfweg onze tocht naar Madonna Del Ghisallo en we kunnen beginnen aftellen, om tot slot op een hoogte in de buurt van Saint Hippolyte/Saint Dié/Haut Koenigsbourg uit de Vogezen te kruipen.
De eerste 75km verlopen weliswaar vlot, vooral door de prachtige Vogezense bossen ('Vosgina' ?), maar door de hoogtemeters dalen we omstreeks 12u af tussen de wijnranken naar de buurt van Ribeauvillé, waar we alweer verrast worden door onze begeleiding. Kippeboutjes, en mooie versierde broodjes vallen ons te beurt, samen met 'zure bommen' en ingelegde ajuintjes. Enkel de belgische Pickles ontbraken nog maar de appetijt werd er niet minder door gestild. De begeleiding heeft nadien, terecht trouwens, dan toch even genoten van een aangenaam terrasje in Ribeauvillé; mooist bebloemde dorp van Frankrijk tot tweemaal toe in het verleden. De ooievaars hebben hier in deze regio trouwens de status van de heilige Indische koeien.
We beginnen wat te rekenen.. hoe laat zouden we er zijn vanavond.. maar de wind is ons gunstig gezind en we kunnen na het eten zelfs teruggrijpen naar het recept om om de 5km even de kop over te nemen. Het gaat snel vooruit nu, maar dat is maar best, want er wacht ons nog het Zwarte Woud, waar we op een top eindigen vandaag.
De dorpen klinken erg Duits; nogal logisch natuurlijk, zeker wanneer we de Rijn oversteken nabij Marckolsheim. We menen een VIP-dorp te herkennen die ons willen bewonderen, maar helaas blijkt het te gaan om touristen die de EFD-centrale aan het bewonderen zijn. We komen in Sasbach waar Paul zich direct in zijn geel-zwarte nopjes voelt. Het dorp is immers feestelijk versierd in de Lierse kleuren.
Het gaat verder, niet meer vlak, maar heel licht stijgend naar Endingen. Prachtig mooi dorpje dat we op zijn Amerikaans bezoeken. We rijden de poort door en op amper een goeie minuut zijn we er door gefietst... We hebben het gezien natuurlijk. Even moeten we een paar drukke stukken voorbij, maar dan beginnen de eerste knikjes van het Zwarte Woud ons toch wat pijn te doen.
De roze trui zag zijn zelfvertrouwen nog steeds niet gefnuikt, maar daarvoor moet dan ook wel erg veel gebeuren. Geen erg, we hebben er wel plezier mee, en we blijven stevig verder trappen. We moeten wel want het gaat na de eerste knikjes die toch ook al 10% in ons al licht verzuurde benen deed lopen, plots zelfs naar 18% met een sado-masochistische klim naar Obersexau.
Na deze klim blijken er nog een 25km te gaan naar Furtwangen-Neueck onze eindbestemming. Eerst wordt er nog een mooi strak tempo gemaakt tot we op een kleine 10km de gelederen loslaten en iedereen op eigen tempo kan binnen rijden.
Moe maar voldaan zijn we met zijn allen aangekomen omstreeks 18u. Na 177km en 2526 hoogtemeters. Oh ja... en de roze trui... daarvoor zal er binnenkort commentaar in de Italiaanse krant 'La Gazetta dello Sport' staan. Maglio rossa tutte il giorni en problema... maar hij en wij hebben daar geen probleem mee. We zijn er allemaal geraakt ! Zonder extra problemen en zorgen, En onze Bedevaarder heeft nog eens in zijn portemonnaie gegraaid... en blijkbaar voldoende gesponsord. Morgen moeten we misschien wel eieren naar de Arme Klaren beginnen te brengen.
Un bacio a tutti y a la proxima volta... en morgen maken we er weer een mooi ritje van.
TIP van de dag: Het kwadraat van het aantal deelnemers verminderd met tweemaal het laatste cijfer van het paswoord en daarna het laatste cijfer van het paswoord toegevoegd geeft u het volledige cijfergedeelte van het paswoord.
Zondag 16 augustus. De klokken van het achter het hotel liggende kerkje slaan duidelijk 7x. Iedereen paraat, hoewel voor één kamer dit blijkbaar niet zo duidelijk was. Daar was men van mening dat het winteruur al begint net na Maria Hemelvaart. Even voor 8 worden ze wakker gebeld... Ongeloof spreid zich tentoon. Dit kan toch niet... De gsm-wekker lijkt zich automatisch aangepast te hebben aan het uur... Zou De Mol er dan toch voor iets tussen zitten ?
We nuttigen een mooi verzorgd ontbijt, in het al even verzorgde hotelletje, waar we trouwens in de annex pizzeria-bistro ook gisterenavond een lekker avondmaal verorberden. Alle gissingen, raadsels en probleemopsporende tips of verklaringen (die we trouwens de verdere dag mochten aanhoren) ten spijt, vertrokken we toch nog tijdig naar onze bestemming nabij de Vogezen.
Vanuit Perl (gelegen aan het drielandenpunt met het Groot Hertogdom, Duitsland en Frankrijk) gaat het eerst steil bergaf naar Frankrijk waar we onmiddellijk terecht komen. Direct nadien echter gaat het al onmiddellijk terug bergop met een stevige klim die maakt dat sommigen hun ontbijt nogmaals kunnen nuttigen. Zonder probleem echter maar de benen waren ineens wel opgewarmd. We rijden door het gebied dat lang Duits gebied is geweest en in de loop der tijden vaak twistgebied is geweest tussen Frankrijk en Duitsland maar uiteindelijk, na de eerste Wereldoorlog, werd toegewezen aan Frankrijk. De namen van de dorpjes wijzen daar ook op. Ze eindigen op '-nach' maar worden afgewisseld met namen eindigend op 'viller', of nog mooier het zakdoekgrote dorpje Bibiche. Een beetje verder doorkruisen we dan weer een 'wald' dat kort nadien echter overgaat naar het bois de Buzonville. Het gebied is ook duidelijk een twistpunt geweest en draagt de littekens van de 2 Wereldoorlogen. Kapelletjes staan her en der verspreid en herdenken de slachtoffers van de beide oorlogen, en hier en daar zien we ook Franse soldatenkerkhoven en wat later op de dag ook nog een memorial (voor de gesneuvelde amerikaanse soldaten). We volgen de Maginot Linie en fietsen vlot ergens tussen Thionville en Metz. De weg doet ons terug denken aan de wegen naar Lourdes. De korte bekrompen bochtige wegen die ons de eerste dagen in de Ardennen te beurt vielen, maken plaats voor lange rechte maar uiterst rustige fietswegen (in de eerste daghelft telden we 6 auto's). Het gaat dan ook goed vooruit, en prachtige vergezichten vallen ons te beurt. Het zijn wijdse landschappen die we zien. Af en toe ook weidse landschappen. De agricultuur is hier alom aanwezig. Het vee is stevig uit de kluiten gewassen en komt geïnteresseerd aanlopen als we met onze gele tenuekes voorbijfietsen. Het verschil met Lourdes is echter dat het graan is afgereden nu, en het hooi in grote ronde balen, als zondagse kroketten liggen opgestapeld zoals moeder die eigenhandig rolde... Wat zou dat smaken zo een feestmaal... Als de vermoeidheid toeslaat dan kan het deugd doen om aan iets lekkers te denken. In de wijdse landschappen zien we trouwens ook volop de windmolens die af en toe een fietser een slag van de molen lijken te hebben gegeven. Don Quichotte zou hier zijn gram en de strijd tegen de windmolens onmogelijk kunnen halen.
We fietsen dapper verder en het gaat vlot vooruit. Erg vlot en droog. Das te danken aan onze Bedevaarder die goeie connecties blijkt te hebben met Sint-Pieter (les lac de Pierre Percés is trouwens vlakbij de eindbestemming van vandaag) en er de boekhouding voor doet. We reden tussen de op de buienradar aangekondigde buien door, en konden het deze keer heel de dag droog houden. Met dank aan de Hemel, en onze Bedevaarder natuurlijk. We zitten volop in de Lorraine. Het is het gebied dat niet enkel gekenmerkt werd door strijd, maar ook door hard labeur. De zware mijn-industrie van het Franse Pays Noir is hier, niet ver van het Saarland, en nabij dorpen als Sarrebourg of Longeville St Avold, kind aan huis. In de dorpen zie je dan ook hier en daar een wagentje gevuld met steenkolen, weliswaar eerder als monument, herdenkend aan lang vervlogen tijden.
Het gaat, dankzij de ruggesteunende wind erg snel nu en er wordt zelfs bijna gekoerst bij momenten. Reeds tegen 12u30 kunnen we ons middagmaal nuttigen. We moeten nog slechts een ruime 75km afleggen. Het middagmaal wordt weer op een verzorgde, rustige plaats opgesteld en we kunnen genieten van een lekker zondags pistoleke. Deze morgen was de bakker in Perl nog leeg gekocht door de 'kabassende' Jan en Kristel. Dat we nadien zoveel ooievaars begonnen te zien, 'baarde' echter bij hen geen zorgen.
Na de middag fietsten we dapper verder dwars door de Lorraine, met steeds meer Elzas klinkende namen van dorpjes, en dus nog steeds duidelijk getekend door het frans-duitse accent. Bij een naam als Bambiderstroff denk je weliswaar niet aan een Frans of Duits dorpje, maar eerder aan een pretpark... Metz ligt ondertussen al een stuk achter ons, de pijl naar Strasbourg komen we wat later tegen. We rijden dan ook dapper verder richting Vogezen met de wat hogere toppen, maar rijden eerst nog door het merengebied. We laten de zondagse loze vissertjes, die her en der aan het vissen zijn, en trappen moedig verder. De ene "étang" wordt afgewisseld door een volgende "lac". We naderen dan ook met rasse trappen de eindbestemming aan de voet van de Vogezen.
Net voor we de laatste 20 km willen aanvatten, worden we echter letterlijk te voet gesteld. We moeten even wachten voor een echte koers die ons pad kruist, maar mogen achter het peloton aansluiten. We moeten er een kleine "détour" voor maken, maar dat deert ons niet. We zijn immers mooi op tijd, en na, een niet al te lange beklimming naar de lac des Pierre Percées, bereiken we omstreeks half 5, Celles sur plaines met een mooie korte afdaling. We hebben er toch weer een kleine 2000 hoogtemeters, en 168km op zitten.
We danken Sint Pieter en natuurlijk onze Bedevaarder voor het droge weer. Dit moet nogal wat sponsorgeld gekost hebben. We hopen dat er nog wat overblijft.. zodat de komende dag(en) weer zo een mooie dag(en) worden mag/mogen.
Un bacio a tutti y a la proxima volta. Ciao..., en morgen maken we er wéér een mooi ritje van.
TIP van de dag: Het zwarte beest verafschuwt de mensen. Het paswoord is dit jaar echter niet zo ver af.
De nacht heeft voor onweer gezorgd, maar moederkesdag start toch droog. Proficiat van ons allen trouwens aan de moeders, moekes, ma's vanuit de hele groep ! Wat zouden we doen zonder jullie natuurlijk. Met zijn allen hebben we na het lekkere, fijne eten van gisterenavond en de lange rit, goed geslapen, en sommigen hadden geen onweer gehoord... Vermoedelijk zijn dat dezelfden die ervoor zorgden dat de kamers aan de overkant niet enkel het onweer konden horen, maar ook ineens de boswachters die het gevallen hout uit de bossen ineens aan het ruimen waren...
Afspraak om half 8 bij het ontbijt... en dus werden de eerste tassen geladen iets na 7. Jan en Charel leken de hele nacht gewaakt te hebben bij de camionette, want ze zaten al met open deuren te wachten. Alles leek prima. Het was ondertussen droog en er was wel een enkele bui aangekondigd, maar we zagen het volledig zitten.
Het zou echter een ganse dag van 'op en af' worden... Het onbijt was op en top.. je zou ook kunnen zeggen.. af.
Daarna echter ging het weer een beetje 'af'. Letterlijk viel er nog voor het ontbijt een pechvogel te noteren. Bart was uitgegleden in de douche en had een behoorlijke hoofdwonde. Niet dramatisch maar uit voorzichtigheid werd toch geïnformeerd om straks, na het ontbijt even te laten checken in het ziekenhuis. We vertrokken dan ook met elf met de fiets, en Bart werd door 2 verpleegsters eerst naar het ziekenhuis gebracht, en daar onder handen genomen. 5 hechtingen waren dan toch het resultaat. Bart werd dan ook 45km genaaid om daarna 'op' de fiets te gaan om de groep te vervolledigen.
Ondertussen hadden de fietsers er inderdaad al een hele tijd van 'op en af' opzitten. Omdat Bart zijn eigen 'Hill' niet heeft kunnen beklimmen is de foto ook voor hem een mooi souvenir. Eerst richting Duitsland, dwars door het Duitstalig landsgedeelte waar we in de buurt kwamen van Amel, Bütgenbach en nog andere kleine gehuchten en dorpjes. Wat is dit een rustig gebied niet enkel om te fietsen, maar bij momenten dachten we dat er enkel wij fietsers op de weg waren. Door de vele hoogtemeters (bij momenten ook aardig steil) leek het niet zo snel vooruit te gaan, maar niets bleek later minder waar. Het weer ging ondertussen ook soms op, dan weer een beetje af... Echt erg was het niet. Miezerig bij de slechte momenten de zon kwam dan toch door de wolken weer piepen kort nadien.
Bart sloot iets voorbij Schönberg (aan de grens met Duitsland) aan bij de groep en al vrij snel kwamen we in de buurt van Prüm. Eerste halte na 60km om toch al kwart na 11.. Het leek laat uit te lopen... maar we wisten dat de hoogtes iets minder op gingen worden en dat we snel naar 'af' zouden kunnen gaan. Dapper werd er, ondanks de steeds meer 'op'komende wind, verder gefietst en na enige tijd kwamen we via Wallendorf in Dillingen aan de Luxemburgse grens.... Ludo die dacht het hele traject op kousevoeten te kunnen 'af'haspelen, werd dan toch maar geholpen aan het nodige schoeisel... Voor alle duidelijkheid, zijn fietsschoenen had hij bij, maar altijd schoenen lenen voor s'avonds zag hij niet zitten. Dat er bovendien 'af'prijzingen waren was mooi meegenomen.. Hij kocht dan ook maar ineens 2 paar... Het kleine Zwitserland toonde zijn prachtige bossen en ook hier weer werd het een mooie ervaring. Het middagmaal werd genuttigd, vlakbij de 'Predikstoel' en was op en top verzorgd door de dames en heren van de begeleiding. Lekker, en de voorbijrijdende motards konden niet anders dan ons enthousiast toewuiven maar ongetwijfeld met enige 'af''gunst.
We hadden er 106 opzitten maar het was al 14u15 toen we doorreden en dwars door Luxemburg verder moesten dabben. Het ging steeds weer op en af (ook het weer; meer af dan op), en de beloofde Moesel (rivier !) bleek verder af dan bij sommigen gehoopt. Vooral de beloofde vlakke 25km bleven 'op' zich wachten. Na nog wat 'Hemelvaarts-marktjes' te zijn voorbij gereden zagen we dan toch uiteindelijk de wijnranken langs de flanken van de Moezel en konden we via Stadtbredimus en Remich snel verder doorrijden naar het einddoel Perl (aan de Duits-Luxemburgs-Franse grens nabij Schengen), dat we omstreeks 17u bereikten.
Al bij al een tOP-dag, ook al omdat het weer niet te fel tegensloeg en we geen platte banden hebben gekend (unicum in de ritten van Lourdes en nu)... En we hopen ook nu weer dat het morgen, weer zo'n mooie dag worden mag.
Un bacio a tutti y a la proxima volta. Ciao, en morgen... maken we er wéér een mooi ritje van.
TIP van de dag !: Het aantal posities van het paswoord is de optelling van de cijfers in het paswoord. Er zijn in het paswoord evenveel letters als cijfers, en het aantal is terug te vinden in de rivier.
Bijna elke grote gebeurtenis begint tegenwoordig met een plechtige ceremonie. Het was niet anders bij onze langverwachte trip naar Como. De valiezen en het materiaal werden nog net vakkundig droog ingeladen toen de ceremonie kon starten. De openingsceremonie begon en zorgde alvast voor veel vuurwerk. De hemelsluizen gingen volledig open, en het kletterde langs alle kanten. 12 KWB ridders kijken enigsins argwanend naar de buienradar (ondertussen onze beste vriend geworden) en geloven niet dat het snel beter zal worden. We slapen of proberen dat althans, als kinderen die op schoolreis mogen.
Vrijdagmorgen 14 augustus... half 6... de regen tikt iedereen nog steeds wakker. 6u.. het is zowaar gestopt met druppelen en iedereen begint er in te geloven, zeker wanneer bij het krieken van de dag, het effectief droog lijkt te blijven. Om 7u staat iedereen klaar om te vertrekken, samen met de supporters en - ocharme- de vrouwen en kinderen die in de steek worden gelaten voor 8 dagen. Op het laatste moment wordt nog een korte briefing gegeven door onze bedevaarder Ludo. Hij heeft 2 verrassingen in petto. Een eerste kunnen jullie allen op de blog lezen. Door middel van dagelijkse tips kunnen jullie, thuisblijvers, een paswoord raden dat je dan moet invoeren op de blog. Wie dit als eerste lukt, zal een prijs ontvangen. Een tweede is bestemd voor de groep. Afwijkingen of ernstige inbreuken op verkeersreglement of groepsafspraken worden onherroepelijk afgestraft met rode kaarten. Tot slot is er ook voor de fietsers nog iets weggelegd. De sponsor heeft beslist om de fair play in de groep te belonen. Dagelijks wordt gestemd omtrent wie het meest heeft bijgedragen tot het groepsdoel van deze trip. De stemmen worden in een potje gestoken, en wie op het einde het meeste stemmen achter zijn naam krijgt wint de fair play. De uitslag zal meegedeeld worden later op het jaar.
Na deze blijde boodschappen, klinkt het fluitsignaal en wordt er vertrokken. Eerst nog op vertrouwde wegen (al verlaten we al na 10km het pad van Lourdes); later stilaan naar het Limburgse waar we al wat minder onze weg kennen, op een enkeling na, die even in de waan is nog een dag extra te moeten gaan werken. Ondertussen hadden we wel al onze eerste pech gehad... Het noodlot werd getart door Gert die als eerste plat rijdt. Als je zelf een pronostiek opstart omtrent wie het dit jaar zal worden die als eerste plat rijdt, dan.... We waren amper 25km ver, en de nog natte, opspattend vochtige wegen en afgewaaide takken van de onweers-party van de voorbije nacht deden hun werk. Amper 15km verder stond Johan een zelfde lot te wachten.
Stilaan droogden de wegen verder op, en langs het Albertkanaal ging alles vlot vooruit, deels geruggesteund door een matige wind. Af en toe moesten we wel eens uitwijken voor de noeste havenarbeid die er overal te vinden is (en een zoektocht in het kanaal door de civiele bescherming waarvoor heel Limburg leek opgetrommeld), maar het schoot goed op en ondanks de 2 lekke banden werden we, om kwart na 10, na een ruime 70km, op een eerste versnapering getracteerd... Charel en Jan stonden, enigszins verstopt achter een wit bord en zonder Belgische 'aankondigings'-vlag langs het kanaal ter hoogte van Kinrooi. Na deze korte tussenpauze, ging het gezwind verder... Richting Riemst/Kanne... Startplaats vandaag van de Eneco-tour. Johan hield nauwlettend in de gaten dat we mooi op tijd konden zijn om een aantal startende renners te kunnen zien. Zelf deelnemen zat er niet in. We zijn dan ook buiten categorie, maar vooral... we waren toch net te laat om alsnog in te schrijven. Desalniettemin konden we toch een paar mooie kiekjes nemen van ondermeer Greg Van Avermaet.
Snel verder, want de wegen zouden afgesloten worden en we wilden toch onze route verder zetten (die gedurende een 10-tal km de Eneco tour volgde). Stilaan begonnen we ook aan de eerste klimmetjes... De Muizenberg was zowat de eerste die we konden voelen... De muis had echt een olifant gebaard, want het mooie weliswaar bewolkte weer, zorgde toch voor behoorlijk warme temperaturen en de nodige zweetparels... Over berg en dal snelden we op ondertussen echt droge wegen verder. Een enkele plas werd enkel nog gebruikt om de fiets een car wash te geven, en er werden geen lekke banden meer genoteerd. Maar... de eerste rode kaarten moesten uitgedeeld worden toen de koptrekkers, volgens eigen uitleg ongewild, maar toch gezwind het rode licht meenden te snel af te zijn, door er los door te rijden. Mannen kunnen geen 2 dingen tegelijk hé (gps kijken en lichten in de gaten houden...). We kwamen dan ook snel in de Voerstreek waar we in Moelingen ons middagmaal op het geplande uur (half 12 en al na 120km) verorberden. Nog 'maar' 70km. Dat het klimmen volop zou beginnen kon ons niet deren. Het was mooi en aangenaam weer, en de wind stond niet al te strak.
Dwars door de Voerstreek verder naar Vallée de la Berwinne richting Hoge Venen. Eerst echter nog het dorpje Limbourg aandoen. Mooi gelegen in het landschap, en boven een mooi aangenaam pleintje. De klim naar het pleintje werd enigszins verzwegen, maar was een pittige opwarmer voor wat ons nog te wachten stond. Net hier werd de tweede set van rode kaarten uitgedeeld, toen 2 fietsers een wel erg traag aftellende klok aan een rood licht moesten negeren om niet om te vallen.. Ze hadden ook gewoon kunnen uitklikken natuurlijk, maar verkozen toch de sponsor-pot te mogen aanvullen.. We hadden ondertussen de eerste druppels gevoeld die niet van ons eigen hoofd afdruppelden, en onheil leek op komst. Net boven stond gelukkig een dorpstent op het plein (naast een 'Barbe-à-papa' kraam). Gelukkig want door de tent open te maken en in te breken lukte het Mol(ly) om iedereen te laten schuilen voor de gietende watermassa die boven ons neerviel. De tent konden we vrij snel terug verlaten en de hemel klaarde terug uit, zodat we nu echt naar Les Hautes Fagnes- Eiffel konden verder rijden. Prachtige vergezichten vielen ons ten deel, en we kwamen boven aan de Baraque Michel, waar ondertussen de eerste vermoeidheid toch zijn intrede had gedaan. We waren dan al op minder dan 20km en bevonden ons op licht golvend terrein boven op het plateau van de Venen. Blij zagen we dan toch eindelijk een bordje Malmédy en het was mooi meegenomen dat de laatste 7 km verliepen over een zeer aangename afdaling. Snel bereikten we dan ook de voet van de côte Ferme Libert, die, zo blijkt verder uit de blog, echt wel een 'ferme' côte was. We hadden een vette kluif aan deze laatste klim die een echte côte à l'os bleek te zijn. Een blok aan ons been...die iedereen echter achter de kuiten wist te steken.
Een poetsbeurt voor de fietsen, die enkel vooral opspattend water hadden moeten verdragen, en een heerlijke douche annex maaltijd vervolledigden deze mooie dag... waarvan we hopen dat er morgen weer zo één komen mag...
Un bacio a tutti y a la proxima volta. Ciao... en we maken er morgen, wéér een mooi ritje van.
TIP van de dag om in te breken... Via een Antwerpse gemeente kan u proberen onze blog te veranderen. Het eerste deel van het paswoord is tegenwoordig veel in de nabijheid van deze gemeente te vinden, maar is ook aanwezig in deze tip.
Elke dag gaat er in de berichtgeving een tip gegeven worden waarmee het paswoord van onze blog kan ontcijferd worden. Indien iemand het paswoord denkt te kennen kan hij dit uitproberen door in te loggen op de www.bloggen.be. Daarna moet hij naar onze blog gaan door aan te vullen kwb_zoersel_2015_comomeer, de identificatie (ook dit moet ontdenkt worden in de tips) en daarna ook nog het paswoord.De inbreker moet zich dan op de juiste plaats bekend maken en maakt aanspraak op een geschenk.
